Alþýðublaðið - 17.03.1939, Blaðsíða 2
FOSTODAOINN 17. MABZ 1939
ALÞYÐUBLAÐIÐ
drottningin.
„Það eru hvítu býflugurnar, sem sveima um,“ sagði amma
gamla. — Hafa þær líka býflugnadrottningu? spurði litli
drengurinn, því að hann vissi, að meðal hinna raunverulegu
býflugna var drottning. — Já, sagði amma, hún er þar,
sem kófið er þéttast, hún er stærst þeirra allra, sezt aldr-
ei um kyrt á jörðinni, en flýgur upp í svörtu skýin.
Margar vetrarnætur flýgur hún um götur borganna og gægist inn um gluggana og þegar
hún andar á gluggana, sezt héla á þá.
— Ég he'ld'hún megi koma, sagði drengurinn. — Ég set
haria bara á ofninn, og þá bráðnar hún. En amma gamla
strauk hár hans og sagði honum aðrar sögur.
— Já, það hefi ég séð, sögðu
bæði börnin í einu og þau
vissu, að þetta var satt. —
Getur snædrottningin kom-
ist hingað inn? spurði litla
stúlkan.
sumum verzlunum, sérstaklega i
Pósthússtræti. Er ég svo kom um
kl. 9 þann 15. marz út Austur-
stræti, tók ég eftir því, að verið
var að sprauta og þvo glugga einn-
ar verzlunarinnar að utan og svo
að pússa að innan. Datt mér strax
í hug grein þín í Alþýðúbl. 13.
marz. Eins og sjá má á þessu, hefir
greinin gert sitt bezta.“
G. SKRIFAR: „í ræðu séra
Árna Sigurðssonar á sunnudaginn
segir hann að fólk, sem telji sig
kristið, sé sundrað í marga trú-
flokka, og kirkjan sé þar áf leið-
andi hálftóm. Þetta er víst alt
mikið rétt hjá prestinum. Nú lang-
ar mig að spyrja hann hvort það
sé ekki nóg að lesa biblíuna (þeir
sem vilja verða kristnir) og til-
heyra hvorki kirkju eða þá nein-
um sértrúarflokki?“
„MIG langar mjög til að spyrja
hvort hið opinbera sjái föngum,
sem koma af Vinnuhælinu á Eyr-
arbakka, fyrir vinnu, eða hvort
þeir eru látnir eiga sig sjálfir og
sjá um sig?“
Þá segif G.:
„MÉR þykir vænt um Farfugla-
hreyfinguna, Hún er mjög likleg
til að verða til góðs fyrir land og
þjóð. Það er fátt. sem ætti að geta
lyft unglingnum betur upp úr
drepandi borgarlífi, en það, að
kenna honum að elska og meta
náttúruna, sem hefir svo óendan-
lega mik-inn lífskraft fólginn í sér.
Og ég get ekki hugsað mér neina
skemtun eins auðuga og göfuga
sem þá, að þekkja náttúruna.“
„ÞAÐ HAFA MARGAR góðar
raddir komið fram með það, að
flýta klukkunni í sumar, og væri
vonandi að slíkar óskir mættu ræt-
ast. Mér finnst alltaf, þegar ég
heyri þessar raddir, að ég sjá
himininn heiðan og sólina skína
í mætti lífskraftsins. Mér finnst ég
sjá létt klædd börn hlaupa úti í
Alþingi í gær
Fundir hófust í báðum deild-
um Alþingis í gær kl. 1.30 e. h.
Á dagskrá efri deildar voru
tvö mál.
1. Frv. t. 1. um viðauka við
lög nr. 61, 23. júní 1932.
2. Till. t. þál. um samgöngur
við Austfirði. Hvernig ræða
skuli. Ákveðin var ein umræða.
Á dagskrá neðri deildar voru
tvö mál.
1. Frv. t. íþróttalaga. •— 2.
umræða. Málinu frestað.
2. Frv. t. 1. um breytingar á
lögum 74, 31. des. 1937 um al-
þýðutryggingar. 1. umr. Flutn-
ingsmaður Har. Guðm. hafði
framsögu og gerði í stórurn
dráttum ítarlega grein fyrir
efni tillögunnar og tilgangi. —
Málinu var vísað til 2. umræðu
og landbúnaðarnefndar.
