Haukur - 01.01.1901, Blaðsíða 4

4
HAUKUR.
IV. 1-3 .
Konungur leynilögreglumannanna.
Amerísk glæpamálssaga
eftir Old Sleuth.
5. kapítuli.
(Framh.) Brandon talaði sig saman við konuna
um það, að þau skyldu hittast síðar á ákveðnum
tíma, og er hún því næst hafði virt höfuðið fyrir sjer
litla stund, hjelt hún á brott.
>Jeg hygg, að þessi gátan sje ráðin«, mælti lög-
regludómarinn.
En leynilögreglumaðurínn brosti í kampinn, og
svaraði:
»Hún er að eins hálfu torskildari, heldur en áður
Konu þessari skjátlast«.
»En hún þekkti þó höfuðið«.
»Jú, svo sagði hún. En þjer haflð nú þegar verið
vitni að svo mörgum viðkennslum«.
»Haldið þjer þá, að hún segi vísvitandi ósatt?«
»Jeg hefi ekki gert mjer neina ákveðna grein
fyrir því enn þá. Jeg þarf að reyna hana«.
»Hvaða tilgang getur nokkur maður haft til þess,
að koma með slíka staðhæfingu gegn betri vitund?*
»Það eru margir undarlegir menn til í þessum
heimi. Saklausir menn hafa játað sig seka um verstú
glæpi, og jeg hefi þekkt reglulega góða menn, sem
hafa sótzt eftir fjelagsskap örgustu bófa. Getur
hugsazt, að kona þessi sje ein af þeim, sem láta ekk-
ert tækifæri ónotað, til þess að reyna að vekja at-
hygli á sjer; getur líka hugsazt, að hún þykist þurfa
að vekja meðaumkunarhug einhverra náunga«.
»En hárið á henni, sem var alveg eins og á
höfðinu?*
»í því er einmitt gátan fólgin. En jeg þekki ann-
an mann, sem hefir ekki einungis þekkt hárið, held-
ur og höfuðlagið og andlitsdrætti þá, sem enn þá
vottar fyrir. Jeg hefi hjer lýsingu. Yiljið þjer gfera
svo vel, að lesa hana, og bera hana saman við höfuðið?*
Leynilögreglumaðurinn hafði að gamni sínu skrif-
að nákvæma lýsingu á Eenie Ruthendale í vasabók
sína, tæpum tjórðungi stundar eftir að hún fór út frá
honum.
Þegar lögregludómarinn hafði lesið lýsinguna, og
borið hana seman við höfuðið, mælti hann:
»Sá, sem hefir skrifað þessa lýsingu, hlýtur að
hafa verið búinn að sjá höfuðið«.
»Sem jeg stend hjerna, eru liðnar nokkrar vikur
síðan lýsing þessi var skrifuð. Það er lýsing á lif-
andi stúlku*.
»Já, þá fer gátan að verða töluvert torskildari.
Sagan um þessa stúlku, sem á að hafa haft alveg
eins hár, hlýtur þá að hafa átt að vera einhvers kon-
ar tálsnara*.
»Við skulum smám saman reyna að komast fyrir
það. En fyrst af öllu verðum við að réyna, að finna
lík það, sem þetta höfuð er af«.
»Jeg efast um, að það takist*.
»Jeg vona, að okkur heppnist það. Hafið þjer
gát á þessum kvennmanni, en látið hana ekki verða
áskynja um grun okkar, og segið engum frá því, er
við höfum talað um. Hver veit nema jeg hafi frá
einhverjum nýjungum að skýra í fyrramálið«.
Þegar komið var lágnætti, lagði maður einn af
stað ofan að fljótinu, og var hann klæddur eins og
ferjumenn voru vanir að vera klæddir á þeim árun-
um. Hann reikaði í hægðum sínum eftir fljótsbakk-
anum áleiðis þangað, er höfuðið hafði fundizt. Hann
—r—----------——--------------------------------------
leit í kringum sig öðru hvoru, en sá hvergi neina
hreyfingu. Hann fór því að tala við sjálfan eig, eins
og sumum hættir við, þegar þeir eru einsamlir og hafa
mikið að hugsa.
