Alþýðublaðið - 30.01.1939, Blaðsíða 2

MÁNUDAGINN 30. JAN. 1939.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
/

Nír Blði borfli
á 20 ára afmæli „Smára“,
óviðjafnanleaa^bragðgóður,
Fjöldi manna, sem hafa reynt þetta nýja smjörlíki.
fullyrða, að það geti ekki verið smjörLÍKI. Enginn
sem hefir reynt kökur ur Nýja Bláa borðanum, fasst
til að trúa því, að svo góðar kökur séu gerðarúr smjör-
LÍKI.
•'&fí!-
Bragð er að þá barnið finnur.
Börnin hafa strax tekið eftir nýja bragðinu.
Smjörlíkisgerðin Smári er elzta, stærsta og langfull-
komnasta smjörlíkisgerð landsins að öllum útbúnaði.
Fyrir 20 ára afmæli verksmiðjunnar var lokið við að
koma þar fyrir nýtízku vélum, sem framleiða 500 kg.
af smjörlíki á 50 mínútmn. Eru það Atlas-vélar með
tvöföldum „Emulsionsvélum“, sem tryggja það, að
smjörlíkið geymist betur og verði betra í kökur og
til að steikja í. Smjörlíkisvélarnar eru þannig útbún-
ar, að hver vélin tekur við af annari og þarf aldrei
að snerta feitina hendi.

Alt af er bann beztur Blðl borðinn.
Hitler - Þýzkaland
ekki með á heims-
sýningunni i New
York i snmar.
r ’W. __
En pýzkn flóttamcnnirnir
hafa har .skálafrelsisins*
ÝZKALAND HITLERS
hefir nú neitað, að taka
nokkurn þátt í heimssýningunni
í New York. En þrátt fyrir
það hafa verið gerðar ráðstaf-
anir til þess, að Þýzkaland hafi
sinn skála þar. Það eru þýzku
flóttamennirnir, sem hafa gert
það, og þeir œtla að sýna iðn-
að, vísindi og menningu Þýzka-
Iands, áður en Hitler brauzt til
valda og meðan þeir áttu frið-
land heima á hinni þýzku ætt-
jörð sinni.
Þýzki skálinn á að heita „skáli
frelsisins.“ Hann verður byggð-
ur með aðstoð landflótta þýzkra
vísindamanna og listmanna. —
Stjórn heimssýningarinnar hef-
ir lánað grunninn til skálans
endurgjaldslaust, en 250 þús.
dollurum á að safna með frjáls-
um samskotum til þess að stand-
ast kostnaðinn af skálanum að
öðru leyti.
Nýr simi,
sem vekur mikla
athygli í Banda-
rikjunum.
Byður hann gamla simanum
bnrt?
síma er nýlega komin á
síma er nýlega kominn á
markaðinn í Bandaríkjunum.
Það, sem mesta undrun vekur
hjá fólki, er, að liann þarfnast
engrar utan að komandi orku
frá rafgeymum eða öðrum afl-
. gjöfum.
Tæki þetta er níú orðið svo
Mlkomið, alð hægt er að talast
vað mielð þvi í 500 fcm. fjarlægð,
og er vonasit eftir, að hægt sé að
ftuilikomna tækið swo nú þegar,
aiði auiðvolt verði aið1 tala með því
um miei’ri fiairtægðir.
HeJztjui kostir þiessa nýja sirna
ierju þtefr, 'að hanji er ailveg há-
vaðalaius og raddhljóðið flyzt ai-
veg óbjagað og skýrt. öli s:uða
og hav'aði frá rafgeymiu'm og
Öðriu siliku er alveg útilofcaður. Á-
haldið er svo hljóðnæmt, að það
er hægt að hvísla í það. Það
eina sem mieð þarf við svona
sSm® ertu tvö simtðl og vir til
að tengja þaiu saman.
Búist ter við að pesisl sfaii verði
aðallega notað'ur sem innanhúss-
sími, og þá emkaeiiega á stöðum,
.þar sem er mtkiil hávaði, .því
ekfcerf heyrfs't i honlulm ntean'a það
sé talað fast viið heymartólið;
engfam tu'tan að fcomiajnídi hávaði.
Eininig verðiulr hann þægilegiur á
viinintusitöðvtom og úti við, vegna
þess’, hve hanm er léttTir i með-
föflum.
Það sem gerfr þenmam mýja
sima möguilegan er mý iteglumid af
seguil og hljóðpiata I taltóliniu.
Þegar taiað er i símanm fcemst
hún á hreyffagiu og fcemmr af
stað alfiar veifcum rafstnaum, sem
verfrar á heyroartóílið.
Það er ékfci búist við þvi, að
þessi mýi simi útrými þ©iim gmrala
höldtur fcorni imm á vissten svið'
ten, þttr sem hanm á við.
Útbreiðið Alþýðublaðið!
