Alþýðublaðið - 03.04.1939, Síða 2

IVÍÁNUDAGINN 3. APRIL W39.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Kaupfélagið og kosningar
fulltrúa á aðalfundi pess.
---*--
FYRIR NOKKRU birtist hér
í blaðinu grein um klíku-
starfsemi kommúnista í Kaup-
félagi Reykjavíkur og nágrenn-
is.
Af þessu tilefni hefir blað
kommúnista ráðist með venju-
legu skrílræði sínu á Erlend
Vilhjálms'soh, sem gerði nokkr-
ar fyrirspurnir í 3. deild KRON
og hefir hann sent Alþýðu-
blaðinu grein um þetta efni.
Þá hefir Guðmundur Tryggva-
son fulltrui í KRON sent blað-
inu grein um málið og verður
að líta á hana sem sjónarmið
síjórnar þess. Birtast báðar
greinarnar liér á eftir:
Grein Erlendar Vilhjálms-
sonar:
Á sunnudaginn var vissi ég
til þess að halda átti fund í 3.
deild í KRON, og þar sem ég
telst sem félagsmaður til þeirr-
ar deildar, fór ég á fundinn.
Þó ég hafi vérið í KRON hefi
ég ekki skift mér neitt af þeim
félagsskap að öðru leyti en því,
að ég hefi keypt þær vörur, er
ég hefi þurft að nota hjá því fé-
lagi þegar ég hefi getað komið
því við. Ég hafði þess vegna
ekki hugsað neitt um kosningu
í félaginu eða annað, sem að
þqssum fundi laut.
Þegar ég kom á fundinn og
átti að fara að nota atkvæðis-
rétt minn, er mér afhent vél-
ritað blað méð, að mig minnir,
21 náfni og settur var kross fyr-
ir framan þau nöfn, sem stjórn
deildarinnar mælti með. Þegar
ég hafði glöggvað mig á höfn-
uríum, sá ég að ég myndi ekki
samvizku minnar vegna geta
kosið eingöngu þá menn, er á
listanum stóðu, og hugðist því
að kjósa aðra, en þá var mér
sagt af manni 1 salnum, að það
mætti ekki. Ég gerði því fyrir-
spurn til fundarstjóra (Stein-
þórs Guðmundssonar barna-
,,kennara“) um kosningafyrif-
komulagið,' og skýrði hann frá
því, að fundarmenn yrðu að
kjósa þá, sem á listunum stæðu,
því annars yrði atkvæðið ógilt.
Ég gat að sjálfsögðu ekki felt
mig við þetta fyrirkomulag, en
með því að ég þekti ekki lög fé-
lagsins, lét ég mér nægja að
skýra frá því, að ég myndi
kjósa þá, sem ég helzt tryði fyr-
ir málefnum félagsins, hvað svo
sem við atkvæðið yrði gert, og
skýrði frá því, að óheppilegt
væri ef ég eða aðrir yrðum
neyddir til að kjósa þá menn í
trúnaðarstöður, sem við hefð-
um ófrú á, í þær. En svo und-
arlega bregður við, að fundar-
stjóri hygst að rangfæra orð
mín og segir að ég hafi sagt að
ég hefði óbeit á þeim, sem 1
kjöri væru. En hann má vita
það, að ekki er hægt að fara
með fullorðið fólk hvorki and-
lega né líkamlega eins og hann
hefir vanist á að haga sér í hópi
þeirra barna, sem hann hefir
verið settur, yfir. Og þarf ég
ekki 1 því sambandi að minna á
þær sögur, er um þennan mann
gengu á Akureyri og framferði
hans þar. Eftir nokkurt þjark
kom einn af fundarmönnum,
Guðm. Pétursson símritari, með
þá tillögu, að ógildir skyldu
teljast þeir atkvæðaseðlar, sem
kæmu fram með of mörgum
eða of fáum nöfnum. En jafn-
vel fulltrúaefninu Sigurbirni
Björnssyni fanst slík tillaga
vera of vitlaus til að koma til
atkvæða, svo hún var aldrei
borin upp, en samþykt var að
mæla með því við, aðalfund
KRON, að atkvæði yrðu tekin
gild, — þó ekki væri kosin
full tala fulltrúa.
