Helgarpósturinn - 15.08.1985, Blaðsíða 16

KVIKMYNDIR
*
A hjartanu
Tónabíó; bovechild (Barn ástarinnar) ★★
Bandarísk. Árgerð 1982. Leikstjórn: Larry
Pearce. Framleiöandi: Paul Maslansky.
Handrit: Anne Gerard/Katherine
Specktor. Tónlist: Charles Fox. Aðalhlut-
verk: Amy Madigan, Beau Bridges,
Mackenzie Phillips, Albert Salmi og fl.
Hér er á ferðinni enn ein „sönn“ sagan.
Terri Jeari Moore (Amy Madigan) er hand-
tekin fyrir aðild að vopnuðu ráni í Flórída
1977, hlýtur 15 ára dóm, þar af rúm 7 ár í
fangelsi. Eftir uppsteit í fangelsinu lendir hún
á betrunarhæli fyrir konur, verður ástfangin
af einum varðanna og ólétt í þokkabót. Terri
kemst að því að vörðurinn er kvæntur (hann
stingur af frá öllu), leynir þunguninni uns
fóstureyðingartíminn er liðinn hjá. Með
seiglunni grefur hún uþp lögfræðing (sem er
kona) og í sameiningu undirbúa þær mála-
rekstur gegn fangelsisyfirvöldum og hengja
sig á gamla lagaklausu sem segir að í vissum
tilfellum geti kvenfangi haldið barni innan
fangelsisveggjanna fyrstu 18 mánuðina af
ævi barnsins.
Lovechild er orðin þriggja ára gömul mynd
og var frumraun leikkonunnar Amy Madi-
gan, sem margir muna eftir sem töffu stelp-
unni í rokkhasarmyndinni Streets of Fire.
Madigan leikur á hjartanu í Lovechild og ber
uppi myndina, sem raunar er snoturlega
gerð og eiginlega í sjónvarpsmyndastíl, bæði
hvað uppbyggingu, töku og lengd (93 mín)
varðar. En einhvern veginn nær myndin
ekki að sannfæra áhorfandann um að kerfið
hafi verið alvont við Terri — að dómnum
undanskildum. I fangelsinu mætir hún skiln-
ingi og stuðningi, bæði frá gæslufólki og
föngum. Og baráttan fyrir að halda barninu
fær alltof stutta umfjöllun í lok myndarinnar.
-IM
Fjölbreytt skólasálfrœði
Laugarásbíó; Morgunveröarklábburinn
(Breakfast Club): ★★★. Bandarísk, árgerð
1984. Framleiðendur: Ned Tanen og Johri
Hughes. Leikstjórn og handrit: John
Hughes. Tónlist: Keith Forsey. Aðalleikarar:
Emilio Estevz, Paul Gleason, Anthony
Michael Hall, Judd Nelson, Molly Ring-
wald, Ally Sheedy.
Sannast sagna bjóst ég við því að leiðin
lægi á enn eina háskólamyndina, þegar ég
leit á útstillingar að afþreyingu kvöldsins,
Morgunverðarklúbbnum í Laugarásbíói.
Hún sýnir fimm krakka til alls líklega að
sprella með kynlíf og kennara. Búið og
basta. En raunin er allt önnur. Breakfast Club
kemur þægilega á óvart. Þetta er allt að því
athyglisverðasta unglingamyndin sem kom-
ið hefur að vestan á síðustu fimin árum eða
svo.
Leikstjórinn John Hughes virðist svo sann-
arlega vera farinn að kunna tökin á ungling-
unum eftir gerð fáeinna mynda um þetta við-
kvæma en viðfelldna lífsskeið mannsins.
Hann skrifar sjálfur handritið að þessari nýj-
ustu mynd sinni, sem einfaldlega segir frá því
þegar fimm ólikir krakkar koma að morgni
laugardags í skólann sinn til að sitja af sér
refsingar í einar átta stundir, með umsjónar-
kennarann á næsta leyti.
Aðal þessarar myndar er vel skrifaðar
samræður, góð uppskipti í framsetningu og
afbragðs leikstjórn. Sjaldan hefur sést til jafn
sjarmerandi leiktilþrifa ekki eldra fólks en
þessara sextán ára krakka sem halda verk-
inu uppi út í gegn. Hughes nær öllum sér-
kennum þeirra fram á lúmskan og liflegan
hátt. Og miðað við unglingamynd er fyndnin
aldrei þessu vant fjölbreytt. Víst er að skóla-
sálfræðin er hér í fyrirrúmi, en það er farið
að henni með fínum aðferðum.
