Haukur - 01.09.1901, Blaðsíða 4

KONUNGUR LKTNXIíÖGREGLUMANNANNA.
Konungur leynilögreglumannanna,
Amerísk glæpamálssaga
eftir Old Sleuth.
(Niðurlag.)
Brandon elti Bayard Knight, unz hann sá hann
fara inn í stórhýsi eitt, er auðsæilega var geðveikra-
spítali.
„Þarna er hún geymd", hugsaði Brandon með
sj*r.
Maður sá, sem lauk upp fyrir Knight, fór með
hann eftir löngum gangi inn í aískekkt herbergi. Litlu
síðar kom maðui' einn inn tii hans; það var miðaldra
maður, fádæmisiega hvasseygur og hörkuiegur. Hann
var auðsæilega útlendingur.
,Komið þjer sælir, herra Grant; það var gott að
þjer komuð“, mælti hann.
„Hvernig líður sjúklingnum, Hilker?" spurði
komumaður.
„Satt að segja er jeg mjög hræddur um hana.
Jeg er dauðhræddur um, að hún sje í raun og veru
búin að missa vitið“.
„Hv.aða bull. Af hverju dragið þjer það?“
„Það skal jeg segja yður. Fyrst var hún hams-
laus af reiði, svo varð hún allt í einu þunglynd og í'auna-
mædd, og nú er hún allt í einu orðin kát og ánægjuleg.
Jeg er hræddur um, að þessi skyndilega breyting sje
merki þess, að hún sje að hugsa nm að fyrirfara
sjer“.
„Eru ekki hafðar gætur á henni?“
„Jú, en það má vara sig á henni. Það, að hún
er svona glöð og ánægð, bendir á, að hún veit, hvern-
ig hún á að framkvæma áform sitt“.
„Haldið þjer að hún sj* í sambandi við nokk-
um?“
„Nei, hvern ætti hún svo sem að geta komizt í
samband við hjer?“
„Einn af skarpskygnustu og ráðslyngustu mönn-
um Bandaríkjanna er þó á hnotskóg eftir mjer“.
„Hver er það?“
„Brandon leynilögregiumaður*.
Lítin grun hafði Bayard Knight um það, að
leynilögreglumaður sá, er hann talaði um, stóð fyrir
utan gluggann á herbeigi því, sem þeir voru í, og
hlustaði á samtal þeirra.
Þegar Knight nefndi nafn Brandons, kipptist Hilker
við og mælti:
„Jeg vona þó, að sá maður hafi ekki neinn grun
um það, að stúlkan er hjerna í húsinu, einkum ef
honum er nokkuð um hana hugað“.
„Hvers vegna óttizt þjer hann öðrum fremur?*
„Við höfum einu sinni áður átt dálítið í höggi
hvor við annan, og jeg veit, að það er slæmt að
hafa hann á hælunum á sjer. f'jer eruð þó víst á-
reiðanlega viss um það, að hann hafi ekki veitt yður
eftirför hingað?“
„ Já, það er jeg viss um. Auðvitað er hann slæg-
ur og brögðóttur, en jeg verð þó að hrósa mjer af
því, að jeg sje honum fremri".
„All right, það er líka bezt bæði fyrir yður og
mig. En nú skulum við snúa okkur að erindinu.
Þjer eruð að hugsa um, að giftast stúlkunni i kvöld?
— 103 —
Hafið þjer gert allar nauðsynlegar ráðstafanir til þess,
að það geti orðið?“
„Já“.
„Og eruð þjer undir það búinn, að ljúka viðskifta-
- reikningi okkar?“
„Að nokkru leyti“.
„Jeg geri mig ekki ánægðan með það. F’jer
verðið að borga mjer upp í topp það sem okkur kom
saman um“.
„Jeg get borgað helminginn, og gefið yður trygg-
ingu fyrir hinum helmingnum“.
„Nei, hættið nú, Grant. Jeg þekki yður frá fornu
fari. Út með peningana, hvern einasta dollara, því
að annars eru yðar dagar taldir“.
„En ef jeg kaila nú á Brandon mjer til aðstoðar!"
Hilker læknir varð fölur sem nár, og augnaráð
hans varð allt í einu býsna ískyggilegt.
„Jeg sje, að þjer grípið til yðar gömlu bragða",
mælti hann; „en í þetta skifti kemur lævísi yðar ekki
að tilætluðu liði. Þegar jeg fer að hugsa mig um, sje
jeg, að það gæti sjálfsagt borgað sig fyrir mig, að
giftast henni sjálfur".
„Hvað gerið þjer yður ánægðan með minnsta
upphæð nú í svipinn?“
„Alia upphæðina, sem okkur kom saman um.
Minna geri jeg mig ekki ánægðan með. Jeg hefi
líka orðið að múta einum tveimur eða þremur mönn-
um hjer í húsinu, til þess að fá þá til að þegja“.
„Jeg þarf að fá að tala við Renie“.
Þetta var í fyrsta skifti, sem þeir nefndu nafn
stúlkunnar. Brandon fjekk hjartslátt af fögnuði. Nú
var ekki lengur neinn efi á því, að þessi yndisfagl-a
stúlka var á lífi, og nú taldi hann sjálfsagt, að sjer
myndi takast, að frelsa hana úr klóm níðinga þeirra,
er hjeldu henni leyndri.
„Jeg skal lofa yður að koma með mjer inn til
hennar", sagði læknirinn. „En hafið það hugfast,
að þjer verðið að borga mjer það sem mitt er, og
hirða stúlkuna nú þegar í kvöld, eins og þjer hafið
skuldbundið yður til. Jeg þori ekki að hafa hana
lengur hjerna“.
„Jeg þarf að tala einsamall við stúlkuna“, mælti
Knight.
„ Jæja; en reynið ekki að beita mig neinum brögð-
um, því að þá grafið þjer að eins sjálfum yður gröf“.
Læknirinn stóð upp og tók lampa, og svo fóru
þeir báðir út. úr herberginu.
Leynilögreglumaðuriun reyndi að opna skrifstofu-
gluggann, og tókst honum það von biáðar. Hann
skreið því næst inn um gluggann, settist í hæginda-
stól einn, og mælti við sjálfan sig:
„Það er bezt, að jeg bíði hjerna þangað til lækn-
irinn kemur'.
27. kapítnli.
Aldrei á æft sinni hafði Brandon fundið jafn sárt
til þess, að hann þarfnaðist hugarhvíldar, eins og
einmitt nú, er hann sat þarna og beið eftir þessum
dularfulla lækni.
Hann hafði beðið stundarkorn, þegar Hilker lækn-
ir kom inn.
Læknirinn nam staðar við dyinar, og starði
litla stund á gestinn, auðsjáanlega alveg forviða.
— 104 —