Haukur - 11.11.1898, Side 8

i6
IIAUKUR.
II. 3.-4-
Það var vinnukonan hjá foreldrum Villa, sem komin
var. Hún kom inn.
«Mikið lifandi ósköp urðum við hrædd um strákinn«,
sagði hún við Margrjetu. >Hann hefir aldrei nokkurn
tíma stolizt að heiman fyrri, — og svo að trka upp á
þvi í þessu líka þokkalega veðri. Komdu nú Villi, nú
verðum við strax að fara heim«.
»Nei, jeg ekki — jeg ekki fara heim«, svaraði Villi
litli. »Jeg er svo hræddur við hann pabba«.
Salla reyndi með ýmsu móti, að fá hann til að
koma með sjer, en allar tilraunir hennar reyndust árang-
urslausar. Villi litli sat fastur við sinn keip.
Þegar staðið var upp frá borðum, fóru þeir Helgi og
Villi að leika sjer inni í daglegu stofunni, en Margrjet
tók samt eftir því, að Villi andvarpaði þungt öðru hvoru,
og leit óttaslegnum augum í kringum sig.
Þegar klukkan var hálfátta um kvöldið, kom Þuríð-
ur, móðir Villa.
»Komdu nú heim, elskan min«, mælti hún með inni-
legri röddu.
Hann vafði sig að brjósti hennar, kyssti hana hvern
kossinn á fætur öðrum, en hann stóð á þvi íastara en
fótunum, að heim gæti hann ekki farið.
»Jeg er svo hræddur við hann pabba«, sagði hann.
Þuriður roðnaði út undir eyru.
En Margrjet mælti með vingjarnlegri röddu:
»Lofið þjer nú drengnum að vera hjerna í nótt. Hann
Helgi okkar iitli verður svo innilega glaður yfir því, að
mega hafa hann sem rekkjunaut«.
*
* *
Klukkan var rúmlega tíu, þegar Guðmundur vaknaði
morguninn eftir. Hann var svo máttlaus og lerkaður í
öllum skrokknum, og honum var rotíllt í hölðinu. Fyrst
í stað átti hann mjög íilt með að átta sig á því, hvað
við hefði borið. Honum fannst hann ómögulega geta trúað
því, að hann hefði verið íullur. Hann skammaðist sín
svo fyrir það, að hann stokkroðnaði i framan, þegar konan
hans kom inn. En hún bauð honum góðan daginn með
sinni venjulegu blíðu, og kyssti hann innilega. Hann
tók eftir þvi, að hún var vepju fremur föl i andliti.
Hann leit i kringum sig, eins og hann saknaði einhvers.
Svo spurði hann.
»Hvar er hann Villi litli ?«
»Hann er yfir í húsinu hjá honum Jóliannni og henni
Margrjetu«, svaraði Þuriður. Hann hefir verið þar í alla
nótt«.
»í alla nótt?« enduitók Guðmundur forviða. »Hvers
vegna? Hvers vegna ijeztu hann fara þangað?«
Hún hortði beint í augun á honum. »Jeg ljet hann
ekki fara þangað. Hann fór þangað sjálfur. Hann stalst
í burtu. Jeg sendi hana Söllu þangað á eftir honum, en
hann var ófáanlegur til þess, að koma heim með henni.
Svo fór jeg þangað sjálf, en það fór á sömu leið«.
»Hvers vegna tókstu ekki drenginn, og komst með
hann heim, hvað sem hann sagði?« spurði Guðmundur.
»Jeg hafði ekki brjóst í mjer til þess að taka hann
nauðugan, þegar jeg varð þess áskynja, hvers vegna hann
hafði stolizt að heiman«.
»Hvers vegna hafði hann gert það?«
»Hann var svo hræddur við hann pabba sinn«, svar-
aði hún.
Guðmundi fannst sem hann væri stunginn í hjartað.
Litli drengurinn hans, einkabarnið hans, hræddur við hann
pabba sinn! Hann þoldi ekki að hugsa til þess.
