Haukur - 17.04.1899, Side 1

Haukur - 17.04.1899, Side 1
Kemur út 1—2 {mánuði, að minnsta kosti8 blað síðuri hvertskitti. Árg minnst 80 arkir, kostar 2 kr. (erlendis kr. 2,50), er borgist fyrir l. april. Uppsögn ski.tieg, ógild neura komin sje til út gefanda l'yrir l.júni, og uppsegjandi sje skuld- i laus fyrir Hnuk. Útgef- andi: Stefán Runólfsson »^(§) ALÞÝÐLEGT SKEMMTI- OG FRÆÐI-RIT <§>gf^4 M 13.—14. Á fimm mínútum. (Þýsk glæpamálssaga.) —:o:— (Framh.) Nordeck svaf lítið um nóttina. Honum hafði verið svo hughægt, þegar hann var búinn að tala við ungfrú Geirþriiði. Hann hafði verið svo ein- staklega vongóður um, að alit myndi fara vel, og hugsað sjer það svo ákaflega auðvelt, að gera aðra jafn sannfærða um sakleysi ungfrúarinnar, eins og hann var sjálíur. Og þess vegna hafði honum brugð ið svo mjög i brún, er hann átti tal vlð rannsóknar- dómarann, og, heyrði hans skoðun á þessu máli. Hann var innilega hryggur i huga yfir þvi, hvernig málinu var komið. Honum var það fyllilega ljóst, hversu 8túlkan var illa sett. og hann gat að lfkindum ekki lengur gert neitt til þess, að bera hönd fyrir höfuð henni. Eins og eðlilegt var, spurði hann nú sjálfan sig hvað eftir annað, hvort hann hefði ekki gert bet úr í þvi, að þegja. í raun og veru var það honuin sjálfum að kenna, að veslings stúlkan var orðio bendluð við þetta ógeðfellda raál. Hefði hann látið málið afskiftalaust með öllu, þá hefði, ef til vill, boma Geirþrúðar til barónsins aldrei komið i ljós; það befði kannske heppnast, fyr eða síðar, að finna sökudólg- inn, án þess að nokkuð hefði verið á hana minnzt við prófin, og þá hefði hún komizt hjá öllum þeim rauuum, allri þeirri skelfingu og smán, sem hún átti nú án efa i vændum. Hann var sannfærður um það, að hún hlyti að komast að þessari sömu niðurstöðu sjálf, þcgar hún færi að hugsa um vandræði sín, og orsök þeirra. Honum lá við örvílnun, þegar hann hugsaði til þess, að hún myndi að sjálfsögðu nú þegar vera tekin að gráta það óheilla-atviki, er hafði látið hann verða á vegi hennar, og að hún hefði fullkominn rjett til þess, að skoða hann sem frumkvöðul að öllu henn- ar óláni, — hann, sem þó hefði gjarnan viljað leggja állt i sölurnar, til þesa að hjálpa henni. Þegar komið var undir morgun, auðnaðist Nor- deck ioksins að sofna ofurlitla stund, og þá dreymdi hann, að Geirþrúður v. Berka sæti í fangelsinu, og að búið væri að dæma hana til dauða. V. Morguninn eftir sat Nordeck bak við gluggatjöld- in í herbergi einu í þinghúsinu, og beið þess, aö Geir- þrúður kæmi. Honum hafði aldrei komið til hugar, að efast um það, að hún kæmi, en samt sem áður hitnaði honum um hjartaræturnar, þegar hannsáung- frúna ganga fyrir gluggann klukkan tæplega niu. Honum virtist Geirþrúður v. Berka vera fölari og þreytulegri, en hún átti að sjer. Eftil vill hafðihenni liðið eitthvað illa um nóttina. Hún var róleg og þóttaleg á svipinn, en engin merki sáust til þess, að bún væri neitt reið eða kviðafull. Hún gekk hrr.tt II. ÁR. upp eftir steinriðinu við dyrnar, og hvarf inn í and- dyrið. Hálfri annari klukkustundu síðar kom rjettarþjónn einn, og kallaði Nordeck inn til rannsóknardómarans. Það var hálfgert hik á Nordeck, þegar hann barði að dyrum á skrifstofunni; hann var hræddur um, að júst- izráðinu hefði máske af einni eða annari ástæðn hug- kvæmzt, að leiða þau saman til yfirheyrslu, Geirþrúði v. Berka og hann. En þegar hann kom inn.eáhann, að gamli maðurinn var einsamall, og þótti honum það næsta kynlegt. Jústizráðið gekk fram og aftur um góltið. og var auðsjáanlega að velta einhverju fyrir sjer. En þegar hann sá Nordeck koma inn, nam hai.n staðar, og benti á borðið. «Jeg verð einhvern tíma i dag neyddur til að yfirheyra yður, og vil jeg biðja yður, að hafa það hugfast, þegar þjer svarið spurningum mfnum, að þjer verðið sjálfsagt innan skamms að bera hið sama sem vitni, og vinna þá eið að framburði yðar, Þekk- ið þjer mann þann, sem þessi mynd er af?* Nordeck leit á myndina, sem lá á borðinu. Það var mynd sú af Leó Uelbig, scm leynilögreglustjórinn hafði sýnt honum kvöldinu áður. Hann svaraði spurningunni játandi. »Sama kvöldið, sem glæpurinn var framinn, urð- uð þjer samf'erða þessum manni i járnbrautarvagni, eða var ekki svo?« Hoffmeier hlaut, eftir þessu að dæma, að vera bú- inn að segja rannsóknardómaranum frá samtali þeirra Nordecks kvöldinu áður. Nú skildi Nordeck það, hvers vegna jústizráðið var svona harður og óþýður við hann. En hann hafði enga ástæðu til þess, að taka neitt af þvi aftur, er hann i bróðerni hafði skýrt leynilögreglustjóranum frá. Þegar Nordeck hafði borið það, er hann vissi rjettast, tók rannsóknardómarinn myndina afborðinu, og mæ’ti hróðugur og með hátíðlegri röddu: »Jeg ímynda mjer, að það hljóti nú loksins að koraa yður til, að efast um sakleysi ungfrú Geirþrúð- ar v. Berka, þegar jeg segi yður það, að stúikan fuJ- yrðir alveg, að þetta sje mynd af sama manninum, sem mætti henni í portinu við húsið nr. 14 í Arnaliu* stræti, þegar klukkuna vantaði að eins einn fjóröung stundar i átta um kvöldið*. »Þá hlýtur henni auðvitað að hafa skjátlazt« svaraði Nordeck hálf ringlaður. »Það er ætíð mjög torvelt, að þekkja menn cftir ljósmyndum —«. En jústizráöið hristi höfuðið, og greip fram í fyr- ir honum. »Jeg enduitek það, að yfirlýsing ungfrúarinnar var svo skýlaus og skorinorð, að það var svo langt frá því, að hún slægi neinn varnagla. Hún var auð- sjáanlega þeirrar skoðunar, að hún myndi bæta mál- stað sinn með því, að sýna sem allra mesta einbeittni og örýggð 1 öllum greinum. Hún hefir víst ekki þáít ISAFJÖRÐUR, 17. APRÍL 1899.

x

Haukur

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Haukur
https://timarit.is/publication/48

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.