Þetta kosningaíyrirkomulag
virðist ekki vera hið heppileg-
asta, því á þennan hátt eru mik-
il líkindi til að félagsmenn hafi
ekki kost á að greiða atkvæði
eins og þeir helzt óska, þar sem
ekki er hægt að gera ráð fyrir
því að menn séu nægilega vel á
verði um að stinga upp á full-
trúum, þar sem uppástungur
verða að vera komnar um IV2
—2 mánuðum áður en kosning
hefst. Ég vildi því beina því til
þeirra manna, sem hafa meiri
afskifti af innri félagsmálum
KRON en ég geri, hvort ekki sé
hægt að finna heppilegra fyrir-
komulag.
Hvað viðvíkur þeim örfáu
línum, sem blað hinna komm-
únistisku landráðamanna hefir
beint til mín vegna þessa máls,
skal ég ekki segja margt, því
mér finst það ekki vera efni í
blaðagreinar hvort ég hefi
garnaflækju eða sé vitlaus, en
ekki trúi ég því, að heppilegt
sé fyrir félagið að hafa sem for-
mann í einni deild þess mann,
hvers framkoma í fundarstjóra-
sæti er verri en framkoma götu-
stráka 1 vandræðabekkjum
barnaskólanna. Ég hefi litið svo
á, og lít svo á enn, að eitt af
höfuðskilyrðum fyrir vexti og
viðgangi KRON sé algert póli-
tískt hlutleysi, og kemur mér
því einkennilega fyrir sjónir að
ég skulj þvisvar eða fjórum sinn
um hafa orðið fyrir skeytum
frá hinum leigðu peðum Stalins
fyrir afskifti mín af þessu fé-
lagi, þar sem ég hefi aldrei
komið fyr við sögu þess, nema
með því að verzla við það.
Loks vil ég geta þess, að ef
ritarar Þjóðviljans óska eftir að
skrifa svívirðingar um mig, þá
er mér það sönn ánægja, því
hverjum sönnum íslendingi er
sómi að því, að eiga slíkt land-
ráða- og svikahyski að andstæð-
ingum.
E. Vilhjálmsson.
Grein Guðm. Tryggvasonar.
Vegna blaðaummæla um full-
trúa- og deildarstjórnarkosningar
í Kron tel ég rétt að gefa þær
skýringar, sem hér fara á eftir:
I reglugerð Kron um kjör
deildarstjórna og fulltrúa, sem
samþykt var á aðalfundi félags-
TiUqranmg til húseiganda
i Reykjavík.
Samkvæmt samningi við bæjarstjórn Reykja-
víkur, dags. 9. marz 1939, yfirtökum vér
brunatryggingar á öllum húseignum í Reykja-
vík frá og með 1. apríl.
Gjalddagi iðgjalda er 1. apríl og ber að
greiða iðgjöldin innan mánaðar frá gjalddaga.
Iðgjöldum verður veitt móttaka fyrst um sinn
á sama stað og áður, Laugavegi 3 (2. hæð).
Skrifstofan er opin alla virka daga frá kl.
10—12 f. hád. og kl. IV2—3% e. hád., nema
laugardögum kl. 10—12 f. hád.
Brunadeild
Skrlfstofnm voram.
er lokað laugardaginn
fyrir páska
Tóbakseinkasala ríblsins.
Púskaeggín
ern ávalt ódýrust í
Nora-Magas!n.
.
Heilhvelti
aðeins 35 aura kg.
Alexandra
hveiti i 10 1. pokum á 2
krónur.
HVEITI í lausri vigt 0,35 aura
kg-
Bakið heima með bökunar-
efni frá
Verzlunin
BREKKA
Ásvallagötu 1. Sími 1678.
Bergstaðastræti 33. Sími 2148.
Fnndnr
Náttúrulækningafélaíi ísiands.
Fyrlrlestar
um „hvers vegna verða menn veikir“
heldur Jónas Kristjánsson læknir á vegum ,,Náttúrulækn-
ingafélags íslands“ í dag mánudag 3. apríl, kl. 8V2 síðd. í
Varðarhúsinu. Frjáls aðgangur fyrir þá félagsmenn er sýna
skírteini. Aðgöngumiðar fyrir aðra verða seldir við inn-
ganginn meðan húsrúm leyfir og kosta 1 kr.
