Haukur - 01.01.1901, Blaðsíða 9

IV. 1-3.
HAUKUR.
9
annaðhvort myrt hana sjálfur, eða fengið annan til
að gera það; en hann er svo sjeður og var um sig,
að ómögulegt er að finna nokkurn höggstað á honum*.
»En getur þá ekki hugsazt, að einhver annar sje
valdur að morðinu?*
»Ekki get jeg hugsað mjer það, því að enginn
annar gat haft neina ástæðu til að myrða hana«.
»En hverja ástæðu hafði hann til þess, að fremja
slíkt níðingsverk?*
»Jeg skal segja yður það, frú Katrin. Munið
þjer eftir Ruthendales morðmálunum, sem byrjuðu fyr-
ir hjer um bil fjórtán árum?«
»Nei, jeg man ekki eftir þeim«.
»Jeg skal segja yður, hvernig á þeim stóð. í
bæ einum hjerna í ríkinu bjó gamall maður, Ruthen-
dale að nafni, með konu sinni, er var mjög ung að
aldri, og áttu þau eina dóttur, sem var að eins fárra
ára. Gamli maðurinn var auðugur mjðg, bæði að
löndum og lausu Qe. Hann hafði tekið að sjer ungl-
ingsmann einn, er hann sagði að væri kjörsónur sinn.
Barn þeirra hjóna dó voveiflega, og skömmu eftir að
búið var að jarðsyngja það, andaðist gamli maður-
inn einnig mjög sviplega*.
»Nú fer mig að reka minni til þess, að jeg hefi
heyrt eitthvað um þetta«, mælti frú Katrín.
»Það er sennilegt, því að málið var mjög undar-
iegt og einkennilegt. Menn hjeldu, að barnið hefði
dottið í tjörnina í trjágarðinum við húsið, og drukkn-
að«.
»Já, jeg man eftir þvf; og andlitið á barninu var
svo skaddað, að það var með öllu óþekkilegt, og urðu
menn þess vegna hálfhræddir um, að telpan hefði
verið myrt«.
»Öldungis rjett. En þetta er að eins lítill hluti
leyndardómsins. Eins og þjer munið sjálfsagt, og jeg
drap á áðan, andaðist faðir barnsins einnig mjög
sviplega, skömmu eftir greftrun barnsins. Kjörsonur
gamla mannsins var sakaður um það, að hafa byrlað
honum eitur, og voru margir hræddir um, að hann
væri sekur, þótt ekkert sannaðist á hann. Þegar
erfðaskrá Ruthendales var opnuð, kom það í ljós, að
hann hafði að eins ánafnað konu sinni örlítinn hluta
af eignum sínum, en þar á móti arfleitt kjörson sinn,
— sem hann nú i erfðaskránni játaði allt í einu, að
væri skilgetinn sonur sinn frá fyrra hjónabandi — að
mestum hluta allra sinna miklu auðæfa. Margir höfðu
grun um, að erfðaskráin væri fölsuð, þótt slíkt hafi
ekki enn þá orðið fyllilega sannað*.
»Já, jeg man það núna, að jeg hefi heyrt þetta
einhvern tíma áður«.
»Já, því trúi jeg vel. En nú hefi jeg gert tvær
merkilegar uppgötvanir. Thomas Kronburgh, kjör-
sonur Ruthendales gamla, er hjerna i borginni, og
kallar sig hjer Bayard Knight. Jeg hefi alveg ný-
skeð komizt að þvi, hverja orsök hann hefir haft til
þess, að skifta um nafn í annað skifti, og skal jeg síð-
ar segja yður frá því, en jeg er fyrir löngu orðinn
sannfærður ura það, að Bayard Knight og Tbomas
Kronburgh eru einn og sami maður. Áður hafði
hann, samkvæmt erfðaskrá gamla mannsins, tekið sjer
nafnið Ruthendale, og á æskustöðvum sínum nefnir
hann sig enn þá því nafni. Hann stendur á þvífast-
ara en fótunum, að hann sje sonur Ruthendales gamla,
og á enn þá í málaferlum út af auðnum. Það er
haldið, að ekkjan sje dáin, eða hún er að minnsta
kosti horfin fyrir löngu. Mjög sennilegt, að þræl-
mennið Bayard Knight hafi myrt hana. En jeg er
að eltast við hann, og hann skal aldrei ná í einn
dollar af auðæfum Ruthendales, því að — nú hefi jeg
komizt fyrir annað leyndarmál: Barn það, sem fannst
dantt í tjörninni, var ekki barn Ruthendales gamla«.
