Alþýðublaðið - 04.01.1939, Blaðsíða 2

MfBVlKBÐAG 4. JAN. 193»
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Bræðurnlr, sem fórust.
—-----♦.■'<'.
Guðmundur E. Guðmundsson háseti og
Sigurður Á. Guðmunds&on matsveinn.
TyffíÐAL PEIRRA mörgiu vösku
drengja, sem fómstt á tog-
ainauluim ÖLafi 2. nóv. 1938, voru
piustsiir tveir bræður, synir hjóin-
ánna, Sesjseljiu Ámadóttor og
Giuðmundar Helgasonar, Liindar-
götiu 38 hér í bæ. Guðmunduir
E. G'uðmund&son fæddist að Gerð
fu-m í Gerðabreppi 16. m.arz 1917
og 'va'fð því aðieins rúmlega tvr-
tiugu'r aið aldrii. Er þaið átakarai-
lega 'sorglegt, þiegar möinraufln er
þainuig 'kipt á bnott í blóma lifs<-
ins frá ástvmluim og öðrum vandiar
mönnum. Það fiinina mieun ekki
Wvaið isizt, þiegár í hilut eiga frá-
bærxr reglu og atorkumenin eins
og Gtuðmundur hei’tiinn vair. Hann
GUÐM. E. GUÐMUNDSSON
vfá’ einn af þeim fáu ungu mönn-
um nú á döguini, siem aldrei
nfeytti víús eða tóbakis. Þegar eft-
ir feraningu byrjaði haran að
stunda sjómenlsfcu og iagði ár-
,um istaiman alla viirunu sína til
þreyttra og héilsuitæpra foreldna.
Hefir faðir hans verið fatilaður
mörg seinUistu árin og mióðirin
Iieiisutæp, isvo að haran mátti
með sö.nmu kálJasit stoð foneldra
sinma. Guðmundur var glaðlynd-
ur maður og hrökur alls fagiv
áðar hvár sem hanin var, greiða-
•sáimJur og vildi Ölium gott gera.
Hann \ar heitbuindrnin síiálku þeg-
ar hann fónst, Guðrúnu Helga-
dóttur frá Patneksfirði. Höfðlu
þiau ékki sézt slðan halran fór á
sÆldveiðiar i vor. Hafði bún verið
fjlan e andi úr bænúm siumariangt
Kom hún heim á beámili hanis
siatma daginn og hanin lagði út
SIGURÐUR Á. GUÐMUNDSSON
í seinuistu för síma, en náði ekki
áð issjá hann. Má nærri geta áð
foieklranir, systkinin og uniniust-
an syrgja intnilega sli'kan dneng,
sem Guðmundur var. Nú ætlaði
hiann einimitt að fa'ra að byggja
upp 'sitt eigið heimiii eftír aið
hafa neynst fore’.drum smum hinn
bezti sonur.
Sigurður Á Guðmundsson mat-
svieinn fæddist að Gerðum í.
Gerðáhreppi 8. siept. 1907. Hann
byrjaði 12 ára gamall sem að-
stoðáranatsveinn á togara. Gerð-
ist síðán matsveinn ýmist á tog-
urium eða línuveiðurum. öðru-
hvoflu vár hann kyndari -eða há-
seiti eftir því sem á s'téð. Var
eins og hánn gæti alt og vildi
ait gera, nema. gainiga anðutm
höndum, er vinnu vár að fá. Sig-
lurður var gleðimaður og hinn
skeiwtilegasti í klunningjahópi, og
éigá vinir hans og feunmingjar
márgar endúrminningar um slík-
ar samveiustundir með hionum.
Sigurður hyrjáði matsveinsistarf
ið fyrir alvöru á togaranum
„Gylfa“ og var á honám þaingað
til hanin var seldur til Patreks-
fjarðar. Siðan var hann tvö ár
matsveinn á togaranum „Otur“
og þvínæsit á togaranum „öiafi“
par sem hanin vann til daúða-
öags, þvi hann fórst með skip-
n'ú 2. nórember 1938.
Árið; 1934 gékk Sigurður að
eiga Jóhönjniu Guðmundsdóittiu'r úr
Hafuarfifði. Áttu þau 2 börn,
dreng sem er á fjórða ári og
téipu siem er á fyrsta ári.
