Haukur - 01.01.1901, Blaðsíða 6

6
H AUKITR.
IV. 1-3.
voru ómerkt, og mjög lík fötum þeim, sem flestar
stúlkur ganga í.
Daginn eftir var þaö á hvers manns vitorði, að
líkið, sem tilheyrt hefði hinu dularfulla höfði, vteri
nú íundið. Það vakti auðvitað mjög mikiö umtal og
margs konar ágizkanir.
Brandon brá sjer aftur inn í lokræsi það, er hann
hafði fundið líkið í. Hann hafði lögregluþjón með
sjer, og var erindi þeirra það, að gæta að þvi, hvort
þeir sæu þess nokkur merki, að stúlkan hefði verið
drepin þar inni i ræsinu. En þeir urðu einskis vísari,
og komust þess vegna að þeirri niðurstöðu, að hún
hlyti að hafa verið flutt þangað eftir að hún var lát-
in. Hvergi sáu þeir þess nein verksummerki, að lík-
inu hefði verið komið ofan í ræsiö, og hlaut það því
að hafa verið flutt inn í það frá fljótinu.
7. kapítuli.
Nú liðu svo nokkrir dagar, að ekkert bar til
tíðinda.
Líkið hafði verið krufið, til þess að komast fyrir
það, hvort stúlkan hefði verið drepin með eitri.
Almenningi og blöðunum var talin trú um, að
það væri fyllilega sannað, að líkið og höfuðið væri
hvorttveggja af sömu stúlkunni, og að lögreglunni
væri kunnugt um það, hver stúlkan hefði verið. 7 Nú
var því ekki annað eftir, en að grafast fyrir það,
hver [morðinginn væri. Hefting manna þeirra, er
Brandon tók í ræsinu, var sem sje haldið leyndrifyr-
ir öllum óviðkomandi.
Brandon talaði oft við blæjubúnu konuna, er nú
hafði krafizt þess, að sjer yrði afhent likið. Hann
var oröinn sannfærður um það, að bún vissi ekki
betur, en að þetta væri lík systur hennar, og að
kröfur hennar væru sprottnar af hjartans sannfæringu
um, að hún hefði rjett fyrir sjer, jafnvel þótt hann
þættist fyrir sitt leyti vita, að þessar jarðnesku leifar
væru ekki af systur hennar.
Að tveimur vikum liðnum staðfestu efnafræðing-
ar þeir, er rannsakað höfðu innýfli stúlkunnar, grun
læknanna um það, að stúlkan hefði verið myrt með
eitri, og að höfuðið hefði verið tekið af líkinu liðnu.
Almenningur var nú hættur að hugsa um þetta
mái, og farinn að snúa athygli sínu að ýmsu öðru.
Brandon, sem einmitt hafði verið að bíða eftir
því, að áhugi almennings dofnaði, tók nú fyrir alvöru
að starfa að því, að gratast fyrir þennan óttalega
glæp.
Hann var fyrir sitt leyti sannfærður um það, að
Bayard Knight væri valdur að giæpnum, en hann
hafði engar sannanir fyrir því. Hann varð þess vegna
um fram allt að reyna að grafa upp eitthvað, sem
gæti orðið til þess að sanna grun hans.
Hann hafði ávallt vakandi auga á Bayard Knight,
og fylgdi honum um allt eins og skugginn hans.
En hann bjó sig ætíð í nýtt og nýtt dulargervi, svo
að Bayard Knight þekkti hann aldrei, og grunaði
aldrei neitt.
Kvöld eitt sat Bayard Knight í daglegu stofunni
heima hjá sjer. Þá kom þjónn einn inn til hans, og
skýrði honum frá þvi, að gamall maður væri úti, og
vildi fá að tala við hann. Knight skipaði þjóninum,
að láta manninn koma inn, og að vörmu spori kom
gamall sveitamaður, fremur fátæklega til fara, inn í
stofuna.
