Alþýðublaðið - 22.03.1939, Blaðsíða 2

MÍÐVUOJDAGINN 22. marz 1939
ALÞÝDUBLADIÐ
UMRÆÐUEFNI
11 cri¥l Óll, hvað ertu að gera? hrópaði litla stúlkan. Og þegar
IJ.A hann sá, hvað hún varð hrœdd, reif hann ennþá fleiri
rósir af og hljóp svo inn um gluggann sinn frá Gerðu litlu.
Þegar hún kom seinna með myndabókina, Og ef hann sá sér fseri, þá gékk hann á eftir
sagði hann, að þessar myndir væru aðeins henni, setti upp gleraugu og hermdi eftir
fyrir pelabörnin, og ef amman sagði sögur, þá henni og þá hló fólk að honum.
gerði hann gys að henni.
Bráðlega gat hann gengið og talað eftir öll- En það var vegna spegilbrotsins, sem hann
um mönnum í götunni; Alt, sem var einkenni- hafði fengið í augað og hjartað, að hann
legt við fólk, gat Óli hermt eftir og þá sagði gerði gys að öllum, jafnvel Gerðu litlu, sem
fólk: Þetta hlýtur. að vera óvenju gáfaður þótti svo vænt um hann.
piltur.
HjóIreiSaaksturinn. Bréf frá
bílstjóra um málið. Á öku-
níðingum að haldast það
uppi að brjóta reglurnar,
þegar þá langar til? Vísur
Bjarna Ásgeirssonar um
stjórnarskiftin að Kirkju-
bæjarklaustri í haust, þegar
vinnukonan setti Skúla ráð-
herra af og setti Klásen í
staðinn.
r'
ATHUGANIR HANNESAR
Á HORNINU.
ÞAÐ ER ÓHÆTT að full-
yrða, að hinar nýju fyrirskipan-
ir lögreglunnar um umferða-
reglurnar, hljóðlausan akstur
o. s. frv. hafa gefist vel og yfir-
leitt verið vinsælar. Um þetta
skrifar G. bílstjóri mér eftirfar-
apdi bréf 17. þ. m.:
„ENGINN VAFI ER Á ÞVÍ, að
hinn hlióðlausi akstur hefir skap-
að meiri varkárni, bæði bílstjóra
og gangandi manna, og um leið
meira öryggi á götum Reykja-
víkur, en áður var, Allir starfs-
bræður mínir, sem ég veit um, eru
mjög hrifnir af hinum hljóðlausa
akstri og mér finnst bílstjórar yf-
Méitt fylgja mjög nákvæmlega
hinum settu reglum og nota hljóð-
merkið aðeins, þegar umferðin
gefur tilefni til, — að undantekn-
um 2 bifreiðum, segi og skrifa
tveim bifreiðum. Þær eru R 1056
ög R 1288.“
'' „VIÐ ERUM MARGIR bílstjór-
arnir, sem höfum veitt því athygli
í vetur, að báðum þessum bílum er
jafnáðarlega ekið af slíkri óvar-
kárni og frekju, að dæmalaust er.
Óteljandi eru þau skiftin, sem ég
hef séð þá bruna eftir Hverfisgöt-
únni eða Njálsgötunni með 40—60
'k-m. hraða, síöskrandi við hvert
horn og án þess að hægja nokk-
uð á. Tvisvar hefi ég kært til lög-
reglunnar yfir þessum ökuníðing-
um, en árangur virðist enginn. —
Slðást í lnorgun lék 1288 þenn-
an leik, upp á líf og dauða margra
vegfarenda, vestur alla Njálsgötu.“
. , „ER EKKI BETRA að byrgja
brunninn, áður en það er orðið of
seint og gefa þessum samvizku-
lausu mönnum áminingu, sem
dugar? Eða á einum tveim frekju-
dólgum að líðast það, að eyðileggja
þegar stigið skref í menningarátt,
með forgangsrétti um hraðari
akstur og notkun hljóðmerkis um-
fram það, sem öðrum er heimilt?
Víð bílstjórar þurfum oft að flýta
okkur, og er ekki nema líklegt, að
einhverjir freistist smámsaman til
þess að stíga á bensínið og nota
hljóðmerkið, þegar fordæmið er
gefið og notað óspart, óátalið. Það
er óvandari eftirleikurinn."
D A GSINS.
