Haukur - 01.03.1901, Blaðsíða 5
KÖNÐNGUR LEYNILÖGREGLUMANNANNA.
„Þjer eruö ágætui'. Yið skulum f;i okkur eitt.-
hvað í staupinu, og skcggnoða um þetta sem vinir".
Leonardi var fús til þess. Knight hringdi þá, og
bað þjóninn um eina flösku af konjakki og tvö staup.
Knight hellti fyrst í staup handa sjer og drakk
Ur því. Leonardi fór að dæmi hans, en drakk þó tæp-
lega helminginn úr staupinu. Þeir voru nú teknir að
spjalla saman í mesta bróðerni. En svo vakti Knight
allt í einu athygli Leonardis á mynd einni, er hjekk
á vegnum, og kvaðst aldrei hafa sjeð jafn einkennilega
mynd. Og þegar Leonardi sneri sjer við, til þess að
skoða myndina, tók Knight ofurlítið glas úr vasa sín-
um, og hellti nokkrum dropum úr því í staupið hjá
Leonardi.
Svo tóku þeir aftur að tala saman. Leonardi tók
staup sitt og ætlaði að bera það að vörum sjer, en
þá heyrðist allt í einu hvellur af skammbyssuskoti, og
í sömu svipan fjeil staupið á gólflð.
Bayard Knight brá svo við, að hann öskraði upp
yflr sig, og hljóp eins og örskot út úr herberginu.
Að lítilli stundu liðinni kom Brandon inn. Leon-
ardi sat þá kyr á stólnum, og starði á staupbrotin á
gólfinu.
„Jeg sje, að þjer eruð forviða," mælti Brandon;
og er Leonardi spurði hann, hvernig staðið hefði á
skotinu, kvaðst Brandon hafa verið valdur að því;
sagðist hann hafa skotið staupið úr höndum Leonardis,
til þess að bjarga lífi hans, með því að Bayard Knight
hefði verið búinn að hella eitri í staupið.
„Bölvaður þorparinn“, mælti Leonardi.
Morguninn eftir ásetti Brandon sjer, að nú skyldi
hann ekki hætta, fyr en hann hefði fundið Brúnó,
hverjar hætt.ur sem sú leit kynni að hafa í för
með sjer.
Hann hafði farið vandlega yfir allar auglýsingarn-
ar í „Herald". Hann hafði fundið þar margar aug-
lýsingar frá kvennmönnum, er buðust til þess, að taka
einhleypa karlmenn í þjónustu. En hann fann lítið
að athuga við þær. Bó var þar cin slík auglýsing,
sem honum virtist eitthvað kynleg. Hann las hana
aftur og aftur, brosti ánægjulega og mælti við sjálf-
an sig:
„Jeg held, að jeg verði að heimsækja yður, mad-
dama góð, og sjá, hvernig þjer lítið út“.
Svo bjó hann sig um og lagði af stað.
Hann gekk langar leiðir, unz hann kom í einn af
útjöðrum borgarinnar. Sá hluti borgarinnar var sjer-
staklega illa ræmdur sem aðsetursstaður alls konar
bófa og varmenna. Brandon kom þar að húsi einu
allstóru en hrörlegu mjög. Hann fór inn um götu-
dyrnar, er voru svo lágar, að hann varð að beygja
sig til þess að komast inn um þær. Svo fór hann
upp stiga einn, ef stiga skyldi kalla, og upp í her-
bergi eitt á öðru lofti. Hann var þokkalega til fara,
en töluvei t ellilegri, heldur en hann átti að sjer, hann
hafði gleraugu, og hárið var tekið að grána að mun.
í herberginu var kona ein prúðbúin, er að sumu
leyti leit út sem þvottakona. En leynilögreglumaður-
inn tók fljótt eftir þvi, að liendurnar á henni voru
mikils til of hvítar til þess, að hún gæti verið vön
að fást við þvotta.
„Eruð það þjer, sem haflð auglýst, að þjer tækuð
menn í þjónustu?" spurði leynilögreglumaðurinti.
„Já, það er jeg“, svaraði konan með hálf-þýzkri
áherzlu á orðunum. „Fáið yður sæti herra minn“.
Brandon settist á stól, og konan virti hann for-
vit.nislega fyrir sjer.
Svo Ijet hún í ijósi gleði sína yfir þvi, að henui
skyldi bjóðast vinna svona íljótt. Sagðist hafa haft
þörf fyrir það, með því að hún hefði orðið að láta
sína síðustu peninga fyrir auglýsinguna í „Herald".
Leynilögreglumaðurinn hafði átt í brösum við
marga slæga og slóttuga kvennmenn um dagana, en
hann þóttist þó sjá það á ásjónu þéssarar konu, að
hún myndi taka öllum öðrum fram i vjelum og
svikræði.
Það var auðsæilega ætlun hennar, að tefja Bran-
don með ýmis konar viðræðum, þar til einhver af fje-
lögum hennar kæmi.
Og það leið ekki heldur á löngu, unz maður einn,
þreklega vaxinn og þorparalegur útlits, kom æðandi
inn í herbergið.
„Hvern fjandann sjálfan eruð þjer að gera hing-
að inn í íbúðarhús mitt?“ grenjaði hann með reiðu-
legri röddu. Og svo þreif hann gamla manninn, og
sveiflaði honum kringum sig.
„Dreptu hann ekki, John, í öllu bænum, dreptu
hann ekki“, rnælti konan með bænarrómi.
„Jú, víst skal jeg drepa hann. Ekki nema það
þó, að brjótast inn í íbúðarherbergin manns, þegar
konan er einsömul heima. Jú, víst skal jeg drepa
hann“.
Konan vjek sjer að leynilögreglumanninum, og
hvíslaði að honum:
„Maðurinn minn er óttalega fátækur. Bjóðið þjer
honum penginga, þá er jeg viss um að hann sleppir
yður“.
„Jeg hefi enga peninga", svaraði gamli maðurinn.
„Jú, jeg veit að þjer eigið mikla peninga".
Bófinn hafði dregið sig Jítið eitt til hliðar, meðan
konan talaði við Brancton, en nú færði hann sig aftur
nær honum, og mælti:
„Heyrið þjer, gamli skröggur; þjer hafið víst verið
að villast, þegar þjer fóruð hingað inn. Hingað getið
þjer ekki átt. annað erindi, en að borga okkur eina
200 dollara. Afhendið okkur þetta lítilræði nú þegar,
og þá eruð þjer frjáls eins og fuglinn — já, eins og
fuglinn fljúgandi".
Gamli maðurinn breytti svip sínum allt í einu,
og mælti rólegur, eins og ekkert væri um að vera:
„Ætlið þjor að drepa mig, ef jeg læt yður enga
peninga fá?“
Bófinn tók þegar eftir breytingunni á málrómi
gamla mannsins, og var auðsjeð á svip hans, að hann
varð býsna forviða. Svo öskraði hann upp úr sjer
einhverjum óttalegum formælingum, vatt sjer að gamla
manninum og ætlaði að þrífa í handlegginn á hon-
um, og um leið dró hann með hægri hendinni rýting-
inn frá belti sjer.
En í sömu svipan dró leynilögreglumaðurinn
skammbyssu upp úr vasa sínum, og miðaði henni á
enni þrælmennisins, er nú æpti upp yfir sig af skelf-
ingu, og hörfaði undan.
Konan varð og auðsæilega skelkuð, bölvaði gamla
manninum í sand og ösku, og gleymdi nú alveg að
hafa þýzka áherzlu á orðunum.
— 33 —
-34-