50 ára afmeeli Ar-
maans.
HitfSahSld J 4 daga.
LÍMUFÉLAGIÐ ÁRMANN
á 50 ára afmæli bráðlega
og heldur upp á það með fjÖg-
urra daga hátíðahöldum.
Hefstt afmælishá'tíðim mið!vitou>
dagfam 1. febrúar. Eimm af srtofh-
temldluim fétajgsims, séra Helgi P.
Hjálmairsispm, Hytur erimdi ten'
gifaiteia fyrfr 50 árurni'. Þá fer
fram skjaidargJima Ármammts.
Dagfam eftír fer fram fírailieika#*
sýnfag, úrvajl'sflofcfcwr fcvmna,
lumidir stjórm Jómis Þorstefassomiar,
Henmamm Jómaisisom flytuir álvarp
o. m. fl.
Fösrtluidagfam 3. febr. flyte foþ-
seti bæjarstjórmiar, Jatoob Möltör,
ávarp, fimleifcaflofcfcur telpmi
sýnir o. m. fl.
Sumimidagfam 5. fobr. lýkur há-
tíðiahöldtormm að Hórtel Borg.
Þá gengsrt Armamm fyrir sumd-
móti í /vor og itemm friemte1 fara
úrvalsflokkar fcalrla og fcverana á
Limgiaden í SitofcJdhöSlimí i stteniar.
B./B. Ársæll,
sem keyptur var í Belgíu,
kom til Vestmannaeyja í fyriri-
nótt. Báturinn er um 36 smá-
Iestir. Skipstjóri er Jón Sæ-
mundsson, en eigandi er Áimi
Böðvarsson. Þrír hásetar úr
Vestmannaeyj um voru á bátn-
um. Báturinn fór frá Belgíu þ.
16. þ. m- Ferðin gekk mjög vel.
í gær voru 30 bátar úr Veöt-
mannaeyjum að veiðum og
fengu allgóðan afla. Sjómeain
eru þar sem óðast að koma bát-
um sínum á flot og mesti fjöldi
vermanna er þegar kominn til
Vestmannaeyja. (FÚ),
H. B. Haggard:
Kynjalandið.
125
maðiurfam, sem þú lelsfcair, daiuður luirn þessar mumdir,
og. biðiur þtesis, að þú koínir og þjómir bomten. Þíú
ert 'injög þreyttiur; siegðiu mér mú, Otur, msumdi það
efcki v©rá gott, að þú tækir þestsa taiug, sem vafin er
Uim mitti þitt, og^ hengdir þig með hemni? Þá mundir
þú líka verða að draug, qg miundir geta barizt við
áðra draluga á þanm hótt, sem tíðkast þeim á mieðál;
og nú stundi ha(nm hátt.
Svo vamð hanm sfcyndilegiai hræddur að marfci; stutta,
Ufllarfcenda hárfð raðis á höfði hams, tennur hams glörnr-
uiðú og eftiir því sjem homium sagðist síðar frá, falnist
honiurn jafnvel njefijð á sér vierða fcalt af skelfimgu, þvi
aið þar sem hiamm sat, hieyrði hanm eða fánst honiutmi
hann heyra rödtí, sem ávaípáði hamm úr loftfau, og
það var rödtí herra hams. — Otte! Otte! sagði röddin.
Hanm svaraði ©ngu; hámm var of hræddur til þesis.
— Otte, ert það þú? sagði röddin aftiur lágt.
Þá sviaráði híánm. Já, Baas, það er ég. Ég veit, að
þú ert dáuður, og ert áð fcálla á mig. Gefðu mér lefan-
air mínútu frest, svo að ég geti máð utam af mér taug-
inmi, og svo sfcafl ég drepa mijg og fcomta til þin.
— Þakka þér fyrfr Otur, sagði röddin, og gerði
hræðilega tilraun til áð hlægjá, en ef þér stendur á
sáma, vildi ég mifclu heldu'r, áð þú kæmir lifamdi.
<*a hvennig á ég lifamdi áð geta fcomizt til þfa, semi
ert dáuður?
— Ég er ekki dáuðiur, aúlinrn þimm, sagði Leon-
aird.
— Hvernig steadur þá á því, Baas, að þú talar x
foftfau? Komdu nærri mér, svo ég geti tekið á þér
og fengið hughreystimgu.
— % get það ekki, Otur, ég er bunidfan og í
fangeisi luippi yfír þér. Það er gat á gólffau, og ef
þú hefi'r táug, efas og ég beyrði þig segja, þá kynm'*
irðlu að getáð kiif nað iupp til mín.
Nú fór dvergurfan áð sfcilja, Haran stóð lupp, rétti
staffan sem hánn hiafði, hátt upp yfir höfuð sér,
pg fanm sér 'til mikil'si fagnáðar, að hamm gait áraorrtið
hlBlliisjgólfið miéð homluimj. Allt í efau nanrn eracfinm á
srtafntumx efcfci lengur við klöppina.
