Haukur - 17.04.1899, Side 1
Kemur út 1—2 {mánuði,
að minnsta kosti8 blað
síðuri hvertskitti. Árg
minnst 80 arkir, kostar
2 kr. (erlendis kr. 2,50),
er borgist fyrir l. april.
Uppsögn ski.tieg, ógild
neura komin sje til út
gefanda l'yrir l.júni, og
uppsegjandi sje skuld-
i laus fyrir Hnuk. Útgef-
andi: Stefán Runólfsson
»^(§) ALÞÝÐLEGT SKEMMTI- OG FRÆÐI-RIT <§>gf^4
M 13.—14.
Á fimm mínútum.
(Þýsk glæpamálssaga.)
—:o:—
(Framh.) Nordeck svaf lítið um nóttina. Honum
hafði verið svo hughægt, þegar hann var búinn að
tala við ungfrú Geirþriiði. Hann hafði verið svo ein-
staklega vongóður um, að alit myndi fara vel, og
hugsað sjer það svo ákaflega auðvelt, að gera aðra
jafn sannfærða um sakleysi ungfrúarinnar, eins og
hann var sjálíur. Og þess vegna hafði honum brugð
ið svo mjög i brún, er hann átti tal vlð rannsóknar-
dómarann, og, heyrði hans skoðun á þessu máli. Hann
var innilega hryggur i huga yfir þvi, hvernig málinu
var komið. Honum var það fyllilega ljóst, hversu
8túlkan var illa sett. og hann gat að lfkindum ekki
lengur gert neitt til þess, að bera hönd fyrir höfuð
henni. Eins og eðlilegt var, spurði hann nú sjálfan
sig hvað eftir annað, hvort hann hefði ekki gert bet
úr í þvi, að þegja. í raun og veru var það honuin
sjálfum að kenna, að veslings stúlkan var orðio
bendluð við þetta ógeðfellda raál. Hefði hann látið
málið afskiftalaust með öllu, þá hefði, ef til vill, boma
Geirþrúðar til barónsins aldrei komið i ljós; það befði
kannske heppnast, fyr eða síðar, að finna sökudólg-
inn, án þess að nokkuð hefði verið á hana minnzt
við prófin, og þá hefði hún komizt hjá öllum þeim
rauuum, allri þeirri skelfingu og smán, sem hún átti
nú án efa i vændum. Hann var sannfærður um það,
að hún hlyti að komast að þessari sömu niðurstöðu sjálf,
þcgar hún færi að hugsa um vandræði sín, og orsök
þeirra. Honum lá við örvílnun, þegar hann hugsaði
til þess, að hún myndi að sjálfsögðu nú þegar vera
tekin að gráta það óheilla-atviki, er hafði látið hann
verða á vegi hennar, og að hún hefði fullkominn rjett
til þess, að skoða hann sem frumkvöðul að öllu henn-
ar óláni, — hann, sem þó hefði gjarnan viljað leggja
állt i sölurnar, til þesa að hjálpa henni.
Þegar komið var undir morgun, auðnaðist Nor-
deck ioksins að sofna ofurlitla stund, og þá dreymdi
hann, að Geirþrúður v. Berka sæti í fangelsinu, og að
búið væri að dæma hana til dauða.
V.
Morguninn eftir sat Nordeck bak við gluggatjöld-
in í herbergi einu í þinghúsinu, og beið þess, aö Geir-
þrúður kæmi. Honum hafði aldrei komið til hugar,
að efast um það, að hún kæmi, en samt sem áður
hitnaði honum um hjartaræturnar, þegar hannsáung-
frúna ganga fyrir gluggann klukkan tæplega niu.
Honum virtist Geirþrúður v. Berka vera fölari og
þreytulegri, en hún átti að sjer. Eftil vill hafðihenni
liðið eitthvað illa um nóttina. Hún var róleg og
þóttaleg á svipinn, en engin merki sáust til þess, að
bún væri neitt reið eða kviðafull. Hún gekk hrr.tt
II. ÁR.
upp eftir steinriðinu við dyrnar, og hvarf inn í and-
dyrið.
Hálfri annari klukkustundu síðar kom rjettarþjónn
einn, og kallaði Nordeck inn til rannsóknardómarans.
Það var hálfgert hik á Nordeck, þegar hann barði að
dyrum á skrifstofunni; hann var hræddur um, að júst-
izráðinu hefði máske af einni eða annari ástæðn hug-
kvæmzt, að leiða þau saman til yfirheyrslu, Geirþrúði
v. Berka og hann. En þegar hann kom inn.eáhann,
að gamli maðurinn var einsamall, og þótti honum það
næsta kynlegt. Jústizráðið gekk fram og aftur um
góltið. og var auðsjáanlega að velta einhverju fyrir
sjer. En þegar hann sá Nordeck koma inn, nam hai.n
staðar, og benti á borðið.
«Jeg verð einhvern tíma i dag neyddur til að
yfirheyra yður, og vil jeg biðja yður, að hafa það
hugfast, þegar þjer svarið spurningum mfnum, að
þjer verðið sjálfsagt innan skamms að bera hið sama
sem vitni, og vinna þá eið að framburði yðar, Þekk-
ið þjer mann þann, sem þessi mynd er af?*
Nordeck leit á myndina, sem lá á borðinu. Það
var mynd sú af Leó Uelbig, scm leynilögreglustjórinn
hafði sýnt honum kvöldinu áður. Hann svaraði
spurningunni játandi.
»Sama kvöldið, sem glæpurinn var framinn, urð-
uð þjer samf'erða þessum manni i járnbrautarvagni,
eða var ekki svo?«
Hoffmeier hlaut, eftir þessu að dæma, að vera bú-
inn að segja rannsóknardómaranum frá samtali þeirra
Nordecks kvöldinu áður. Nú skildi Nordeck það,
hvers vegna jústizráðið var svona harður og óþýður
við hann. En hann hafði enga ástæðu til þess, að
taka neitt af þvi aftur, er hann i bróðerni hafði skýrt
leynilögreglustjóranum frá.
Þegar Nordeck hafði borið það, er hann vissi
rjettast, tók rannsóknardómarinn myndina afborðinu,
og mæ’ti hróðugur og með hátíðlegri röddu:
»Jeg ímynda mjer, að það hljóti nú loksins að
koraa yður til, að efast um sakleysi ungfrú Geirþrúð-
ar v. Berka, þegar jeg segi yður það, að stúikan fuJ-
yrðir alveg, að þetta sje mynd af sama manninum,
sem mætti henni í portinu við húsið nr. 14 í Arnaliu*
stræti, þegar klukkuna vantaði að eins einn fjóröung
stundar i átta um kvöldið*.
»Þá hlýtur henni auðvitað að hafa skjátlazt«
svaraði Nordeck hálf ringlaður. »Það er ætíð mjög
torvelt, að þekkja menn cftir ljósmyndum —«.
En jústizráöið hristi höfuðið, og greip fram í fyr-
ir honum.
»Jeg enduitek það, að yfirlýsing ungfrúarinnar
var svo skýlaus og skorinorð, að það var svo langt
frá því, að hún slægi neinn varnagla. Hún var auð-
sjáanlega þeirrar skoðunar, að hún myndi bæta mál-
stað sinn með því, að sýna sem allra mesta einbeittni
og örýggð 1 öllum greinum. Hún hefir víst ekki þáít
ISAFJÖRÐUR, 17. APRÍL 1899.