Sigurður var hinin ágætasti
UMRÆÐUEFNI
Hrollur i fólki eftir hátið~
arnar. Kuldinn, kvefiö og
hcettan. Er lögreglan að
verða hlœgileg ? Súðin enn
—■ og nafnið á nýja skip*
inu, Ekki „rafvirki“ heldur
„rafyrkV\ Minkarnir, sem
sluppu. Skiðafélugið—snjó
leysið og happdrcettið
Athuganir Hannesar á horninn
ÞAÐ mun hafa verið hrollur í
mörgum nú um áramótin,
ekki þó beinlínis óhollusta eftir
gamlárskvöldið, því að lögreglan
gefur Reykvíkiugum yfirleitt góð-
an vitnisburði, heldur slæmur
kuidahrollur í hinu hryssings-
lega veðri, rokinu og storminum.
*
Slæmt kvef hefir gengið undan-
farið í bænum og ekki hefir það
minkað við áramótakuldann. Þetta
kvef legst þungt á mann og ríður
á að fara mjög varlega. því að ill
meðferð getur haft í för með sér
slæm eftirköst.
*
Það mun vera æðilangt síðan
svo friðsamt hefir verið á gaml-
árskvöld og var að þessu sinni.
Jafnvel „danzleikirnir" voru þol-
anlegir og lítið um upphlaup og
slagsmál. Töluvert mun þó hafa
verið drukkið, en drukknir menn
fóru sér hægt. Margir.. héldu út
fram á nýjársdag. Vinur minn,
sem talar við mig næstum því dag-
lega, heimsótti míg— en var bú-
inn að gleyma hvað ég hét og kall-
aði mig alt af Árna! Svona fljótt
getur gleymskan grafið rithöf-
unda!
*
Ekkert virðist-vera orðið eftír af
lieimiisfa'ðir og húsbóndi, sent vár
vakinn og sofinsn í því, að hiugsa
um vélferó konu sóniniar og hama.
Vorlu þau hjóniin búin koma
sér úpp ynidisiégiu hieimiái, þar
siem unium var að koma. Er því
harmlur hinniar ungu húsfreyju því
átakanliegri siein hún átti betri
mánini á bak aö sjá.
Þiessir sorgaraitburðiar, missir
tveggja sona í emu, hefir haft
þau áhrif á heilsufar móöurininar,
sem var tæp fyrir áður, að hún
hiefir liegið rúmfösit siðan.
S. S. og G. Þ.
DAGSINS.
umferðareglunum, sem lögreglan
var að kenna fólki í haust, ekkert
nema naglarnir- á stöku stað á
gatnamótum. Hvernig stendur ó
þessu? Hvers vegna getur lögregl-
an ekki framfylgt þeim reglum,
sem hún setur? Með slíku fram-
ferði gerir lögreglustjórnin sig
beinlinis hlægilega — en það, sem
lögreglan þarf þó að varast í
lengstu lög, er að hún verði hlægi-
leg í augum borgaranna.
*
Bæjarbúi skrífar mér:
„Út af ummælum, sem birtust
20. des. um e.s. .,Súðin“, langar
mig að taka þetta fram. Fyrir 3
árum vissi ég til þess, að ekki var
dýptarmælir í skipinu, þó svo
kunni að vera, að hann sé nú. Sá,
sem skrifar athugasemdina, segir:
„Hvað viðvíkur miðunarstöðinni,
þá hefði hennar ekki notið við,
þar sem ströndin hafa átt sér
stað.“ Það er rétt. En hver vill
halda því fram að „Súðin“ geti
ekki strandað þar, sem miðunar-
stöð gæti hæglega komið í veg
fyrir það? Og ég sný ekki aftur
með það, að það er bæði vítavert
og stórkostlegur ábyrgðarhluti, að
hafa ekki miðunarstöð á Súðinni.
Og ef það er rétt með fárið hjá
þeim, sem athugasemdina ritar, að
skipið hafi stórskemst í haust, og
enn hafi ekki fullnaðaraðgerð far-
ið fram á skemdunum, þá vil ég
spyrja: Er það ekki stórkostlegur
ábyrgðarhluti? Tilgáta þín, Hann-
es, um að áætlunin sé öf þröng, er
alveg' rétt. Það sést bezt á því,
hve oft skipið er á eftir áætlun.“
„Það hefir verið mikið rætt um
nafnið á nýja skipinu Eimskipa-
félagsins. Ef það verður látið heita
.. . , .foss, þá finst mér að nýja
strandferðaskipið ætti að heita
„Geysir“.
