Haukur - 01.07.1901, Blaðsíða 4

HVJSB VAB MOBBINGINN.
Daburon eyddi öllum fyrri hluta sunnudagsins í
það, að hlusta á skýrslur leynilögreglumanna þeirra,
er hann hafði sent til Bougival. Þeir höfðu gert allt
það, er þeir gátu, sögðu þeir, en höíðu ekki frá neinum
nýjungum að skýra. Þeir höfðu heyrt marga tala um
einhverja konu, er hefði sjeð morðingjann hlaupa brott
frá kofa maddömu Lerouge, en enginn hafði getað
frætt þá um það, hver þessi kona væri, eða hvar
hún ætti heima — ekki einu sinni um það, hvað
hún hjeti.
Leynjlögreglumennirnir sögðust samt hafa áJitið
það skyldu sína, að skýra rannsóknardómaranum frá
því, að önnur rannsókn eða eftirgrennslun^hefði átt sjer
stað jafnhliða þeirra. Það var Tabaret gamli, sem
stóð fyrir þeirri rannsóknarför, og fór hann sjálfur
fram og aftur um hjeraðið í smákerru einni. Hann
hlaut að hafa verið skjótráður og fljótur í föruin, þvi
að hvar sem leynilögreglumennirnir komu, hafði hann
komið á undan þeim. Það var svo að sjá, sem hann
hefði tólf menn í sinni þjónustu, og hafði hann að
minnsta kosti fengið fjóra þeirra í „Rue de Jerúsa-
lem". Allir leynilögreglumennirnir höfðu hitt hanm
og hann hafði talað við þá alla. Við einn þeirra
hafði hann sagt: „Hvers vegna eruð þjer allt af að
sýna þessa ljósmynd? Áður en langt um liður haflð
þjer fengið heilan hóp af vitnum, er fást tíl þess fyrir
þrjá franka, að lýsa einum eða öðrum, sem sje líkari
myndinni, heldur en myndin sjálf".
Annan haíði hann hitt á leiðinni milii þorpa, og
hlegið að honura. „Skelhng getið þjer verið vitlaus",
mælti hann, „að halda, að þjer rekist á slíkan mann
hier á póstleiðinni. Litizt þjer um öðru hvoru megin
við veginn, og þá eru meiri líkindi, til að þjei finnið
hann". í kaffihúsi einu í Bougival rakst hann á tvo
af leynilögreglumönnunum, og sagði við þá: „Jeg
hefl klófest hann. Það er ári röskur maður. Hann
kom frá Chatou. Þrír hafa sjeð hann — tveir járn-
brautardyraverðir, og þriðji maður, sem er mjög
mikilsvert vitni — því að hann talaði við hann-".
Þegar Daburon heyrði þessar skýrslur, varð hann
svo reiður við Tabaret gamla, að hann lagði þegai'
af stað til Bougival, staðráðinn í þvi, að fara með
þennan allt of ákafa lögreglumann með sjer til Paris-
ar, og skýra hlutaðeigandi yfirvöldum frá háttalagi
hans. Ferð hans varð samt sem áður árangurslaus.
Tabaret gamli, kerran og aðstoðarmenn hans tólf að
tölu voru þegar horfnir, eða að minnsta kosti fund-
ust þeir hvergi. Þegar Daburon kom aftur heim til
sin um kvöldið, dauðþreyttur og i slæmu skapi, lá
símrit eitt á skrifborðinu hans. Það var frá lög-
reglustjóranum, og hljóðaði þannig:
Rouen, sunnud. 11. rnarz.
„Maðurinn er fundinn. Konram í kvöld til Parísar.
Mjög mikilvægt vitni. G e v r o 1 " .
}íjórði Éapifuli.