í Winnipeg Free Press
birtust á tímabilinu 27. októ-
ber til 18. desember s.l, margar
greinir, ritaðar af Mr. Stevens,
er hingað kom í heimsókn síð-
astliðið haust. Ein greinin fjall-
ar um heimsókn til forsætisráð-
herra Hermanns Jónassonar og
er í henni birt kveðja hans til
íslendinga vestur í Kanada, að
ósk Mr. Stevens eða boði, aðr-
ar fjalla um ferðalög hans til
ýmissa stofnana og sérkenni-
legra staða. Eru greinarnar
prýddar myndum og fjörlega
skrifaðar. (FB.)
Alþjóðleg þjóðdansahátíð,
sú þriðja 1 röðinni, fer fram
í Stokkhólmi í byrjun ágúst-
mánaðar n.k. Þangað munu
sækja um þrjár þúsundir gesta
frá fiestum Evrópulöndum og
víðar að. Verða danzaðir þjóð-
danzar allra hlutaðeigandí
landa og notaðir þeir þjóð-
búningar, sem við eiga. —
Sýningarnar fara fram á úti-
leiksviði. Einnig verða sungn-
ir þjóðsöngvar. Sýningarnar
eiga að standa í viku. Ýms
menningarfélög, þar á meðal
Tónlistarfél. Stokkhólms, hafa
gengizt fyrir þessum hátíða-
höldum. (FÚ).
brosandi náttúrunni og þreyttar
mæðúr hvíla sig eftir morgunverk-
in, — og þær ættu því að geta tek-
ið hlýlegar á móti mönnum sínum
en annars, þegar þeir koma þreytt-
ir heim.“
UMRÆÐUEFNI
Litla söngkonan í barnatím-
unum. ísinn á Tjöminni og
siglingar á jökum. íþrótta-
frömuður um að flýta klukk-
unni. Óhreinu búðarglugg-
arnir. Trúin og kirkjufélög-
in. Farfuglahreyfingin o. fl.
ATHUGANIR HANNESAR
Á HORNINU.
ANNA LITLA HANSEN, sem
er aðein 12 ára gömul, vill ekki
kannast við þá ásökun litlu stall-
systur sinnar, að hún hafi farið
vitlaust með vísurnar, sem hún
söng í útvarpiuu um daginn. Hitt
getur verið, að mörgum misheyrist
í útvarp, enda er það mjög al-
gengt. Ég býst við því að flestir
séu sammála mér um það, að Anna
litla Hansen hafi sungið mjög vel
og betur en maður á að venjast í
barnatímum og hljóðfæraleikur
hennar náði fullkomlega valdi á
hugum áheyrendanna. Anna Han-
sen byrjaði að leika á hljóðfæri
þegar hún var aðeins 9 ára. Það
er trú þeirra, sem til þekkja, að ef
þessi stúlka fær góða tilsögn, þá
geti hún tekið mikilli leikni og
framförum. í dag birti ég mynd af
þessari ungu listakonu, sem vakið
hefir aðdáun meðal svo margra
útvarpshlustenda.
UNDANFARNA DAGA hefir ís
verið að leysa af Tjörninni. Ungir
afprhugar á barnaskólaaldri hafa
notað tækifærið, þózt leggja í sigl-
ingar, stigið á jaka og ýtt frá
lapdi. En þó að þessar nýju sigl-
ingaleiðir þeirra og farkostir séu
fullrar virðingar verðir frá sjónar-
miði okkar, sem enn lifum lífi
smástrákanna, þá hefi ég heyrt á
mörgum, að hér sé kapp meira en
forsjá og stórhætta sé á því, að
þessir nýtízku sæfarendur geti týnt
lífinu. Ég þori ekki annað en taka
undir þetta og segi því: Allir smá-
strákar, sem fara út á jaka á
Tjörninni núna, skulu settir í
steininn tafarlaust. Látið jakana
vera.
J. G. skrifar:
„Margt af rabbi þínu í Alþýðu-
blaðinu hefir mér fundist ágætt,
og hefi ég lesið það með athygli,
og sumt þannig, að ég hefi borið
meiri virðingu fyrir því en ýmsu,
sem ráðamenn þjóðarinnar setja í
lög.“
„EITT AF ÞVÍ, sem hefir þó al-
veg tekið upp huga minn, er það
að flýta klukkunni um 2 tíma. Því
hefir bæði verið hreyft af Alþýðu-
blaðinu og Morgunblaðinu og ef
til vill fleiri blöðum, svo að varla
þarf maður að hræðast að það
verði drepið vegna „pólitíkurinn-
ar“.