Ég hefi nú ekki meira að segja
þér, Hannes minn. Fyrirgefðu
krassið og útstrikanirnar."
*
Pétur og Páll skrifa mér:
„Hér í Reykjavík og víðar er
orðið rafvirki óátalið í fullum
gangi, þó það sé ósamrýmanlegt
Isl. tungu. Því höfum vér ákveðið
og fyrirskipað að í þessa orðs stað
komi orðið „rafyrki“ sbr. einyrki,
öryrki o. fl. sbr. einnig sögnin
,yrkja“. Þetta gengur strax í gildi
og er þér Hannes minn boðið að
kunngera þetta öllum til eftir-
breytni."
Samkvæmt lögurn um tekjur bæjar* og
sveitarffélaga 31. desember 1938 og reglu*
gerb bæjarstjérnarinnar f Reykjavik staB-
ffestri 32. névember 1938 verður ffusteignU"
skattur til bæjarsjéðs, með SJALDDAGA 2.
JANÚMt 1939, sem bér segir:
Aff byggingarléðum 1 %
Af öðrnm léðum.og
löndum V* %
Aff húsum og mann-
virkjnm 1%
\
Af ffasteigna*
matsverðt
eignanna.
Leignléðir eru skattskyldar á sama hátt
og eignaléðir og greiði leigjandinn skatt-
isin.
Ojaldaseðlar árið 1939 haffa ná verlð
bornir til gjaldenda og eru háseigendur,
og aðrir eigendur ffasteigna, svo og íéðar«
leigjendur beðnir að gera bæjarskriffstoffun*
um aðvart eff {>eim heffir ekki borist gjalda-
seðill.
OJALDDAGI FASTBIONASHATTSINS VAR
2. JANÚAR.
Um daginn var verið að fara
með minká austur ýfir heiði. En
þá vildi svo illa til, að kassinn,
sem minkarnir voru í, datt af bif-
reiðinni. Brotnaði kassinn við
þetta nokkuð, og rróg til þess að
minkarnir höfðu sig úr honum —
hinn síðásti þó ekki fyr en rétt
áður en mennirnir, sem voru á bif-
reiðinni, gripu um kassann. Þeir,
sem urðu fýrir þessu tjóni, hafá
haft lágt um þetta, af því þeir hafa
óttast að þeir yrðu fyrir illu um-
tali — og sekt að auki.
*
Það fer ekki vel fyrír Skíðafé-
laginu ef framhald vetrarins verð-
ur eins og það, sem af er honum.
Innan skamms ætlar það að efna
til mikils skíðamóts í Hveradöl-
um og býður. þangað norskum
skíðagörpum — auk margs ann-
ars. En ef enginn snjór yerður, þá
verður lítið úr allri þessari miklu
H. R. Haggard:
105
aö funa í kíifeju tii ímorgunguðsþjéaustu. ó, nú man
ég, hvennig ástatt er. Er dag'ur m'nmiinin?
— Nei, góða mín; en h'amn nennur bráðum, sVaraði
hartn. — Dnekíu þetta; þú verðiur hugrafekari við það.
Hún tóife við krúsmini og drakk eins og ósjálfrátt.
— Hvað pað er andstyggilegt bragð að þessu bren-ni-
víini, s'agð ihún, og svo hneig hún aftúr hægt út af á
dýnuna, og eftir eiina mínútu var hún aftur komin í
fastan svefn. Dryfefeurinin var sterkur og verkaði íljótt.
Leonard fór fram að dynatjaldinu og gaf Sóiu oig
hinum bendingu. Þau fóru öll inin. að prestmum und-
æníeknum. Þeir stóðu saman í hnapp náiægt dyrun-
um á stóra herberginu, töluðúst við í hljóði, og það
vMist svo, sem þeir tækju ekfeert eftir því sem var
að gerast.
— FarðU úr þessum fötum', Skaili, sagði Sóa. —
Bg verð að láta þig fá önnur.
