Helgarpósturinn - 15.08.1985, Page 8

Brottrekstrarmálið á Keflavíkurflugvelli
KK-húsið í Keflavík. í þessu húsi byrjaði ballið, millikaflinn var í leigubifreið á leið heim til stúlkunnar, en málinu lyktaði með brottrekstri skrifstofustjórans.
Var rekinn skýringarlaust eftir 25 ár hjó hernum:
„Slúðrið er mínar einustu
I segir Jonos Guðmundsson/ skrifstofu
1 51 n Cg Cl I stjóri fjarmálostofnunor hersins
„Nærveru þinnar er ekki óskað
eftir 2. júlí.“ Þannig leit hún út lyk-
ilsetningin í uppsagnarbréfi, sem
Jónasi M. Guðmundssyni, skrif-
stofustjóra hjá fjármálastofnun
bandaríska hersins á Keflavíkur-
flugvelli, var afhent síðla þennan
sama dag, 2. júlí. Þetta var á
þriðjudegi. Fyrr um daginn hafði
Jónas verið kallaður til fundar við
commander Malone, ofursta í
bandaríska hernum, hæstráðanda
í fjármálastofnuninni. Viðstaddir
þann fund voru, auk Malone og
Jónasar M. Guðmundssonar, Þórð-
ur Einarsson aðstoðarstarfs-
mannastjóri og Jónas Nordquist,
aðstoðarmaður fyrrnefnds Mal-
one. Á þessum fundi hafði ofurst-
inn orðið. Hann rétti Jónasi blað
og sagði, að það væri uppsagnar-
bréf, þar sem Jónas M. Guðmunds-
son lýsti því yfir að hann segði upp
af fúsum og frjálsum vilja. Bætti
Malone því við, að ef Jónas gengi
ekki að þessum skilmálum og
segði upp af sjálfdáðum, þá yrði
honum sagt upp störfum með upp-
sagnarbréfi. Jónas kvaðst ekkert
hafa til saka unnið og gæti því ekki
undir neinum kringumstæðum
sagt upp störfum sínum. Malone
lokaði þá málinu; sagði ástæður
þessa málarekstrar ekki vera til
umræðu, en Jónas gæti átt von á
uppsagnarbréfinu innan tíðar. Það
liðu tvær klukkustundir frá þess-
um orðaskiptum, þar til Jónas var
á ný kallaður fyrir Malone. Þar var
honum rétt uppsagnarbréfið und-
irritað af títtnefndum ofursta. Jón-
asi var gert að kvitta fyrir móttöku
bréfsins, sem hann og gerði.
Nokkrum mínútum síðar hafði
skrifstofustjórinn tekið til á skrif-
borðinu sínu, gengið út úr skrif-
stofunni og síðan ekið út af vallar-
svæðinu. 25 ára starfsferli Jónasar
M. Guðmundssonar, skrifstofu-
stjóra fjármálastofnunar banda-
ríska hersins, var lokið með
snubbóttum hætti.
Þannig lýsir Jónas M. Guð-
mundsson efnislega síðustu
klukkustundunum í starfi sínu hjá
bandaríska hernum. Jónas hefur
unnið hjá hernum í tæp 25 ár; hóf
þar störf 16 ára gamall, þá sem
lagermaður. Síðan gerðist hann af-
greiðslumaður hjá stórmarkaði
hersins, en 18 ára að aldri hóf
hann störf hjá fjármálastofnun-
inni, þar sem hann hefur unnið
síðan. Jónas hefur sinnt flestum
þeim störfum er finna má hjá um-
ræddri stofnun, en á þessu tutt-
ugu og þriggja ára tímabili hefur
hann unnið sig upp í starf skrif-
stofustjóra, sem er ein æðsta staða
sem Islendingur sinnir á Vellinum.
Úr lausu lofti gripnar
,,Ég hef helgað þessari stofnun
alla mína starfskrafta og finnst æði
súrt í broti að vera kastað á dyr
með þessum hætti, bæði fyrir-
varalaust og án allra skýringa,"
segir Jónas í samtali við Helgar-
póstinn. ,,Ég hef gengið frá
Heródesi til Pílatusar og leitað
skýringa, en engar fengið. Það
eina sem ég hef getað stuðst við er
bæjarslúðrið og vangaveltur
starfsmanna hjá hernum, sem mér
hafa borist til eyrna. Slúðrið er
mínar einustu upplýsingar.