„ALLIR, sem hafa minst á þetta
í blöðum, hafa talið þetta sjálf-
DAGSINS.
Anna litla Hansen meS hljóðfærið
sitt.
sagt og er eiginlega stórmerkilegt,
að þetta skuli ekki hafa verið gert
á hverju ári að vori til.“
„í ÞEIM HÓPI, sem ég um-
gengst mest, en það eru íþrótta-
menn, finst öllum sjálfsagt að gera
þetta og flestum að þetta hefði átt
að gera öll þessi ár síðan þetta
var gert vegna sparsemi á stríðs-
árunum. Jæja, þessi formáli er
orðinn mörgum sinnum of langur,
svo bezt er að komast að efninu
og breyta þessu strax í næsta mán-
uði. Eða finst þér að það muni ekki
vera tilhlökkun fyrir þá, sem
vinna inni, hvort sem þeir hætta
vinnu kl. 5, 6 eða kl. 7, að kbma
út meðan sólin er hátt á lofti? En
sá draumur! að geta farið í sjó og
sólbað á hverjum degi fyrir þá,
sem það vilja.“
„ENGINN, hvort sem hann vinn
ur úti eða inni, hefir nema gagn
af þessu. alt er gróði, „valuta“ fyr-
ir bættri líðan og heilsufari. Þá er
aðeins spurningin hver og hvern-
ig á að breyta þessu. Er ekki bezt
að skipa „nýtt ráð“, sem í væru
öll blöðin og blaðamennirnir, því
það veit ég áhrifamest ráð til
framgangs hverju nauðsynjamáli í
nútíma heiminum, ásamt einhverj-
um góðum framtakssömum mönn-
um, og ákveða svo einhverjar 2
helgar í apríl til þess að breyta
þessu. Það er hægt að færa mörg
og mikilvæg rök fyrir þessu, en
engin, sem eiga rétt á sér á móti.
Það er búið að mínu áliti að ræða
nóg um þetta, aðeins framkvæmd-
in eftir og þið blaðamennirnir sjá-
ið um hana.“
.,EFTIRTEKTARSAMUR“ seg-
ir: „Ég las í grein þinni „Um-
ræðuefni dagsins" í Alþýðublaðinu
13. marz, að búða- og skrifstofu-
gluggar væru mjög óhreinir hjá
MAÐURINN SEM HVARF
4.
kjörbörn eins og þú vilt, — eða gifzt einhverjum kvenmanni,
sem getur alið þér börn. — En þú mátt vita, að hún mun
aðeins elska börnin sín, en ekki þig. — en ég elska þig, —1
en ekki börn.“
Fyrst í stað kitluðu slík orð hégómagirnd hans, en gerðu
hann þó óttasleginn, á einhvern óljósan hátt. — Því þrátt
fyrir hinar ofsalegu upphrópanir hafði hann það einhvern
veginn á vitundinni, að Ilka myndi ekki geta framið sjálfs-
morð, — myndi aldrei gera það, — já, — og myndi jafnvel
ekki svífast neins, ekki hika við að fremja glæp, ef hún áliti,
að hún væri á einhvern hátt svikin í tryggðum.
Jim starði stöðugt heim til hallarinnar. Hvað átti hann nú
að segja við hana, þegar hann sæi hana aftur? Hann vissi
það ekki. Hann var gjörsamlega ráðþrota og þannig var það
í hvert sinn, sem hann gerði upp reikningana við sjálfán sig.
Hann reis á fætur og það fór um hann kuldahrollur.
En eitthvað varð að gerast. Einhver breyting varð að ske,
og það mjög fljótt, ákvað Jim Blake í huganum, sveipaði bað-
handklæðinu þéttar um sig og byrjaði í hægðum sínum að
stíga upp tröppurnar, sem höggnar voru í bergið alla leið
neðan frá ströndini og upp til hússins hans.
ÞEGAR upp í húsið kom, klæddi Jim sig í ró og næði og
gekk því næst niður til morgunverðar. Hann þurfti
heldur ekki að flýta sér, því það voru nær þrír stundarfjórð-
ungar, þangað til lestin, sem hann ætlaði með, fór til borg-
arinnar. Hann var að rifja upp í huga sér störfin, sem biðu
hans þennan dag, þegar raddir bárust að eyrum hans utan
úr anddyrinu.