»Jeg hygg helzt, að konan hafi sagt hjartans
sannfæringu sína. Jafnvel þótt höfuðið sje ekki af
systur hennar, þá er þó systir hennar sjálfsagt látin.
Jeg trúi þvi ekki, að hún háfl talað svona gegn betri
vitund. Það er ekki auðvelt verk, að gera sjer svo vel
upp sorg, að jeg sjái ekki nokkurn veginn, að það er
uppgerð. Jeg verð um fram allt að reyna að finna
líkið; heppnist mjer það, vona jeg, að eitthvað fari
að greiðast úr flækjunni*.
Eins og lesendurnir munu þegar hafa gizkað á,
var maður þessi enginn annar en Brandon leynilög-
reglumaður. Hann var nú kominn að lokræsi einu, er
hafði útrennsli 1 fljótið. Fram undan mynni þessa
ræsis hafði höfuðið fundizt. Ræsið var svo vítt og
vatnsmikið, að hægt var að komast á báti inn í það.
Leyniiögreglumaðurinn settist í lítinn bát, er hann
hafði látið flytja þangað um daginn. Hann tók tvær
skammbyssur upp úr vösum sínum, athugaði þær
vendilega, og stakk þeim svo aftur í vasa sína. Því
næst dró hann rýting frá belti sjer, leit á hann, og
mælti:
»Það er allt eins og það á að vera«.
Svo tók hann ár, og stjakaði bátnum inn 1 ræsið.
Þegar hann kom inn í ræsismynnið, kveikti hann skrið-
ljós, setti það í bátinn, og hjelt svo áleiðis inn eftir
ræsinu.
Honum gekk ferðin greiðlega, unz hann var kom-
inn á að gizka 80—100 faðma inn í ræsið; en þá
varð vatnið svo grunnt, að báturinn flaut ekki lengra.
Hann steig þá út úr bátnum, tók skriðbyttuna með
sjer, og bjó sig til að ganga eða öllu heldur skríða
lengra áleiðis. Þegar hann var kominn fáa faðma
frá bátnum, sá hann allt í einu eitthvað ljósleitt standa
upp úr forarleðjunni. Hann bar skriðljósið að því,
og dró það upp úr leðjunni. Þaö var kvennmanns-
hattur.
»A rjettri leið er jeg, eins og jeg hugsaði*, taut-
aði hann fyrir munni sjer, og ætlaði að halda lengra
áleiðis; en þá heyrði hann eitthvert gutl, líkast ára-
skvampi, utar i ræsinu.
»Hvað er þetta? Eru einhverjir á hælunum á
mjer?« mælti hann í lágum hljóðum við sjálfan sig,
og tók að hlusta. Honum heyrðist hann heyra óm
af mannamáli í fjarska.
Hann lokaði skriðbyttu sinni, og sneri aftur til
bátsins. Svo hlustaði hann aftur, og heyrði nú greini-
lega, að bátur kom innar eftir ræsinu. Að lítilli
stundu liðinni sá hann ofurlitla rauða ljóstýru, er
sett hafði verið i framstafn bátsins.
Menn þessir voru að öllum líkindum í sömu er-
indagerðum, sem leynilögreglumaðurinn. Þeir blótuðu
og rögnuðu í sífellu, og var því auðheyrt, að það
voru einhverjir ósiðlátir dónar. Þeir voru nú komnir
svo nærri, að þeir áttu ekki eftir nema 15—20 faðma
til leynilögreglumannsins. En þá heyrðist allt í einu
hvellur af skammbyssuskoti, og um leið brá fyrir
glampa, sem lýsti snöggvast i hinu ægilega myrkri, er
var þarna niðri f jörðinni.
Leynilögreglumaðurinn hafði skocið úr skammbyssu
sinni, til þess að reyna að hræða mennina á flótta.
En þeir ljetu sjer ekki bilt við verða. Þeir hjeldu
áfram för sinni, eins og ekkert væri um að vera, og