»Hvað gerði jeg?« spurði bann svo með gráthljóðið í
kverkunum. »Hvað sagði jeg, þegar — jeg — kom
— heim — drukkinn?«
»Þú gerðir það sama, sem allir drukknir menn gera,
þú reikaðir. Þú sagðir það sama, sem aðrir drukknir
menn segja — þvætting og alls konar iilyrði. Þú kallaðir
Villa »svín« og ýmislegt enn þá verra, sem ekki er haf-
andi eftir, og þegar hann hijóp til þín með útbreiddan
faðminn, og ætlaði að kyssa þig, þá barðir þú hann. Og
ef jeg hefði ekki hlaupið til, og tekið hann af þjer, þá
væri hann nú — — —«
»Var jeg slíkt bölvað illdýri?« mælti hann, og hneig
niður á stól. Hann studdi olnbogunum á borðið, byrgði
andlitið í höndum sjer og — grjet. Að lítilli stundulið-
inni stóð hann upp, tók hatt sinn og yfirhöfn, og lagði
af stað yfir að Jóhannshúsi.
»Jeg vildi gjarnan fá drenginn minn aftur«, mælti
hann með grátinn i hálsinum. »Jeg skal aldrei framar
gera hann hræddan við mig, svo sannarlega sem guð er
yfir mjer«.
Og það heitorð hefir hann haldið.
Skrítlur.
—o:o—
SENNnÆGT.
Dómarinn (strangur); Svo vil jeg spyrja vitnið,
hvort ákærði er vanur að gera mikið að því, að blistra,
þegar hann er einsamall.
Vitnið: Það veit jeg svei mjer ekki, herra dómari.
Jeg hefi sem sje aldrei verið með honum, þegar hann
hefir verið einsamall.
*
* *
Móðirin: Hvar hefir þú_verið í allan dag, sonur sæll?
Sonurinn: Jeg hefi verið á silungsveiðum úti
á vatni.
Móðirin: Einsamall?
Sonurinn: Nei, hún María var með mjer.
Móðirin: Og fenguð þið nokkuð?
Sonurinn: Já — við fengum hvort annað — en
hvort það var jeg, sem veiddi Mariu, eða það var María,
vem veiddi mig, í því er jeg enn alls ekki á þvt hreina.
*
* ❖
Hann vantaði æfingu.
»Þú ert sú fyrsta, og sú eina stúlka, sem jeg hefi
nokkurn tíma elskað«, sagði hann.
»Það er auðfundið«, svaraði hún, og það fór hrollur
um hana; þau sátu næstum því hálfa alin hvort frá öðru.
*
* *
»Páfagaukurinn minn er merkilegur fugl«, mælti
ráðsmaðurinn; »hann segir svo nátúrlega: »Stattu kyr,
þjófur!« að mjer verður ætíð á, að standa við, þegar jog
beyri hann segja það —------En að hverju ertu annars
an hlæja?«
*
* *
Hann greip um hennar smáu, hvitu hönd; hann
lofaði, að vernda hana fyrir bruna sólarinnar, og hinum
trylldu stormum heimsins. — Hún leit á hann, opnaði
sinar íögru, rósrauðu varir, og mælti: »Veðurh.líf kem-
ur að sömu notum«,
*
* *
Skraffinnur einn vildi læra málsnilld af spekingnum
Sókrates. Spekingurinn krafðist tvöfalds gjalds fyrir
kennsluna. En er málskrjóðurinn vildi vita ástæðuna
fyrir því, svarað Sókrates: »Jeg þarf bæði að kenna
þjer að tala og þegja«.
*
# *
»Þjer sjáið það sjálíur, ungi maðu.r«, mælti dómarinn
í ströngum tón, »að þjer eruð nú orðinn sannur að sök.
Þjer hafið reynt, að kyssa þessa ungu stúlku, þvert á
móti vilja bennar. Hafið þjer nokkuð, sem þjer getið
færtyðurtil afsökunar, áður en dómurinn verður felldur?«
»Ekkert annað en það, herra dómari«, svaraði hinn
ákærði, sem var ungur og einstaklega laglegur maður,
»ekkert annað en það, að jeg er mjög hryggur yfir því,
að mjer skyldi ekki lánazt að kyssa hana. Þegar mjer
verður litið á þessar inndælu, ljómandi fallegu varir, þá
vildi jeg gjarnan borga hversu háa sekt sem væri, til
þess að mega kyssa hana«.
»Eyrirgefið, herra dómari«, sagði stúlkan með biðjandi
röddu, »en ef þjer hafið ekkert á móti því, þá vildi jeg
helzt taka kæruna aftur, og láta málið falla niður«.
Prentsmiðja Stefáns Kunólfssonar.