SÍÐASTUÐIÐ HAUST fóru
ýmsir mektarmenn í ferðalag
austur i Skai'tafellssýsíu. Vöru
meðal þeirra Skúli Guðmundsson
ráðherra, sem eins og kunnugt er
gengur allt af berhöfðaður og
Klásen — eins og sumir skrifa
nafnið, bílstjóri hans. Þerna á
heimfflnu tók Klásen fyrir ráð-
herrann og ráðherrann fyrir Klá-
sen. Um þetta kvað Bjarni Ás-
geirsson alþingismaður:
Skúli og Klásen komu að
Klaustri forðum daga.
Það, sem skeði á þessum stað
þykir skrítin saga.
Klásen var með harðan hatt,
hress í bragði og glaður.
Af Skúla hvorki draup né datt.
hann dróst inn berhöfðaður.
Kom á fólkið hálfgert hik:
Hattinum Klásen lyfti.
— Efíir nokkur augnablik
urðu stjórnarskifti.
Þerna ein til þeirra gekk, .
þeim hún sæti velur.
Með Klásen fór á bezta bekk,
en bílstjórann í felur.
Oft hafa litlar þakkir þáð,
þeir, sem harðast púla.
Köld eru jafnan kvenna ráð,
~ Klásen steypti Skúla.
Þeir, sem feta stjórnar stig
og stíga í hæstu raðir,
svei mér verða að vara sig
að vera ei berhöfðaðir.
Valt er að treysta að virði rétt.
vanti frægðar ljómann,
til að vernda stöðu og stétt,
stjórnarhausinn tómann.
Hannes á hornina.
ódýr skemtun.
K. R. heldur fimleikasýningu i
Iðnó í kvöld kl. 8V2 og sel-
ur innganginn aðeins á krónu,
til þess að gefa sem flestum
tækifæri til að sjá hinn ágæta
úrvalsflokk kvenna, sem er á
förum til Danmerkur. Einnig
sýnir þar 1. flokkur karla úr
K. R. og að lokum verður danz-
sýning. Rigmor Hanson og Sig-
urjón og nemendur þeirra sýna
samkvæmisdanza, ballett og step.
Verður án efa húsfyllir í Iðnó
í kvöld,
Norænt blaðamannamót
verður haldið í Finnlandi
dagana frá 12. til 22, júlí í sum-
ar. Á dagskrá mótsins eru með-
al annars ferðalög til ýmissa
finskra bæja.
Alpingi í gær
Fundir hófust í báðum
deildum Alþingis í gær kl. 1.30
e. h.
Á dagskrá efri deildar voru
þrjú mál:
1. Frv. t. 1. um heimild fyrir
ríkisstjórnina til að innheimta
ýms gjöld 1940 með viðauka.
3. umr. Frv. var afgreití til
ríkisstjórnarinnar, sem lög frá
Alþingi.
2. Fyrirspurn til atvinnumála-
herra um talstöðvar í fiskiskip-
um. — Hvort leyfð skuli. -—
Fyrirspurnin er frá Jóhanni
Jósefssyni og var leyíð.
3. Frv. t. 1. um breytingu á 14.
gr. laga nr. 1, 5. jan. 1938 um
síldarverksmiðjur ríkisins. —•
Framhald 1. umræðu. Allmikl-
ar umræður urðu um frum-
varpið.
Frumvarpinu var vísað til 2.
umræðu með 10 atkv. gegn 3
og til sjáyarútvegsnefndar með
9 atkv. gegn' 6. Nafnakall var
viðhaft við þéssa atkvæða-
greiðs-lu.
Á dágskrá neðri deildar voru
fjögur mál:
1. Frv. t. 1. um heimild til sölu
þjóðjarðarinnar Höfðahóla o.
fl. 2. umr. Málinu var yísað til
3. umræðu samhljóða.
2. Frv. t. 1. um sérstaka dóm-
þinghá í Holtshreppi í Skaga-
fjarðarsýslu. Málinu var vísað
til 3. umr. samhljóða.
3. Frv. t. 1. um dýralækna. 2.
umr. Málinu var frestað.
4. Frv. t. 1. um breytingar á
Iögum, nr. 106, 23. júní 1936,
um útsvör. 1. umr. Málinu var
vísað til 2. umr. samhljóða.
Sníðum dragtir og frakka og
allan kvenfatnað. Lækjargötu
8. Ingibjörg Sigurðardótíir.
Ijðsnastarfsemi
kommúnlsta í
Dagsbrún.
Það á al oeia (élagið
aö kosntngamaskioa (jr-
ir kommönistadokkinn.
