Haukur - 01.07.1901, Qupperneq 1

Hver var morðinginn?
Frakknesk leynilögreglu-saga, eftir Emile Gaboriau.
(Framh.)
Tabaret gamli var neyddur til að gera sig ánægð-
an með þetta svar og þetta loforð í bráðina. Með
því að hann sá, að hann myndi ekki fá neitt að vita
þetta kvöld, hafði hann orð á því, að bezt væri fyrir
sig að fara að sofa, því að hann væri þreyttur eftir
erfiði dagsins.
Nóel bað hann ekki um að vera lengur. Hann
sagðist eiga von á bróður maddömu Gerdy; hann hefði
sent boð eftir honum hvað eftir annað, en hann hefð1
ekki verið heima. Hann vissi ekki almennilega, hvern-
ig hann ætti að haga sjer við þennan „móðurbróður",
bætti hann við; hann var ekki búinn að ráða það
við sig enn þá, hvernig hann ætti að snúa sjer. Atti
hann að segja honum frá öllu saman? Það yrði ekki
til annars, en að auka harm hans. Á hinn bóginn
átti hann bágt með að þegja. Það var erfltt og óþægi-
legt, að verða að látast vera allt annar, en hann í
raun og veru var.
Tabaret gamli rjeð honum samt til þess, að segja
ekki neitt. Hann gæti skýrt frá öllum málavöxtum
síðar, sagði hann.
— — — „Hvað hann er ágætur drengur, hann
Nóel", tautaði Tabaret gamli fyrir munni sjer, þegar
hann var kominn inn til sin. Hann hafði verið að
heiman fullan sóiarhring, og bjóst við að fá rokna-
skammir hjá bústýrunni. Og sú spá hans rættist. En
óðara en illviðrið var um garð gengið, og Manette
komin út úr herberginu, lokaði Tabaret dyrunum, og
tók að hugsa um málið. Hann braut heilann, og reyndi
að finna einhverja nýja aðferð, eitthvert nýtt ráð til
að komast fyiir sannleikann.
Hann hugsaði vandlega um aístöðu málsins. Hafði
honum skjátlazt? Nei, morðið hafði átt sjer stað, og
þar af leiðandi hlaut morðinginn að vera til. Það var
nú áreiðanlegt. Hann hafði komizt fyrir ýms smá-
atriði, er stóðu í sambandi við morðið, og af þeim
var auðsjeð, að morðinginn hlaut að vera þannig,
eins og hann hafði lýst honum. En þessi Albert,
sem hann hafði látið hefta, gat ekki verið valdur að
glæpnum. Þegar hann komst að þeirri niðurstöðu, að
Albert væri sekur um glæpinn, hafði það verið trú
hans á algenga lögfræðislega meginreglu, sem leiddi
hann á glapstigu.
„Þetta eru afleiðingarnar af því, að fara eftir
gömlum venjum og þessum hlægilegu talsháttum og
kenningum, sem ætíð eru á takteinum", mælti hann
við sjálfan sig. „Hefði jeg bara haft tíma og næði
til þess, að fara eftir því, sem andinn bljes mjer í
brjóst, þá skyldi jeg sannarlega hafa krufið mál þetta
betur til mergjar. Reglan: „finndu þann, sem hefir
gagn af glæpnum", er oft engu siður hlægileg en sönn.
Erfingjar manns, sem myrtur hefir verið, hafa í raun
og veru ailjr gagn af morðinu, þar sem morðinginn
nær að eins í vasaúr hans og peninga þegar bezt geng-
ur. — Þrjár persónur gátu haft gagn af láti maddömu
Lerouge: Aibert, maddama Gerdy og de Commarin
greifi. Það getur ekki verið maddama Gerdy, þyí
að henni varð svo mjög um morðfregnina, að hún
hefir legið fyrir dauðanum síðan. Þá er að eins effir,
að athuga greifann. Er það hugsanlegt, að hann sje
sekur? Sje svo, þá hefir hann þó sannarlega ekki
framið morðið sjálfur. Hann hlýtur að hafa keypt
eitthvert fúlmenni til þess, eitthvert prúðbúið mann-
hrak með gljáskó á fótunum, einhvern, sem reykti á-
gæta vindla í „merskúms-munnstykki". En slík prúð-
búin fúlmenni eru venjulega huglaus. Þau svikja og hafa
alls konar prettii frammi, en þau myrða ekki. — Jeg
geri samt sem áður ráð fyrir, að greifinn hafi náð í
einhvern reglulegan fant. Pá var hann blátt áfram
búinn að fá annan í vitorð með sjer, annan, sem
miklu hættara var við, að kæmist upp um. En slikt
er í meira iagi heimskulegt, og greifinn er þó skyn-
samur maður. Nei, það er auðsjeð, að greifinn hefir
engan þátt átt í morðinu. Og svo er eitt enn, sem
kemur til athugunar, — maddama Lerouge, sem var
svona fús á að skifta um börnin, meðan hún hafði
þau undir hendi sem fóstra þeirra, hún hefir að öllum
líkindum verið fáanleg til þess, að takast fleiri hættu-
leg umboðsstörf á hendur. Hver getur sagt það með
vissu, að hún hafi ekki líka gert einhverjum öðrum
einhvern greiða, einhverjum, sem svo hafði gagn af
því að losna við hana? — — Hjer er um eitthvert
leyndarmáJ að ræða, og jeg er á leið að finna það;
jeg hefi að eins ekki náð tökum á því enn þá. Eitt
er áreiðanlegt og víst: Maddama Lerouge var ekki
myrt til þess, að koma í veg fyrir, að Nóel næði rjetti
sínum. — En orsökin tii þess, að hún var myrt,
hlýtur að vera svipuð því, sem jeg hefi hugsað mjer.
Einhver áræðinn og þaulvanur bófi, hJýtur að hafa
verið knúður til að fremja glæpinn af samskonar
hvötum og þeim, er jeg grunaði Albert um. — Pað
er þetta, sem jeg verð að grafast, fyrir. í þessa átt
verð jeg að beina allri minni athyggju. Og um fram
allt verð jeg að fá vitneskju um fortíð þessarar greið-
viknu ekkju; og jeg skal fá vitneskju um hana, því
að jeg hefi þegar getað grafið upp fæðingarstað ekkj-
unnar, og þess verður sjálfsagt ekki langt að bíða, að
jeg fái skýrslu þá, er jeg hefi iagt drög fyrir þaðan“.
Svo fór Tabaret gamli að hugsa um Albert,
hugsa um málið, eins og það lá fyrir, sannanirnar
gegn þessum unga manni, og ráð þau, er hugsanleg
væru, til þess að bjarga honum.
„Eins og málið er nú komið,“ mælti hann við
sjálfan sig, „er ekki eitt einasta atriði, sem afsaki
Albert. En sannanirnar gegn honum, atriðin sem ásaka
hann, eru óteljandi. Það er gagnslaust, að vera að
rifja þær upp fyrir sér. Það var jeg, sem fann þær
og safnaði þeim saman, og jeg veit, hvers virði þær
HAUKUR HXNN UNGI
1901. Nr. 10.—.12