Haukur - 01.07.1901, Síða 8
4
KONUNGUB UEYNILÖGEEÖLUMANNANNA.
„Já, jeg er Brandon".
Enn þá einu sinni hafið þjer dirfst að verða á
vegi rainum".
„Já, níðingur, og áður en langt um líður skal
jeg verða á vegi yðar í síðasta skifti. Af sjerstökum
ástæðum ætla jeg að láta yður sleppa hjeðan í þetta
skifti“.
„Heftið mig, ef þjer þorið“.
„Það veit heilög hamingjan, að ef þjer þegið ekki
eins og steinn, þá kem eg yður fyrir í iíkkistunni þarna".
„Bað þorið þjer ekki“.
„Gott, við skulum sjá“,“ svaraði Brandon og vatt
sjer að honum.
Knight rjetti fram skammbyssu sína, og ætlaði
að skjóta úr henni; en Brandon reif hana úr hendinni
á honum, og veitti honum um leið höfuðhögg svo
mikið, að hann leið í ómegin og fjell á gólfið.
Brandon reiddi lögregluvölinn aftur til höggs, eins
og hann ætlaði að slá Knight aftur, en þá vjek frú
Ruthendale sjer að honum, og hvíslaði einhverju í
eyra honum.
„Bjer hafið rjett fyrir yður“, svaraði Brandon.
„Komið þjer“, mælti hann enn fremur, „við skulum
fara hjeðan sem allra fyrst, og þakka. guði fyrir, að
jeg kom í tækan tíma".
„Þjer komuð einmitt mátulega til þess að bjarga
iífi mínu“.
„Já, jeg hjelt, að það gæti máske viljað til, að
þjer þyrttuð á minni liðveizlu að halda, og jeg kann
ætíð betur við, að vera einhverstaðar nálægur, þegar
þess þarf með.“
Leynilögreglumaðurinn hafði setið um fantinn, og
laumazt á eftir honum inn í húsið. Hann hefði get-
að tekið hann, og sett hann í varðhald, en hann vildi
ekki gera það, fyr en hann væri búinn að finna Renie.
Hann varð samt sannfærðari um það nú, en nokkru
sinni áður, að hún væri í klónum á Knight.
Lítilli stundu síðar voru þau Brandon og frú
Katrín komin út á götuna. Knight var ekki rakn-
aður úr rotinu, þegar þau fóru út, en þau hirtu ekki
hót um það. Þegar leynilögreglumaðurinn hafði heyrt
sögu konunnar um það, er borið hafði við um daginn,
sá hann, að hann var á rjettri leið. Hann sá það,
að Bayard Knight mundi hafa brugðið við, og flutt Renie
á brott, óðara en hann komst að því, að frú Ruthen-
dale var komin þar í húsið.
„Jeg er hrædd um, að þeir hafi drepið Renie“,
mæiti frú Katrín.
„Ekki þurfið þjer að óttast það“, svaraði Brandon.
„En líkkistan, sem var þar inni?“
„0, hún táknar ekki neitt. Þeir þora ekki að
drepa hana“.
„En máske er hún þegar dáinn. Ef til vill hafa
þeir þegar kvalið úr henni líflð með þessari migkunnar-
lausu meðferð".
„Nei, væri hún dáin, þá hefði Bayard Knight ekki
þurft að bera sig svona iævíslega til við yður“.
„Jú, það hefði hann einmitt gert. Jeg hefði þá
verið eini þröskuldurinn milii hans og auðæfa þeirra,
sem hann er að berjast, við að ná í“, svaraði frú
Katrín gagntekin af skelfingu, eins og lesendurnir
munu geta gizkað á, þar sem hún, eins og vjer vitum,
var móðir stúlkunnar.
26. kapítull.
Daginn eftir að atburðir þeir gerðust, sem hjer
hefir veríð skýrt frá, bjó Brandon sig i nýtt dulargervi,
töluvert ólíkt þeim, er hann hafði áður notað. Að
því búnu lagði hann enn þá einu sinni af stað til þess
að hafa gætur á Bayard Knight. Þegar hann hafði
verið nokkra stund á varðbergi kringum íbúðarhús
Knights, sá hann, að Knight kom út úr húsinu.
Knight hafði í þetta skifti tekið á sig umrennings
gervi, en Brandon þekkti hann samt sem áður undir
eins. Leyniiögreglumaðurinn var þar á móti svo á-
gætlega útbúinn, að það hefði þurft enn þá skarpskygn-
ari mann, heldur en hann sjálfan, til þess að þekkja
hann.
Bayard Knight hjelt áleiðis til járnbrautarstöðv-
anna, og Brandon veitti honum eítirför. Þegar þeir
komu þangað, ætlaði eimlest að fara að leggja af
stað til Jersey. Knight tók sjer far með henni, og
þegar lestin var að fara af stað, steig Brandon inn í
sama klefann, sem Knight hafði farið inn í.
Brandon tók frjettablað úr vasa sínum, og ijet
sem hann læsi i því, en hafði þó ávailt gætur á Knight..
En Knight sat hreyfingariaus í einu klefahorninu, og
starði jafnt og þjett á Brandon.
Um kvöldið nam lestin staðar í bæ einum í New
Jersey. Knight var þá auðsæilega farinn að álíta
förunaut sinn eitthvað tortryggilegan, farinn að fá ein-
hvern beyg af honum, þótt hann þekkti hann ekki.
Óðara en iestin nam staðar, steig hann út úr vagnin-
um, og hraðaði sjer á brott, en leit þó við í öðru
hvoru spori. En leynilögregJumaðurinn beið rólegur í
vagnklefanum, eins og ha-nn ætlaði eitthvað lengra.
Að fimm mínútum liðnum lagði lestin aftur af
stað. Þegar hún var komin nokkra faðma frá járn-
brautarstöðinni, og áður en hún hafði náð fullri ferð,
stökk Brandon af vagninum. Þá var komið myrkur,
svo að hann sást ekki frá brautarstöðinni. Hann
skundaði þegar aftur til stöðvarinnar, og þegar hann
var nærri því kominn að henni, vissi hann ekki fyr
til, en hann mætti Bayard Knight.
Á þessum fáu mínútum, sem Brandon sat í vagn-
klefanum, eftir að Knight var fan'nn, hafði hann breytt
útliti sínu gersamlega, skift um skegg og parruk og
andlitslit, og að nokkru leyti um klæðnað.
Bayard Knight leit á hann með hvössu augnaráði,
og hjelt svo áfram leið sína.
Leynilögreglumaðurinn sneri við og hjelt í há-
mót á eftir honum. Bayard Knight fór inn í hús
eitt lítið, er var skammt frá veginum; en Brandon
fann sjer sæti skammt frá húsinu, og beið þar róleg-
ur eftir því, að Knight kæmi aftur út.
Að hálfri stundu liðinni kom maður út úr húsinu.
Að því er allt útlit snerti, var hann næsta ólíkur þeim,
er inn hafði farið; en Brandon, sem var hverjum
manni gleggri, sá þó þegar, að þetta virðulega snyrti-
menni var sá hinn sami Bayard Knight, sem hálfri
stundu áður hafði farið inn í húsið, klæddur og útbú-
inn sem umrenningur. (Meira.)
— 87
-88 —