Haukur - 01.03.1901, Blaðsíða 8

KONÚNÖtTR LEYNILÖGRKGIiúMANNANNA.
ingunura aftur í vasa sinn. Og í sama bili greip ann-
ar víxilinn og stakk honum á sig.
„Fáið rajer nú peningana", mælti ungi maðurinn,
„og svo ætla jeg að fara'1.
„Þjer fáið þá á morgun", svaraði ræninginn
kuldalega.
• „Á morgun? Hvers vegua viljið þjer ekki afhenda
mjer þá núna?“
„Þjer fáið yðar hluta af víxlinum, þegar við höf-
um fengið hann borgaðan?"
„Fjer lofuðuð að borga mjer fimm þúsundir doll-
ara, ef jeg skrifaði undir víxilinn", mælti ungi maður-
inn. Svo tók hann hattinn sinn, og sagði rólega og
stillilega eins og ekkert hefði i skorizt:
„Góðar nætur, herrar mínir".
„Efþjerætlið að koma upp um okkur, Charley",
mælti einn bófinn, „þá skal það bytna á yður sjálfum.
Við berum þá allir vitni gegn yður“.
„Ef þið verðið ekki innan sólarhrings búnir að
greiða mjer peninga þá, er þið hafið lofað mjer, þá
kem jeg öllu upp um ykkur. Góðar nætur“.
Leynilögreglumennirnir höfðu sjeð allt það, er
gerðist inni i herberginu, og heyrt hvert orð, er talað
var þar inni.
Ungi maðurinn opnaði dyrnar og skundaði út.
Kepler leynilögregiumaður laumaðist út á eftir
honum, náði i hann úti á götunni, og lagði höndina á
öxlina á honum.
Ungi maðurinn sneri sjer við og spurði:
„Hvað viljið þjer?“
„Ná í yður“.
• „Og hvað viljið þjer rnjer?"
„Hefta yður“.
„Fyrir hvað?“
„Svik“.
„Svona fljótt?“ spurði ungi maðurinn örvílnaður.
„Já, vinur minn. Refsingin fylgir glæpnum, eins
og skugginn manninum".
„Gott og vel. Pá er allt á enda“.
Ungi maðurinn dró skammbyssu upp úr vasa sín-
um, beindi henni að enni sjer, og hleypti skotinu
úr henni.
En áður en skotið reið af, hafði Kepler náð í
handlegginn á honum, svo að skotið fór eitthvað út.
i lofti.
„Verið þjer hughraustur, ungi vinur“, mælti hann.
„Mjer eru kunnugir ailir málavextir; jeg veit hverra
atvika vegna þjer samþykktuð víxilinn, og jeg hefi ein-
mitt tekið yður í því skyni að hjálpa yður?“
„Undarlega mælt af leynilögroglumanni“.
„Hvernig vitið þjer, að jeg er leyniiögreglumaður?"
„Það er lítill vandi, að gizka á það. Jeg er kunn-
ugur að fornu fari hjer í New York“.
Leynilögreglumaðurinn skýrði honum nú frá því,
að hann væri að eltast við bófa þá, er hann hefði
verið með, og kvaðst ætla að leysa hann frá allri
ábyrgð með því að lát.a það heita svo, sem hann hefði
skrifað undir víxilinn eftir samráði við sig, til þess að
hjálpa sér til að ná í bófana.
í þessu bili sáust tveir menn koma eftir götunni,
og vjek Kepler þá til hliðar með unga manninn, til
þess að verða ekki á vegi fyrir þeim.
20. kapítuli.
Meðan þessu fór fram, var Brandon um kyrrt í
húsi Bayard Knights. Hann var ekki á hnotskóg eftir
ræningjunum, heldur Renie Ruthendale, sem hann hafði
ástæðu til að ætla, að væri geymd á laun í þessu húsi.
Að hálfri stundu liðinni lögðu ræningjarnir af
stað, og hafði Bayard Knight ekki látið sjá sig meðan
þeir voru þar inni.
Brandon tók nú að leita um allt húsið. Her-
bergin á öðru lofti voru öll ólæst. En hvergi sást
Knight. Húsið var þrílyft. Á efsta lofti voru þau
tvö herbergin, er Brandon kom fyrst að, opin, en þriðja
herbergið var læst. Brandon fór að verða vongóður.
Hann hafði „þjófalykla" sína á sjer, og tókst honum
fljótlega að opna herbergið. í herbergi þessu var
niðamyrkur, eins og alstaðar annarstaðar í húsinu.
En Brandon brá upp skriðbyttu sinni, og litaðist um.
Á gólfinu lá kvennmannskjóll, og þekkti leynilögreglu-
maðurinn þegar, að þa.ð var sami kjóllinn, sem Renie
hafði verið i, þegar þau sáust síðast. Við nánari at-
hugun fann hann þar einnig hatt þann, er Renie hafði
haft á höfðinu.
En nú var eftir að vita, hvar stúlkan var.
Leynilögreglumaðurinn furðaði sig á því, að hann
hafði hvergi orðið var við nokkurn mann í húsinu, að
undanskildum ræningjunum.
Hann fór aftur ofan á miðloftið og athugaði þar
hvert herbergið á fæt.ur öðru, unz hann komst að þeirri
niðurstöðu, að hann væri staddur i herbergi húsráð-
andans. (Meira.)
4»
Hallærið á Indlandi og orsakir þess.
Eftir frú N. Bcing, kand. mag.
_____
Á Indlandi (einkum Indlandi „hinu vestra") hafa
um mörg undanfarin ár gengið sífelldir þurkar. En
árið sem leið voru þar aftur á móti svo stórfelldar
rigningar, að árnar flóðu yfir láglendið, og stór hjeruð
urðu aiþakin vatni.
Fá lönd í heiminum eru svo rikulega útbúin af
náttúrunnar hendi sem Indland. Þar eru nægtir af
gulli og alls konar málmum; þar eru demantar og alls
konar gimsteinar, dýrindis trjátegundir og kryddjurtir,
alls konar ávextir, viðaruil og silki og margt og margt
fleira. En um leið og náttúran í upphafi vega sinna
veitti Indlandi þessi gæði sín í svona ríkum mæli, þá
slæddust einnig tveir ókostir meðinn í landið: Þurk-
ur og vatnagangur, og hafa þeir jafnan gert vart við
sig þar síðan. Ókostir þessir hafa lengi leitazt við að
tengjast hjúskaparböndum á Indlandi, og gera afkvæmi
sitt, hallærið, heimilisfast þar á landi. Aðal-verkefni
Indverja hefir þess vegna frá alda öðli verið það, að
gera þessa tvo ókosti landsins, þessa verstu óvini sína,
svo meinlitla, sem nokkur föng voru á.
í slíkum bardaga, sem áríðandi er að sje með
ráði gerður, þurfa allir meðlimir þjóðfjelagsins að
leggjast á eitt. Samtök eru alstaðar nauðsynleg til
þess að gera monn „stóra og sterka", en hvergi í víðri
veröld heflj' náttúran sjálf svo áþreifanlega knúð menn
til samtaka, sem á Indlandi. Bóndinn getur grafið
— 3» —
-40-