Hann hiýddi, og mcðan Són var að færa Júöwu)
iméðvítundariausai í föt prestsirus, dró Francisoo dag-
bóik sína Upp úr vestisvasa sínum og sferifaði í Sikyrwli
fáeinar iínur á auða síðu, lét syo bókina aftlur, féfefc
Leonard hana ásamt talmabiaindi sínu, aem ofurlítið
krossmark úr fílabföini hékk við, og sagÖi:
— Látið þér Senónuna íesa það, sem ég skrifafði,
þarna, eftiir að ég er dauðor, en ekki fyr. Og fáið þér
hermi þetta knossmark ti) mininmgar lum mig. Mörgum
sinnum hefi ég stutt hönidunum á það og beðið fyrir
benni. Hver veit, nerna hún vilji bera það á sér, þegar'
ég er dáin, og byðja fyrir mér við og við, þó aið,
hún sé mótimæíenidatrúar.
Leonard tófe við bökmni og talnabaiwlinu, lét hvart-
tveggja i brjóstvasa sinn, sneri sér svo að Otri og
sfeýrði fyrir honuin i skyndi alt það, sem þau voru að
hafast að.
—- Ó, Baas! sagði dvergurinn. — Berðu ektoert traust
tíl kvendjöfulsins. Og þó getur verið a:ð hún viiji
reyna að bjarga Hjarðkonunini, því áð hún élskaTí
hiana oins og ljónsynja eisfear unga sína. En óg ori
hræddur um þig, Baasi, því a,ð þig hatar hún.
— HafðU enga,r áhyggjur út af mér, Otur, sVaraðii
Leonard. — H!ús,t;aðu nú á: Þau eetla að felia okkur í
dýftíssum musterisinis; ef það skyldi geta s'keð, að
þú slyppir lifandi, þá reyndu að finna Olfan og bjarga
ofekur. Ef þú heidur <eikki lífi, þá vertu sæll, og b-etur
að við nnegum hittasit aftur á öðrum st-að.
— Ó, B-aas! Baas! sagði Otur, og var mikið igrát-
hljóð i kteíkunum. — Um sjálfan mig hirði ég okk-
ert, né hvort ég lifi eða dey; en það er riaunalegft,
að hugsa til þess, að þú stoulir týna iífinu eiínn', og
ég s<kuli etoki vena með þér. Ó! hvers v-egna dreym-di
Baas Tom ólukkians draumxnn? Það er honum að
kieúna, að við stoulum etoki verla í N-atal nú. Ég vil-di
að ég hefði verið þér betri þjónn, Ba'as; en nú er
orðið of seint um það ialð tala. Og um lleið «ag hpfani
sagði þetta, fann Leonard stórt tár fálla á hönd sér.
— Hugsaðu ekki um þjónu-stuna, Otur, svaraðd hann;
— af s-vörtum og hvitum mön,num ert þú bezti vin-
urinn, sem ég hefi nok-kurn tfena átt, og guð mun
launa þér fyrir það. Ef þú getur nofekuð hjálpað þeim
B,aas, sem þar'na stendur, þá gerðu það. Sjáðu að
min&ta toosti um, að harun taki inn m-eðál'ið í tíina,
því að hann er veikur fyrir og blíðlyndur, og ekki
\ei faliinn til að deyja slikum dauða. Og s-vo snéri
hann sér við. < - ' ■
Um þetta leyti var Sóa búiin að klæða prestínn í
hiin svörtu klæði öcu, og hafði presturinn sjálfur
bjálpað fii. Hann fór ekki í hvíta sferúÖann, sem hún
bár við musterisbiénustun r, því að Júana v-a<r sjálf í
ho.nlum, en sferúðimn var með öilu huliun undir hempui
prestsins.
—- Hvier mundi nú þekkja jþau sundur V spurði Sóa
sigra hrósandi. Svo rétti hún Leonárd stóra roðasteki-
ínn, sem hún lráfði tekið af enni Júönu, og saigði:
— Hénna Bjargari; þennan stein átt þú; týndu toon-
um -ekki, því.að þú hefir mikið fyiír því haft að eign-
ast hann.
Leomard tók við gims'íeininum, og í fyrsttu langaðii
bann til að þeytai honum framain í há-ðslega andliitiiðí
á feerlingurimi, en svo mintist halnú þess, að slí-kt var
galgusi'aú'Sit og lét hann í vrasa islmin, þar sem ttialn-abamdið
gagns!aú3,t og lét hann í vaia sínin, þar rem tainabaaxdið
var fyrir.