— Héroa er það, en þú vierður að fcastta stafniu'm
eins og spjóti lupp gegmium gatið, því að ég ifa bumd-
fan, og get ekfc irétt út höndina til áð taika hanm
— Bíddu við, Baas, fyrsrt vefð ég að festa tauginia
víð haran.
— Það er gott, ©n vertu fljótur, því ég er í hættu
staddur.
Ot|ur flýtti sér að losa ólfaa, sem hanm hafði, viafið
útam Uim mittíð á sér, og bátt endamum utan ten mfðjr
am sítaiffam. Svo gerðai hiajnm lykfcju á ólfaa hér um
biil fiimm fét frá srtafiniuim, mátulega stória fyrir fótimn
á sér, gætti náfcvæimilega að gatfau x rjáfrfau, og skaut
Stafinium Upp, ieml fcíp'tii í ólina tum leið.
— Það er gott, hvísiáði Leoiraárd að ofam; feomdu
nú lupp. ef þú getur.
— Dvergurfam lét ekfci siegja sér það tvisvar. Hanm
tók tuim taugfaa efas háitt og haran gat, og fór að fifca
sig upp eftir á handafii sfa'u; það var efcfcert auðvelt
því að ólfa var mjó og sfcárst fan í ffagumia á honúm
og hægra fótlegigíimn, þár siem ha'ran hafði vafið ólfami
ú'tam úm til þes's að má biertiia táki. En hiomum tófest
þegar áð komá fætfaum í lykfcjuraa, sem hanm hafði
Wnýtt sér, og þá fánú hann höflúð hains og hjerðari
voilu fcomífa' upp í gatiið. og með því að rétta höndfaa
Upp gat halnm raáð í stafáran, sem lá yfir hiemiti. Svo
vár ekfci torvielt að athafna sig, og inraam hálfiialr mfa-
útu stóð hamm iLafmóðúr Við hlið herra sfais.
— Hefurðu hmíf, Otur?
— Já, Báas, litia hmifinn minm, stóru hnifamir eru
þama niðri; ég skail segja þér þá sögú við tæfciifiærf.
— Kærðu þig ákfcirt iwm söguraa nú, Otúr- Hend-
urnair á 'mér leiM bunrinat fyrfr aftan bakið á mér.
Þrefaaðlu fyrir þér eftfr ólinmi og skerðu háraa smnd-
|Ur, og fáðu mér svo hmifimn, svlo ég göti Iosað á
mér fætiurna.
Otúr hilýddi og Leoraaird s;tóð rétt á eftir upp og
rétti úr sér, svo hionten hægðisrt raokkúð.
— Hvar ©r Hjarðfcoraam, Baas?
— Þarnla í mæsita fclefa. Þ©ir skiídu inig frá hemmi
og isfðarn hiefi ég veirið látfah dimjgfla fótiuinúm uppí
yfir þessú gati, búnidfan og með 'fcefli í munmfaten,
é|g býst við afð það hafi. verið gert i þvi skyni að fá
heramar samþykki til efahvers með því að láta fiana
sjá þá hættú, sein ég er í staddur, því að vafaiaarst
hefir húra verfð 'látfa vera efahvér staðar, þar s(em
hún hefir getað séð alit. Svo fóru þeir frá méf, og
mér ’tóksit að hrlækja keflfaú út úr mér, ien ég gaþ
eikfci leyst af mér böndfa. Ég gerf ráð fyrfr, að þeir
múni bráðum fcoma aftur.
— Ættuim við þá ekki heldur áð flýja, Baas? Ég
hefi fúradið göng, siem iiggja upp á fjöllfa.
— Hvermig getium við flúið og slkitið Hjaj'ðfcom-
Jiná eftir. Otur? Síðiaú. farið var að haflda mér upp,
yfir gatfau, hafa að eiras tveir memn koratið til mfa
við og við, þvi áð þeir háldai að ég gati enga bjöig
mér veittt. Við skuiuan fljúga á þeslsa menm, þegar
þeir koma inm, og tafcai hnifana þeirra, því að við er-
úm vopralausir. Svo geíum við hugsað okkúr wm;
við verðum Hka að raá í lykiaina þeirna.
— Já, Baas, £aö getten viö gert. Tafc þú stafinm
minm.; hamn er srteritúr?
— Og bvað ætlar þú aö hafa? spurði Leonard.
— Vertú óhræddúr, Baas. Era þessír rraenm með
ijós? | i í j ; ;| j !
— já« í í 1 i- ; j j'■*] j;*j
— Þá skal ég búa mér til vopn á tyefate mfan
útúm. ! ; ; I ;i j ijjfíjJJ
Og hiamm leysti ólfaa af stafraum, og fór eitthvað
»ð fflist víð h«ma og flýtti sér mjög. t