í Kvennadeild Slysavarna-
félagsins á morgun (þriðju-
dag) kl. 8V2 í Oddfellow-
húsinu.
STJÓRNIN
NatrésfSt,
blássufðt eða jakka-
fðt, auðvitaó tir
FatabáOinni.
iíns í fyrra, er þannig fyrir mælt,
að allar uppástungur um fulltrúa
og deildarstjórnir skuli komnar i
hendur félagsstjórnar fyrir 15.
febrúar ár hvert. Uppástungurétt
hafa allír félagsmenn, en deildar-
stjórum ber að sjá um, að a. m. k.
nægiléga margar uppástungur
séu fýrir hendi hinn tiltekna dag.
1 byrjun febrúarmánaðar s. 1.
voru haldnir stjórnar- og fulltrúa
fundir í öllum deildum félagsins,
og sömdu þá deildarstjórnirnar
uppástungur um fulltrúa, hver í
sinni deild. Fulltrúarnir gerðu til-
lögur um deildarstjórnir.
Svo vikið sé að þeim megin-
(Frh. á 4. síðu.)
MAÐURINN SEM HVARF
14.
„Frá Virginíu? Nei, hvers vegna spyr þú?“
„Ekki svo sem út'af neinu. Það var bara hringt hingað og
ég áttaði mig ekki almennilegá á því þá.“
Hún vissi, að ef hún segði honum sannleikann, mundi hann
verða æstur og reiður við hana fyrir óvarkárni hennar í sím-
anum. Og hún hafði líka aðra ástæðu til að þegja yfir því. Hún
hafði sömu skoðun og Jim Blake á einu sviði hvað áhrærði
Earl Marshall. Húrí vissi, að hann var huglaus. Það var ekkert
líklegra en að hann mundi í ofurhræðslu slíta öllu sambandi við
hana, ef hann fengi nokkurn grun um, að nokkur hætta vofði
yfir hans dýrmætu persónu.
— Nei, hún varð að bera þennan ótta einsömul.
Þegar svo tíminn leið, án þess að hún heyrði frekar frá þess-
ari dularfullu manneskju, sem verið hafði í símanum, færðist
meiri ró yfir hana og hún fann öryggi sitt vaxa. En hún hætti
við allar ráðagerðir og áætlanir um morðið. — Það var alltof
hættulegt.
TTJ1 FTIR að hafa talað við Ilku 1 símann, var Blake ennþá á-
kveðnari en nokkru sinni fyr í því að framkvæma hina
miklu ráðagerð sna. Hann hætti við förina til Porchpine Knoll,
en fór frá járnbrautarstöðinni beina leið á skrifstofuna. Hann
hafði hugsað sér að sitja þar einn í næði nokkra stund og
hugsa ráð sitt. En þá mætti hann Charlottu Hope í fremri
skrifstofunni með stórt skjalabindi í hendinni.
„Hvað eruð þér að gera hér á skrifstofunni á þessum tíma
sólarhringsins?“ spurði hann og röddin var undarlega hás og
annarleg.
Hún starði í andlit hans og fölnaði.
„Hvað er að?“ hvíslaði hún. „Það hlýtur eitthvað að hafa
komið fyrir.“
„Nei, ekki neitt sérstakt,“ fullyrti hann. „Ég er bara kom-
inn hingað til að athuga fáein einkaskjöl.“
„Og get ég ekki hjálpað yður?“
„Nei, þökk fyrir, — ekki við þetta. Hefði ég óskað hjálpar
yðar, mundi ég hafa beðið yður að vera hér. — En hvers-
vegna eruð þér hér?“
Hún benti á nokkur bréf og reyndi að brosa ofurlítið, þó
hún ætti erfitt með það, því hún var gagntekin af sársaukan-
um, sem hún las í svip hans og augum.
„Það stafar að minsta kosti ekki af einkaástæðum. Munið
þér eekki, að við þurftum að fullgera þessi upplýsingabréf?
