Haukur - 01.07.1901, Qupperneq 5

KONUNGUB LEYNILÖGREGLUMANNANNA.
Konungur leynilögreglumannanna.
Amerísk glæpamálssaga
eftir 01 d Sleuth.
(Pramhald.)
Á næstu strætamótum rakst Brandon á tvo menn,
er stóðu þar og stungu saman nefjum. Hann þekkti
þegar, að það voru tveir af ræningjum þeim, er neytt
höfðu Charley Brighton til að skrifa nafn sitt á fals-
aða víxilinn. Hann gekk fram hjá þeim, og Ijet sem
hann sæi þá ekki. En þegar hann skömmu síðar
leit um öxl sjer, sá hann, að þeir veittu honum eftir-
för; og nú sá hann ekki lengur til Bayard Knights.
Hann hjelt enn lengi áfram eftir strætinu, og bófam-
ir voru ætíð í hámót á eftir honum.
Brandon þótti þetta í meira lagi kynlegt, en hann
skildi samt fljótlega, hvernig í því lá. Bayard Knight
vissi ekki, að Brandon hafði sjeð þessa menn áður.
Þeir voru auðvitað kunningjar Knights; og þegar
hann varð áskynja um það, að Brandon hafði ætíð
auga á honum, og veitti honum eftirför, hvert sem
hann fór, hafði hann fengið menn þessa til þess, að
hafa gætur á Brandon, og flytja sjer vitneskiu um
það, hvar hann væri og hvað hann hefðist að í það
og það skiftið.
Þannig hjelt Brandon að þessu væri háttað, og
hann hafði gizkað nokkurn veginn rjett á. Bayard
Knight hafði þekkt Brandon, þótt, í dulargervi væri,
og hafði nú fengið bófana til þess að veita honum
eftirför, gæta hans nákvæmlega, og fyrirkoma honum
ef færi gæfist. Bófarnir voru fúsir til þessa starfa,
einkum er hann taldi þeim trú um það, að Brandon
væri eini maðurinn, er nokkurn grun hefði um víxil-
fölsun þeirra, og væri hann nú fyrir þá sök á hnot-
skóg eftir þeim.
Þannig stóð á þvi, að þessir tveir bófar eltu
Brandon. Þeir hugðust gera sjálfum sjer gagn með
því, en voru þó í raun og veru að eins fiugumenn
og spæjarar Knights.
24. kapítuli.'
Leynilögreglumaðurinn var svo óhræddur við bófa
þá, er veittu bonum eftirför, að hann ásetti sjer að
láta þá elta sig á einhvern þann stað, er þeir gæt.u
ófeilnir sýnt, hver tilgangur þeirra væri. Hann Var
vel vopnaður og við öllu búinn.
Hann hjelt áfram ofan eftir borginni, og hugsaði
sjer að heimsækja veitingamann einn, er hann þekkti.
Yeitingahús þetta var samkomustaður alls konar þjófa
og bófa. Veitingamaðurinn hafði gert sjer það að að-
alatvinnu, að varðveita stolna muni fyrir borgun; og
oft fjekk hann líka slika muni með góðu verði fyrir
vínföng sín. En það kom einnig oft fyrir, að hann
sagði til þjófanna., af ótta við leynilögi egluna, þegar
hann sá engin ráð til þess, að koma þýfinu undan,
eða ef leynilögreglumennirnir buðu honum hærri
borgun, heldur en þjófarnir. Með þessari tvöfeldni
sinni, þessu; að hann kom sjer vel bæði við þjófana
og leynilögreglumennina, hafði hann búið sjer mjög
arðsama atvinnu.
Brandon hafði mann þennan alveg í vasa sínum,
og enginn var sá maður í New Yoi-k, er Tom Curley
óttaðist meira, en konung leynilögreglumannanna.
Burt Brandon gekk fram og aftur i ýmsa króka
eftir strætunum, til þess að sjá með vissu, hvort
fantarnir væru í raun og veru að sitja um hann.
En þeir höguðu ferð sinni þannig, að þeir misstu aldrei
sjónar á honum. Þegar Brandon kom fyrir götuhorn
eitt, rak hann sig á mann, er leit út fyrir að vera
blindfullur þýzkur bófi. Leynilögreglumaðurinn sló
hann utanundir, svo að hann valt um koll. Maður-
inn brölti þegar á fætur aftur, og ætiaði að rjúka í
leynilögreglu manninn; en allt í einu nam hann staðar,
og starði á hann.
„Brandon!" mælti hann forviða.
„Kepler!" svaraði Brandon.
Þeir höfðu báðir jafn snemma þekkt hvor annan.
Brandon sagði honum nú frá þvi, að hann ætl-
aði að heimsækja Tom Curley, og rjeð Kepler af, að
fara með honum þangað.
Meðan þeir, leynilögreglumennirnir, töluðu saman,
höfðu þeir baðað höndunum í ákafa og haft önnur
málsemdarlátbrigði í frammi, eins og þeir væru að rífast
í óðaönn. Það hjeldu líka bófarnir, er numið höfðu
staðar, og haft nákvæmar gætur á þeim. Þeir þekktu
ekki Kepler, og hjeldu, að hann væri drukkinn Þjóðverji.
Leynilögteglumennirnir hjeldu nú áfram til Tom
Curleys, og sáu sjer til mikillar gleði, að bófarnir
ætluðu að elta þá þangað. Þegar Brandon kom inn
í veitingastofuna, stóð Tom Cuiley fyrir innan borðið.
Brandon laumaði að honum nokkrum seðlum, og
talaði nokkur orð við hann í hljóði. Tom Curley
hleypti hortum þá orðalaust inn í hliðarherbergi eitt,
er Brandon var vanur að hafa bækistöð sína í, þegar
hann var þar á ferð. Því næst ljet hann Kepler fara
inn í annað herbergi.
Fáum sekúndum síðar kom Brandon aftur fram
í veitingastofuna, og var nú gagnólíkur þvi, er hann
hafði áður verið.
Þegar bófarnir komu inn í veitingastofuna, sáu
þeir sjómann einn, svallaralegan í meira lagi, standa
við borðið og tala við tom Curley. Þeir vjeku sjer
að Curley, og hvísluðu ýmsum spurningum að honum.
Þeir spurðu hann um það, hvað orðið hefði af manni
þeim, er komið hefði inn rjett á undan þeim.
Curley svaraði þeim og sagði, að þar hefðu ný-
skeð komið tveir menn; þeir hefðu farið upp á loft,
en kæmu bráðum ofan aftur. Hann bauð þeim að
fá sjer sæti, ef þeir vildu hinkra við eftir þeim. Því
næst benti hann á sjómanninn, og sagði bófunum, að
það væri fornkunningi sinn, ágætisdrengur, er nú
væri að litast um í New York. Svo benti hann á
bófana, og sagði sjómanninum, að það væru tveir
vildarvinir sínir.
Sjómaðurinn spurði þá, hvort þeir vildu ekki
þiggja eitt eða tvö staup með sjer. Og litlu siðar
sátu þeir allir að drykkju, og spjölluðu um alla heima
og geima, eins og þeir væru beztu kunningjar.
Þá var allt í einu lokið upp hliðardyrum einum,
og inn um þær kom annar sjómaður, er leit út fyr-
ir að vera af skárra tagi. Hann virtist vera töluvert
ölvaður, og heimtaði vínföng handa öllum, er við-
staddir væru. Hann var hávær mjög, og hrópaði
hvað eftir annað, að hann væri skipstjóri á barkskipi,
og væri þvi sjálfsagt, að hann veitti öllum þeim, er
þiggja vildu.
- 81 —
— 82 —