Haukur - 01.01.1901, Blaðsíða 3

rv. 1-3.
HAUKUR.
3
hann var holdugri í andliti, heldur en gesturinn, og
hafði ekki neina dökkva bauga undir augunum. Auk
þess var ennið á þessum töluvert lsegra.
Jeg tók við símritinu, og var svo rólegur, sem
mjer var auðið. Meðan jeg var að telja orðin, kom
annar simritari inn. Jeg bað ókunna manninn að af-
saka, að jeg þyrfti snöggvast að gegna öðru erindi,
og fór svo til fjelaga míns. Jeg sagði honum, að
maður þessi væri á einhvern hátt riðinn við morð
það, sem framið hefði verið í Whitechapel fyrir sex
mánuðum, og bað hann, að ná þegar í einhvern lög-
regluþjón.
Ókunni maðurinn horfði tortryggnislega á okkur,
meðan við vorum að hvíslast á, og flýtti jeg mjer
þess vegna aftur yfir að grindunum til hans. Meðan
jeg ljet sem jeg væri að lagfæra símritið, og reikna
út, hvað það kostaði, laumaðist fjelagi minn út úr
stofunni. Jeg reyndi að brjóta upp á ýmsu umræðu-
efni við ókunna manninn, til þess að tefja tímann.
En hann gaf því lítinn gaum, og svaraði með sem
fæstum orðum. Að lokum færði jeg mig svo fram
fyrir grindurnar til hans.
»Með leyfi að spyrja, heitið þjer ekki Atkins?*
spurði jeg, og lagði höndina á öxl honum.
Jeg gerði þetta auðvitað einungis til þess, að
vita, hvernig honum yrði við. En hann skildi þegar,
hvað jeg fór.
Hann sneri sjer þegar að mjer, og greip báðum
höndum um hálsinn á mjer.
»Nú, svo þjer hjelduð, að þjer gætuð tekið mig,
— bölvaður þorparinn yðar?« mælti hann.
Augu hans leiftruðu eins og í óðum manni. Jeg
fann það, að hann herti æ meir og meir að hálsinum
á mjer. Mjer sortnaði fyrir augum, og jeg missti
meðvitundina.
*
* *
Þegar jeg raknaði við aftur, lá jeg í sjúkrahúsi
einu. Mjer var sagt, að ókunni maðurinn hefði hjer
um bil verið búinn að kyrkja mig, en til allrar
hamingju hefðu lögregluþjónar komið að okkur, og
tekið manninn. Hann hafði að lokum játað á sig
morðið í Whitechapel, og verið dæmdur til lífláts.
Hann hafði skýrt nákvæmlega frá öllum atvikum morðs-
ins, og tildrögum til þess. Sá, sem myrtur var, hafði
heitið Anthony Usina. Morðinginn hafði átt bróður
einn, og höfðu þeir búið saman í Louth. Bróðir
morðingjans hafði komizt í kynni við Anthony Usina
í Lundúnum, og boðið honum, að koma með sjer til
Louth. Þar höfðu þeir Usina og morðinginn orðið ó-
samlyndir út af einhverjum peningaviðskiftum, og
hafði Usina veitt morðingjanum alvarlega ofanígjöf.
Morðinginn hafði þá strengt þess heit, að haun skyldi
hefna sín á Usina, og þegar Usina fór aftur til Lun-
dúna nokkrum dögum síðar, einsetti morðinginn sjer,
að veita honam eftirför. Bróðir morðingjans — sem
var mjög heiðvirður maður — hafði gert allt' það, er
i hans valdi stóð, til þess að telja um fyrir honum,
og fá hann til að hætta við fyrirætlun sína. En allar
tilraunir hans höfðu orðið árangurslausar. Morðing-
inn lagði af stað til Lundúna, og honum heppnaðist
að finna heimili Usinas.
