Alþýðublaðið - 30.05.1939, Blaðsíða 2

ALÞYÐUBLAÐIÐ
UMRÆÐUEFNI
Snæ-
drottningin.
Hún hljóp beint af augum svo hratt sem hún gat. En þá
kom hríðarbylur á móti henni. Og snækornin voru lifandi,
það voru varðmenn Snædrottningarinnar.
Þeir voru ákaflega skrítnir í laginu og sumir voru ljótir. Sumir voru eins og slöngur,
aðrir eins og birnir.
Þá las Gerða litla faðirvorið sitt og kuldinn var svo bitur, að andardráttur hennar hél-
aði. Og þegar andardáttur hennar fraus, varð hann að ótalmörgum englum með hjálma
og brynjur og þeir höfðu sverð og skjöld. Og þeir mynduðu lífvörð Gerðu litlu. Og engl-
arnir blésu á hendur og fætur Gerðu, svo að henni hlýnaði. Svo gengu þau í áttina til
hallar Snædrottningarinnar. — En nú skulum við athuga, hvernig fór um Óla litla. Hann
mundi ekki eftir Gerðu litlu og datt síst í hug, að hún væri fyrir utan höllina.
ÞRIÐJUDAG 30. MAÍ 1939
Bifreiðastæðin við Lækjar-
torg. Bréf frá þektum borg-
ara. Hvenær verður bót ráð-
in? Aðsóknin á íþróttavell-
inum. Bréf um ýmislegt, sem
ábótavant er.
ATHUGANIR HANNESAR
Á HORNINU.
BIFREIÐASTÆÐIN við Lækj-
artorg eru lengi búin að vera
þyrnir í augum bæjarbúa og mik-
ið hefir verið um þau rætt.
ÞEKTUR BORGARI skrifar mér
tim þetta mál á þessa leið:
i „Hve lengi á fótgangandi al-
menningur að búa við það ófremd-
árástand, sem nú ríkir, og undan-
farið hefir verið vegna bílaþvargs-
ins, sem er við Lækjartorg? Þann-
ig spyrja þeir, sem um Lækjar-
t'org þurfa að ganga — og þeir eru
ihargir daglega.11
; „VIÐ ALLAR GANGSTÉTTIR
að torginu er raðað bifreiðum, með
aftur- eða framendann upp á gang-
stéttunum — eftir því sem bifreið-
árstjórunum er þægilegast í það
og það skiftið. Upp á gangstéttirn-
ar kemst oft enginn gangandi mað-
ur — svo þétt er kösin stundum.
Ef menn ætla að fara akbrautina
til að komast leiðar sinnar, koma
bifreiðarnar eins og skollinn úr
sauðarlegg úr öllum áttum, aftur'
á bak eða áfram og sá, sem er nógu
frár á fæti, kemst undan. Það er
von að almenningur spyrji hve
lengi þetta á að líðast.“
„FORRÁÐAMENN þessara mála
samþyktu að fyrir 15. júní 1938
skyldu öll bifreiðastæði við Lækj-
artorg afnumin og bifreiðastöðv-
arnar, sem liggja þar, að sjá sér
fyrir stæðum annars staðar, auð-
vitað eftir tilvísun þessara for-
ráðamanna.“
„NÚ ER BRÁÐUM ár síðan.
Hvað hefir verið gert til að fram-
fylgja þessari samþykt? Að því er
dagleg reynsla sýnir — ekki neitt.
Sjálfsagt hefir bifreiðastöðvunum
verið tilkynt þetta með kurt og
pí — en hvað svo? Hafa þessar
stöðvar bifreiðarnar þarna í ó-
leyfi — eða hvað?“
„ÞETTA ER ORÐIÐ það aðkall-
andi og alvarlegt mál. að á því
verður að fást inhver lausn — og
það strax. Það er ekki vansalaust
fyrir forráðamenn þessara mála —
ef satt er •— að bifreiðastöðvarnar,
sem að torginu liggja. hafi vagna
sína standandi þar í óleyfi — og
gjaldi ekkert fyrir — jafnvel er
um það talað, að sumar stöðvarnar
ætli að fjölga við sig bifreiðum.“
„HEYRST HEFIR að lögreglan
hafi gert um þetta mál tillögur til
bæjarráðs. Það er vel farið ef svo
er, og ef samkvæmt þeim fæst
lausn á þessu, sem allir mega vel
DAGSINS.
við una, en hvernig eru þær til-
lögur — og verður þeim framfylgt?