Allar ganga þær út á það,“ segir
Jónas, „að stúlka nokkur, Valborg
Einarsdóttir, hafi kvartað yfir
framkomu minni í sinn garð, föstu-
dagskvöldið 21. júní s.l. Hún ber
að ég hafi með offorsi hótað henni
brottrekstri ef hún lyti ekki vilja
mínum í einu og öllu. Með þetta í
farteskinu virðast yfirmenn hjá
hernum, með fyrrgreindan Mal-
one í broddi fylkingar, sjá ástæðu
til að láta mig fara. Ostaðfest ásök-
un ungrar stúlku með nokkurra
mánaða starfsreynslu að baki hjá
hernum virðist nægileg til að reka
mig úr starfi skýringarlaust. En
þessar ásakanir stúlkunnar eru al-
gjörlega úr lausu lofti gripnar. Satt
er það, að ég hitti stúlkuna þetta
umrædda kvöld á dansleik í KK —
Keflavík. En að ég hafi sýnt henni
kynferðislega áreitni eru hreinir
og klárir hugarórar hennar. Það
sem gerðist var þetta: Ég ók stúlk-
unni heim í leigubifreið. Fljótlega
eftir að lagt er af stað spyr hún mig
hvort yfirmenn hennar séu ekki
ánægðir með störf hennar hjá fjár-
málastofnuninni. Það hafði þá
gerst áður, að ég sem skrifstofu-
stjóri og deildarstjóri hennar, Þor-
steinn Þorsteinsson, höfðum
nokkru áður rætt um störf þessar-
ar stúlku. Þau voru ekki eins og
best verður á kosið; stúlkan gat
ekki valdið starfi sínu, eins og
gengur á vinnumarkaðnum. Það
hafði því verið ámálgað og reynt
að koma því þannig fyrir, að stúlk-
an færi í störf annars staðar, þar
sem hún gæti ráðið við þau verk-
efni er fyrir lægju. En stúlkan hóf
sem sagt umræðu í leigubílnum
þetta kvöld um þessi mál. Ég svar-
aði því til, að það væri ekkert laun-
ungarmál, og það vissi hún, að við
yfirmenn hennar værum ekkert
alltof ánægðir með hennar störf.
Hún spyr þá hvort fyrir dyrum
standi að reka hana. Ég svara því
til að möguleikar séu á slíku. Það
er þá sem hún segir að yfirmenn
hennar hafi engan rétt til að láta
hana fara. Ég segi eitthvað á þá
leið, að vitanlega hafi yfirmenn
hennar rétt til að segja henni upp
með löglegum fyrirvara ef fullgild-
ar ástæður séu fyrir hendi. Og það
séu nægjanlegar ástæður ef hún
skili ekki starfi sínu eins og til sé
ætlast. Þetta voru þau orðaskipti í
bílnum sem einhverju máli skipta.
Því miður kem ég umræddum
leigubílstjóra ekki fyrir mig, en
hann gæti vafalaust vottað öll þau
orð er fóru okkar á milli í bílnum
þetta kvöld."
Á nómskeiði ytra —
siðan uppsögn
Jónas segist síðan hafa spurt
Guðna Jónsson, starfsmanna-
stjóra hjá hernum, um þessa
meintu kvörtun stúlkunnar, en
Guðni hafi svarað því til að hún
hafi ekki ráðið úrslitum um upp-
sögnina. „Mér finnst það hins veg-
ar dálítið furðulegt, því ekkert
annað hef ég hönd á fest sem gæti
hafa leitt til umræðna um mín
störf og mína stöðu."
Og síðan segir Jónas: „Stað-
reyndin er nefnilega sú, að daginn
eftir að umrædd leigubílsferð var
farin, fór ég utan, til Pensylvaníu,
vegna vinnu minnar, fór á nám-
skeið þar ásamt tveimur starfs-
mönnum öðrum í fjármálastofn-
uninni. Annar þeirra var fyrr-
greindur Jónas Nordquist, aðstoð-
armaður Malones. Á þessu nám-
skeiði var okkur kynnt nýtt bók-
haldskerfi sem taka á í notkun hjá
fjármálastofnuninni 1. október í
haust, þannig að þegar ég var
sendur utan, þá var það bersýni-
lega ekki á dagskrá að reka mig.
