Haukur - 01.03.1901, Blaðsíða 2

HVEB VAB MOEBINGINN?
allir vinir hans snúa við honum bakinu? Hann er
þó sonur þinn eftir sem áður, og hann er bróðir minn.
í þrjátíu ár heflr hann borið nafnið Commarin. Öll
ættin ber ábyrgðina í sameiningu. Hvort sem hann
er saklaus eða sekur, Tieflr hann fullan rjett til þess,
að vonast eftir fulltingi okkar, og við erum skyldir,
að veita honum alla þá aðstoð, er við getum í tje
látið “.
„En hvað heflr þú þá von um að geta gert?“
spurði greifinn.
„Að frelsa har.n, ef hann er saklaus; og það vona
jeg, að hann sje. Jeg er málaflutningsmaður, og jeg
ætla að taka að mjer að verja hann. Það er sagt,
að jeg hafl gáfu í þá átt, og eins og hjer stendur á,
hlýt jeg að hafa hana. Já, hversu sterk bönd, sem
borizt hafa að honum, þá skal jeg svifta þeim sundur
og ónýta þau. Jeg skal feykja burt öllum grun, og
taka af öll tvímæli. Sannleikurinn skal koma í Ijós,
þegar jeg tek tii máls. Jeg skal flnna nýjar rök-
semdir, sem skulu sannfæra dómai'ana. í einu orði:
Jeg skal frelsa hann, og þetta skal verða síðasta málið,
sem jeg tek að mjer“.
„En setjum nú svo, að hann hafl þegar játað á
sig giæpinn?" mælti greifinn.
„Sje svo“, svaraði Nóel þungur á brún, „þá álýt
jeg mjer skylt, að veita honum þann sama síðasta
greiða, sem jeg myndi biðja bróður minn um, ef jeg
hefði ratað í annað eins ólán. Jeg skal þá sjá svo
um, að hann komist hjá því að þola dóm og hegningu".
„Fallega mælt“, sagði greiflnn; „mjög fallegá
mælt, sonur minn.“
Og hann rjetti Nóel hönd sína ofur-innilega.
Nóel hneigði sig lotnir.garfullur, og varð nú auð-
sæ'ilega glaðari í geði, en hann hafði verið. Loksins
hafði hann haft sig áfram að hjarta þessa stórláta
aðalsmanns. Hann hafði sigrað. Hann hafði loksins
geðjazt föður sínum.
„Yið skulum nú aftur snúa máli okkar að þjer“,
mælti greiflnn. „Jeg beygi mig fyrir ástæðum þeim,
er þú hefir fært fyrir máli þínu. Jeg skal haga öllu
samkvæmt ósk þinni. En þú mátt ekki skoða þetta
sem fordæmi, er þú gefir haft að mælikvarða eftir-
leiðis. Jeg breyti aldrei áformum mínum, jafnvel þótt
mjer sje sýnt og sannað, að þau sjeu heimskuleg, og
andstæðileg mínum eigin hagsmunum. En þótt þú
komir ekki alkominn hingað nú þegar, til þess að taka
við tign þinni, þá er víst ekkert því til fyrirstöðu, að
þú borðir hjer eftir með mjer. Fyrst af öiiu þurf-
um við að flnna herbergi handa þjer, sem þú getir
haldið til.í, unz þú flytur þig á viðeigandi hátt í her-
bergi þau, er búin verða út handa þjer“.
Nóel leyfði sjer enn þá einu sinni að grípa fram
í fyrir gamla aðalsmanninum.
„Pegar þú baðst mig áðan um, að lcoma heim
með þjer, hiýddi jeg því viðstöðulaust, eins og skyldan
bauð mjer“, mælti hann. „Nú er önnur heilög skylda,
sem kailar mig hjeðan aftur. Maddama Gerdy liggur
fyrir dauðanum. Ætti jeg að yfirgefa banabeð hennar,
sem hetir gengið mjer í móðurstað?"