Það er orðið alveg bráðnauðsyn-
legt að þessu bílaþvargi við Lækj-
artorg verði létt af, og það hlýtur
að vera hægt. ef þeir menn, sem
þessum málum eiga að sinna.
leggja sig í líma við það.“
ÞÁ ER ALLTAF mikið rætt um
íþróttavöllinn. Um það mál skrif-
ar G. á þessa leið:
„SÚ MIKLA aðsókn, sem hefir
verið að öllum knattspyrnukápp-
leikjum í vor er ótvíræð sönnúm
um þann almenna áhuga fyrir
þessari ágætu íþrótt. — En hvern-
ig er svo aðbúnaður þessa fólks-
fjölda, þegar suður á völl er komið.
Það mætti náttúrlega segja, að að-
búnaður áhorfenda væri svona í
nokkurnveginn samræmi við það
sem íþróttamennirnir eiga sjálfir
við að búa, en það er ekki afsök-
un. Við skulum nú hugsa okliur að
að við séum að fara suður á völl
til að horfa á úrslitaleik milli K.R.
og Vals, eða einhvern annan leik,
sem má búazt við mikilli aðsókn á,
leið okkar liggur um Suðurgötu
og við • erum komin að syðra
horni kirkjugarðsins, og þá byrja
ógöngurnar. því nú ætti að vera
sérstaklega greiðfært eftir þeim
skilyrðum, sem eru þarna fyrir
hendi, en því er nú ekki alveg
að heilsa.“
„ÞAÐ ER ANNARS leiðinlegur
vottur um framtaksleysi íþrótta-
manna að hafa ekki komið því í
framkvæmd, að slétta svæðið
þarna fyrir framan inngang vall-
arins og svo eru allir bílarnir. —
Þeir ættu helzt að standa á pláss-
inu fyrir ofan Stúdentagarðinn —
fram með götunni, en ef sléttað
væri svæðið fyrir framan inngang
vallarins, þá kæmi þar stórt og
gott torg, sem mætti þá nota sem
bílastæði að nokkru leyti. Nú er
eftir að ná sér í aðgöngumiðann
og það verður nú ekki hlaupið að
því. Hingað og þangað, oftast á 2—
3 stöðum hafa safnast stór hópar,
en í miðjum hópnum stendur lít-
ill snáði með smá kassa í hönd-
unum, í þessum kassa drengsins
ægir öllu saman: aðgöngumiðum
fyrir börn, stæði, pallstæði, pen-
ingaseðlar og smápeningar, svo
það getur hver maður sagt sér, að
afgreiðslan er ekki sérlega fljót,
sem heldur ekki er von til,
fyrir lítinn dreng að vera um-
kringdur af tugum manns og allir
kalla.“
„ÞÁ ER AÐ REYNA að snúa
sér að lúgunum, það var þó gott
að maður þarf ekki að leggjast
flatur til að hafa tal af afgreiðslu-
manninum þar, þegar maður er
loksins kominn þar að. Og nú
er eftir að ryðjast inn, ég segi
ryðjast, því það er satt, maður
kemst tæplega hjá því að ryðjast
gegn um þánn hóp, sem leyft er að
standa fyrir framan inngöngu-
dyrnar. Ég er einn af þeim, sem
fer oft á völlinn og vildi helzt
fylgjast með öllum íþróttamótum
a. m. k. knattspyrnumótum, ég hef
haft þá reglu, að kaupa í hvert
sinn stæði á 1 kr. og fimtíu aura
og eru það of mikil útgjöld, þegar
farið er oft, en hvað á maður að
gera. Að kaupa sig inn fyrir 1 kr.
og hafa ekki hálft not af leikn-
um eða hætta að fara á völlinn —
nema endrum og eins, mér finnst
hvort tveggja of slæmt.“
„ANNARS ER ÞAÐ svo með
þessi krónu stæði, að þau eru til
stór skammar, hvernig stendur á
því, að ekki eru sett upp pall-
stæði þarna. Á einu knattspyrnu-
móti fá félögin oft fleiri þús. kr.
í hlut, þau hafa ráð á því að fara
utan hvert eftir annað, fá hingað
útlenda menn til að keppa við, og
þau hafa ráð á að taka útlenda
menn til að kenna innan félaganna,
um þetta er náttúrlega ekki nema
gott eitt að segja, — en vildu nú
ekki íormenn íþróttafélaganna eða
þeir, sem hafa aðallega með í-
þróttavöllinn að gera, athuga hvort
félögin hefðu nú ekki ráð á að
láta taka saman palla á austan
verðu áhorfendasvæði íþróttavall-
arins. því þeir verða þó að taka
dálítið tillit til þess að við áhorf-
endur borgum bróðurpartinn af
uppihaldi félaganna."
„NÚ ÞEGAR Reykjavíkurmótið
og heimsókn erlendra manna
stendur fyrir - dyrum og búazt má
við margmenni á vellinum, þá vil
ég leyfa mér að koma með eftir-
farandi áskoranir til íþróttamanna:
1. Að slétta svæðið fyrir framan
inngöngudyr vallarins, svo að þar
sé greiðfært og bílastæði ákveð-
ið í hæfilegri fjarlægð frá inn-
göngudyrum.
