Haukur - 01.04.1901, Síða 1

WM

Hver var morðinginn?
Frakknesk leynilögreglu-saga, eftir Emile Gaboriau.
(Framh.)
„Já, klukkan níu í kvöld*, svaraði læknirinn.
„Fyr þarf jeg ekki að koraa. Allt er undir hjúkrunar-
konunni komið. Kona sú, sem jeg útvegaði, er vel
að sjer í hjúkrunarstörfum. Jeg þekki hana vel“.
„Nú, það hafið þá verið þjer, sem komuð með
þessa nunnu hingað?" spurði Nóel.
„Já, eruð þjer máske óánægður með hana?“
„Nei, það er öðru nær“.
Læknirinn skundaði ofan stigann; en Nóel stóð
litla stund hugsandi, og sneri síðan aftur inn til mad-
dömu Gerdy.
Lítilli stundu síðar kom þjónninn inn og sagði,
að maður væri komirln, er ekki vildi segja til nafns síns.
„Jeg kefn undir eins“, svaraði Noel.
Gestur sá, sem málaflutningsmaðurinn hafði von-
azt eftir, var mörgum kunnur í París.
Hann hjet Clergeot. Hann var ekki beinlínis
okrari, en með því að hann átti ógrynni af poningum,
og var greiðvikinn að eðlisfari, lánaði hann vinum
sinum oft meira eða minna af peningum, og til þess
að bæta upp góðsemi sína, gerði hánn það fyrir þá,
að þiggja rentur, sem þó voru mismunandi, frá fimmt-
án til fimm hundruð af hundraði. Þessi ágætismaður
elskaði skjólstæðinga sína, og Ijet sjer mjög annt um
þá, enda höfðu flestir vit á að meta ráðvendni hans
og mannkosti. Aldrei hafði neinn heyrt þess getið,
að hann hefði tekið eignir skuldunauts síns. Hann
kaus heldur, að elta hann á röndum í tíu ár eða
lengur, og krefja hann í sífellu um skilding og skild-
ing, unz hann hafði fengið álla skuldina borgaða.
Hann bjó lengst yfir í „Rue de 'la Victorie".
Hann hafði enga búð, en samt sem áður seldi hann
hjer um bil allt, sem seljanlegt var, stundum jafnvel
muni, sem lögin skoðuðu ekki beinlínis sem verslunar-
vöru. Hann fullvissaði menn oft um það, að hann
væri ekki ríkur. Ef til vill sagði hann það satt.
Hann var einkennilega sjervitur og dutlungasamur
maður. Og hann var dæmalaust áræðinn. Hann
lánaði stúlkum peninga, þótt þær hefðu enga aðra
tryggingu að bjóða, en fegurð þá, er þær höfðu í svip-
inn. Og hann lánaði ungum karlmönnum peninga
gegn veði í væntanlegri listagáfu þeirra.
Slæm trygging þetta og annað eins. En skyn-
bragð hans á slíkt var í miklum metunr haft. Hon-
um skjátlaðist sjaldan. Það voru öflugri og betri
meðmæli með ungum listamanni, að vera skuldugur
Clergeot, helduð en að fá langar lofgeiðargreinarí blöðum
eða tímaritum.
Julietta hafði komið elskhuga sínum í kynni við
þennan góða og gagnlega sómamann.
Nóel vissi það vel, að Clergeot þótti vænt um
alls konar smá-hugulsemi og kurteisismérki. Hann
byrjaði þess vegna á því, að bjóða honum til sætis,
og spyrja hann um það, hvernig honum liði.
Clergeot svaraði því út í hörgul. Tennurnar væru
góðar enn þá, en augun væru farin að bila; fæturna
mætti hann ekki reiða sig á lengur, og heyrnin væri
ekki nærri eins góð og hann vildi. En pistillinn end-
aði á þessa leið:
„þjer vitið víst, hvers vegna jeg er hingað kom-
inn. Yíxlarnir yðar falla í gjalddaga í dag, og jeg
þarf á peningum að halda. Jeg hefi einn víxil upp á
tíu, einn upp á sjö, og einn upp á fimm þúsundir
franka; það eru samtals tuttuguogtværþúsundirfranka".
„Nei, nei, Clergeot", svaraði Nóel; „hættið þjer
nú alveg að gera að gamni yðar“.
„Fyrirgefið", mælti okrarinn, „jeg er alls ekki að
gera að gamni mínu“.
„Það held jeg þó. IJað er full vika síðan jeg
skrifaði yður, og sagði yður, að jeg gæti ekki borgað
víxlana, og bað yður að framlengja lánið“.
„Jeg man mjög vel eftir því, að jeg fjekk frá
yður brjef þess efnis“.
„Og hverju svarið þjer þá“.
„Það, að jeg svaraði engu, hjelt jeg að þjer
mynduð skilja svo, að jeg gæti ekki orðið við bón
yðar. Jeg vonaði, að þjer mynduð gera allt, er þjer
gætuð til þess, að útvega peningana".
„En það hefi jeg ekki gert“, svaraði Noel; „þjer
eruð sjálfráðui', hvað þjer gerið. Jeg á ekki einskilding
til“.
„Vitið þjer, að jeg hefi þegar framlengt víxillán
þessi fjórum sinnum?"
Jeg veit, að vextirnir hafa verið borgaðir skil-
víslega og upp í topp, og það meira að segja í svo
ríkum mæli, að þjer hafið ekki haft óhag af því“.
Clergeot var aldrei vel við það, að minnzt væri
á vexti þá, er hann tók af útlánum sínum.
„Jeg kvarta ekki. Jeg segi bara það, að þjer
eruð of kærulaus, þegar jeg á í hlut. Hefði jegfram-
selt víxlana yðar, svo að aðrir hefðu orðið eigendur
þeirra, þá er jeg viss um, að þeir væru fyrir löngu
borgaðir".
„Nei, alls ekki“.
„Jú, þjer mynduð hafa haft einhver ráð með
að komast hjá málsókn. En þjer segið sem svo við
sjálfan yður: „Clergeot gamli er bezti drengur". Og
það er satt. En jeg er að eins góður rneðan það
skaðar mig ekki. Og nú sem stendur er jeg í stök-
ustu peningavandræðum “.
Málaflutningsmaðurinn fór að verða hræddur um
að Clergeot gamla væri alvara.
„Má jeg segja yður það enn þá einu sinni?“
mælti hann, „jeg er öldungis peningalaus, — öld—
ung—is“.
„Svo?“ svaraði okrarinn. „Nú, jæja, mjer þykir
það slæmt, en jeg er neyddur til að lögsækja yður“.
„Og hvað græðið þjer á þvi? Þótt þjer aukið mjer
HAUKUR HINN UNGI
1901. Nr. 7.-9.