Alþýðublaðið - 05.04.1939, Qupperneq 2
WBVIKUDAGINN 9. matz 1939.
ALÞY0UBLAOIO
UMRÆÐUEFNI
Veturinn og vorið. Frjóang-
arnir og .ungu .andlitin .í
Austurstræti. Grasgöturnar
og borgin. Bréf frá Kolbrúnu
um handritin og blöðin,
síldarátið, síldarverzlunin og
um að flýta klukkunni. Lög-
reglan, ökuníðslan og G.
bílstjóri.
ATHUGANIR HANNESAR
Á HORNINU.
VETURINN hefir verið dásam-
lega góður, þó virtist mér
snemma í gærmorgun, þegar ég
vara að labba í einu úthverfi bæj-
arins, eins og náttúran væri að
vakna, hitinn undanfarna tvo
daga hefir kallað upp úr moldinni
litla vísa og túnin hafa grænk-
að. Nýjar þrár vakna allt af með
manni sjálfum, þegar sumarið
kemur, blíðan, birtan og fegurðin.
Ég býst við að allir finni þetta
sama, a. m. k. sé ég þetta allt af
fyrst á vorin á ungu andlitunum
í Austurstræti og það gleður mig.
GRASGÖTURNAR á Hring-
brautinni þurfa nú góðrar með-
ferðar við. Þær eru þaktar stein-
völum og sandi, ein þeirra er sund-
urtætt af fótasparki tví- og fer-
fætlinga. Á einum stað eru djúp
hjólför. Hefir vagni auðsjáanlega
verið ekið yfir götuna. Allir ættu
að hjálpast að þvi að vernda þessa
grænu bletti, þeir eru til ákaflega
mikillar prýði, og setja nýjan svip
á bæinn.
ALÞÝÐUBL. hafa bæzt marg-
ir nýir kaupendur undanfarinn
mánuð. Flestir þeirra hafa nú haft
blaðið í 2—3 vikur. Mér þætti mjög
gaman að því að fá bréf frá þess-
um nýju lesendum blaðsins um
það, hvað þeim líki bezt við blað-
ið og hvað þeim líki ekki. Á ég þar
einnig’ við Súnnudagsblaðið. Hvern
ig líkar þér neðanmálsságan? —
Hvernig líkar þér æfintýri H. C.
Andersen? o. s. frv. Góð bréf um
þetta vildi ég gjarnan birta.
,.KOLBRÚN“ skrifar mér á
þessa leið:
„GETURÐU EKKI SAGT MÉR
hvað blöðin gera við greinar. sem
þeim berast, en ekki finna náð
fyrir augum þeirra. og birtast því
aldrei í viðkomandi blaði? Er
ekki siður og jafnvel kurteisi að
endursenda grein undir slíkum
kringumstæðum þegar fult nafn
og heimilisfang fylgir?“
BLÖÐIN HENDA handritum,
DAGSINS.
sem þeim berast og þau ekki
birta, nema sérstaklega sé beðið
um að endursenda þau. Þetta á
þó ekki við mig. Ég fæ 4—17
bréf á hverjum degi og nokkrum
meirihluta verð ég að henda.