Knight virti gestinn mjög vandlega fyrir sjer, og
spurði hann með alvarlegri röddu, hvert erindi hans
væri.
»Jeg er með brjef til yðar«, svaraði gamli mað-
urinn.
»Frá hverjum?*
Gamli maðurinn ieit tortryggnislega kringum sig,
og mælti hálfhikandi, að hann þyrði ekkí að segja
það, ef nokkur líkindi væru til þess, að nokkur annar
heyrði nafnið.
»Verið þjer öldungis óhræddur; hjer stendur eng-
inn á hleri«, svaraði Knight, og það lá við sjálft, að
þetta dularfulla háttalg gamla mannsins, gerði hann
hálf-smeykan.
Gamli maðurinn tók brjef upp úr vasa sínum, og
rjetti Knight það með skjálfandi hendi.
Knight fór yfir að borði þvl, er lampinn stóð á,
til þess að lesa brjeflð. Á vegnum andspænis honum
var stór spegill. Bayard Knight varð af tilviljun litið
í spegilinn, og sá hann þá, að gamli maðurinn sat á-
lútur, og starði á hann með hvössu augnaráði.
Bayard Knight var taugahraustur maður, og hafði
gott vald yfir tilfinningum sínum. Það var með ðllu
ómögulegt, að sjá þaö á svip hans eða hreyflngum, að
hann hefði orðið neins áskynja. En mynd gamla
mannsins i speglinum hafði samt sem áður vakið grun-
semd hans, og hann ásetti sjer að fara varlega og
gæta sin vel. Hann opnaði brjeflð I hægðum sínum,
og las það i hljóði, og var ekki auðið að sjá neina
breytingu á svip hans.
Þegar hann hafði lesið brjeflð, sneri hann sjer að
gamla manninum, og mælti rólega:
»Jeg get ekki á neinn hátt orið ungfrú Ruthen-
dale að liði. Hún var fósturdóttir mín, og strauk i
brott frá mjer. Þar að auk heflr hún stolið svo miklu
frá mjer, að ef jeg vissi, hvar hún hjeldi til, þá skyldi
hún fá maklega hegningu*.
»Þjer getið þá ekki hjálpað henni?«
»Vitið þjer, gamli maður, hvert brjefsefnið er?«
»Já, mjer er ekki ókunnugt um það«.
»Það er svo. En jeg get samt sem áður lofað
yður að heyra brjeflð«, mælti Bayard Knight; og svo
las hann það upp ofur stillilega og rólega. Það var
á þessa leið:
»Kæri fósturtaðir!
Jeg iðrast þess sárt, að jeg skyldi strjúka burt
undan yðar ástúðlegu vernd og varðveizlu. Gremja
og hugarangur hafa si og n kvalið mig siðan. Þrautir
og hörmungar hafa mitt hlutskifti verið, og nú grát-
bæni jeg yður um, að senda mjer ofurlitið af pening-
um með brjeíberanum, eða — og þess vildi jeg helzt
af öllu óska — leyfl yðar til þess, að mega hverta aftur
undir yðar föðurlegu umhyggju og ástúðlegu varð-
veizlu. Renie Ruthendale«.
Þegar Knight hafði lesið brjefið, þagði hann litla
stund, og spurði svo:
»Hvar heldur stúlkan til? Hvert á jeg að senda
brjef, ef mjer skyldi detta í hug að skrifa henni?«
»Jeg hefl ekki rjett til þess, að segja yður heim-
ili hennar«.
»Hver eruð þjer, og hvað heitið þjer?«
»Jeg heiti Brown, Jabez Brown. Brjef, sem sent
er til aðal-póststofunnar í dag eða á morgun, nær
í mig«.
Bayard Knight færði sig nær gestinum með
brjeflð í hendinni, og mælti:
»Þjer heitið Brown, ha? Jabez Brown?«
Hann stóð litla stund kyr, og staröi á ókunna