Alþýðublaðið - 25.04.1927, Side 3

Reykið Marsmann’s vindla.
Supremo,
Maravilla,
E1 Arte,
Scott,
Epoca,
King,
Cobden,
Miranda,
Alí ern petía gamlir og góðir knnningjar.
ert til, pó flett væri ofan af ykk-
ur sæng íhalds'„spekú]asjóna“ og
teppi væii rifið af ykkur, sem
þiö ætluöu'ð að kæfa „Merkúr"
í. Pið kaupmannasinnar gerðuð
líka mikla tilraun til að stöðva
grein mina. Þið hringduð á rit-
stjóm Alþbl. og báðuð með önd-
Gna í hálsinum um að birta ekki
nefndarálitið, pví pid vilduð ekki
láta opinbera pað. Hvers vegna
var pað, Erlendur?
Grein mína ritaði ég að eins í
þeim tilgangi að vara stéttarbræð-
ur mina við þessari flugu íhalds-
„spekúlantanna". Það verður aldr-
ei um of brýnt fyrir „Merkúr“-
meðlimum að styrkja félag sitt
og vera á verði gegn öllum
sprengingar'silraunum kaupmanna.
Hvort jarðvegur er fyrir skoðanir
jafnaðarmanna innan verzlunar-
stéttarinnar, kemur mér ekkert
við. Að eins óska ég þess, að
verzlunarmenn skilji það, að því
áð eins geta þelr unnið gagn sjálf-
um sér og stétt sinni, að þeir
láti ekki blinda sig ýmsan fagur-
gala kaupmanna, heldur styrki vel
félagsbönd sin. Og ég álít þá
verzlunarmenn vera minni menn,
sem reka erindi kaupmanna.
Erlendur! Vindillinn með merk-
inu „E. O. P.“ er næstum út-
brunninn. Ég kasta stubbnum í
öskubakkann.
Verzlunarpjónn.
Dularfult fyrirbrigði.
Draugaskip á Iteykjavíkurhöfn.
Þessi saga, sem allur bærinn
talar nú um, er ekki þjóðsaga,
og það er ekki fleipur, sem skap-
ast hefir af engu, heldur er um
fyrirbrigði að ræða, sem gerst
heíir svo að segja í einni svipan
fyrir augum fjölda tnanna og
enginn skilur hvern'g helir mátt
verða.
Það var 6. apríl síðast liðinn,
að Kristján lögregluþjónn Jónas-
son hafði skipavörð í höfninni
um kvöldið. Sá hann þá togar-
ann „Skúla fógeta“ um kl. 6V2
koma á fullri ferð hjá Akurey, og
svo að kalla samsíða togaranum
rann færeysk
skúta með börkuð segl og hvít-
an fleyg.
Hafði hún mesansegl uppi, en hlýt-
ur að hafa haft hjálparvél og
hana óvanalega sterka, því að þó
ekki væri nema hægur austan-
kaldi, var hún samsíða „Skúia
fógeta" að duflinu, sem markar
staðinn, þar sem flakið af „Inger
Benedicte“ liggur. Alt þetta sá
Kristján grenilega, því að hann
ntoaði vandaðan sjónauka, sem
tollstöðin átti. En auk þess sá
hnan, að
skútan dró á eftir sér tvo báta,
stærri bát nær skipinu og minni
bát fjær, og voru í honuin tveir
menn á gulum sjóklæðum.
Þegar hér var komið, fór skút-
an að dragast aftur úr togaranum
og
var þá dregið upp á henni stór-
seglíð þrírifað.
Biglir skútan síðan inn á víkina,
fellir stórseglið og legst, en fyrir
lágu þar 5 færeyskar skútur, og
lagðist húmfyrir austan þær.
Nú víkur sögunni um stund til
lögreglubátsins og vélarmannsins
á hionuin, Ásgeirs. Skrapp hann
með lögr; glubátinn út fyrir hafn-
armynnið til að flytja Þorvarð
haínsögumann Björnsson út í
„Skúla fógeta“. Þegar Þorvarður
var kominn út í „Skúla“, sá bæði
hann og þeir skipverjar, sem á
þiljum voru, skipið. En af Ás-
geiri og lögreglubátnum er það
að segja, að á bakaleiðinni þurfti
hann að skreppa fyrir stafn skút-
unnar, og varð hann þá svo
naumt fyrir, að við lá, að hún
rynni á bá.inn. Veitti Ásgeir því
þá eftirtekt, að
enginn maður var á þilfari
skútunnar.
Svo tók hann og eftir
auðkennisstöfum hennar, FD,
sem merkir „Fuglefjord“, en tölu-
sta'ina gat hann ekki séð vcgna
einhvtrs misturs. Auðkennisstaíi
þessa sáu margir, þar á meðal
Þorvarður ha n ;ögutr,aður.
Nú víkur sögunni til Kristjáns
aftur. Þegar hann sér skútuna
leggjast, vikur hann sér inn í
tollbúð og símar til Magnúsar
bæjarlæknis Péturs.o ar, að h;,nn
þurii að ko;na til að hafa sótt-
vamare.tir it með skútunni. Kom
hann að vörmu spori, og fóru jxir
Kristján og hann á lögreglu-
bátnum með Ásgeiri áleiðis út I
skipið. En þeim Kristjáni brá all-
kynlega i brún, er þeir komu þar,
sem skipiö hafði lagst, því að
skipið vnr horfið
þaðan, og sást hvergi til þess.
Fóru þeir nú í skútumar fimm,
sem eftir lágu til þess að fá þar
fréttir af ferðum skipsins, en þar
tók ekki betra við, því að þótt það
hefði strokist hjá skútunum 5,
hafði ekki sést tii þess nema af
eimii skútunni.