Ég endursendi ekkert handrit. —
Kolbrún heldur áfram:
„FYRST ÉG SKRIFA þér á
annað borð, þá var það fleira, sem
mig langaði til að segja. f dálk-
um þínum í Alþýðublaðinu hefir
verið minnst á. að fólk ætti að
borða meiri síld en gert er. En
það er nú ekki svo gott fyrir fólk
að borða síld, þegar hún fæst ekki
keypt, og á ég þar við nýja síld,
þannig vill fólkið hana helzt, en
fær hana bara ekki. Ég veit um
eitt tilfelli, er sjúkrahús utan
Reykjavíkur ætlaði að kaupa nýja
síld handa sjúklingum sínum, þar
sem var verið að salta á bryggju,
en fékk það svar, að það mætti
hirða þá síld, sem kastað væri
sem ónothæfri til söltunar, en ann-
að fengi það ekki. Þetta má ekki
ganga þannig til. Það þarf að vera
á markaðnum ný síld. þegar því
verður við komið. alveg eins og
hver annar fiskur.“
„MIKIÐ ER NÚ TALAÐ UM að
flýta klukkunni, og virðist
talsmönnum þess ekkert mæla á
móti að það sé gert, en tvennu hafa
þeir góðu menn gleymt, sem sé
þeim, sem fara á fætur kl. 5 á
morgnana. og sjúklingunum, sem
liggja á sjúkrahúsunum. Þeir eru
nú vaktir kl. 6—7 og þegar búið
væri að flýta klukkunni um 2
tíma. yrðu þeir vaktir kl. 4—5 á
nóttunni eftir réttri klukku, og
fótaferð sumra þeirra heilbrigðu
yrði kl. 3 að nóttu, og munar þá
litlu að nótt sé gerð að degi, og.þá
eðlilega dagur að nótt, og virðist
það hálfgert öfugstreymi. Annárs
sýnist okkur galdurihn vera sá, að
svefnpurkurnar fari ofurlítið fyr
úr rekkju en þær gera nú. en láta
hina vera í friði. Með beztu kveðj-
um.“
„G. BÍLSTJÓRI“ hefir skrifað
mér: „Lögreglunnar vegna verð ég
víst að biðja þig fyrir nokkrar
línur enn, um ökuníðingana, sem
ég minntist á um daginn.“
„FYRRA SKIFTIÐ, sem ég
kærði annan bílinn, símaði
ég á lögreglustöðina, augnabliki
eftir að hann brunaði með ofsa-
hraða inn Hverfisgötu og beygði
upp Frakkastíg, án þess að hægja
drottnmgin.
Og Gerðu þótti vænt um að komast aftur á þurt land, en
þó var hún dálítið hrædd við ókunnu, gömlu konuna. —
Komdu og segðu mér hver þú ert, og hvernig þú hefir
komist hingað, sagði hún.
EðLARJnOIEfflSlERí
Snæ~
#
1 i
%
. II
1
Og Gerða trúði henni fyrir öllu saman, og
gamla konan hristi höfuðið og sagði: —- Hm,
hm. Og þegar Gerða hafði sagt henni alt
saman og spurt, hvort hún hefði ekki séð
Óla litla, sagði konan, að hann hefði ekki
farið þar fram hjá, en hann hlyti að koma
bráðum,
hún mætti bara ekki vera sorgbitin, heldur
bragða á kirsiberjunum hennar, skoða blóm-
in hennar, sem væru fallegri en nokkur
myndabók. Svo tók hún í hendina á Gerðu
,■--r. ............L*«sj
■
* .- •
og þær gengu inn í litla hús-
ið og gamla konan lokaði
hurðinni. Gluggarnir voru
hátt uppi, og rúðumar voru
rauðar, bláar og gular. Dags-
ljósið skein svo undarlega
þar inn í öllum litum,
en á borðinu stóðu hin girni-
legustu kirsiber, og Gerða
borðaði svo mörg sem hún
vildi.
Og á meðan hún borðaði,
greiddí gamla konan hár henn
ar með gullkambi og hárið
bylgjaðist og féll í gullnum
lokkum umhverfis litla, fal-
lega andlitið.
a8 skoða hinn akandi mann. Ekki
er það mitt að gæta þess, hvort
lögreglan hefir bókað þessar kær-
ur, tekið þær til greina eða man
yfirleitt eftir þeim. En sízt fæ ég
skilið hvaða þýðingu það gæti haft
nú. löngu eftir, þótt ég gæfí upp
nafn mitt. Ég man ekki einu sinni
hvaða daga þetta skeðL“
„ÞEGAR þessar kærur mínar
virtust alls ekki duga. þá flýði ég
á þínar náðir. Hannes ininn, og
hugsaðí: Alt er þegar þrent er. Og
ég held að það ætli að bera árang-
ur, a. m. k. í bili, — en þá er til-
gangi mínum náð.“
Siunarbústaður.
Sumarbústaður er nú orðið
nauðsyn öllum mönnum og þó
einkum þeim, sem eitthvað eru
öðruvísi en fólk er flest, og þar
sem ég tel mig einn í þeirra
hóp, þar sem ég er bæði rauð-
skeggjaður, ræðumaður og rit-
höfundur og fyrverandi rit-
stjóri (þeir eru nú raunar marg.
ir), þá ætti ég að hafa sumar-
bústað, helzt ætti það nú að
vera í Borgarfirði, því þar er
kyn mitt og treysti og manna
bezt Kristjáni á Indriðastöðum
frænda mínum til að útvega
jarðarblett undir lítinn sumar-
kofa handa mér. Kofinn þyrfti
ekki að vera neitt merkilegur
og svo mætti hafa not af hon-
um á vetrum, t. d. fyrlr hrúta-
kofa. Oddur Sigurgeirsson hjá
Guðm. Sigurðssyni skipstj. við
Laugarnesveg.
rinttnr ð Bæjnr-
Mlastðiinnt
Hér með tilkynnist viðskifta-
vinum mínum, að ég hefi nú
um mánaðamótin flutt frá Lítlu>
bilstöðinni á Bæjarbilastöðina.