Bróður morgingjans grunaði, að illt myndi hljót-
ast af förinni. Hann sendi þess vegna símrit til Usina,
og bað bann gæta sín. Það var það símrit, sem jeg
hafði tekið á móti um nóttina.
Tveimur klukkustundum eftir að bróðir morðingj.
ans hafði sent símritið af stað, varð hann bráðkvadd-
ur. Hann hafði fengið hjartaflog.
Morðinginn hafði fundið Usina, og framið morðið.
Það var svo að sjá, sem hann hefði komið að Usina
óvörum, og að Usina hefði ekki haft tíma til þess, að
færa sjer viðvörunina í nyt.
En það merkilegasta af öllu er þó það, að morð-
inginn og bróðir hans voru tvíburar, og svo líkir, að
naumast var hægt að þekkja þá í sundur.
Umhugsunin um glæp þann, sem morðinginn
ætlaði að drýgja, hafði auðsæilega legið eins og farg
á sálu bróður hans fram í andlát hans, og brottsend-
ing símritsins hafði verið síðasta starf hans í þessu
lífl.
Er nú hægt að hugsa sjer það, að sál hans hafi
hvergi getað fengið ró, heldur reynt öll hugsanieg
ráð til þess, að fá mig til að fara til Eastend og koma
í veg fyrir morðið?
Hafi svo verið, þá urðu að minnsta kosti allar slík-
ar tilraunir árangurslausar.
Eins og jeg gat um í byrjun sögu þessarar, trúi
jeg engum draugasögum, og engu þess konar. En
fyrir atburði þeim, er hjer hefir verið skýrt frá, get
jeg þó ekki gert mjer ljósa grein.
Hefnd.
—:0:—
Vellauðugur slátrari einn, er rak mikla verzlun,
og yerzlaði einkum með bjúgu, var aldrei ánægður
með hagi sína, og sletti sjer fram í annara málefni
miklu oftar, heldur en þeir kærðu sig um. Þannig
hafði hann meðal annars lagt haturshug á svarta köttinn
hans nágranna sins, án þess að nokkur vissi neina á-
stæðu til þess. Og eitt kvöld, þegar nágranninn kom
heim, fann hann eftirlætisgoðið sitt steindautt fyrir
utan dyrnar. Hann vissi þegar, hver myndi hafa
oröið kettinum að bana, og sór þess dýran eið, að
hann skyldi hefna hans rækilega.
Kvöldið eftir var bjúgnabúð slátrarans troðfull
af fólki, eins og vant var. Allir ætluðu að fá sjer
bjúgu.
En allt i einu er dyrunum hrundið upp, og ná-
granninn kemur inn í búðina.
Hann heldur á dauða kettinum í hendinni, ryðst
inn að búðarborðinu, leggur köttinn á borðið, og
segir:
»Hjerna kem jeg með þann tólfta, slátrari góður.
Þessa sjö, sem eftir eru, skal jeg koma með áður en
kvöldið er liðið«.
Viðskiftamennirnir hlupu þegar á dyr, eins og
þeir væru byssubrenndir, og hættu með öllu við
bjúgnakaupiu. Og þess verður sjálfsagt langt að biða,
að slátraranum takist að sannfæra viðskiftamenn sína
um það, að bjúgun, sem hann býr til, sjeu í raun og
veru ekki búin til úr — kattaketi.
Neistar.
Það, sem lærðu mennirnir vita með vissu, kæmist
fyrir á hálfri örk af pappir; en það, sem þeir hyggja og
ímynda sjer, væru nægar klyfjar á alla úlfalda heimsins.
Maðurinn er venjulega fúsari á að fyrirgefa þeim,
sem hefir móðgað hann tíu sinnum, heldur en þeim, sem
einu sinni hefir gert hann að athlægi.
Hversu þröngt sem er um þig, sjer þú þó ætíð meira
af himninum, heldur en af jörðinni.
Gleðitár eru sem morgundögg, er morgunsólin spegl-
ar sig i.