Haukur - 11.11.1898, Blaðsíða 4

HAÚKÍJfL
II. 3.-4.
11
heim undir húsið. Og svo heyrði jeg angistaróp syst-
ur yðar. Það, sem svo gerðist vitið þjer eins vel
og jeg«.
»Þjer komuð einmitt á rjettum tíma. Hefðuð þjer
ekki komið, þá hefði »guii Jack« óefað náð tilgangi
sínum.
»Hann verðskuldar þunga hegningu«, mælti Indí-
aninn, um leið og hann sneri sjer við, og ætlaði af
stað. »Verið þjer sælir. Jeg vona, að við hittumst
oftar«. Þeir tóku vingjarnlega höndum saman, og
svo hjelt Indíaninn af stað.
Randólfur hjelt áleiðis heim að húsinu. Þegar
hann hugsaði um mannvonzku Múlattans, rjeð hann
sjer varla fyrir reiði. Hann óskaði þess að eins, að
sökudólgurinn fengi sína hegningu, og það þegar.
Svipan hafði reynst gagnslaus, til þess að temja hann.
Ef til vill gat hann haít gott af því, að dæmast til
þrælkunar í járnum — en það, sem mest reið á, var,
að reka hann þegar á brott af heimilinu, og sjá svo
um, að hann ætti þangað aldrei framar afturkvæmt.
Þegar Randólfur var kominn nokkur skref þaðan,
er iiann hafði skilið við Indíanann, heyrði hann eitt-
hvert skrjáf inni í runnanum við hliðina á sjer. Það
var þvi líkast, sem einhver væri að læðast þar milli
trjánna. Hann kallaði, en með að enginn svaraði
honum, hjelt hann áfram, án þess að gefa því frek-
ari gaum.
Hann hitti föður sinn úti fyrir húsdyrunum, og
var hann þar á tali við þrælastjórann og Hickmann
gamla. Auk þeirra vor þar og aðrir tveir eða þrír
hvítir menn. Randólfur skýrði nú frá athæfi Múlatt-
ans, samkvæmt því, er hann haíði sjálíur sjeð. Á-
heyrendurnir urðu aliir sem steini lostnir. Hickmann
gamli ljet þá skoðun sína í ljósi, að annað eins og
þetta, að láta krókódílinn elta hundinn, gæti vel átt
sjer stað, og kvaðst hann byggja þá skoðun sína á
eigin reynslu. Það gátu að eins verið skiftar skoð-
anir um það, hver tiJgangur Múlattans hefði verið.
Yar það mögulegt, að tilgangur hans gæti verið sá, að
láta krókódíiinn verða Virginíu að bana? En nú kom
»svarti Jack« að, og hann dió allan efa úr hugum
manna með frásögn sinni.
Fyrir hjer um bil hálfri klukkustundu hafði hann
sjeð »gula Jack« klifra upp í trje eitt, sem hægt var
að hafa útsýni úr yfir tjörnina. Það var einmitt um
sama leyti, sem Virginía var vön að lauga sig. Múl-
attinn hlaut að hafa sjeð hana. Þegar Svertinginn
spurði hann, hvað hann ætlaði að fara að gera uppi
í trjenu, hafði »guli Jack« svarað, að hann ætlaði að
fara að tína hnetur. En það hafði ekki verið annað
en fyrirsláttur, því að þegar liann kom aftur ofan úr
trjenu, þá hafði Negrinn ekki sjeð hann haía neinar
hnetur meðíerðis. Hann haföi auðsæilega farið upp
í trjeð í þeim tiJgangi einum, að horfa þaðan á af-
leiðingarnar af hinu íúlmannlega athæfi sínu. Nú
var farið að kalla og leita um ailt að »gula Jack«.
Svertingjar og hvítir menn voru jafn ákafir, því að
allir óskuðu þess af heilum huga, að mannhrak þetta
fengi sem fyrst sína verðskuiduðu hegningu. En
hversu hátt sem kallað var, þá gengdi »guli Jack«
hvergi. Randólfur mundi nú eftir þruskinu inni milli
trjánna í garöinum. Ef til vill liafði það veriö »guli
Jack«, staðið þar á hleri, heyrt samtalið, og lagt síð-
an á llótta. Randólfur fór nú yfir á klett þann, er
áður er nefndur, og lifaðist um þaðan. Hann kom
þegar auga á ílóttamanninn, sem skreið á fjórumfót-
um eftir indigóakrinum. Hann var ekki lengi að
hugsa sig um, en hljóp þegar ofan af klettinum, og
veitti sökudólginum eftirför. Faðir Randólfs, fíick-
mann og aðrir heimilismenn, komu nú einnig hlaup-
andi. Múlattinn varð þess skjótt vísari, að það var
hann, sem allir eltu. Hann stóð því upp, og hljóp
sem fætur toguðu áleiðis til grátviðaiflóans, til þess
að reyna, að komast í hvarf inni á milli trjánna.