STJÓRN DAGSBRÚNAR
hefir nú hafið almenna
njósnastarfsemi um meðlimi fé-
lagsins í því skyni fyrst og
fremst að fá það upplýst, hvem-
ig þeir skiftast milli flokka í
bænum.
Haga þeir njósnastarfseminni
þannig, að sendir eru út menn
með fyrirspurnalista og eiga
þeir að hitta verkamennina í
Dagsbrún og sitja yfir þeim,
meðan þeir svara spurningun-
um. Og þó að verkamenn óski
eftir að fá að hafa blaðið hjá
sér til að útfylla það og skila
því svo síðar, þá segir sendi-
maðurinn, að hann hafi ekki
leyfi til þess að skilja blaðið
eftir.
Spurningarnar, sem svara á,
eru alls 37, og eru margar
þeirra þannig, að Dagsbrún
hlýtur að vera áður kunnugt
um þau atriði sem um er
spurt. Margar eru þær er virð
ast starfsemi Dagsbrúnar al-
gerlega óviðkomandi. Hvað
varðar Dagsbrún t. d. um „nafn
eiginkonu,“ eða það, hvort
maðurinn eða konan „séu í
Kron“, eða þá hvort viðkom-
andi „hafi útvarp.“
í þriðja flokki spurninganna
eru svo þær, sem leikurinn er
gerður til að fá svarað, en það
eru spurningar eins og þær: —
„Hjá hverjum vinnur þú?“ og
„hvar konan og börnin vinna“
og hvaða „blöð og tímarit"
keypt eru á heimilinu.
Svör við þessum spurningum
er gott fyrir Kommúnistaflokk-
inn að fá, vegna áróðursstarf-
semi hans.
Má þá hefja skipulagsbundna
herferð gegn þeim heimilum,
sem sýna síg að vera ekki a£
sauðahúsi kommúnistanna, til
þess að þau hætti að kaupa and-
stæðingablöð þeirra og til þess
hægt sé að fela hinum komm-
únistisku áróðursmönnum úti á
vinnustöðunum að athuga
hjarta og hugarfar þess fólks,
sem með þeim vinnur þar, og
ekki er fullvíst hvernig er á
litinn í pólitíkinni.
Af ýmsum er talið að ekki
sé ólíklegt að kosningar verði
í vor og þá væru þessar skýrsi-
ur kommúnistunum þýðingar-
mikil plögg, því þar er m. a.
tilgreint framtíðarheimilí
Frh. á 4. síðu.
flf ABURIM!^ aSMJ£¥ARF
s.
fremstu síðu blaðanna. Hann fann, að hann kaus mikið frekar
að deyja en að láta almenning hnýsast í viðkvæmustu einka-
mál hans.
— Og svo var það, að Jim Biake tók þá ákvörðun að deyja,
en lifa þó lífinu áfram jafnt fyrir því.
Þao var sem rynni upp skyndiljós fyrir honum og hann
sá hvernig þetta mátti gerast. Hann ætlaði sér innan skamms
að hætta að vera til sem James Blake. Það var framkvæman-
legt. Hafði hann ekki oft heyrt og lesið um fólk, sem gegn um
slys eða langvarandi sjúkdóma, bókstaflega breyttist í aðrar
persónur. Því skyldi hann ekki vera þess megnugur að breyta
sjálfum sér á þann veg, ef hann einbeitti •öllu sínu viljaþreki
og notaði sér alla þá möguleika sem unt væri. — Og auðvitað
gat hann það. Hann skyldi hverfa. Og hann skyldi auk þess
taká með sér meirihlutann af auðæfum sínum. Og í sínu nýja
gerfi ætlaði hann að framkvæma hugsjón sína um íþrótta-
háskóla.
Því meira sem hann hugsaði um þetta, því sterkari tökum
tók það hann og hann varð ákveðnari með hverju augna-
bliki. En honum varð jafnframt ljóst, að það mundi verða afar-
erfitt að framkvæma þetta. Ilann gekk þess ekki dulinn, að
þessi þraut hans var í flestu ólík. öllum öðrum þrautum.
Því lengur sem Jim braut heilann um þetta, því ákveðnari
varð hann í því að gera þessa tilraun. En honum duldist ekki,
hversu erfitt yrði að koma þessu í framkvæmd. Hann varð
bæði að vera til og vera ekki til, samtímis. Hann ætlaði að
hverfa, en verða þó kyr. Hann mundi ráfa um sem einskonar
afturganga og þekkja alt og alla, án þess að nokkur þekti hann.
