Haukur - 01.09.1901, Blaðsíða 3

HVKB VAB MOBBINGINN ?
hann verði leiddur nð höggstokknum, þá skal saraa
höggið verða okkur báðurn að bana“.
Claire ætlaði að fara, en dómarinn aftraði henni
frá því. Hann áleit það blátt áfram synd, að láta
hana vera í nokkrum vafa um sekt Alberts.
Úr því hann hafði á annað borð farið svona
iángt, áleit hann það skyldu sína, að segja henni ailt.
Hann unni stúlkunni enn þá, og vildi þess vegna
gjarnan hlífa henni við sorg þeirri og vanvirðú, er
hún hlaut að hafa af þvi, að draga sig lengur eftír
Albert, de Commarin.
„Ef yður væru kunnar allar þær sannanir, sem
jeg hefi fengið", mælti hann þurlega. „þá mynduð
þjer ekki iengur vera í neinum vafa“.
„Segið mjer þá alt eins og er“, mælti hún.
„Þjer óskið þess, ungfrú góð; gott og vel. Jeg
skal þá byrja á því, að segja yður eitt, sem í raun
og veru er fullnægjandi sönnun: Morðið var framið
á þriðjudagskvöldið, 6. þessa mánaðar, og ákærði get-
ur ekki gefið neina skýrslu um það, hvar hann var
eða hvað hann hafðist að þetta kvöld. Hann fór út,
og kom ekki heim aftur fyr en klukkan tvö um
nóttina, og þá voru fötin hans öll út ötuð og hanzk-
arnir hans klóraðir og rifnir".
„Nú er nóg komið!“ hrópað Ciarie, og augu
hennar ljómuðu af gleði. „Þjer segið, að morðið hafi
verið framið síðastliðið þriðjudagskvöld?'1
„Já, ungfrú“.
„Sje það sterkasta sönnunin yðar“, mælti Claiie,
„þá er hún ekki lengur til. Albert dvaldi allt það
kvöld hjá mjer“.
„Hjá yður?“ stamaði dómarinn.
„Já, hjá mjer, á heimili mínu“.
„Hvað segið þjer?“ mælti dómarinn. „Undirgreif-
inn var heima hjá yður? Amrna yðar, stofumær yð-
ar og þjónustufólk sá hann og talaði við hann?*
„Nei, hann kom og fór svo, að enginn varð var
við hann. Hann vildi ekki láta neinn sjá sig; hann
kaus helzt að vera einn með mjer“.
„Segið nú ekki iengur", mælti dómarinn, og var
eins og honum yrði hughægra.
„Nú skil jeg allt saman", hugsaði hann með
sjer. „Hún hefir einsett sjer, að neyta allra bragða
til þess að frelsa hann, jafnvei þótt hún verði að
leggja sóma sinn og mannorð í sölurnar. Veslings
stúlka; en skyldi henni einmitt núna hafa dottið þetta
ráð í hug?“
En ungfrú de’Ariange tók orðin „segið nú
ekki lengur" á annan hátt. Hún hjelt, að Daliuron
væri forviða á því, að hún skyldi hafa átt launfund
með Albert.
„Þetha, að þjer skuluð véra hissa á slíku, er
móðgun heria minn“, mælti hún.
„Ungfrú —“.
„Stúlka af mínum ættum getur átt fund með
unnusta sínum á laun, án þess að þurfa að óttast, að
nokkuð það komi fyrir, sem hún þarf að skammast sín
fyrir'.
„Það varalls ekki tilgangur minn, að móðga yður,
eins og þjer ímyndið yður, ungfrú“, svaraði dómarinn.
„Jeg er eitiungis hissa á því, nð herra de Commarin
skyldi þurfa að heimsækja yður á laun, þar sem rjett
var komið að brúðkaupi ykkar, og hann þess vegna
hafði fullan rjett til að sýna sig ódulinn á hvaða
tíma sem var. Og jeg er sömúleiðis hissa á því, að
fötin hans skyidu í slíkri heimsókn geta fengið það
útlit, sem þau höfðu, þegar við fundum þau“.
„Það er með öðrum orðum", mælti Claire nöp-
ur, „að þjer efizt um, að jeg segi satt“.
„Atvikin eru þannig löguð, ungfrú“.
„Þjer sakið mig þá um lýgi, herra minn. En
þá skal jeg segja yður það, að værum við glæpamenn,
myndum við ekki mannspilla okkur á því, að rjett-
læta okkur; við myndum þá aldrei biðjast vægðar
eða fyrirgefningar".
Þessi þóttalegi fyrirlitningarblær á orðum ungfrú
de’Arlanges varð að eins til þess, að gera dómarann
reiðan. Hvað húti gat farið iila með hann!
Og það einungis vegna þess, að hann vildi ekki
gera svo lítið úr sjer, að láta harta telja sjer trú um
allt.
„Fyrst og frenrst er jeg dómari, ungfru“, mælti
hann harðneskjulega, „og sem dómari hlýt jeg að
gera skyldu rnína. Glæpur er framinn. Allt bendir
á, að Albert de Commarin sje sá seki. Jeg iæt taka
hann og setja hann í varðhald. Jeg yfirheyri hann,
og sje, að mjög margar og sterkar sannanir koma
fram gegtr honum. Þjer komið og segið mjer, að þær
sjeu ósannar, en það er ekki nóg. Meðan þjer töluð-
uð við mig sem vin yðar, var jeg Ijúfur og góður.
En nú er það dómarinn, sem þjer talið við, og það
er dómarinn, sem svarar yður: „Sannið það, sem
þjer segið“*.
„Drengskaparorð mitt, herra minn — —“
„Sannið það. segi jeg“.
Ungfrú d’Arlartge stóð hægt upp úr sæti sínu,
og leit forviða og tortryggnislega á dómarann.
„Hjálpið mjer þá til að sanna, að það er satt,
sem jeg hefi sagt. Jeg slcal segja yður allt“.
Daburon var fullkomlega sannfærður unt, að Claire
væri að reyna, að leika á hann. Hann hugsaði með
sjer, að garnan væri að vita, hvaða skröksögu hún
ætlaði nú að setja saman. (Meira).
*
cTiaisíar.
Sjálfsagt, hefir engu í þessum heimi verið svo
rjettlátlega skift meðal mannanna, sem heilbrigðri skyn-
semi. Allir þykjast hafa hana í svo ríkum mæli, að
jafnvel þeir, sem aldrei þykjast hafa nóg af neinu
öðru, kvarta þó aldrei um það, að þá skorti skyn-
semi.
Kærleikurinn talar aldrei útlenda tungu.
Þvi meir sem menn þykjast kenna í brjósti um
þig, því minni von er um, að þeir hjálpi þjer.
Til þess að vera regluleg gæs, og til þess að vera
reglulegur engill, vanta konurnar oft og einatt ekkert
annað, en — vængina.
Annara leyndarmál geta menn oft vai'ðveitt, en
aldrei sín eigin leyndarmál.
— 101 —
— 102 —