Klukkan níu á mánudagsmorguninn bjó Daburon
rannsóknardómari sig af atað, og ætlaði að aka til
ráðhússins. Hann bjóst rið að finna Gevrol þar, á-
samt manni þeim, er hann hafði náð í, og ef til Till
Tabaret gamla. Hann var hjer um bil ferðbúinn,
þegar þjónninn hans kom inn, og skýrði honum frá
því, að ung stúlka óskaðj að fá að tala við hann, og
væri fullorðin kvennmaður með henni. Hann sagði,
að hún vildi ekki segja til nafns síns, en segðist
samt myndi gera það, ef það væri öldungis nauðsyn-
legt skilyrði fyrir því að fá áheyrn.
„Láttu þær koma inn", mælti dómarinn.
Þegar Lerouge-málið byrjaði, hafði Doburon haft
ýms önnur sakamál til meðferðar, og urðu þeir fang-
ar nú að bíða betri tima 1 varðhaldinu. Hann hjelt,
að stúlka sú, sem komin var, hlyti að vera ættingi
einhvers fangans, og einsetti sjer að losna sem allra
fyrst við hana aftur. Hann stóð við arinhilluna, og
leitaði að nafnspjaldi einu í postulíns^kál. er Var full
af nafnseðlum. Hann heyrði, að dyrunum var lokið
upp; hann heyiði skrjáf í siJkikjói frammi við dyrnar;
en hann hirti ekkert um að smía sjer við — gat ekki
einu sinni fengið af sjer, að líta við. Hann ljet sjei'
nægja, að lita ofur kæruleysislega 1 spegilinn. 'til þess
að sjá; hver inn hefði komið. En allt i einu varð
hann höggdofa af skelfingu. eins og hann hefði sjeð
vofu í speglinum. Það kom svo mikið íát a hann,
að hann missti postulinsskálina, er fjell á "óifið og
mölbrotnaði.
„Claire!" stamaði hann. „Olaire!"
Og hann sneri sjer hægt og gætilega við, eins
og hann væri hræddur um, að þetta hefði verið mis-
sýning, glapsýn, eða þá að hann hefði i raun rjettri
sjeð þá, er hann nefiidi. Og þannig var það. Ungfiú
Claire d'Arlange stóð frapiml iyrir honum.
Þessi unga stúlka, sem ætíð var vön að vera
bæði þóttafull og óframfærin, hafði haft áræði til þesw,
að fara einsömul á fund dómarans —- eða sama sem
einsömul, þvi að varia var hægt að teija kennslustiilku
hennar, er varð eftir i forsalnum. Það var auðsæi-
lega einhver sterk tilfinning, sem knúði hana til þessa,
og kom henni til að gleyma sinni venjulegu feimni og
óframfærni.
Aldrei á æfi sinni — ekki einu sinni þegar það,
að sjá hana, var hans mesta yndi, haus mesta sæla —
hafði honum virzt hún jafn töfrundi fögur, eins og
einmitt nú. Það var auðsjeð að hún var þess vit-
andi, að hún var að gegna helgri skyldu sinni, og að
hún gengdi henni — þótt ekki væri beinlínis með
ánægju, þá samt með þeirri barnslegu einfeldni, sem
í raun rjettri er sannarlegt þrekvirki.
„Við erum vist vinir enn þá, eða er ekki svo?"
spurði hún með íaunalegu brosi.
Dómarinn þoi ði ekki að taka í hanzkalausa hönd-
ina, er hún rjetti honum. Það var eins og hann
væri hræddur iim. að það myndi valda allt of ákafri
geðshræringu.
„Já", svaraði hann lágt og óskýrt. „Jeg vil ætíð
reynast yður vinveittur".
Ungfrú d'Arlange settist á sama stólinn, sem
Tabaret gamli hafði setið á á föstudagskvöldið, þegar
hann var að bollaleggja hefting Alberts, og fá varð-
haldsúiskurðiim hjá Daburon dómara. Daburon stóð
kyr, og studdi sig við skrifborðið.
„Þjer vitið víst, hvert erindi mitt er". mælti
stúlkan.
Hann kinkaði kolli til merkis um, að sto væri.
(Meira.)
— 79-
80 —