Honum varð það einnig ljóst, að það var eitthvað lítilmann-
legt við þetta, sem hann ætlaði að gera. Það var flótti. Hann
ætlaði að flýja hólminn í stað þess að berjast. En þegar maður
á að heyja stríð við konu, er sigurinn ’venjulega margfalt
hræðilegri en ósigurinn.
„Þetta er samt sem áður eina lausnin,“ sagði hann við
sjálfan sig um leið og lestin brunaði inn á Long-Islands-stöð-
ina. — Ég hverf. Heimurinn skal strika mig út úr tölu hinna
lifandi. — En jafnframt skulu auðæfi mín hverfa með mér,
eða mestur hluti þeirra að minsta kosti.“
Það var eitthvað óvenjulega létt og frjálsmannlegt yfir
svip hans og hreyfingum, þegar hann kom inn á skrifstofu
sína þennan morgun. Svo settist hann við að lesa bréf þau,
sem komið höfðu um morguninn, ásamt einkaritara sínum.
Það var íölur og alvarlegur unglingur, er gekk með stór
hornspangargleraugu og var mjög nærsýnn. Alt í einu veitti
Blake því eftirtekt, að pilturinn var óvenjulega skrafhreifinn
þennan morgun.
„ ......... Þér hafið hlotið að taka eftir því, að það ríkir
dálítið sérkennileg stemmning hér á skrifstofunni í dag, herra
Blake,“ sagði hann svo um leið og hann safnaði saman þlögg-
um sínum og bjóst til að fara fram á fremri skrifstofuna.
„Einhverjar slúðursögur í gangi?“ spurði Biake áhugalaust.
„Nei, ást og rómantík!“
„Hér á skrifstofunni. — Jim leit á hann með vantrúarsvip.
„Hver er sá eða sú hamingjusama, með leyfi?“
„Það er ungfrú Hope.“
Þrátt fyrir veik augu og dimm gleraugu sá pilturinn að
Blake beit á vörina og að hann náfölnaði.
„Hvaða þvaettingur er þetta!“ sagði hann í önugum róm.
„Þér munið vafalaust eftir herra Gans, skjólstæðingi ungfrú
Hop©s,“
„Ekkjumanninum í þessu erfðamáli, sem hún hefir verið að
fást við?“
„Já, við érum öll búin að sjá það fyrir löngu, að hann er alveg
utan við sig af ást til hennar. — Hann hefir beðið um fleiri við-
töl, — algerlega óþörf viðtöl, við ungfrú. Hope, en nokkur anii-
ar skjólstæðingur okkar í minni tíð. En svo var það í morgun
snemma, aö ég var staddur niður frá hjá Cartier — gimsteina-
salanum — með einhverja pappíra. Þar var þá Gans fyrir og
var að kaupa trúlofunarhring. Og ég heyrði hann segja búðár-
stúlkunni, að draga hann á hönd unnustunnar við hádegis-
verðinn í dag.“
Hún kinkaði kolli og þagði, en hann sagði ekki meira. Hann
sat bara og horfði á hana án afláts og henni fanst augnaráð
hans eitthvað svo undarlegt.
James Rlake hafði alt í einu orðið það ljóst, að um leið og
hann segði skilið við sitt núverandi líf, yrði hann jafnframt að
segja skilið við Charlottu Hope fyrir fult og alt. En honum
var ekki síður Ijóst, að það yrði ef til vill enn þungbærara, ef
hann ætti að halda áfram að lifa þessu gamla lífi án hennar,
— ef hann yrði að verða kyr, en hún færi burt og gifti sig
einhverjum. Hugsunin um þetta varð voðaleg. Honum fanst
eins og ,að opnaðist eitthvert hyldýpi af örvæntingu.
Meðan hann starði þarna á hana eins og 1 leiðslu, fann Char-
lotta í fyrsta skifti til einhvers óróleika í nærveru hans.
„Hefir eitthvað komið íyrir yður — eitthvað óþægilegt?“
spurði hún ofurlítið hikaridi.
„Nei, nei, — ekki neitt,“ svaraði hann, en varð að taka á öllu
þreki sínu til að jafna sig og brosa. „Ég var bara að hugsa
um það, að dagurinn í dag er. einskonar afmælisdagur."
„Já, það veit ég, — En mér kom ekki til hugar .að þér
munduð muna það.“