Haukur - 01.01.1902, Blaðsíða 4

TtVER VAR MORDINGINN ?
Við þurfum að fá einhvern í lið með okkur, sem get-
ur frætt okkur á því, hvert við eigum að snúa okkur
— einhvern fróðan mann, helzt málaflutningsmann.
Nú datt mjer það í hug — það er Noel-----------“
Claire leit forviða á hann.
,Hann er sonur minn“, mælti greifinn, auðsæi-
lega utan við sig, — iíka sonui' rninn, bróðir Alberts.
Hann er afburðamaður og mesti sómamaður", mælti
hann onn fremur, og andurtók þar með það, sem
hann hafð heyrt Daburon segja um hann. „Hann er
málaílutningsmaður; hann er gagnkunnugur öllu því,
sem að dómsmálum lýtur, og gétur því ságt okkur,
hvað við eigum að gera“.
Ungfrú Claire var auðsæilega arrii í því, að nafn
Noels skyldi hafa blandazt inn í samræður þeirra, og
greifinn tók eftir þvi.
„Verið þjer alveg ókvíðin, barnið mi'tt*, mælti
hann. „Noel er vænsti drengur, og honum þykir inni-
lega vænt um Albert. Ekki að hrista höfuðið. Noel
sagði mjer -— einmitt hjerna í þessu herbergi — að
hann tryði því ekki, að Albert væri sekur. Hánn
sagði, að hann skyldi gera. allt, sem í hahs valdi
stæði, til þess að kippa þessu óttalega mistæki í Iag,
og að hann skyldi verja mál hans“.
Þessar fullyrðingar voru stúlkunni ekki nógar.
„Hvað hefir þessi Noel þá gert til þess að fá Al-
bert sýknaðan?* hugsaði hún með sjer. En hún sagði
ekki neitt.
„Jeg ætla að senda eftir hocum", mælti de
Commarin. „Hann er hjá móður Alberts, sem hefir
alið hann upp; hún liggur fyrir dauðanum“.
„Móðir Alberts?"
„Já, barnið mitt. Albert mun skýra fyrir yður
það, sem yður virðist ef til vill torskilið. En nú verð-
um við að hraða okkur — — “
Hann þagnaði allt í einu. Honum datt í hug, að
hann gæti farið sjálfur til Noels, í stað þess að senda
eftir honum. Þá gat hann fengið að sjá maddömu
Gerdy um leið, og hann langaði mjög til' þess, að sjá
hana áður en hún dæi.
„Það er máske betra, að jeg fari sjálfur til Noels“,
mælti hann.
„Við sbulum þá fara undir eins“.
„Jeg veit ekki hvort jeg get •— hvort það er rjett,
að jeg láti yður koma með mjer, barnið mitt. Það
verður að taka tillit — -—“
„Nei, við þurfum ekki að taka tillit til neins“, svar-
aði Claire óþolinmóð. „Með yður og hans vegna gót
jeg farið hvert sem vera vill. Er það ekki óhjákvæmi-
legt, að jeg skýri frá því, sem jeg veit? Sendið þjer
bara ömmu minni boð með honum Schmidt, kerrusvein-
inum mínum, og svo er jeg albúin að fara með yður“.
„Gott og vel“, mælti greifinn. Þvi næst'hringdi
hann, og bað þjón einn, er inn kom, að hafa tii vagn-
inn sinn.
fegar þau Claire og hann voru setzt upp í vagn-
inn, mælti hann við þjóninn.
i „Rue St. Lazare, fljótt*.
Að lítilli stundu liðinni vorú þau komin aha leið.
Dyravörðurinn vísaði þeim á herbergi þau, sem madd-
ama Gerdy bjó í.
„Hvar er herra Noel Geidy?“ spurði greifinn
þjón þann, er stóð í anddyrinu.
Málaflutningsmaðurinn var nýfarin út. Þjónninn
vissi ekki, hvert hann hafði farið, en hanri hafði sagt,
að hann kæmi aftur að hálfri stundu liðinni.
„Þá bíðum við eftir honum*, mselti greifinn.
Hann fór inn, og þjónninn vjek til hliðar, til þess
að hleypa honum fram hjá sjer.
Noel hafði reyndar harðbannað honum, að hieypa
nokkrum gestum inn, en de' CÖmmarin greifi var einn
af þeim mönnum, sem hafa eitthvað það í útliti sinu,
er lætur þjónana gleyma því, sem fyrir þá hefir verið iagt.
í’egar þau, greifinn og úngfrú d’Ariange, komu
inn í saiinn, yonr þar þrír menn fyrir, sóknarprestur-
inn. lækniriun og gamall herforingi, er bar á sjer
merki heiðnrsfylkingarinnar. Þeir sátu við arninn og
töluðu saman, og ufðu auðsæilega forviða af komu
gestanna.
„Jeg vona að þjer afsakið mig, herrar mínir, ef
jeg veld ónæði eða óþægindura", mælti greifinn.
„Það var ekki tilgangur minn, þegar jeg sagði, að jeg
ætlaði að bíða eftir Nuel, sem jeg þarf nauðsynlega
að taia við. Jeg er de Commarin greifi".
Þegar gamli hermaðurihn heyrði þétta nafn, sleppti
hann tökum af sbólbaki því, er hánn hafði haldið um,
og rjetti höfuðið þóttalega. Heiftareldur brann úr aug-
um hans, og hann kreppti ósjálfrátt hnefann. Yarir
hans bærðust litið eitt, eíns og hann ætlaði að segja
eitthvað, en hann stillti skap sitt og dró sig i hlje út
að glugganum. Hvorki greifinn nje hinir karlmenn-
irnir tóku eftir þessu, en Claire sá það.
Ungfrú d’Arlange set.tist á stól einn út við vegg-
inn, en greifinri, er virtist vera mjög utan við sig,
vjek sjer að prestinum, og spurði hann í hljóði:
„Hvernig líður maddömu Gerdy?“
Læknirinn heyrði spurninguna og færði sig nær.
Honum þótti vænt um, að fá tækifæri til að tala við
svo tiginn og mikilsmetinn mann, sem de Commarin
greifa, og. koma. sjer í kynni Við hann.
„Jeg er hræddnr um, að hún geti ekki einu sinni
lifað til kvöldsins", sagði hann.
Greifinn ■ þi ýsti hendinni að enni sjer, eins og
hann hefði allt í einu fengið óþolandi höfuðverk.
„Þókkir hún vini sína?“ spurði hann eftir litla þögn.
„Nei. En það hefir samt orðið töluverð breyt-
ing. síðan í gærkvöld. Þá var hún fjarskalega óróleg,
og fjekk hvert óniðskastið á fætur öðru. En áðan
hjeldum við, að hún ætlaði að fara að fá rænu aftur,
og þá senduin við eftir prestinum".
„En það varð því miður ekki að neinu liði“,
mælti presturinn. „Hún er alveg ráðlaus og rænu-
laus, veslings konan“.
„Hún er víst ákaflega þjáð*, sagði læknirinn.
T sörrm svipan heyrðu þeir þjáningavein og stunur
úr næsta herbergi, sem staðfest.u orð iæknisins.
„Heyrðu þjoi það?“ spurði grBifinn, og nötraði
eins og hrísla.
Olaire skildi ekkert af þvj, er fram fór. Einhver
óttaleg óhugð hafði gripið hana allt í einu, eftir að
hú'n var komin þarna inn, og henni fannst sem illvild
og mannvonzlca hefðu eitrað loftið kringunr hana.
Hún var hrædd, stóð upp af stólnum og skundaði til
gi'eifáns. (Fnurih.).
— 127 —
— 128 —