Frú Katrin varð allt í einu eitthvað undarleg á
svipinn, og spurði áköf, en þó með skjálfandi röddu:
»Hafið þjer alveg áreiðanlega sönnun fyrir þess-
ari staðhæfingu yður, Burt Brandon?«
»Já, fulla sönnun«, svaraði leynilögreglumaður-
inn. Og nú tók hann eftir breytingu þeirri, er orðið
hafði á andliti frúarinnar. Hann var skarpskygn
maður, og var þess vegna torvelt að leyna hann
nokkuru.
»Þjer vitið eitthvað meira um þetta mál, frú
Katrín*, mælti hann. »Það er auðsjeð, að málið er
yður áhugamál, og yður er kunnugt um atvik þess«.
»Þjer segið satt. — Það hafa flestir einhver á-
hugaefni, og einhver'leyndarmál*.
»En, bezta vinkona, þjer vitið, að yður er óhætt
að treysta þagmælsku minni. Segið mjer nú leyndar-
mál yðar«.
»Nú, jæja. Þjer munið það víst, að þegar Thomas
Kronburgh var sýknaður, þá fjell grunurinn á kvenn-
mann einn«.
»Já, jeg man það, og kvennmaðurinn hvarf á
óskiljanlegan hátt. Og þjer, frú Katrín---«.
»Jeg er sá hinn sami kvennmaður*.
10. kapituli.
Brandon var ekki vanur því, að látasjer bregða,
þótt eitthvað kæmi flatt upp á hann, og hann breytti
ekki heldur frá þeirri venju í þetta skifti.
»Þjer voruð fóstra barns þess, er menn hjeldu að
hefði drukknað?* spurði hann rólega.
»Kona sú, sem hvarf, var kölluð kennslustúlka
barnsins; en í raun og veru var jeg fóstra þess> og
hafði það á brjósti«.
»Og þjer búið yfir leyndarmáli?*
»Já«.
»Þjer hjelduð, að barn það, sem drukknaði, væri
ekki barn Ruthendales gamla?«
»Jeg vissi, að það var ekki dóttir hans. En jeg
minntist ekki á það við neinn, því að hefði það orð-
ið uppvíst, að líkið var ekki Renie Ruthendales, þá
hefðu launmorðingjar þeir, sem höfðu barnið undir
höndum, sjálfsagt framið eitt morðið enn, og þá
hefði það orðið Renie Ruthendale sjálf, sem fallið
hefði«.
Einhver óljós grunur vaknaði alt í eínu í huga
Brandons. En hann bugsaði sjer, að hann skyldi ekki
láta neitt á honum bera fyrst um sinn, og mælti:
»Eruð þjer alveg viss um, að þjer hefðuð þekkt
lik Renie Ruthendales?«
»Já, jeg er alveg viss um það. Hún hafði sem
sje fæðingarblett á líkamanum, sem enginn vissi um,
nema jeg og læknirinn. — En þjer sögðuð, að þjer
vissuð, að það hefði verið annað lík, sem fyrir fjórtán
árum var borið til grafar frá heimili Ruthendales.
Segið mjer nú, hvernig þjer hafið fengið vitneskju
um það«.
»Ekki núna, ekki núna. Jeg skal einhvefn tíma
seinna segja yður frá þeirri kynjasögu. En jeg skal
segja yður það, frú Katrín, að við eigum mikið verk
fyrir höndum, sem við verðum bæði að vinna að af
alhug, og við verðum þegar að taka til starfa. En
einu megum við ekki gleyma: við verðum að læðast