-SER.
Flippað samsafn brandara
Regnboginn; Hernaðarleyndarmál fTop
Secret): ★ Bandarísk, árgerð 1984. Fram-
leiöendur: Jon Davison og Hunt Lowry.
Leikstjórn og handrit: Jim Abrahams,
David og Jerry Zucker ásamt Martin
Burke. Kvikmyndun: Christopher Challis.
Tónlist: Maurice Jarre. Aðalleikarar: Val
Kilmer, Lucy Gutteridge, Warren Clarke,
Jeremy Kemp, Omar Sharif.
Þeir Zuckerbræður ásamt Jim Abrahams
áttu náðuga daga eftir gerð myndarinnar „í
Iausu lofti“ sem sýnd var hérlendis fyrir fám
misserum við ofboðslega aðsókn, enda mal-
aði hún þeim gull víðar en hér. „Flying High"
var að mörgu leyti vel gert gaman og virð-
ingarverð tilraun til að bægja frá frekari stór-
slysamyndagerð. En það var varla við því að
búast að þessir brandarakallar gætu lengi
setið á sér. Og hérna er hún, nýjasta myndin
þeirra; Top Secret.
Rétt eins og Flying High einkennist Top
Secret af runu óskildra brandara, endalaus-
um útúrdúrum úr handriti og óspöruðu gríni
að sjálfu viðfangsefninu. Hér er þó söguþráð-
urinn öllu meira aukaatriði en í fyrri mynd
þessara félaga. Svo virðist reyndar sem þeir
hafi sest niður eina kvöldstund og rutt út úr
sér öllum aðskiljanlegustu skopsögum sem
þeir hafi heyrt eða búið til sjálfir frá því síðast
á bak við vélina og þrætt þær síðan saman,
afar lauslega.
Stjörnubíó; Bleiku náttfötin (She'll Be
Wearing Pink Pyjamas): irk. Bresk, árgerð
1984. Leikstjórn: John Goldschmidt.
Handrit: Eva Hardy. Aðalhlutverk: Julie
Walters, Anthony Higgins, Janes Henfrey.
Þetta er ekki góð mynd. Og alls ekki vond.
Bleiku náttfötin sigla lygnan sjó allan sinn út-
sendingartíma. Það sem vantar er djarfari
leikstjórn, skarpara handrit, já og barasta
betri hugmynd að bíói. Maður er hálfpartinn
gramur fyrir hönd Julie Walters sem átti svo
Vegna þessa er samfellan lítil í Top Secret.
Aherslan er öll á hvern brandara hverju
sinni, þeir eru í engu byggðir upp, heldur
skellt bláköldum framan í áhorfendafésin
frammi í sal, sem að sönnu vita ekkert hvað
bíður þeirra næst og allt þar til flippið endar.
afbragðsgóðan leik í jafn afbragðsgóðri
mynd og síðasta mynd hennar var, Educat-
ing Rita.
Hér segir af nokkrum konum —■ ýmist mis-
skildum eða skildum að borði og sæng —
sem fara á nokkurs konar námskeið í því að
endurheimta fyrra sjálfstraust. Kúrsinn er
meðal annars í því fólginn að klífa fjöll og
skila sér til byggða einar á yfirgefnum stöð-
um. Lífið sem þær hafa lifað fram að þessu er
með ýmsu móti, eins og lunginn úr myndinni
lýsir með samtölum þeirra.
Leikendum myndarinnar er vorkunn, en
þeim er lítið liðsinnt í hlutverkum sínum,
enda vonlegt að hlutaðeigendur ruglist í rím-
inu við þessar þúsundir ólíku sena sem
myndin býður upp á.
-SER.
Sem sagt; „kvennareynsluheimurinn" er
að mestum hluta viðfangsefni þessarar
myndar. Og samkvæmt handriti hefur hann
einkanlega fengist neðan mittis; um það
vitna misklúrir brandarar söguhetjanna. Að
vísu nær Goldschmidt fram býsna skörpum
persónum í þessum samtalssenum og yfir-
leitt ágætum leik, en allt yfirbragð myndar-
innar er engu að síður slappt. Og innihaldið
dauft.
