Haukur - 01.01.1902, Blaðsíða 3

hVer var morbinginn ?
yfirheyrður af hæstarjetti, þá hefði jeg mætt sjálf í
rjettinum, og skýrt, frá öllu eins og var. Auðvitað
hefði jeg hætt mannorði mínu með því; en hvað kæri
jeg mig um almenningsáiitið, þegar jeg á ást hans vísa?“
Hún stóð upp og lagfærði á sjer kápuna og
hattinn.
„Er það nauðsynlegt“, spurði hún, „að jeg bíði
hjer, þangaö til þeir koma aftur, lögreglumennirnir,
sem eru að skoða girðinguna?“
„Nei, það er ekki nauðsynlegt, ungfrú“.
„Þá á jeg ekki annað eftir, en að biðja yður að
láta Albert lausan“.
„Honum skal verða sleppt svo fljótt sem auðið
er; því lofa jeg við drengskap minn“.
„Látið þjer hann lausan í dag, kæri herra Da-
buron, nú, undir eins. Fyrst hann er saklaus, verðið
þjer að vera góður við okkur, því að þjer eruð vinur
okkar".
„Þetta, sem þjer biðjið mig um, er ógerningur,
ungfrú", mælti hann svo lágt, að það heyrðist varla.
„Væri það undir mjer einum komið, þá gæti jeg ekki
— jafnvel þótt hann væri sekur — þolað, að sjá yð
ur gráta, og neitað að hjálpa yður“.
Dómarinn stóð upp, til þess að fylgja henni til
dyra; en hún var þegar horfin.
táapíluli.
Daburon dómari hafði orðið býsna, forviða, þegar
ungfrú Claire kom að heimsækja hann. En þó datt
enn þá meira ofan yfir de Commarin, þegar þjónninn
hans hvíslaði að honum, að ungfiú d’Arange óskaði
að fá að taia við hann eitt augnablik.
Hann var í vafa um það, hvort hann ætti að
veita henni áheyrn eða ekki. Hann var hræddur um,
að þau mundu lenda i rifrildi.
Hann þóttist vita það, að hún gæti ekki borið
hlýjan hug til hans, seVn hafði barizt með hnúum og
hnefum móti þvi, að fá hana fyrir tengdadóttur. Hvaða
erindi gat hún átt við hann? Spyrja um Albert,
auðvitað. Og hverju gat hann svarað henni? Senni-
legast, að hún væri ákaflega taugaviðkvæm, og fengi
krampa og yfirlið, svo að hann yrði í vandræðum
með hana. En svo fór hann að hugsa um það, hve
átakanlega sárt þetta hlyti að hafa verið fyrir hana,
og fór hann þá að kenna í bijósti urn hana.
Hann fann til þess, að það var bæði grimmúð-
ugt og skammarlegt af honum, að synja henni við-
tais — henni, sem hafði átt að verða tengdadóttir
hans, undirgreifafrú de Commarin. Hann gerði henni
orð, og bað hana að bíða uokkrar mínútur. Hann
ljet hana ekki bíða lengi.
Hann vissi, að fundur þeirra myndi verða rauna-
lega óviðfelldinn, en hann var við öllu búinn.
Þegar hann kom inn til ungfrú Claire, heilsaði
hún honum einstaklega kurteislega.
„Fyrirgefið herra minn---------“, mælti hún.
„Þjer hafið sjálfsagt komið, vesiings barn, til
þess að fá fregnir af aumingja piltinum, ólánsaum-
innjanum þeim?“ spurði de Commarin.
„Nei,“ svaraði stúlkan. „Jeg kom þvert á móti
til þess, að segja yður nýjungar. Albert er saklaus“.
Greifinn virti hana fyrir sjer. Hann þóttist skilja,
að hún myndi vera orðin sturluð af harmi.
„Jeg hefi reyndar aidrei efast um það, að hann
væri saklaus“, mælti Claire enn fremur; „en nú hefi
jeg áreiðanlega sönnun fyrir því“.
