Haukur - 17.04.1899, Blaðsíða 2

5°
IIAUKUR.
II. 13-—14-
neinn grun um það, að það væri svona auðvelt að
koma með gagnsannanir, til þess að hrekja framburð
hennar*.
Eitt augnablik lá við sjálft, að Nordeck efaðist
um sakleysi ungfrú Geirþrúðar v. Berka; en svo mundi
hann eftir þvi, hve róleg og örugg hún hafði verið á
svipinn, þegar hún gekk fyrir gluggann um morgun-
inn, og það var meira en nóg til þess, að feykja öll-
um efasemdum á braut. Hann leit upp, hvessti aug-
un á rannsóknardómarann, og mælti:
»Jeg er alveg sannfærður um, að ungfrú v. Berka
hefir ekki borið neitt gegn betri vitund. Jeg verð
því að álíta rjettast, að báðar þessar persónur sjeu
leiddar saman til samprófunar, til þess að sjá, hvern
árangur það gæti haft«.
»Jeg á ómögulegt með að skilja í því, hvernig
þjer farið að því, að hafa svona óbifanlega trú á sak-
ieysi stúlkunnar. Það verð jeg að játa. En þar sem
þjer voruð að benda mjer allra bróðurlegast á það,
að nauðsynlegt væri, að samprófa þessar persónur,
þá skal jeg láta yður vita það, að jeg þurfti alls ekki
á þeirri ráðleggingu að halda. Jeg hefl sent til hr.
Leós Helbig, og beðið hann að koma hingað nú þeg-
ar, án þess að láta hann nokkurn hlut vita umerind-
ið. Ef boðberinn hefir fundið hann heima, þá er hann
væntanlegur á hverri stundinni«.
»0g ungfrú v. Berka?« spurði Nordeck áhyggju-
fullur*.
»Hún bíður hjerna í vitnaherberginu eftir fram-
haldi prófsins«.
Kannsóknardómarinn sagði þetta kuldaiega og
með hálfgerðum þjósti, og ætlaðist eflaust til, að það
yrði til þess, að Nordeck kæmi ekki með fleiri spurn-
ingar. En það gerði Nordeck einmitt enn þá hrædd-
ari um forlög stúlkunnar, og jók forvitnihans um all-
an helming.
»Með leyfi að spyrja, hr. jústizráð, hvernig hafið
þjer hugsað yður að haga yöur framvegis, að því er
stúlkuna snertir? Eða rjettara sagt, hvað hafið þjer
ásett yður að gerð við hana?« spurði Nordeck ein-
stakiega kurteisislega.
En gamli maðurinn var ekki eins þolinmóður í
dag eins og í gær.
»Mjer þykir það illa farið, að jeg get ekki gefið
yður neinar upplýsingar þessu viðvíkjandi. Og sem
lögfræðingur, sem um iengri tima hefir tekið þátt í
meðferð ýmsra giæpamála, ættuð þjer að öllum iík-
indum að geta sagt yður sjáifur, hvers vegna jegget
það ekki«.
Nordeck ætlaði að segja eitthvað, en i sama bili
kom rjettarþjónn inn og mælti:
»Hr. Leó Helbig bíður í anddyrinu. Hann segist
hafa verið kallaður til þess aö mæta fyrir rjettinum
í tilefni af einhverju ákaflega þýðingarmiklu rnáli*.
Nordeck ieit til dyranna með eftirvæntingarsvip.
En ef hann hefir vonazt eftir því, að fá að vera við
samprófun þessa, sem hlaut að verða mjög mikilvæg
fyrir gang málsins eftirleiðis, þá hefir það verið reglu-
lcg tálvon.
»Verið þjer sælir, hr. Nordeck«, sagði rannsókn-
ardómarinn, og gaf Nordeck um leið bendingu, sem
ekki var hægt að misskilja. »Jeg læt kalla á yður
þegar jeg þarf á frekari framburði yðar að halda.
