Haukur - 01.04.1901, Blaðsíða 5

KONUNGUB LKTNILÖGRKGLUMANNANNA.
Konungur leynilögreglumannanna.
Amerísk glæpamálssaga
eftir Old Sleuth.
(Framh.) Brandon leitaði vandlega í herberginu,
og þótt hann fyndi ekki stúlkuna, varð hann samt
nokkru vísari. Með „þjófalyklum“ sýnum lauk hann
upp skápum og skúfFum, og fann þar ýms skjöl, er
hann sá, að gátu orðið honum að miklu liði. En
ekki fann hann neitt, er gæti bent honum á það, hvar
hann ætti að leita stúlkunnar.
Loksins rak hann sig á fataböggul i skáp ein-
um, og þegar hann fletti bögglinum sundir, sá hann,
að þetta var gamall alfatnaður, ásamt hatti, hálsknýti
og skóm. „Dulargerfi“, tautaði leynilögreglumaður-
inn við sjálfan sig, og tók að leita í vösunum. í
brjóstvasanum á vestinu fann hann ofurlítinn prentað-
an miða, er honum þótti eitthvað athugaverður.
Það var helmingur af farbrjefi með eimlestinni til
þorps eins í Jerseyfjöllunum. Aauðvitað var slíkt
farbrjef í sjálfu sjer ekkert athugavert eða merkilegt,
en leynilögreglumanninum þótti samt kynlegt, að hann
skyldi finna það þarna í dulargerfinu. Honum datt í
hug, að ekki væri óhugsandi, að Knight hefði komið
Renie þangað, til þess að hún fyndist siður.
Hann stakk miðanum aftur í vasann, vafði fata-
böggulinn saman, og ljet hann á sinn stað. Síðan
lokaði hann skriðbyttu sinni, stakk henni i barm sjer,
og ætlaði að laumast út. En nú heyrði hann, að
einhver kom inn í húsið. Hann læddist hljóðlega
fram i ganginn, og var svo heppinn, að maður sá,
sem inn kom, fór fram hjá honum í myrkrinu, án
þess að verða var við hann. Svo komst Brandon út
á götuna, og hjelt heim til sin.
21. kapítuil.
Daginn eftir ætlaði Brandon að bregða sjer til
Jersey, til þess að vita, hvort hann yrði þar nokkurs
visari. En þegar hann var að búa sig af stað, kom
frú Katrín inn í skrifstofuna til hans. Hún kvaðst
vera í bersýnilegum háska stödd, og taldi víst, að
hún myndi verða myrt áður en langt um liði. Bay-
ard Knight hefði komizt að því, hver hún væri í raun
og veru, og hefði hann nú gert út menn til þess, að
sitja um líf hennar.
„Ef hann hefir komizt að því, hver þjer eruð i raun
og veru“, mælti Brandon, „þá er hann mjer snjallari,
þá hefir hann uppgötvað það, sem mjer hefir ekki
heppnazt að grafast fyrir“.
„Hafið þjer þá engan grun um það, hver jeger?“
„Jú, jeg hefi haft grun um það, að þjer væruð
ekkja Rutliendales gamla, og móðir stúlku þeirrar, sem
jeg er að leita að“.
„Þjer hafið gizkað rjett á — jeg er hún“.
„En hvers vegna hafið þjer álitið nauðsynlegt,
að skifta um nafn og fara huldu höfði, frú Ruthen-
dale?“
„Jeg gerðist leynilögreglukona i þeirri von, að
jeg fyndi þá máske barnið mitt aftur. En jeg hafði
líka aðra ástæðu til þess, að fara huldu höfði: Jeg
var sökuð um morð".
„Hvernig stóð á því?“
„Það var verk Bayard Knights".
„Níðingsverk Bayard Knights fara nú bráðum að
taka enda“.
„Jeg er hrædd um, að það sje því miður ekki
sjeð fyrir endann á þeim enn þá, því að jafnvel þótt
svo skyldi takast til, að mjer auðnaðist að finna dótt-
ur mína, þá get jeg ekki sannað að hún sje Renie".
„Gerir ekkert til. Ef mjer auðnast nokkurn tíma
að sjá Renie, þá get eg fullvissað yður um það, að
jeg skal sanna, að það sje hún og engin önnur".
„Málaflutningsmaðurinn minn hefir sagt mjer,
að Knight mundi að öllum líkindum vinna málið, sem
hann er í út af jarðeignum mannsins míns sáluga“.
En þá getið þjer kastað dular gerfinu aftur, og
ónytt málið fyrir honum“.
„Rjer hafið enga hugmynd um það, hversu ein-
staklega slunginfl og slægur hann er, þessi bannsetti
bragðarefur".
„Getur verið. En þjer hafið ekki heldur neina hug-
mynd um það, hversu slunginn og slægur jeg get verið“.
„Jeg veit, að þjer eruð skarpvitur maður. En
þjer hafið haft svo miklu skeminri tíma til starfa.
Þjer hafið ekki haft eins margar vikur eins og hann hefir
haft mörg ár til starfa. Nú er hann kominn vel á veg
með að sanna, að jeg hafi aldrei verið gift Ruthen-
dale, og að Renie hafi ekki verið dóttir hans“.
„Látum hann bara reyna það“, svaraði Brandon
rólegur.
„Og nú hefir hann úti allar klær til þess að
reyna að myrða mig. Síðast í nótt sem leið eltu
tveir mjög iskyggilegir þorparar mig, og jeg komst
með naumindum undan þeim heim til min. En þeir
hafa gert það fyr. Jeg hefi ætlað að reyna að kom-
ast burt úr borginni, en þeir hafa elt mig á röndum,
og verið svo nærgöngulir, að jeg hefi orðið að flýja
heim til mín, til þess að komast undan þeim“.
„Fyrst svona er, þá er öðru máli að gegna. Yið
verðum þegar að taka þessa þorpara til meðferðar".
„Ef jeg væri ekki hrædd við launmorð, þá myndi
jeg ekki óttast þessa bófa, jafnvel þótt jeg sje kona;
en að hugsa til þess, að verða máske myrt í rúminu
mínu — —“.
„Jeg skal vernda yður, maddama góð. Þjer þurf-
ið ekkert að óttast. Við skulum leggja ofurlitla gildru
fyrir fantana, og komist þeir þá ekki í hann krappan,
vil jeg ekki heita Brandon lengur, og jeg á þá ekki
skilið traust það, sem borið er til mín sem leynilög-
reglumanns".
Brandon og frú Katrín komu sjer nú saman um
það, að hún skyldi fara út á strætið, og ef mennirnir
sætu um hana og tækju enn að elta hana, þá skyldi
hún láta þá elfa sig út úr borginni á afvikinn stað,
sem þau tiltóku, því að þar gætu þeir fyrst sýnt sig
í sinni rjettu mynd.
Frú Katrín lagði þvi næst af stað.
Konungur leynilögreglumannanna sá þegar, hvert
áform Knights hlaut að vera. Hann sá þegar, að
þrælmennið myndi ætla að myrða ekkjufrú Ruthen-
dale, til þess að vera viss um að ná í jarðeignir þær,
er hann hafði lengi verið að berjast við að ná í.
Brandon bjó sig nú í dulargerfi, sem var ólíkt
dulargerfum þeim, er hann hafði áður notað, en sem
átti vel við þetta tækifæri. Síðan lagði hann af stað,
— 57 —
— 58