2. Að fjölgað verði aðgöngu-
miðasölulúgunum og þær hafðar
svona ca. í brjósthæð á meðal
manni.
3. Að lögregluþjónar verði fengn-
ir til að passa upp á að þyrping
sé ekki við inngöngudyr.
w jÉPiffl ’r,m' '
4. Að þar sem krónu stæði eru
nú verði komið fyrir pallstæðum
og plássið þar fyrir framan við
grindverkið verði aðallega fyrir
börn.
■■ ;■ rf- 'WíPtWÍj !
5. Öll pallstæði verði seld á 1
krónu og börn fái frían aðgang
eða borgi ekki meira en 25 aura.“
G.
Hannes á horninu.
Dvöl
2. hefti 7. árg. er nýkomið út
flytur að vanda nokkrar úrvals-
sögur, þar á meðal eina eftir
Nobelsverðlaunaskáldkonuna Pe-
arl S. Buch. Fræði- og skemti-
greinar eru eftir Guðm. Daníels-
son, Þorstein Jósefsson, Pétur-
Sigurðsson, G. E. Eyford og
Hólmstein Helgason. Auk þessa
eru nokkur kvæði, kímnisögur,
ritdómar og fl. Dvöl efnir nú tii
verðlaunasamkepni fyrir beztu
frumsamda skáldsögu, beztu
grein um íslenzka sveitastúlku og
um söguúrval. Aðaldómendur eru
þeir prófessor Sigurður Nordal
og doktor Þorkell Jóhannesson.
Er varla að efa að ýmsa fýsi
til að reyna hamingjuna. Þó að
peningarnir, sem í boði eru séu
góðir munu þó flestir telja sér
meiri ávinning að eignast verð-
launasögu eða verðlaunagrein í
Dvöl, sem er nú tímarita þektust
hér á landi að góðu efnisvali.
Hraðferðirnar nórður.
Út af skrifum um hraðferðir
bifreiða milli Reykjavíkur og Ak-
yreyrar í sumar skal þetta enn-
fremur tekið fram: í ráði er,
að hraðferðin milli Akureyrar og
Reykjavíkur í sumar verði alla
daga frá júníbyrjun til septem-
berloka. Bifreiðastöð Akureyrar á
að hafa sex ferðir á viku (alla
daga nema mánudaga); fjórar
þeirra eiga að verða um Borgar-
nes, en tvær um Akranes. Það
hefir ekki náðst samkomulag um
betra skipulag en þetta á þess-
ari norðurleið, þótt flestir, sem
hafa fjaflað um þessi skipulags-
mál, hafi í raun og veru óskað
eftir að skipulagið yrði nokkru
fullkomnara.
Kaupum tuskur og strigapoka.
iBr Húsgagnavinnustofan
Baldursgötu 30. Sími 4166.
Útbreiðið Alþýðublaðið!
MAÐURINN SEM HVARF
46.
hreinasta hneyksli .— Til hvers fjandans eru líka þessir sveita-
læknar! — Já, til hvers, — ég bara spyr! — Eintómt kák, —
fljótfærni og þekkingarleysi. — Nú fáið þér nóg að gera á næst-
unni, Markham!“
„Hversvegna —Hvað er það sem þér hafið uppgötvað?“ —
spurði rannsóknardómarinn dálítið ergilegur yfir vaðli læknis-
ins.
„Hvað það er, sem ég hefi uppgötvað! Ég fann hvorki meira
né minna en gat eftir skammbyssukúlu á höfði líksins. Því segi
ég aftur til hvers fjandans eru þessir sveitalæknar!! Ég fann
raunar kúluna líka. — Hún var í hnakkanum.“
„Hvaða kúlutegund var þetta? spurði Markham.
„Ég er læknir en sérfræðingur í skotvopnum er ég ekki,“
urraði litli læknirinn. „En ég er búinn að afhenda Hagedorn
kúluna til rannsóknar og sagði honum að til yðar og gefa yður
skýrslu strax og hann hefði lokið því. Hann sendir yður líka
sjálfsagt ljósmyndir af henni og .“
Áður een hann gat lokið við setninguna, hringdi síminn. —
Markham tók heeyrnartólið og hlustaði dálitla stund, ■— Svo
muldraði hann eitthvert svar og lét svo heyrnartólið á aftur.
„Þetta var Hagedorn,“ sagði hann svo og snéri sér að lækn-
inum. Kúlan er „Smith og Wesson Nr. 22“, — rend á sérstakan
hátt.“ — Svo bætti hann við eftir litla þögn: „Þér verðið að
mæta í réttinum sem vitni, herra læknir.“
Læknirinn gretti sig.