Eða myndi einhver vinnuveitandi
senda starfsmann sinn á námskeið
til að auka við þekkingu hans, en
reka hann svo um leið og hann
kæmi til baka? Það þætti mér
kjánaleg fjárfesting. Það er því
augljóst að eitthvað hefur gerst í
millitíðinni, sem hefur sett málin í
gang og þá er ekkert um annað að
ræða en fyrrgreinda kvörtun
stúlkunnar. Samferðamaður minn
úti í Bandaríkjunum, aðstoðar-
maður Malone, Jónas Nordquist,
hafði heldur ekki hugmynd um
þennan málarekstur fyrr en heim
var komið. En það var hann sem
sagði mér það á mánudeginum 1.
júlí, fyrsta vinnudeginum uppi á
Velli eftir Bandaríkjaferðina, að
eitthvað alvarlegt væri á döfinni
hvað mig varðaði. Annað sagði
hann ekki. Daginn eftir fékk ég
hins vegar uppsagnarbréfið.
Þessi kvörtun Valborgar Einars-
dóttur hefur ekki verið studd nein-
um rökum né vitnum, því ég
spurði Guðna Jónsson starfs-
mannastjóra hvort umræddur
leigubílstjóri hefði ekki verið kall-
aður fyrir sem vitni í málinu.
Hann neitaði því. Þaðan af síður
hef ég verið beðinn um skýrslu um
það mál. Það vill sýnilega enginn
yfirmaður vita sannleikann, held-
ur réttlæta þeir uppsögn mína
með ósannri frásögn þessarar
stúlku. Samt neita þeir því að
kvörtun stúlkunnar hafi ráðið úr-
slitum um brottrekstur minn. En
hver er hin raunverulega ástæða?
Um það fæ ég engin svör. Félagar
mínir í FISK, Félagi íslenskra
stjórnunarmanna á Keflavíkur-
flugvelli, hafa leitað eftir skýring-
um, bæði hjá starfsmannahaldi og
varnarmálaskrifstofunni. Þeim
hefur verið sagt að það sé bunki af
áminningum á mig í gegnum tíð-
ina. Sannleikurinn er sá, að á
25 ára ferli hef ég tvisvar sinnum
fengið áminningu. Fyrir ári og í
annan stað fyrir sex árum. Báðar
þessar áminningar voru vegna
áfengisneyslu. Ég vil ekki draga
neitt undan, heldur koma hreint
fram í þessu máli. Ég hef beðið um
opinberar skýringar, en fæ ekki;
er tilbúin til að öll spil er mig varða
hjá hernum séu lögð á borðið. En
eina svariðsem ég fæer þögnin.“
„Bið um skýringar"
Jónas Guðmundsson segir að
það versta í þessu máli sé að engar
skýringar séu fyrirliggjandi. „Mér
er sagt upp og fæ greidd laun til
þriggja mánaða samkvæmt samn-
ingi, en er hins vegar sagt að hypja
mig af vinnustað þegar í stað. Það
er farið með mig eins og glæpa-
mann. Og ég get ekki borið hönd
fyrir höfuð mér, vegna þess ég veit
ekki hvaðan höggið kemur og
hver það veitir. Hitt veit ég gjörla
að yfirmaður minn hjá fjármála-
stofnuninni, John Malone, hefur
lengi viljað losna við mig. Hann er
hermaður og hefur verið hér um
fimm ára skeið. Strax fyrir þremur
árum sagði hann mér, að vísu und-
ir áhrifum áfengis, að hann færi
ekki af landi brott fyrr en hann
væri búinn að koma mér úr starfi.
Og honum tókst það einum mán-
uði áður en hann hvarf af landi
brott. Tókst ætlunarverkið.
Mér finnst ekki ósanngjarnt að
biðja um skýringar á brottrekstr-
inum eftir að hafa starfað fyrir
þennan sama vinnuveitanda í ald-
arfjórðung — allan minn starfsald-
urý sagði Jónas Guðmundsson.
„Ég veit satt að segja ekki hvort ég
hefði áhuga á því að snúa til
minna gömlu starfa á nýjan leik
eftir allt þetta, en ég er í atvinnu-
leit. Það sem huggar í þessu er þó
sá stuðningur sem samstarfsmenn
mínir á skrifstofu fjármálastofnun-
ar hafa veitt. Allir þeir sem þar
störfuðu, nokkrir voru að vísu frá
vegna sumarleyfa;mótmæltu upp-
sögn minni harðlega og báðu um
skýringar. Hótuðu jafnvel upp-
sögn. En þetta samstarfsfólk mitt
fékk engar skýringar, frekar en ég
sjálfur."
8 HELGARPÓSTURINN