Hringið ! sima 1385!
Fljót og góð afgreiósla. Bilum
aðeins k>fað, ef þeir eru við
hendlna.
Reykjavik, 3. apríl 1939.
Magnús Magnðsson.
á, en flautaði. Síðara skiftið augna
bliki eftir að hinn bíllinn ók með
geigvænlegum hraða vestur alla
Njálsgötu, síöskrandi við hvert
horn. Ég benti þeim, er í símann
svaraði, á, að fyllsta ástæða væri
til fyrir lögregluna, í bæðí eklftin,
að athuga strax, hverjir sæti við
stýrið,, þegar svona fantalega væri
ekið.“
„í HVORUGT SKIFTIÐ spurðí
sá, sem tók ylð kærunni, um nafn
mitt og ég var ekki að trana þvi
fram. Enda mátti það víst heita
aukaatriði. Það virtist vera þegj-
andi álit okkar beggja, sem i sim-
ann töluðum, að næst lægi fyrir
LÍTIÐ STEINHÚS
á eignarlóð í miðbænum til
sölu. Útb. 1000,00—1200,00
kr. Afb. 500,00 kr. Uppl. í
síma 5002 eftir kl. 8 í kvöld.
MAÐURINN SEM HVARF
15.
„Nei.“
„Jæja, þá verð ég kyr.“
Hún settist. Það var alveg óskiljanlegt, hve mikinn járn-
vilja og óhagganlegan ósetning þessi mjúka og veika haka
og hin blíða og hljómfagra rödd gat dulið. -—- Jim Blake beit
á jaxlinn og varir hans hvítnuðu.
„Ég gef yður eina mínútu til að átta yður. — Þér farið á
þessu augnabliki héðan af skrifstofunni, — eða ég segi yður
upp stöðunni." ,
„Þér ætlið að reka mig?“ Augu hennar stækkuðu af undrun.
„Ég bið yður að vera farin út um þessar dyr, eftir nákvæm-
lega 40 sekundur.....“
„Eins og þér óskið, hr. Blake,“ sagði Charlotta með undar-
lega hljómlausri rödd og stóð upp.
ANN hafði það á tilfinningunni, að þetta væri draumur,
þegar hann sá dyrnar lokast á hæla hennar. Hann seig
saman í stólnum. Árangurslaust reyndi hann að finna ein-
hverja lei ðút úr öllu því flóði af tilfinningum og hugsunum,
sem steyptust yfir hann. Hann varð að búa sér til glögt yfir-
lit yfir allar aðstæður, ef honum átti að takast að endurreisa
líf sitt. Það hjálpaði honum einnig ávalt að skrifa niður eitt-
hvað af því, sem honum kom í hug. í kvöld ætlaði hann aðeins
að hripa niður nokkra púnkta, draga upp stærstu línurnar.
Svo á morgun gæti hann og Charlotta---Charlotta, — já,
það var satt. Hún mundi ekki mæta hér á morgun — aldrei
mæta á þessari skrifstofu framar. — En hvað átti hann þá að
gera? — Hve ógurlega hafði hann ekki látið skapið hlaupa með
sig 1 gönur.
Það var ólíkt Jim Blake að afturkalla skipanir eða ákvarð-
anir, sem hann hafði einu sinni tekið, Hann sat því lengi að
þessu sinni, barðist við sjálfan sig og formælti heimsku sinni.
En endirinn varð sá, að hann greip símatólið og bað um sam-
band við veitingasal Cervellis, svo spurði hann eftir ungfrú
Hope, og eftir bið, sem honum fanst heil eilifð, heyrði hann
rödd hennar:
„Við hvern tala ég?“
„Það er ég,“ var svar hans og virtist ekki gefa miklar upp-
lýsingar, en hún var sýnilega í engum vafa um, hver hann
væri.
