Helgarpósturinn - 24.05.1984, Page 19

Finnbjörn Finnbjörnsson er meö tvær samstæðar sýningar í Regnboganum,
á kvikmynd og málverkum.
Ný, íslensk kvikmynd frumsýnd:
Þolinmæði
og þriggja ára vinna, segir höfundurinn Finn-
björn Finnbjörnsson.
,,Þetta er grafísk kuikmynd,
nokkurskonar sambland raun-
verulegrar kvikmyndar og teikni-
mynda. Þó ekki teiknimynda í
hefðbundinni merkingu heldur er
um ad rœða málverk sem gerð eru
hreyfanleg. Markmiðið er að gera
myndmálið lifandi. “
Það er Finnbjörn Finnbjömsson
sem hefur orðið við blaðamann
HP, en hann ætlar að fmmsýna eig-
in kvikmynd í Regnboganum næst-
komandi laugardag klukkan 3.
Þetta er hálftímalöng mynd og
verður síðan sýnd á almennum
sýningum svo Iengi sem aðsókn
endist. Er Finnbjörn bjartsýnn á
markaðinn fyrir myndir af þessari
tegund?
„Ég veit það ekki, þetta er svo.
nýtt hér á landi og engin leið að
segja fyrir um hversu margir koma
til með að sækja á svona mynd.
Þetta hefur aldrei verið gert hér
áður en ég þarf minnst tíuþúsund
manna aðsókn til að myndin
standi undir sér,“ segir Finnbjöm.
Hcm hefur verið í heil þrjú ár að
vinna að þessari mynd enda ekki
furða, því í henni felast alls sex-
þúsund teiknaðar myndir sem
hann hefur unnið.
Finnbjörn var í námi í San Franc-
isco þar sem hann lagði stund á
gerð mynda af þessu tagi, m.a.
vann hann hluta cif þessari mynd
þar í einkaskóla, hvar hægt er að
sérhæfa sig í gerð grafískra kvik-
mynda. „Þetta er nám í „anima-
tion“ sem merkir að lífga," segir
hann og telur að í framtíðinni megi
ætla að myndlist muni þrócist í
þessa átt, myndformið verði gert
lifandi.
í anddyri Regnbogans hefur svo
Finnbjörn komið fyrir málverkum
til sýningar fyrir bíógesti. Allt
myndir sem hann hefur einn unn-
ið. „Þetta em eiginlega tvær sam-
stæðar sýningar; kvikmynd og
málverkasýning, en ef eitthvað er
má þó segja að málverkin styðji
frekar við kvikmyndina. Með henni
er fengist við mjög frjálst tjáning-
arform sem á frarntíð fyrir sér,“
segir hann og kveðst stefna stór-
huga á erlenda mcirkaðinn að lokn-
um sýningum hér. Reynt verður að
dreifa myndinni á kvikmyndasýn-
ihgar og segist Finnbjörn nokkuð
bjartsýnn á gengi henncir. Þar sé
þetta tjáningaform víðast hvar vel
þekkt og áhugi fyrir hendi.
Strax að lokinni fmmsýningu
hefjast sýningar á klukkustundcir
fresti á laugardag og áfrcim næstu
daga á almennum sýningum. Nú er
bara að sjá hversu íslenskir kvik-
myndaunnendur og aðrir list-
áhugamenn bregðast við nýjum
stefnum í gerð kvikmynda. Akurinn
er óplægður enn á þessu sviði
myndmálsins.
Þjóðleikhúsið frumsýnir nýtt leikrit
eftir ÓlafHauk Símonarson
Tragikómísk fjölskyldusaga
Ólafur Haukur: Þras og þráhyggja milli kynslóða.
Hinn áttunda júní næstkomandi
verður á vegum ListahátíÖar fmm-
sýnt nýtt leikrit í Þjóðleikhúsinu
eftir Ólaf Hauk Símonarson rithöf-
und. Þetta em raunar tvö leikverk
sem sett em saman í eina sýningu
og bera heitin .JVlilli skinns og hör-
unds" og „Skakki turninn í Pisa“.
„Nokkurskonar trílógía um hina
kléissísku fjölskyldu," segir Ólafur
þegar HP forvitncist um efni leiks-
ins.
