Haukur - 01.01.1901, Page 1

Verð árgangsins, sem er
að minnsta kosti 30 ark-
ir, er hjer á landi 2 kr.,
erlendis kr. 2,60, og í
Ameríku 75 oent. Borg-
ist fyrir 80. dag júnímán.
HAUKUR
Uppsögn skrifleg, ógíld
nema komin sje til út-
gefandafyrirBO. júní, og
uppsegjandi sje skuld-
laus fyrir Hauk. Utgef-
andi: Stefán Runólfsson.
ALÞÝÐLEGT 8KEMMTI- OG FRÆÐI-RIT
M 1.—3.
ÍSAFJÖRÐUR, 1901.
IV. ÁR.
Dularfullt símrit.
(Eftir W. B. Northrop.)
—«0»—
Jeg er símritari — jeg hefl verið það I þrettán
ár. Jeg er ekki hjátrúarfnllur. Það er öðru nær.
Jeg hefl ætíð skopaet að draugasögum, og öllu þess
konar. En einu sinni kom þó fyrir atvik, er kom
mjer A aðra skoðun, og frá þessu atviki ætla jeg nú
að segja yður.
Jeg hafði fyrir nokkru fengið atvinnu við aðal-
ritsimastöðvarnar í Lundúnum, og gegndi störfum þar
á hverju kvöldi, frá því klukkanvar 7>/2 eftir hádegi
þar til klukkan var 2*/4 eftir miðnætti.
Eina nótt, þegar jeg ætlaði að fara að standa
upp og halda heim til mfn, kom simrit eitt, er mjer
þótti næsta merkilegt. Það átti að fara til manns eins
1 Eastend*. Símritið var að eins þessi tvö orð: »Gætið
yðar!« og undirskriftin var að eins eitt »H«. Þetta
var síðasta simritið, sem jeg veitti móttöku, áður en
jeg fór heim. Annars fór jeg í fyrra lagi heim þessa
nótt, þvf að það voru veikindi heima hjá mjer, og
hafði jeg þess vegna fengið leyfi til þess, að fara
heim kl. 12. Jeg afritaði símritið í snatri, 0g skipaði
ritsimasendli einum, að hlaupa þegar með það til
viðtakandans.
Þegar jeg ætlaöí að fara að hátta um nóttina,
kom jeg af tilviljun fram á ganginn, og sá þá, að
ljós var lifandi í baðklefanum, er stóð opinn. Jeg
fór inn í baðklefann, 0g sá, að þar hafði verið skilin
eftir olfulampi með ljósi á. Jeg þóttist skilja, að ein-
hver myndi hafa gleymt lampanum þar um kvöldið,
og áleit mjer þess vegna skylt, að slökkva á honum.
Þegar jeg ætlaði aftur út úr klefanum, tók jeg allt í
einu eftir því, að cinum vatnskrananum var illa lokað,
svo að vatnið lak í dropatali ofan í baðkerið. Drop-
arnir fjellu svo einkennilega. Stundum láku þeir hver
á eftir öðrum í sprettum, stundum var dálítið millibil,
og stundum bunaði vatnið litla stund i einu. Mjer
þótti þetta hálf kynlegt, 0g jeg sagði við sjálfan mig:
Þetta er skrítið, það er alveg eins og droparnir sjeu
að segja mjer eitthvað. Svo fór jeg öldungis ósjálf-
rátt að iesa úr dropunum, eins og þetta skyldi vera
símrit**, og þótt undarlegt megi virðast, gat jeg lesið
úr dropunum. Þeir endurtóku hvað eftir annað orð-
in: »Gætið yðar!« »Gætið yðar!« og svo kom ofurlítil
þögn, og því næst stafurinn »H«. Mjer fór ekki að
verða um sel; það var eins og jeg hefði látið hug-
sjónaraflið hlaupa með mig i gönur. Jeg kveikti aftur
á lampanum. Svo settist jeg á baðkersbarminn, og
hlustaði með athygli á dropana, er endurtóku í sffellu
orðin: »Gætið yðar! H«. »Gætið yðar! H«.