— H-eyrið þið; nú skulum við fa a, sagði Söa. — Þú
vrerður að bera Hjarðkonuna, Bjargari. Ég aetlai aíð
segja, að hún sé Sfeailli, og að liðið hafi yfir bann af
hræðs'u. Þú ert loksins hugprúður maðuir, og ég viirði
þig fyrir þá dáð, sem þú diýgir nú. HaitU hfeit(túnúij
viell fyrir andlitinu, og ef þár er ant úm ;að halda íif-
inu í Hjaröko'n-unm, þá þegiðu, svaraðU' enguim, bver
sem á þig yrðir, og refetu ekki -upp nofck-urt bljóð,
hvað hræddwr sem þú kant að verða. i
Francisoo gek-k að rúminu, þár siem Júana lá, laut
niður aö henui og kysti hana hægt á eninið, hélt svq
hendinini yfir henni, ei'ns og harnn væri að biessa hana,
o s'agði í hljóði einhver bænar- eða kveðju-,arð. Svo
sneri hann sér við, faðmaði Leonard að sér, kysti
h'alnn og bles'saði hjann Iífca.
— Verið þér sæiir, Framcisoo, sagði Leonard -með
grátstaf í kverk'unum; himnarífei siamanstendur áneið-
a'nlega af mönnium eins- og yður.
— Grátið þér ekki, viinur minn, sva-raði pi'estu'rinn,
— því að í því ríki mun ég fagnia yður og hearni.
XXXI. KAPÍTULI
I lafteSíiítiíigu.
*». ,
Leon{a'r,d tók Júönu upþ í fang sér og hraðaði sér
úr svefnherberginu fr'aim í háaætissadinn; þar stað-
hátíð, Skíðafélagið undlrbýr þó
skíðamótið af fullum krafti og það
veitir ekki af, þvi að það á að
vérSa myndarlegt. Félágið hefir
efnt til happdrættis, og eru fjölda
margir vinningar. Fyrsti og beztí
vinningurinn ér 1000 krónur — og
getur sá,- er fær þann vinnjþg,
sannaríega tekið þátt í öllum há-
tíðahöldum félágsins.
# i ’'
Gleðilégt nýjár . og þökk fyrir
viðskiftin á liðna árinu. Feginn vil
ég eiga ykkur að á þessu ári.
Hannes á horninu.
Nýársóskir frá Oddi.
Ég óska ölllum mínum kuinn-
i,ngjwm góðis áris. Margir góðir
nxnn gerðu mér golt fyrir jólin.
Þáð þákka ég þei-m iiutíliega fyr-
ir. Ég frétti það eftir jólm að
klunningi mian hefði toomið að
Oddhaga og ætlað að gieðja -ntíg
ei-tthvað, en þar sá hairm inná
vitl-ausan maarn, og héit að ég
værii í hflldi (sýndiisit honum Jón-
asi ibregða þar fyrir, en þegar
!:flnn fór að gæta að, þá var
jiað bara nefið á Helga, sem var
þar á gægjwm að gá að hwrju
færi þama fram). Við ai-kr þess-
ar ofsjénir -vairð vinur mtínn
hræddur og hélt ti-1 xnauniabygða.
Eh bann ga-t ©kfei fiumdi-ð mig
og bvarf tii sfas heimilis. Vi-ð
Guðmundur gerðluim jiólim ofekur
ánægjuúeg. Heimilisfang mift er
hjá Guðíin. Sigurlðsisym skipsljóia
við Sundliaugaiveg. — Oddur
Sigurgeirsson.
Iþréíialélagið Þrútíur
í Norðfirði hiefir haldið uppi
’eikfimiskenslu fytir fuliörðna —
karla og konur — það sem af
er þeasUm vetri. Tveir flokfcair
teria og kverma! — sýnd-u þar
Ieikfimi nýliegfl og var sýning-
Unini vel tekið. Kennairi var H'air-
aWur Hjálmarsson frá- Mjóafirði.
Siðair í vetwr er stoíðatoeninari
væntaniegur til Norðfjarðar, sem
mún d'veljast þar um tíma á veg-
um Iþii'ótta'féia-gsiin's. F.Ú.
Meyiastoemjnan
viair sýnid í fyrratovölid fyrir
troðfullu húsi. Var leifen'um á-
gættega telrið og leik-en»dur og
söngstjóri kaUaðir fram aið lok-
um.
Útbreiðið Alþýðubiaðið!