Þó að þeim Kristjáni og Ásgeiri
þætti þetta kynlegt, vom þó enn
ekki famar að renna á þá tvær
grímur. Þar eð ekki höfðu liðið
nema 15 mínútur frá því, að
Kristján sá skipið leggiast, og þar
til að því var veitt eftirtekt, að
það væri horfið, var enginn veg-
ur, að það hefði getað sigit út
venjulega leið, eða að það hefði
getað farið út milli Engeyjar og
Viðeyjar svo, að það væri komið
í hvarf. Þeim datt því ekki annað
í hug, en að skipið hefði farið inn
í innri höfnina og lagst þar.
Héldu þeir því þangað og leituðu
skipsins fram til myrkurs, en
fundu ekki. Voru þeir nú farnir
að sjá, að alt myndi ekki ein-
leikið, og hrlngdi bæjarlæknirinn
því, þegar á lahd kom, til Þor-
varðar haínsögumanns tíl að vita,
hvort hann hefði séð skipið, og
reyndist svo vera. Næsta morgun
milli kl. 5 og 6 hófu þeir Krist-
ján og Ásgeir leitina af nýju, og
nokkru síðar slóst bæjarlæknir-
Inn i förina. Athuguðu þeir gaum-
gæfi'.ega hvert skip í höíninni, en
„Færeymgimnn fljúgandi“
var gersamlega horfinn.
Það þarf enginn að ætia það,
að hér sé um höfuðóra og of-
sjónir fáeinna manna að ræða.
Skipið sáu margir, meðal annars
skipshöfnin á „Suðurlandi“. At-
burðurinn gerðist svo að segja
með einni svipan, því að ekki
Jeið meira en hálf stund frá þvi,
að til skipsins sást fyrst, og þar
til, að eftir hvarfinu var tekið.
Vmsum geturn hafa menn leitt
að því, hvaða skip þetta væri, og
hafa þeir, sem á dulspeki trúa,
sumir haldið, að það væri skútan,
sem sökt var á Selvogsbanka, en
fallið frá því aftur, því að henni
sökti „Hafsteinn", sem fyrst kom
inn viku síðar. Aðrir haía haldið,
að það hefði verið skúla, sem
ætti fyrir „Skúla fógeta“ að
liggja að lenda í kiandri við, en
úr þvi mun tíminn skera. En það
er vist, að þetta er einkenniiegt,
— jafnvel dularfult fyrirbrigði.
Leiðréttiiig.
Samkvæmt prentfrelsislögunum
krefjumst vér þess, að þér, herra
ritstjóri! birlið eftir farandi leið-
réttingu í fyrsta eða öðru tölu-
blaði blaðs yEar eftir að hún berst
yður í hendur:
í Alþýðubiaðinu 5., 6. og 8.
apríl þj á, er oss barst í dag,
Drjúgiir &r
„Mjallar^-dropinn.
sjáum vér þær aðdróttanir og
fullyrðingar, að bankaútibúin á
ísafirði vilji svelta verkalýðinn í
Hnífsdal með því að fyrirskipa
lokun sölubúða og íshúss þar,
haldi fyiir verkamönnum eignum
þeirra og standi bak við það, að
verkamenn séu bornir út úr hús-
um þeim, er atvinnurekendur f
Hnífsdal eiga, og að útibúin hafi
svo gugnað á þessari „sveltitil-
raun“ eftir tvo daga.
Alt eru þetta tilhæfulaus ó-
sannindi. Bankaútibifr hafa eng-
an þátt átt í kaupdeilunni í
Hnífsdai og engin afskifti af henni
haft. En eftir að verkfalíið hófst
og komið var í veg fyrir með
ofbeldi, að hægt væri að útskipa
fiski, er bankaútibúin höíðu selt,
og þannig var fyrirbygt, að hon-
um yrði komið í peninga, þá til-
kyntu bankaútibéin útgerðar-
mönnum þar, að þau gætu ekki
lánað þeim fé tii fiskikaupa né út-
lána, nema trygging fengist fyrir
því, að ekki yrði komið í veg
fyrir, að fiskurinn yrði hagnýttur.
Auglýsing útgerðarma na um
búða- og íshúss-iokun er eltki
fram komin að ti'hlutun banka-
útibúanna. Um hana vi ;su banka-
útibúin ekkert fyrr en eftir á og
bera enga ábyrgð á henni.
Um alt þetta heiði ííðin arnaður
Alþýðublaðsins getað sannfært
sig, ef.hann hel'ði sýnt þá sjálf-
sögðu kurtehi að ta!a við o s,
áður en hann rauk til og sí.naði
suður. Og þá heiði Alþýöublaðið
ekki orðið til þess að birta fyrr
nefndar óþverragreinar um o.;s„
sem nú, að fengnum rét.uai upp-
lýsingum, hijóta að verða því ti
leiðinda.
ísafirði, 13. apríl 1927-
J 'n G. M rasson,
settur útibúsatjóri
Landsbankan á I aíirðí
Magnús Thorst ins on,
bankaútibússtjóri
Islandsbanka á .sajir'ði.
Sigurg ir S gurosson,
gæziustjóri
við úiibú Land ba kans.
Framan iaða ieiðæ t.ngu Lír.i.
Aiþbl., þó að það veröi ekid ra.u-
kvæmt prent rel .islögu um .-.k, Id-
að til aó bir.a ineiðyrði um
sjálft sig, cins og orðalag „leið-
réttingaii.inar" bendir til að höf.
hennar haldi. Þiir eru hins vegar
eklci þir menn, að orðbragð