„Er það nú áreiðanlega víst, þetta sem þjer seg-
ið?“ spurði greifinn, og var auðsjeð á svip hans, að
hann efaðist um að svo væri.
Ungfrú d’Ariange skyldi hann. Hún var orðin
reyndari eftir samræðurnar við Daburon.
„Jeg segi ekki annað en það, sem er í alla staði
rjett, og auðvelt að sanna“, svaraði hún. Jeg kem
einmitt frá Daburon, rannsóknardómaranum, sem er
vinur ömmu minnar, og vegna þess, sem jeg hefi
sagt, honum, er hann orðinn sannfærður um, að Al-
bert sje saklaus“
„Sagði hann það, Claire!“ mælti greifinn. „Er
það nú áreiðanlegt, að yður skjátlist ekki?
„Það er áreiðanlegt. Jeg sagði honum frá nokk-
uru, sem enginn vissi, og Albert, sem er prúðmenni
og góður drengur, gat ekki skýrt frá því. Jeg sagði
honum frá þvi, að Albert var allt kvöldið hjá mjer í
garðinum heima hjá ömmu minni — þetta sama kvöld,
sem glæpurinn var framinn.*
„En sögusögn yðar er ekki einhlít".
„Nei, en það eru nægar sannanir, og rjettvísinni
er nú kunnugt um þær“.
Menn eru venjulega gjarnir á að trúa því, sem
þeir vona og óska, að sje satt. Það var einstaklega
auðvelt, að sannfæra de Commarin. Hann trúði stað-
hæfing stúlkunnar, án þess að hugsa frekara um það.
Hann fjellst á skoðun hennar, án þess að spyrja sjáif-
an sig, hvort það væri hyggilegt að gera það.
Albert, saklaus! Hvilík raunabót, hvílíkur harma-
ljettir! Claire hafði fært honum óvænt, fagnaðartið-
indi. Flonum fannst sem hún væri boðberi hamingj-
unnar og vonarinnar. [’essa þrjá siðnstliðnu daga
hafði hann skilið það og fundið ti) þess, hve heitt
liann unni Albert. Hann hafði elskað hann innilega,
og aldrei getað fengið af sjer, að viðurkenna hann
ekki sem son sinn, þrátt fyrir hina óttalogu grunsemd,
hina skelfilegu óvissu að því er snerti faðerni hans.
Umhugsunin um það, að Albert var sakaður um g!æp,
og um hegningu þá, sem hann hlaut að verða dæmd-
ur í, hafði næstum farið með gamla manninn. Og
nú kom það úr kafinu, að drengurinn var saklaus.
Engin skömm, engin hneykslanleg málaferli; nafnið
Commarin átti ekki fr-amar að héyrast í þingsalnum.
„En — ætla þeir að láta hann lausan, ungfrú?“
spurði gteifinn.
„Nei, því miður gera þeir það ekki. Jeg krafðist
þess, að þ*ir ljetu hann tafarlaust lausan, en dómar-
inn sagði, að þess væri enginn kostur, að hann rjeði
minnstu um það sjálfur, og að örlög Alberts væru
undir mörgum öðrum komin. Þá var það, að jeg
einsetti mjer að fara til yðar, og leita yðar fulltingis".
„Get jeg þá nokkuð gert?“
„Jeg vona að minnsta kosti að þjer getið það. Jeg
er svo einstaklega fávís, og þekki enga. Jeg veit
ekki hvað þarf að gera, til þess að honum verði sleppt
úr varðhaldinu. En einhver úrræði hljóta að vera til,
til þess að ná rjetti sínum. Viljið þjer ekki reyna
ö!l hugsanleg ráð, þjer, sem eruð faðir hans?“
„Hvaða. ráð, og hvar?“ spurði hann. „Hvaða dyr
eigum við að knýja með von um heppiiegan árangur?
- 125 —
— 126 —