Randólfur náði honum í skógarjaðrinum, en »guli
Jack« var fastráðinn í því, að láta ekki taka sig fyr-
irhafnarlaust. Hann sleit sig þegar af Randólfi, og
snerist gegn honum, tók upp hníf sinn, og ætlaði að
reka Randólf í gegn. En áður en hann gæti komið
því við, að leggja hann í gegn, fann þrælmennið, að
tekið var hraustlega í herðar honum. »Svarti Jack«
var þá kominn þar að, og hjelt hann glæpamanninum
dauðahaldi, þar til fleiri komu, og lögðu böcd á hann.
II.
Fregnin um þennan framanritaða atburð var fijót
að berast út um nágrennið, og áður en full klukku-
stund var iiðin, höfðu rúmlega 50 manns safnazt sam-
an á heimili Ringwoods. Þeir skipuðu sjer í dóm-
nefnd, til þess að dæma þrælinn. Ringwood gamli
vildi ekki vera sjalfur í dómnefndinni, og var því
Klinton plantekrueigandi kosinn í hans stað. Þræll-
inn hafði leitazt við, að verða hvítum manni að bana,
og voru því allir samdóma um, að ekki gæti verið
um annan dóm að tala, en dauðadóm. Einn geröi
það að tillögu sinni, að þrællinn yrði hengdur, en
þeirri tillögu voru flestir mótfallnir; þeim þótti það
allt of vægur dauðdagi íyrir slíkan glæpamann. Svo
lagði annar það til, að þrællinn yrði brenndur á báli,
og var það samþykkt með meiri hluta atkvæða. Af-
takan átti að fara fram á íljótsbakkanum, og var
sökudólgurinn því íiuttur þangað. Skammt frá af-
tökustaðnum var trje eitt, og við það var fanginn
bundinn til bráðbyrgða, meðan verið var að safna
saman við og öðru eldsneyti. Klinton gekk mjög
rösklega fram í því, að saf'na eldsneytinu. Honum
hafði lengi litist vel á Virginíu, og leikið hugur á að
fá hana fyrir konu. 0g nú hjelt hann, að henni
myndi geðjast sjerstaklega vel að því, ef hann hjálp-
aði til að framkvæma dauðadóm manns þess, er hafði
hatað hana og sýnt henni banatilræði.
Meðal áhorfenda þeirra, sem ekki tóku neinn
þátt í, að undiibúa aftökuna, var Powell. Klinton
var að sönnu kunnugt um öll atriði þessa máls, en
liann bar samt stm áður ekki neinn þakklætishug til
lífgjafa Virginíu. Önnur tilfinning, sem ekkert átti
skiJt við þakklátssemi, hafði hreift sjer í brjósti hans,
og rcálti Ijóslega sjá þess merki áhinu háðslega brosi,
er ljek um varir hans.
»Hæ, þú þarna, rauðskinni!« kallaðihanntilIndí-
anans, »hefir þú einnig átt þátt í þessum viðburði?«
»Rauðskinni?« endurtók kynblenclingurinn, og
virti Klinton fyrir sjer með þóttafullu augnaráði.
»Þú kallar mig rauðskinna? Hörund mitt er miklu
litf'egurra, heldur en þitt, bleiki dóninn þinn!«
Klinton varð svo æstur og reiður, að hann þreif
þegar byssuna af herðum sjer, og hleypti úr henni
skotinu. Kúlan hitti þó ekki, og í sama vetfangi
rjeðust þeir hvor á annan, eins og grimmir hundar.
Indíaniun var miklu fimari, heldur en Klinton, og
hafði því brátt yfirhöndina, og allt í einu sást hnífur-
inn leiftra í hendi hans. En þeir, sem hjá stóðu, rjeð-