En máske þjer vilduð gera svo vel, að fara út um
þ'nar dyrna". Það getur cf til vill verið óhagf'ellt,
að minna Helbig á yður einmitt á þessari stundu, og
er því ekki vert, að þið mætist f anddyrinu*.
Nordeck var auðvitað neyddur til þess að hlýða
boði rannsóknardómarans; en hann var í þungu skapi,
þegar hann fór út úr þingsalnum.
Rannsóknardómarinn settist nú aftur við græna
borðið, og benti rjettarþjóninum, að leiða Helbig inn.
Þessi ungi maður var prúðbúinn, og glaðlegur á
svipinn, eins og hans var venja; ef til vill var hann
litið eitt fölari í andliti, en hann átti að sjer að vera,
en hann var jafn beinvaxinn og tígulegur I fram-
göngu, eins og hann var vanur, og augnaráð hans og
framkoma bar þess Ijósan vott, að hann var öruggur
og ókvíðinn. Að eins mátti sjá það á svip hans, að
hann var hálf forviða yfir því, að vera kallaður svona
allt í einu fyrir rjett, alveg fyrirvaralaust. Hann
hneigði sig skeytingarleysislega fyrir rannsóknardóm-
aranum, og kinkaði ljúfmannlega kollinum framan í
dómsmálaskrifarann og rjettarvitnin, sem nú voru
komin inn.
Rannsóknardómarinn hóf nú spurningar sinar, og
hafði á þeim einstaklega kurteisislegt viðræðusnið.
Hinum fyrstu spurningum um nafn, stöðu og ald-
ur, var fljótsvarað. Svo hjelt rannsóknardómarinn
áfram:
»Þjer voruð nákunnugur baióni v. Waldhausen,
herra Helbig, eða var ekki svo?«
»Jú, og meira en það. Mjer er óhætt að segja,
að við vorum reglulegír alúðar-vinir«.
Jeg þarf vist ekki að skýra yður fyrst frá hinum
soiglegu afdrifum vinar yðar. Tður er eflaust kunn-
ugt um það, að hann fannst örendur á heimili sínu
kvöldið þann 17. þessa mánaðar, og að það eru allar
líkur til, að einhver launmorðingi hati orðið honum
að bana«.
»Jeg hefi lesið um það í blöðunum. Því miður
auðnaðist mjer ekki, að sjá lík hans«.
»Yður var kunnugt um allt háttalag hins látna,
og um alla siði hans og venjur, og sömuleiðis hafið
þjer þekkt alla þá, er hann helzt hafði samvistir við
hversdagslega. Hafið þjer ekki þar af leiðandi ein-
hvern grun um, hver morðinginu geti verið?«
»Hefði jeg haft nokkurn grun um það, þá hefði
jeg sannarlega ekki beðið eftir því, að mjer yrði
stefnt til þess að mæta fyrir rjettinnm. Að svo miklu
leyti, sem mjer var kunnugt um, átti Waldhausen
sálugi ekki einn einasta óvin, og verð jeg því að á-
líta, að hann hljóti að hafa verið myrtur til fjár».
»Enn þá hefir ekkert komið íram i rannsókn
málsins, sem geli, ástæðu til þc-ss að halda það. Mun-
ið þjer, hvenær þjer sáuð vin yðar siðast?«
(Meira.)
Neistar.
Þögnin er hinn harðasti aðiinningardómur, en það
lítur svo út, sem fiestu kvennfólki sje ókunnugt um það.
Að játa yfirsjón sina, er hjer um bil það sama,
sem að hafa aldrei framið hana.
Maðurinn eldist, en ekki hjartað.
Sandkornin mynda tjöll, mínúturnar ár, fljtishugsun
hefir of't í för með sjer verknað, sem hefir eiiit'ar af-
leiðingar. Farðu þvi gætilega, og álíttu ekkert einskis
virði.
Að sannfæra kvennmann um eitthvað, er ákaflega
erfitt. Það verður ætíð að reyna að haga því svo, að
hún fái tækif'æri til þess, aö sannf'æra sig sjáli.