-SER.
Ofan og (mest) neðan mittis
JAZZ
Siggi Flosa, Al og Cab og Tania María
eftir Vernharð Linnet
I kvöld skemmtir píanistinn og söngvarinn
Cab Kay i síðasta skipti í Nausti. Hann er ætt-
aður frá Ghana en býr í Amsterdam. Cab
kom hingað 1953 og minnist enn snilldar-
leiks Gunnars heitins Ormslevs. Cab er
óhemju sjarmerandi músíkant. Efnisskráin
samanstendur af standördum, blúsum og
djassópusum — það var sjóðandi húmor í
Louis Jordan ópusnum Five guys named
Moxe og mjúkur King' Cole blær á hinum
rómantískari lögum. Svo var búgginn á fullu
og rosa sveifla í Stompin at the Savoy. Oscar
Peterson sagði eitt sinn við konu Cabs er
hann heimsótti píanóbarinn þeirra í Amster-
dam: „Gættu hans vel Janette — þeir eru
ekki margir eftir með þessa sveiflu!"
Sigurður Flosason í Norrœna húsinu.
Sá ágæti saxafónleikari Sigurður Flosason
er heima í sumarleyfi, en hann stundar nám
í Bloomington eins og margir vita. Það er
alltaf gaman þegar pilturinn kemur heim og
leikur með vinum sínum og á mánudags-
kvöldið verða tónleikar í Norræna húsinu
þar sem Sigurður blæs með Eyþóri Gunnars-
syni píanista, Friðriki Karlssyni gítarleikara,
Tómasi R. Einarssyni bassaleikara og Gunn-
laugi Briem trommara. Þarna verða flutt
verk sem íslenskir djassmenn hafa ekki glímt
við áður, s.s. af efnisskrá Step Ahead. Svo
verða að sjálfsögðu gamlir kunningjar á dag-
skrá. Vitað er að æft hefur verið stíft fyrir
þessa tónleika, enda þeir félagar metnaðar-
fullir og bera ekki hvað sem er á borð fyrir
áheyrendur sína. Það verður gaman að
heyra árangur erfiðis þeirra.
Tania Maria: Made in New York —
Manhattan Records 24 0321 1 Al Di Meola:
Cielo e Terra — Manhattan Records
24 0332 1.
Dreifing: Fálkinn.
Þetta eru ólíkar skífur og ólíkar því sem við
þekkjum best til listamannanna.
Tania Maria er braselísk og sló í gegn á ís-
landi þegar hún kom hingað með Niels-
Henning Orsted Pedersen og hélt tónleika í
Háskólabíói 1980. Þá bjó hún í Frakklandi en
nú er hún flutt til Bandaríkjanna og gerir það
gott — plötur hennar eru ofarlega á metsölu-
listum Billboards og stundum fá þær fimm
stjörnur í down beat. Nýjasta skífan er indæl.
í grundvallaratriðum hefur fátt breyst en tón-
listin er færð í sölubúning svo að hinn magn-
aði sjarmi dofnar. Hljóðgervlar og rafmagn
breyta bakgrunninum og trylltur suður-
ameríkuryþmi er fjarri, eins og portúgalsk-
an. Aftur á móti má finna samstiga spuna
raddar og píanós, sömbu og hita í flestum
verkanna og þau eru ljúf. Góð skífa til að
setja á þegar upphefja þarf notalega strauma
við vinnu eða leik.
A1 Di Meola leikur á klassískan gítar á nýju
skífunni sinni og skreytir stundum með
gervilsgítar eða fær Airto til að slá á trumbur
alls konar. Tónlistin er öll eftir Meola, utan
verk Keith Jarretts: Corale. Allt er þarna vel
gert og klassísk hrif mikil. Kammerbragð og
ECM. Ljóðið í fyrirrúmi og gott á síðkvöldum
að bregða skífunni á, kveikja á kertaljósum
og komast í Jónasarskap og passa sig á
myrkrinu.
Það er meiri Spánn en djass í þessari tónlist
en bræðingsræturnar sjúga samt safann enn.
24 HELGARPÓSTURINN