„Góða nótt, Ilka,“ heyrði hann dimmmjúka, letilega karl-
mannsrödd segja. „Ég sting mér beina leið í rúmið.“
„Góða nótt, vinur minn. Ég neyðist til að fara fyrst inn
og heilsa upp á eiginmanninn.“
Bjartur dagur! Og konan hans og þessi karlmaður buðu
hvort öðru ástúðlega góða nótt. Hann þekkti karlmannsrödd-
ina. — Það var Earl Marshall. —■ Það var nærri því ótrú-
legt, að hann hafði sjálfur einu sinni verið hrifinn af Earle
Marshall. — Jim hafði alla æfi dáð fagra líkami og þjálfaða.
Aðdáun hans náði jafnt til hraustra, fullkominna og fagur-
skapaðra manna og dýrá. Og sæi hann einhvern framúrskar-
andi íþróttamann eða veðhlaupahest, fékk hann æfinlega
ákafa löngun til að gefa þeim öll þau tækifæri, sem unt væri
til að njóta sín. Aðrir auðmenn gerðust að jafnaði verndarar
lista og vísinda og studdu málara, skáld, hljómlistarmenn eða
fræðimenn með fjárframlögum. En Jim varði aftur á móti
oft miklu fé til að styrkja hæfileikamenn innan hinna ýmsu
íþróttagreina. Og dag nokkurn varð hann óvenjulega hrifinn
er hann horfði á mann nokkurn kornungan leika tennis opin-
berlega. Hann spurðist þegar fyrir um nafn hans og fékk að
vita, að hann héti Earl Marshall og væri óvenjulegur hæfi-
leikamaður í íþrótt sinni, en algerlega félaus og því lokuð
sundin fyrir hann til að geta stundað íþróttina.
Hér gafst Jim Blake ágætt tækifæri til að koma fram sem
verndari íþróttanna. Og það var ekki í fyrsta sinn, sem hann
hafði hlaupið undir bagga í líku tilfelli. Hann, ákvað að út-
vega þessum unga manni góða og þægilega stöðu og með svo
miklum frístundum, sem hann þyrfti til að æfa sig af kappi
í tennisíþróttinni.
Hann færði þetta í tal á svo prúðmannlegan hátt og svo
nærgætnislega, sem honum var unt. Og tilboðinu var . tekið
svo athugasemda- og umsvifalaust, að hann gát ekki varizt
þeirri hugsun, áð framkoma þessa unga manns- nálgaðist
græðgi. Frá þeirri stundu, sem hann í fyrsta sinn bauð hon-
um heim til sín, virtist Earle Marshall skoða heimili Jims
sem eins konar hótel og konu hans sem húsmóður í nætur-
klúbb eða eitthvað því um líkt. Það er blátt áfram ótrúlegt,
hvað sumir menn geta þolað til að raska ekki heimilisfriðn-
um, þeir geta jafnvel gengið svo langt í þolinmæði, að það
verði þeim til skammar.
En fyr eða síðar hlaut þó þolinmæði Jims Blake að þrjóta.
Ilka kom inn í borðstofuna, léttstíg með rjóða vanga og
blikandi augu. Hún gekk til manns síns og snerti með blóð-
rauðum vörum sínum vanga hans.
,,Ert,u í slæmu skapi núna, Jim?“
„Þú veizt það vel, að ég vil ekki eiga í þrætum við þig,
Ilka.“
„Ó, það er indælt, — þá verðurðu líka svo góður að hella
kaffi í bollann minn. —• Ég vona að það sé vel. sterkt.“
Svo tók hún whiskyflösku fram úr borðskápnum og hellti
ríflega í glas handa sér.
„Jæja, nú finst mér að ég hafi blátt áfram endurfæðst,“
sagði hún svo og dæsti af vellíðan, þegar hún hafði lokið við
þessa morgunhressingu. — „Nú ættum við að tala ofurlítið
saman. Þú byrjar, því auðvitað ert þú ákaflega leiður yfir
því að vera svona ósanngjarn eins og þú varst í gærkveldi.“
„Er það að vera ósanngjarn, að minna þig hógværlega á
það, að við aukum ekki eignir okkar með því að lifa á þann
hátt, sem við gerum?“
„Hvað! — Þú ætlar þó ekki að fara að byrja á því sama
aftur!“ — Það glampaði bæði ótti og ofsi í augum hennar. —
„Þú, — þú hefir þó ekki misst eignir þínar, — okkar?“
„Nei, langt frá því. — Við höfum aldrei verið auðugri en
nú.“
>,Já, en, hvers vegna, — hvers vegna getur þú þá orðið
svona andstyggilega smásálarlegur? Ég vil ekki, að Jimmy