„Valerie Gerdy“, tautaði greifinn, og byrgði and-
litið í höndum sjer. Hann sá snöggvast ailt iiðna líflð
sitt eins og í skuggsjá fyrir hugskotssjónum sínum. ,
„Hún heflr orðið mjer til mikillar ógæfu“, tautaði
— 27 —
hann með sjálfum sjer, eins og hann væri að svara
hugsunum sínum. Hún hefir farið með hamingju
mína — líf mitt. En á jeg ekki að vera sáttfús?
Nú deyr hún — vegna sakargiftar þeirrar, er dunið
hefir yflr Albert — son okkar. Það var jeg, sem var
valdur að öllu saman. Sjálfsagt yrði það henni til
mikillar huggunar í andlátinu, ef jeg talaði við hana.
Jeg ætla að fara með þjer“.
Nóel kipptist við. Hann hafði sízt búizt við þessu.
„Nei“, svaraði hann. „í ölium bænum hiífðu
sjálfum þjer við svo átakanlegri sjón. Heimkókn þín
myndi ekki koma að neinu liði. Maddama Gerdy er
reyndar ef til vill lifandi enn þá, en hún er rænulaus
og meðvitundariaus. Fregnin um hefting Alberts fjekk
svo mjög á hana, að hún fjell þegar í ómegin, og
hún heflr ætíð verið meðvitundarlaus siðan. Vesa-
lings konan myndi hvorki þekkja þig nje skilja þig“.
„Jæja, farðu þá einsamall11, mælti greifinn og
stundi við. „Farðu þá sonur minn“.
Orðin „sonur minn“ hljómuðu sem sigurrödd í
eyrum Nóels. Hann hneigði sig, og ætlaði að fara.
En greifinn bað hann hlusta enn á nokkur orð.
„Hvernig sem fer“, mælti hann, „mun jeg ætíð
láta bera á borð fyrir þig hjer, og ætla þjer sæti. Jeg
borða miðdegisverð klukkan hálf sjö, og mjer þætti
mjög vænt um að fá að sjá þig hjerna áþeimtíma".
Hann hringdi borðbjöllunni. Herbergisþjónninn
kom inn.
„Denis", mæiti hann, „skipanir þær, er jeg kann
að leggja fyrir þig viðvíkjandi gestum, snerta ekki
þennan herra. f’etta verður þú að tilkynna öllum
þjónunum. Þessi herra á heimiii hjer f húsinu".
Málaflutningsmaðurinn fór, og greifanum þótti
ósegjaniega vænt um, að geta nú verið einn út af fyrir
sig dálitla stund. Það hafði gerzt svo margt þennan
dag; atburðirnir höfðu rekið hver annan svo ört frá
því um morguninn, að hugur hans gat naumast fyigt
þeim. En nú gat hann loksins farið að hugsa um það,
er gerzt hafði.
Þegar Nóel var kominn út á strætið, steig hann
upp í vagn oinn og ók heim til sín i „Rue St. Lazare".
Og er hann kom að dyrunum, flevgði hann fimm
frönkum í ökumanninn, og hljóp eins og örskot
upp riðið.
„Hverjir hafa komið, og spurt eftir mjer?“ sagði
hann við þjóninn.
„Enginn, herra minn“.
Nóei varð auðsæilega hughægra, er hann heyrði það.
„Og læknirinn?“ spurði hann rólegur.
„Hann kom í morgun, rjett eftir að þjer fóruð“,
svaraði þjónninn. „En það leit svo út, sem hann
væri með öllu voniaus. Hann kom svo aftur fyrir
lítilli stundu, og er hjerna enn þá.“
„Það er gottt. Jeg fer þá upp, og tala við hann.
Ef einhverjir skyldu koma, þá lætur þú þá fara inn í
skrifstofuna mína, og segir mjer frá því“.
Þegar Nóel kom inn til maddömu Gerdy, sá hann
þegar, að ekkert hafði breytzt til batnaðar, meðan hann
var fjarverandi.
Sjúka konan lá í rúminu, með starandi augna-
ráði og vöðvateygjum í öilu andlitinu. Hún leit út
rjett eins og hún væri liðin; að eins kipptist hún
snögglega við öðru hvoru, svo að allur líkaminn tifraði.
— 28 —
/