Og fyrst þér eruð hér, vilduð þér ef til vill gera svo vel og
líta á þau.“
„Nei, þökk fyrir. Ekki í kvöld.“
„Herra doktor! Viljið þér svara einni spurningu minni?“
Við að heyra þetta hátíðlega ávarp var eins og létti ögn
yfir svip hans. Einu sinni, skömmu eftir að hún byrjaði að
vinna á skrifstofunni, hafði hún, þegar hún var að taka til í
gömlum skjölum, fundið doktorsskjal hans. Og síðan hafði hún
oft dreift huga hans á áhyggjuþungum augnablikum með
því að nota þetta æruverðuga ávarp.
„Ekki lofa ég því,“ svaraði hann og brosti lítið eitt. En þér
getið reynt það.“
„Hvar borðuðuð þér miðdegisverð í dag?“
„Ég — Hvar! — í dag!“ — Spurning hennar kom honum
algerlega á óvænt. .,Já, það er satt, — þegar þér minnist á
það, þá man ég það, að ég hefi líklega ekki borðað neínn
miðdegisverð í dag.“
„Datt mér ekki í hug!“ sagði hún brosandi í ásökunarróm.
En ég vil í það minsta fá eitthvað að borða og það upp á
skrifstofunnar reikning. Ætli fjárhagur fyrirtækisins þoli það
ekki, þó við bætum nautasteik og einni flösku af öli við á
veitingastofu Cervellis. — Hvað álítið þér um það?“
„Ég er ekki svangur,“ hann í mótmælaskyni. „Og þar að
auki er ég ekki búinn að ljúka við það, sem ég hefi að gera.“
Hamingjan mátti vita, hvað það var, sem var að brjótast
um í huga hans. Charlotta átti erfitt með að láta ekki kvíða
sinn og óróa heyrast í röddinni, þegar hún sagði:
„Ég vil gjarna bíða eftir yður.“
„Nei, það nær engri átt. Og auk þess óska ég eftir því að
vera einn.“
En Charlotta vildi ekki að hann væri einn. Ekki ef hún gat
á nokkurn hátt ráðið við það. Hún vissi, að hann hafði ávalt
hlaðna skammbyssu í einu skúffuhorninu í einkaskrifborði
sínu.
„En ég verð nú líka að ljúka við mína vinnu, áður en ég
fer,“ sagði hún svo.
En nú gátu taugar Jims Blake ekki þolað meiri áreynslu.
„Ef þér eru ðekki búnar, verðið þér að taka verkefnið heim
með yður og ljúka við það þar,“ sagði hann í ónotalegum
og óþolinmóðum rómi.
„Og láta yður verða einan eftir á þessum tíma sólarhrings-
ins?“
„Já, því ekki það? — Eruð þér ef til vill hræddar um mig?“
Það var bæði undrun og sársauki í röddinni. Honum hafði
aldrei komið til hugar að efast um, að hann væri einfær um
að gæta sín sjálfur. Og hann átti bágt með að átta sig á því,
að nokkrum kæmi slíkt til hugar.
„Nei,“ svaraði Charlotta. En röddin var ekki sannfærandi.
Hvað átti hún að gera? Hún gat ekki blátt áfram sagt við
hann, að hún óttaðist að honum mundi finnast lífið óþolandi
og ekki þess vert að lifa því, ef hann vissi það, sem hún vissi.
Og skammbyssan? Hversvegna hafði hann hana í skrifborðs-
skúffunni? Hann virtist lesa þessar hugsanir hennar, því hann
hélt áfram:
„Þér eruð hræddar um, að ég sé ekki með sjálfum mér, —-
en hversvegna áh'tið þér það? Vitið þér eitthvað, sem þér hafið
ekki sagt mér?“
„Nei, nei,“ flýtti hún sér að fullyrða.
„Hafið þér grun um eitthvað?“
„Ekkert, sem kemur þessu máli við, svaraði hún, eins og
hún vildi leiða þetta hjá sér. — „Nei, — hversvegna ætti ég
að gruna einhvem eða eitthvað? Ég skil bara ekki, hvers-
vegna þér, klukkan 10 að kvöldi dags........“
„Það er mál, sem mér kemur einum við. Svo tölum við ekki
meira um það.‘
Hún lagði skjöldi frá sér.
„Ætlið þér svo að koma með mér til Cevelli á eftir? Ég skal
gjarnan bíða éftir yður,“