*) Austurendi. JCin borgardeildin í Lundúnum.
**) Ritsíma-stafrófið eru eintómir deplar og strik
(sbr. III. Arg. >Hauks«, 31. bls.), og hafa droparnir hjer
táknað depla, en bunurnar strik.
Fyrst í stað gat jeg ekki almennilega áttað mig
á því, hvar jeg hefði heyrt þessi orð Aður. Yjer sim-
ritarar tökum á móti og sendum svo mörg og marg-
vísleg símrit, að það kemur mjög sjaldan fyrir, að
vjer veitum neinu þeirra sjerstakt athygli. En allt i
einu varð mjer það ljóst, að droparnir endurtóku
síðasta símritið, sem jeg hafði tekið á móti, áður en
jeg fór heim um kvöldið. Jeg hló að sjálfum mjer,
og komst að þeirri niðurstöðu, að þetta hlyti að vera
einber ímyndun, sprottin af því, að jeg hafði síðast
tekið á móti þessu símriti — það hlyti að vera ein-
tómur heilaspuni, er mjer heyrðust droparnir endur-
taka í sífellu orð símritsins. En samt sem áður gat
jeg ekki látið vera, að hugsa um það, að þetta væri
þó að minnsta kosti merkilegur heilaspuni.
Einn af starfsbræðrum mínum bjó í sama húsi og
jeg, á næsta lofti fyrir ofan. Mjer fannst jeg vera
knúður til þess, að sækja hann, til þess að hann gæti
einnig hlustað á þessa merkilegu vatnsdropa. Það
var reyndar komið langt fram á nótt, og hann hlaut
að vera háttaður og sofnaður fyrir iöngu, en jeg á-
setti mjer samt sem áður, að fara upp til hans. Hann
varð fyrst hálf-úrillur og gramur í geði, og skammaði
mig fyrir það, að jeg skyldi vera að ónáða hann með
þessum heimskulega heilaspuna. En að lokum auðn-
aðist mjer þó, að fá hann til þess að koma ofan með
mjer.
Jeg minntist ekkert á það við hann, hvaða orð
jeg hefði lesið úr dropunum, en samt sem áður komst
hann að sömu niðurstöðu sem jeg. Við stóðum báðir
nokkra stund, og hlustuðum. Hann braut heilann
um það, hvaðan þessi tilkynning, eða rjettara sagt
viðvörun, gæti komið, og hverjum hún væri eiginlega
ætluð. Jeg mundi ekki nafn manns þess, er hafði
fengið sfmritið, og jeg minntist ekki einu orði á það
við fjelaga minn, að jeg hefði tekið við neinu slíku
símriti, áður en jeg tór heim um kvöldið.
Þegar við höfðum hlustað stundarkorn, og hlegið
að þessu öllu saman, fór vinur minn aftur upp til
sín. Jeg fór inn i herbergi mitt, en mjer var svo ó-
rótt innanbrjósts, að jeg gat ekki fengið aí' mjer að
fara að hátta. Jeg settist á stól við skrifborið, og fór
að brjóta heilann um það, hvernig i ósköpunum gæti
staðið á þessu, hvort þetta væri einber tilviljun eða
eintómur heilaspuni. Heilaspuni gat það ekki verið,
þar sem starfsbróðir minn hafði undir eins lesið drop-
ana á sama hátt, eins og jeg. En hvernig í dauðan-
Um gat þá staðið á þessu? Jeg gat ekki kömizt að
neinni niðurstöðu, og stóð þess vegna upp, og ætlaði
að fara að hátta. Jeg fór yflr að speglinum, sem
hjekk á vegnum, til þess að leysa hálsknýtið mitt.
Meðan jeg stóð frammi fyrir speglinum, og hjelt
áfram að hugsa um þetta, tók jeg allt í einu eftir því
í speglinum, að jeg var ekki einn i herberginu. Karl-
maður, sem jeg hafði aldrei áður sjeð, var kominn inn
í herbergið, og seztur á stólinn við skrifborðið —