Fyrra verkið, „Milli skinns og
hörunds," lauk Ólafur við fyrir tveim
árum og tók Sveinn Einarsson, þá-
verandi þjóðleikhússtjóri, af hon-
um loforð um að fá að taka það til
sýninga. Það vegur mun þyngra í
sýningunni, er lengra og- tekur um
2/3 hluta sýningeirtímans. Þegcir
Gísli Alfreðsson tók við stjómar-
taumunum í Þjóðleikhúsinu hafði
Ólafur nýlokið við síðara stykkið
og var ákveðið að fella þau saman
og sýna í heild, enda fengist við
svipaða hluti í þeim báðum. „Þetta
eru að vísu sjálfstæð leikrit en eiga
að mynda eina heild í leiksýning-
unni. Þetta em þannig samstæð
verk,“ sagði Ólafur.
- Og um hvað er fjallað?
„Ég lendi alltaf í bobba þegar ég
er beðinn að skýra efni verka
minna. Við getum sagt að þetta sé
fjölskyldusaga í báðum tilfellum,
skilningsskortur milli kynslóða sem
svo oft á sér stað innan f jölskyldna.
Tilætluncirsemi á báða bóga milli
foreldra og bama og almennt gagg,
þras og þráhyggja sem svo ein-
kennandi er fyrir lcuidcinn."
- Gagnrýni á þjóðfélagið?
■ Ólafur neitar því ekki en þó sé
það fyrst og fremst fjölskyldulífið
sem sér sé hugleikið. Hann hafi
engar beinar fyrirmyndir úr þjóð-
lífinu. Persónurnar séu hreinn til-
búningur einsog alltaf á sér stað í
skáldverkum en þó sé auðvitað
viss samsvörun með umhverfinu
og lifandi fólki. „Við getum kallað
þetta tragíska kómedíu, en annars
verðum við bcira að bíða og sjá
hvort heldur fólk grætur eða hlær,
eða gerir hvomgt, þegar sýningar
hefjast." Það er Þórhallur Sigurðs-
son sem annast leikstjórn en Ólcú-
ur segist sjálfur hafa nokkuð ver-
ið viðriðinn uppfærsluna, sérstak-
lega á frumstigum henn;ir. Alls níu
persónur koma við sögu í leikrit-
inu og em helstu hlutverk i hönd-.
um þeirra Gunnars Eyjólfssonar,
sem leikur föðurinn, og Þóm Frið-
riksdóttur, sem leikur konu hans
og móður sonanna, sem em leiknir
af þeim Sigurði Sigurjónssyni og
Sigurði Skúlasyni. Aðrir leikarcir i
veigameiri hlutverkum em Árni
Tryggvason, Bryndís Pétursdóttir
og Kristbjörg Kjeld. Gunnar Reynir
Sveinsson semur alla tónlist og sér
um leikhljóð í sýningunni. Grétar
Reynisson á heiðurinn af leikmynd-
inni.
.Jvlilli skinns og hörunds" og
„Skakki turninn í Pisa“ verða svo
frumsýnd með pompi og prakt
þegar Listahatíð er gengin í gcirð.
Sýningar verða sennilega tvær eða
þrjár nú í vor en síðan er stefnt að
því að leikritið verði tekið inn á
vetrarprógramm Þjóðleikliússins
á næsta leikári. Ættu sýningæ þá
að geta hafist þegcir á næsta hausti.
SIGILD TONLIST
I minningu Dorriet
Það eru sannarlega engar ýkjur að
Dorriet Kavamna var ein yndislegasta söng-
kona sem maður heyrði, fyrr og síðar. Hún
kom hér nokkmm sinnum ásamt eigin-
manni sínum, Kristjáni Jóhannssyni, og
söng þá gjarnan eina eða tvenna tónleika
með honum, mest aríur og dúetta úr óper-
um, en stundum einfaldari söngva og ljóð.
Aldrei heyrðum við hcina við þau skilyrði
þar sem hún naut sín best, á óperusviði. Þó
einsog lá í loftinu og þótti sjálfsagt að mað-
ur ætti eftir að sjá og heyra þau Kristján í
Rigoletto, og það fljótt. Söngur hennar í aríu
Gildu „Caro nome“ og þeirra beggja í
dúettinum „Signor né princip>e“ á óperu-
tónleikum hjá Sinfóníunni haustið 1981, er
ógleymanlegur.
