Haukur - 11.11.1898, Qupperneq 1

Kemur út 1—2 í mánuði,
að minnsta kosti 8 blað-
síðurí hyert skitti. Árg.
minnsi 80 arkir, kostar
2 kr. (erlendis kr. 2,50),
er borgist fyrir 1. apríl.
HAUKUR
Uppsögn skrifleg, ógitd
nema komin sje til út
gefanda fyrir 1. júní, og
uppsegjandi sje skuld-
laus fyrir Hauk. Utgef-
andi: StefánB.unólfsson.
■•#^8® ALÞÝÐLEGT SKEMMTI- OG FRÆÐI-RIT
M 3.-4.
Á fimm mfnútum.
(Þýsk glæpamálssaga.)
(Framh.) Það var hvítur kvenn-vasaklutur, úr
mjög smágerðu silki. Fallegi, ókunni kvennmaður-
inn hlaut að hafa týnt honum þarna, og með því að
hann, vegna hinnar fyrirhuguðu brottferðar sinnar úr
bænum, hafði ekki tíma til, að bíða hennar þarna við
dyrnar, en þótti hinsvegar ókurteisi, að fara að ónáða
hana með slíku lítilræði, meðan hún að öllum líkind-
um sat á mikils varðandi samtali við prúðbúna, svart-
skeggjaða manninn, þá braut Nordeck vasaklútinn
vandlega saman, og lagði hann í veskið sitt.
Þegar hann kom heim, varð hann að íiýta sjer,
sem mest hann mátti, að safna saman dóti því, er
hann þurfti að hafa með sjer á ferðalaginu, og koma
því fyrir í ferðaskrínu sinni. Það var nokkuð lang-
ur vegur á járnbrautarstöðina, og hafði hann því
fengið vinnukonu húsmóðurinnar til þess, að útvega
sjer vagn og ökumann. Þegar hann svo hafði komið
dóti sínu fyrir, var vagninn ókominn og meðan hann
beið þannig, datt honum í hug, að taka upp veski
sitt, og skoða betur vasaklút þann, sem hann hafði
fundið. í einu horninu á klútnum varkóróna, snilld-
arlega saumuð, og fyrir neðan hana fangamarkið
G. v. B., sömuleiðis einstaklega vel saumað. Nú var
það auðsjeð, að ágizkun hans um, að kvennmaður
inn væri »ein af heldra taginu«, var alveg rjett. En
hver hún var, um það vissi hann jafn lítið, og áður.
Og þegar hann lagði af stað, fannst honum, sem hann
hefði gert sjálfan sig hálf hlægilegan, er hann varð
þess áskynja, að hann hafði eytt íullum 15 mínútum
í það, að reyna að íá öll möguleg og ómöguleg nöfn
út úr þessum þrem stöfum.
Þegar hann kom á járnbrautarstöðina, vantaði
klukkuna fimm mínútur í átta, og lestin var altilbú-
in, og átti að leggja af stað klukkan átta. Það var
svo að sjá, sem fáir ætluðu að ferðast með lestinni,
og Nordeck gat þvi valið sjer eitthvert bezta horn-
sætið í klefa einum, og leit út fyrir, að enginn annar
setlaði að verða i klefanum. Það var búið að gefa
annað burtfararmerkið, og Nordeck var innilega glað-
úr yfir því, að enginn kom til þess að ónáða hann.
Hann hafði aí'tur sökkt sjer niður í það, að hugsa
úm fallegu, ókunnu stúlkuna, en svo var klefahurðinni
allt í einu hrundið upp, og maður kom inn, rjett i
söniu svifum, sem iestin var að leggja af stað.
»Gott kvöld, Nordeck! Það var ágætt, að þjer
akylduð vera hjerna. Það er ekkert til, sem mjer
þykir eins leiðinlegt, eins og að vera einn á ferð, og
geta ekki kjaftað nokkurt orð við nokkurn mann.
Hað var svei mjer gott, að við gátum báðir komizt
hjá slíkum vandræða-leiðindum*.
Nordeck var á allt annari skoðun í þessu efni,
þeldur en förunautur hans, en hann vildi auðvitað
II. ÁR.
ekki vera svo ókurteis, að láta á því bera. Hann
þekkti mjög lítið þennan unga og ljóshærða mann,
með grábláu augun og upp3núna yfirskeggið, en vissi
þó, að hann var sonur auðugs kaupmanns þar í bæn-
um, og viðurkenndur að vera forkólfur hins »fína
æskuiýðs® bæjarins. Nordeck hafði þegar heyrt alls
konar sögur af gjálífi hans og ljettúð, en hafði af á-
settu ráði varast öll mök eða náinn kunningsskap við
hann, með því að hann hafði ætið hafc hálfgerða ó-
beit á þessari ungu landeyðu. En Leó Helbig talaði
samt þegar við hann eins og gamlan og góðan vin.
Það leit svo út, sem hann heföi orðið að flýta sjer
mjög, til þess að ná i lestina, þvi að hann var rjóður
út undir eyru og sprengmóður.
»Bölvaður ekillinn! Að eins til þess að hafa á-
stæðu til að setja upp hærri aksturslaun, fór þessi ó-
lukkans þrjótur með mig langan krók, sem tafði okk-
ur um einar fimm minútur. Það mátti svei mjer
ekki miklu muna — lestin var nærri því þotin af
stað, rjett við nefið á mjer. En jeg kæri hann nátt-
úrlega, hrappinn þann arna. Meðbræður manns eiga
heimtingu á, að slíkum körlum sje ekki látin haldast
önnur eins ósvífni uppi. Er það ekki satt, sem jeg
segi? Þjer eruð lögfræðingur, og getið dæmt um það«.
Nordeck svaraði að eins eins atkvæðisorði, og ljet
sem hann væri þreyttur og syfjaður. En hinn ljet
samt sem áður dæluna ganga um hríð, og hló oft
sjálfur dátt að fyndni sinni og gamanyrðum, rjett eins
og hann vildi fyrir hvern mun sýma Nordeck það, í
hve einstaklega góðu skapi hann væri. En með því
að Nordeck ijet ekki á sjer sjá, að hann hefði neina
löngun ti), að taka þátt í þessari kæti, þá þagnaði
Leó Helbig að lokum, lagði fæturnar upp á bekkinn,
og hallaði höfðinu á svæfiiinn. Áður en þeir voru
komnir á næstu viðkomustöð. var hann þegar tekinn
að hrjóta, en Hans Nordeck dreymdi með opin aug-
un um æfintýri sitt, og þegar honum að lokum auðn-
aðist að sofna, þá dreymdi hann um þessa þrjá dul-
arfullu stafi: G. v. B., er tóku 1 draumnum ásigalls
konar lögun og liti, hvern öðrum fegri.
II.
Þótt Hans Nordeck hefði ekki beinlínis »timbur-
menn«, þegar hann að morgni hins þriðja dags mætti
aftur á ráðhúsinu, þá var hann samt sem áður mjög
dapur í bragði, og það var öðru nær, en að honum
batnaði í skapi, þegar hann heyrði, hvern starfa hinn
elskulegi húsbóndi hans ætlaði honum einmitt í dag.
Þegar er Nordeck kom inn, komu boð frá Berg-
mann jústizráði, að hann vildi tala við Nordeck.
Jústizráðið hafði um mörg undanfarin ár gegnt. rann-
sóknardómarastörfum í öllum stærri glæpamálum,
sem komu fyrir þar í bænum. Hann skýrði nú
Nordeck frá því, að hann hefði fengið leyfi húsbónda
ÍSAFJÖRÐUR, n. NOVEMBER 1898.