,Ó, eruð það þér. Það var fallegt af yður að hringja til
mín.“ Rödd hennar var róleg og eðlileg. Það var eins og raf-
magnsstraumur færi um hann. — „Mig langaði einmitt svo
mikið til að tala við yður. — Ég vildi benda yður á, að það er
ýmislegt viðvíkjandi uppsögn minni, sem við verðum að ræða
nánar. — Það er ekki alveg eins auðvelt og fyrirhafnarlaust
að segja upp meðeiganda sínum og að reka einkaritara sinn
á dyr.“
„Ég kem á augabragði/1 svaraði hann og lét heyrnartólið á,
áður en hún fékk tækifæri til að segja meira.
Hún þekti hann svo vel að hún vissi, hve stoltur hann var
og hversu bágt hann átti með að breyta um ákvarðanir. Hún
ætlaði að gera honum þetta svo létt, sem unt væri. Þessvegna
sagði hún, þegar hann kom og settist við borðið hennar:
„Ég hafði nú annars ætlað mér að hringja til yðar.“
„Hversvegna?“
„Bæði 1 tilefni af uppsögninni og af því að ég var óróleg.“
„Til þess var engin ástæða.“
„Þér lítið betur út núna,“ sagði hún svo.
Hann svaraði því engu, en sat bara og virti hana fyrir sér.
Þögnin færði frið í hug þeirra. Hversu oft höfðu þau ekki
setið þannig saman án þess að tala. Og báðum hafði fundist það
svo eðlilegt og veita þeim frið og hvíld. Oftast var það þá hann,
sem hafði rofið þögnina með einhverju gamanyrði eða spum-
ingu um eitthvað, alveg óskylt efni því, sem þau höfðu verið
að ræða. — Nú sagði hann alt í einu:
„Hvað eruð þér annars gömul. Charlotta?"
„Það er í fyrsta skifti, sem þér spyrjið mig um aldurinn.“
„Það stendur náttúrlega skráð í samningum okkar, en ég
hefi aldrei athugað að gæta að því.“
„Ég er 26 ára,“ svaraði Charlotta blátt áfraon. — En
hversvegna hafið þér allt einu fengið lögnun til að vita það?“
„26 ára! Er það allt og sumt. Ekki svo að skilja, — þér
lítið út eins og bam ennþá. En ég gleymi því alltaf, af því
þér eruð svo alvarleg og lögfræðingsleg á skrifstofunni. —
26 ára, — þá ættuð þér eiginlega að fara að byrja að njóta
lífsins," bætti hann svo við eftir andartaks þögn.
„Ég er ánægð með það eins og það er,“ svaraði Charlotta
dálítið snöggt.
„Eruð þér alveg vissar um það? — En þá verður mér að-
eins erfiðara að segja yður það, sem mig langar til að segja
yður. Það gerir það erfiðara fyrir mig að vona. — Ég er 43
ára.“
„Eruð þér það, hr. doktor,“ svaraði hún brosandi. „Ekki
alltaf og ekki í mínum augum.“
„Er það satt, Charlotta?"
„Ó, ég hefi svo sem séð yður að minsta kosti áttræðan,“
flýtti hún sér að segja, — hreinasta öldung ...... en, —
það var annars uppsögn mín, sem við ætluðum að ræða.“
„Ef til vill er það ónauðsynlegt, — en þér óskið ef til vill
eftir meðmælum, hvemig sem fer.“
Hann hló við og sat svo nokkra stund hugsandi. Svo tók
hann upp blýant sinn og skrifaði hægt og vandlega nokkr-
Hún las:
„Til hlutaðeiganda.
Hérmeð vottast, að Charlotta Hope heíir í 8 ár
starfað við fyrirtæki mitt og á þessum tíma ekki aðeins
unnig sig upp í það að verða meðeigandi í því, heldur
einnig orðið eina konan í heiminum, sem þýðingu hefir
fyrir hamingju mína, líf mitt og framtíð.“
Hún las þetta tvisvar sinnum. Svo leit hún upp og horfði
á hann alvöruþrungnum augum. Það var sorg og þjáning í
svipnum og hún sýndist fleiri ámm eldri.
„Þetta getur ekki verið alvara yðar,“ sagði hún lágt.
„Ef þér haldið það, skjátlast yður meira en nokkru sinni
fyr á æfinni," andmælti hann.
„Nei, mér skjátlast ekki. — Ég veit meira um óhamíngj-
una, sem að yður steðjar, en yður grxmar. — Ég skil hvað
þjáir yður og hversvegna þér talið svona.“
„HluBtið þér á mig,“ hélt hann áfram nœrrí því skipandi.