Dorriet Kavanna átti stuttan en ótrúlega
litríkan listferil að baki, þegar hún lést
rúmlega þrítug um síðustu áramót. Hún
fæddist í Barcelona, af spænsku og írsku
foreldri, en ólst upp fram á unglingsár á
eyjunni fögru, Mallorca. Þá fluttist hún með
f jölskyldunni til Bcindcirikjcinna og stundaði
m.a. nám í New Orleans og New York, þar
sem hún var við Manhattan School of
Music, sem margir íslendingar hafa einmitt
sótt með góðum árangri. En hún gat sér
fyrst frægðarorð sem leikkona, bæði á leik-
sviði og í kvikmyndum, og vakti líklega fyrst
heimsathygli í sjónvarpsmyndaflokki, sem
var mjög vinsæll hér á landi fyrir u.þ.b.
fimm árum.
En það var semsé á óperusviðinu sem við
væntum mests af henni, enda hafði hún
einhverja tærustu kólóratúrrödd sem hægt
er að hugs sér og ótrúlega tækni, svo ekki sé
talað um túlkunargáfuna, sem var af sjald-
gæfum toga. Enda vann hún marga og mikla
sigra á því sviði og það ekki síst í föðurlandi
óperunnar, Ítalíu, þar sem hún var talin í
sérflokki í óperum Donizettis og Bellinis og
þá ekki síður ýmsum óperum Verdis. Já,
maður gat vel látið sig dreyma um hana í
Lady Macbeth þess síðasttalda, því hún átti,
þþ ótrúlegt megi virðast, jafnmikið að gefa
því hrikalega hlutverki og Gildu og öllu þar
á milli, t.d. Luciu di Lammermoor. En þeir
draumar urðu buskanum að bráð í Bonn, á
síðasta degi ársins 1983.
En í rauninni lauk söngferli Dorriet
Kavanna hér í Reykjavík, u.þ.b. mánuði fyrir
síðustu jól. Það véir á tónleikum hjá Tón-
listarfélaginu, þar sem þau Kristján Jó-
hannsson sungu saman og enginn við-
staddur mun nokkumtíma gleyma því. Fáir
vissu, og enginn gat trúað, að þama söng
fársjúk kona, sem aðeins átti rúman mánuð
ólifaðan. Víst blekkti hún okkur, yndislega,
því verður ekki neitað, því þótt hún væri
degi síðar flutt í ofboði til lækninga vestur í
Bandciríkjunum, þá lifði söngur hennar svo
sterkt í huga manns og hjarta, að skjótir
endurfundir virtust næsta sjálfsagðir.
S.l. laugardag sungu Kristján og vinkona
þeirra Dorriet, sópransöngkonan Antonella
eftir Leif Þórarinsson
Pianezzola, minningartónleika um hana í
Háskólabíói; snillingurinn Mauricio
Bínbacini (eiginmaður Antonellu) var við
píanóið. Þó við þekkjum Kristján orðið
nokkuð vel, kemur hctnn enn cúltaf á óvart,
svo hraðri þróun er hann í þessa mánuðina.
Röddin er enn að stækka og breikka og
túlkunin að dýpka og magnast eftir þvi sem
hann bætir við sig fleiri hlutverkum. Þeir
mega þakka sínum sæla, sem fá að heyra
hann í Andrea Chenier og Don José vestur í
Ameríku á næstunni. En við megum víst
bíða þolinmóð enn um stund hér heima. Og
af Antonellu Pianezzolu er það að segja að
hún er með frábæmstu dramatískum
sóprönum sem hér hafa heyrst um árabil;
mögnuð í Toscu og Madame Butterfly.
Þessir tónleikcir vom því sannarlega verð-
ugir minningu Dorriet og í stíl við þá miklu
listakonu og örlátu manneskju, var tekjum
þeirra Vcirið til að stofna sjóð til að styrkja
unga íslendinga til söngnáms í útlöndum.
Astarþakkir og kveðjur.
HELGARPÓSTURINN 19
smartmyna