Haukur - 01.01.1901, Blaðsíða 5

IV. 1—3.
HAUKUR.
5
1
hafa að Hkindum ekki tekið eftir skotinu, vegna
þess að þeir höfðu sjálfir svo hátt.
Leynilögreglumaðurinn sá, að þeir nálguðust óð-
um, og þóttist nú í töluverðum vanda staddur. En
svo mundi hann eftir því, að verðlaunum hafði verið
heitið fyrir að finna líkið, og áleit þess vegna ekki
óhugsandi, að mennirnir i bátnum væru í samskonar
erindagerðum, sem hann sjálfur. Samtal það, sem
hann nú heyröi til þeirra, gerði hann þó efablandinn.
Hann dró rýtinginn frá belti sjer, og bjóst við öllu
hinu versta.
6. kapítuli.
Leynilögreglumaðurinn hafði dregið síg i hlje út
að ræsisveggnum. Bátur þeirra, er á eftir honum komu,
hafði ekki flotið svo langt, sem hans bátur, og hafði
þess vegna orðið að nema staðar. Leynilögreglu-
maðurinn heyrði, að komið var nær og nær, og við
skímuna frá ljóstýrunni í bátnum, sá hann nú, að
maður einn kom skriðandi eftir forarleðjunni, og
íærðist óðum nær.
Leynilögreglumaðurinn vildi helzt komast hjá því,
að drepa manninn, eí hann ætti annars úrkosti. En
ef í hart þyrfti að fara, áleit hann þó sitt Jif meira
virði, heldur en líf þessara ókunnu fjandmanna sinna.
Maðurinn var nú kominn svo nálægt, að leyni-
lögreglumaðurinn hefði vel getað lagt höndina á höf-
uð honum. Brandon notaði tækifærið, og greip með
báðum höndum dauðahaldi um hálsinn á ókunna
manninum. Þetta kom svo óvænt, að maðurinn varð
sem steini lostinn af ótta, og gat engu orði upp
komið.
Brandon laut að eyranu á honum, og hvíslaði að
honum:
»Ef þú lætur heyrast til þín, eða ef þú hreyfir
þig nokkura vitund, þá rek jeg óðara hnífinn íbrjóst-
ið á þjer«.
Ókunni maðurinn hefði auðvitað gjarnan viljað
snúast til varnar, en hann fann það fljótlega, að hjer
var við ofureflismann að eiga, og þess vegna hjelt
hann sjer í skefjum.
Brandon hafði ætíð handjárn hjá sjer, og áður en
ókunna manninn varði, hafði bann komið þeim um
ölnliðina á honum.
Svo kallaði hann til þeirra, er í bátnum voru, og
breytti málrómi sínum þannig, að hann yrði sem lík-
astur því, er hann hjelt að málrómur fangans myndi
vera:
»Hæ, þið þarna! Annar hvor ykkar verður undir
eins að koma hingað til mín. Jeg er á rjettri leið«.
»Já«, svaraði einhver f bátnum, og rjett á eftir
sá Brandon annan mann koma skriðandi til sin.
Brandon hafði að öllu leyti hina sömu aðferð við
hann, eins og við þann, er fyrstur kom.
Hann hafði nú náð tveimur af þessum dularfullu
körlum á sitt vaJd, og var því að eins einn þeirra
eftir.
Brandon breytti nú til um aðferð, og hugsaði sjer,
að nú skyldi hann sækja á. Hann tók skriðbyttu
Bína, og skreið að bátnum. Þegar hann kom að bátn-
Um, stóð hann upp, opnaði skriðbyttuna, hjelt henni
Upp með vinstri hendinni, og Ijet ljósið skina framan
í þann, er enn þá var I bátnum. En með hægri hend-
inni miðaði hann skammbyssu sinni á manninn, og
hapð honum að gefast upp.
Maðurinn æpti upp yflr sig af fáti og skelfingu,
en stakk þó um leið hendinni í vasann, eins og
hann ætlaði þegar að þrifa til skammbyssu sinnar.
En í sama bili rak Brandon honum roknalöðrung,
svo að hann valt um koll ofan í bátinn. Og að fáia
sekúndum liðnum var hann jafn traust buudinn, eins
og fjelagar hans.
Burt Brandon hafði unnið reglulegt þrekvirki, og
hann hló í huga sjer, meðan hann treysti fjötrana á
föngunum, til þess að vera viss um, að þeir kæmusc
ekki undan.
Nú gat hann haldið áfram leit sinni. Hann var
í góðu skapi, því að hann var ekki einungis sann-
færður um það, að hann væri á rjettri leið, að því
er snerti líkið, heldur og um það, að hann hefði hjer
náð í menn þá, er að öllum iíkindum væru sekir um
glæpinn.
Hann skreið á fjórum fótum inn eftir ræsinu, og
þreifaði fyrir sjer. Þegar hann var kominn á að
gizka 10 faðma inn fyrir bátinn sinn, rak hann höndina í
eitthvað kalt og stinnt, sem kom honum til að kippa
henni þegar að sjer aftur, eins og hann hefði snert
við eitruðum höggormi. En hann áttaði sig fljótlega;
hann bar ljósið að þessu, sem hann hafði kornið við,
og það fór hrollur um hann allan.
Höfuðlaust lík, alþakið slími og forarleðju, lá fyrir
framan hann. Hann dró það fram að bátnurn, og
lagði það upp í hann.
Fangarnir lágu eins og hann hafði skilið við þá.
Hann tók þá hvern á fætur öðrum, og lagði þá upp í
bátinn þeirra. Svo ýtti hann bátunum á flot, batt
þá saman og stjakaði þeim út úr lokræsinu.
Himininn var heiður og alstirndur, og Brandon
varð feginn að anda að sjer hreinu lofti. Hann fann
það nú fyrst, að loftið inni í lokræsinu hafði verið
allt annað en gott.
Þegar hann var lentur, batt hann fangana saman,
en leysti böndin af fótum þeirra, og skipaði þeim að
halda af stað með sjer.
»Bíðið þjer við, hvað hafið þjer í hyggju, að gera
við okkur?« spurði einn þeirra.
»Þegið þið, og haldið þið áfram«, skipaði leyni-
lögreglumaðurinn.
»Ef þjer haldið, að við sjeum eitthvað riðnir við
morð stúlku þeirrar, sem þjer hafið í bátnum, þá skjátl-
ast yður stórlega«.
»Áfram, segi jeg«.
»Við vorum einungis að leita að líkinu, til þess
að reyna að ná i verðlaun þau, sem heitin hafa verið
flnnandanum*.
»Hvernig stendur á því, að þið vissuð, hvar þið
áttuð að leita að því?«
»Það var ekki nema eðlilegt, að iíkið hlyti að
finnast einhverstaðar í grennd við þann stað, þar sem
höfuðið fannst*.
Það leit 'út fyrir að maðurinn segði satt, og
Brandon komst þegar að þeirri niðurstöðu, að það
væri að minnsta kosti mjög óvíst, að fangarnir væru
sekir um morðið.
Þeir voru samt sem áður hnepptir í varðhald.
Likið var flutt á lögreglustöðvarnar. Brandon
sendi þegar efti.r lækni, og er þeir höfðu þvegið lik-
ið, skoðuðu þeir það vandlega, en urðu einskis vis-
ari. Læknirinn varð að játa það hreinskilnislega, að
hann gæti ekkert um það sagt, hvað orðið hefði stúlk-
unni að bana. Ekkert sár var á likinu, og læknirinn
taldi líklegt, að höfuðið hefði verið tekið af þvi liðnu.
Á fötum stúlkunnar var ekkert hægt að græða; þan