„Jú, jú, — þökk fyrir, — ég held éb viti það. — En reynið
þér nú í þetta eina skifti að láta réttarhöldin fara fram milli
máltíða.“
Síðar þennan sama dag fékk Markham fyrstu skýrslurnar
frá leynilögreglumönnum þeim, sem Heath hafði sent til Pain-
ted Post. — Þeir höfðu komist að því að Ilka hafði búið á veit-
ingakrá 1 nágrenninu nokkurn tíma áður en slysið vildi til.
Einnig hafði þeim tekizt að komast á snoðir um að hún hafði
samið um það við umsjónarmann bifreiðageymslunnar að láta
sig vita samstundis og vagn Jim Blakes yrði sóttur. Svo hefði
hún ekið á eftir honum eins og leið lá í áttina til Alpina-brú-
arinnar og síðan hafði hún ekki sést 1 þorpinu.
T\ZT ARKHAM sat á skrifstofu sinni til miðnættis og vann
úr þeim gögnum, sem honum höfðu þegar borist. Og áður
en hann gekk til hvílu hafði hann einnig tekið fasta ákvörðun.
Snemma næsta morgun sendi hann svo Heath eftir Ilku, sem
kom samstundis og án þess að spyrja nokkurs. — Hún hélt að
Markham væri ef til vill kominn á slóð hinna horfnu milljóna.
En henni brá í brún, þegar hún í stað þess að fá fregnir þær,
sem hún vonaðist eftir, var tekin til harðvítugrar yfirheyrslu.
„Hvar voruð þér stödd þá nótt, sem maður yðar lét líf sitt?“
spurði rannsóknardómarinn.
Ilka hrökk við og leit undrandi upp.
„Ég var heima. — Ég var ekki vel frísk.“
„Eruð þér nú vissar um það, að yður misminni ekki. — Getur
það ekki átt sér stað, að þér hafið verið nálægt Painted Post
þessa nótt.“
Hún spratt á fætur.
„Nei, — því í ósköpunum hefði ég átt að vera þar? Ég skil
ekki hvert þér eruð að fara.“
„ÞÞér munuð eiga skammbyssu í fórum yðar,“ hélt Mark-
ham áfram jafnrólega og lét sem hann hefði ekki heyrt upp-
hrópun hennar. „Skammbyssu, sem þér hafið varialega geymda
í svefnherbergi yðar?“
Kvíðafullur geigur greip Ilku við orð hans. Eitt augnablik
kom henni til hugar að þræta og fullyrða að hún hefði aldrei
átt neina skammbyssu. En hún las eitthvað í svip þessa grá-
hærða hörkulega manns, sem aðvaraði hana ög lét hana renna
grun í ð hann mundi vita meira, en hún átti von á. Ef til vill
var því hyggilegast að játa þessu. Hún ypti því öxlum ofurlítið
og sagði ofurkæruleysislega:
„Jú, mér fanst ég vera öruggari heima, með því að háfa
hana við hendina. Jim kom svo oft seint heim frá skrifstof-
unni.“
„Ég geri ráð fyrir því, að þér haíið ekkert á móti því að
sýna okkur þessa skammbyssu?"
„Nei, — en, —- en því miður á ég hana ekki lengur. Hugur
hennar fór hamförum, „Það er töluvert langt síðan ég losaði
mig við hana. Mig hrylti svo mikið við að horfa á hana í borð-
skúffunni. Það gerði mig taugaóstyrka bara að horfa á hana.
Ég tók hana því með mér einn dag, þegar ég fór út á Long
Island og fleygði henni þar í sjóinn.“
„Var skammbyssan „Smith Wesson nr. 22.“
Ilka hikaði við með svarið. Hún óttaðist að verða staðin að
ósannindum, því þessi maður bygði ekki á tómum getgátum,
hann vissi eitthvað. Og fyrst hún var saklaus, áleit hún að það
mundi verða sér fyrir beztu að segja satt. Eftir að hafa hugsað
sig um nokkra stund, svaraði hún hálf-hikandi:
„Já, ég held það, — mig minnir að það væri „Smith Wesson
nr. 22.“
Markham hniklaði brýrnar og beit á vörina.
„Það var sannai’lega óheppilegt að þér köstuðuð skammbyss-
unni í sjóinn, frú mín góð,“ sagði hann svo. „Sannleikurinn er
sá, að maður yðar fórst ekki af bifreiðarslysinu. Við höfum
látið grafa líkið upp og rannsakað það, og þá kom það í ljós, að
skammbyssuskot heefir gert eenda á lífi hans. Kúlan hefir farið
gegn um höfuðið, og það hefir verið skotið úr Smith og Wess-
ons skammbyssu. En kúlan, sem hefir orðið honum að bana og
sem tekin var úr heila hans er rend á sérstæðan hátt. Það