Haukur - 01.01.1902, Page 6

HVÍTA VOFAN.
átt hjer heima, en einhver tortímandi bölvun hefði nú
gert allan hugnað heimilisrœkan.
Þegar Eady kom upp á efsta lyfti eystri turnsins,
stóð hún litla stund kyr og hlustaði, en drap siðan hægt
að dyrutn. Og með því að enginn gegndi henni, tautaði
hún lágt við sjálfa sig:
»Hamingjan góða hjálpi mjer! Kaffið verður kalt,
og húsbóndinn verður bálvondur, og svo koma einhver
ósköpin fyrir. Það væri fróðlegt að vita, hvað hann er
nú að gera«.
Hún drap aftur að dyrunt — þyngra en áður, og
var þá svarað með byrstri röddu:
»Geturðu ekki komið inn án þess að vera allt af að
berja? Komdu inn, kerling, og stattu ekki þarna þangað
til maturinn er orðinn ón/tur«.
Gamla konan fór inn. Herbergið var áttstrent, stórt
og rúmgott. Á miðju gólfi var langt borð, og á því voru
bækur og /ms pentlistaráhöld. Öðrumegin við borðið var
pentgriud, og var dúkur breiddur yfir myndiua. Yið einn
vegginn var eldstó; annars vegar við hann var skápur,
fullur af bókum, en hins vegar stór, sporöskjulagaður
spegill, ofurlítið íhvolfur. Á næsta vegg við þann, sem
spegillinn var á, voru tveir gluggar, er náðu yfir allan
vegginn, og á þar næsta vegg, framhlið turnsins, var einn
gluggi, og hjekk sín litmyndin hvoru megin við glugg-
ann; það voru s/nishorn af listgáfu húseigandans, eftir-
myndir eftir fornum listaverkum.
Legubekkur einn var við gluggann á framhliðinni, og
nokkiir stólar voru til og frá um herbergið. Eigandi
hússins sat á einum stólnum. Það var maður á sjötugs
aldri, hár vexti, þreklegur og þeldökkur. Hár hans var
silfurhvítt, og andlitið hrukkótt og fyrirgengilegt, bæði af
elli og þó einkum af vanstilltu geðslagi. Augnabrúnirn-
ar voru miklar og loðnar, augun tinnusvört og leiftruðu,
eins og eldur brynni úr þeim; nefið var beint, varirnar
þunnar og hakan framskagandi, og bar það allt vott um
ósigrandi vilja. Hann var skarpleitur mjög, og svipurinn
harður og grimmdarlegur.
Það var auðsjeð, að þetta var andlit á manni, sem
hafði syndgað og kvalizt, en aldrei iðrazt. Og þegar hann
rjetti fram löngu, mjóu höndina sína, og lagði frá sjer
bók þá, er hann hafði verið að lesa í, var auðvelt að
hugsa sjer, hvernig hún myndi hremma r/tinginn, og reka
hann í hjartað á þeim, sem eitthvað gerði á hluta hans.
Hann virtist vera fokreiður við Eady gömlu, vegna
þess að hún kom ekki tafarlaust inn með matinn, og þegar
hún setti bakkann á borðið, hvessti hann augun á hana
og mælti:
»Nú, það var þó mikið, að þú komst loksins. Hvers
vegna komstu ekki inn undir eins, eins og jegsagði þjer?«
»Vegna þess að jeg heyrði ekki til yður«, svaraði
Eady snúðug. Hún var sem sje töluvert uppstökk líka,
og hún hafði komizt að því, að eina ráðið til þess að fá
húsbónda hennar góban, var það, að svara honum öðru
hvoru í sama tón.
Hann hleypti brúnum og horfði litla stund á hana
með fyrirlitningarsvip, en tók síðan að athuga rjetti þá,
er hún hafði borið á borð fyrir hann. Því næst spurði
hann með þjósti miklum:
»Hvernig stendur á þessu? Hvar eru hrjefin og
blöðin, sem Pierre átti að sækja?«
»Hann er ókominn frá pósthusinu enn þá. En þjer
þurfið ekki að stökkva svona upp á nef yðar út af því,
og líta út, eins og þjer væruð að hugsa um að jeta mig
í staðinn fyrir kvöldmatinn. Jeg get svei mjer ekki að
því gert, þó að Pierre sje svona lengi, og drekki kannske
meira en góðu hófi gegnir«.
Það brann heiftareldur úr augum hans, en honum
fannst hún komast svo skoplega að orði, að hann gat ekki
varizt þess, að reka upp skellihlátur, sem reyndar var
svo kuldalegur og gleðisnauður, að það var öðru nær, en
að gamla konan tæki hann sem fagnaðarmerki. Hún
spennti greipar og setti upp gamla, hörkulega þrjózku-
svipinu sinn, sem húsbóndi hennar kannaðist svo vel við.
»Nú, jájá, þú ert hörð í horn að taka í kvöld, kerl-
ingarhrotan, hörð eins og harðasta stál. En eldurinn
bræðir stálið, gamla, og jeg er sonur eldsins. Eldguðinn
Vulkanus var faðir minn, og Ate, gyðja bliudninuar, var
móðir mín, svo að það er ráðlegast fyrir þig, að gæta
þín og egna ekki skap mitt«.
»Mjer hefir sannarlega ekki komið neitt slíkt til hug-
ar. En nú er ráðlegast fyrir y ð u r, að borða hrískök-
urnai' mínar og drekka kaffið, meðan það er liæft til að
koma í kristins manns maga«.
»Ha, ha, ha, þú segir satt, gamla, og jeg held það
sje bezt að fara að ráðum þínum. En farðu nú og gættu
að því, hvort bölvaður brennivínsbrúsinn, hann Pierre, er
kominn með brjefin. Jeg get fullvissað þig um það, að
það er ekki hollt fyrir þig, að koma aftur án brjefanna«.
Blökkukonan fór út, og húsbóndi hennar settist að
kvöldverði. Hann borðaði hægt og rólega, eins og sann-
ur sælkeri, er bar skyn á að meta ljúffenga rjetti, og
matreiðslukonu þá, er útbjó þá handa honum. Þetta
vissi Eady líka vel, og þess vegna var hún ávallt nokk-
urn veginn örugg um sig, hversu ofsalega sem húsbóndi
hennar ijet.
Þegar Lecour hafði lokið máltíðinni, hallaði hann sjer
ánægjulegur aftur að stólbakinu, eins og hann væri að
hugsa um það, hvílík sæla það væri, að geta allt af kos-
ið um rjetti, og fengið þá alla að öllu vel tilreidda. En
hann gat samt ekki lengi haft hugann við það, og fór að
verða óþolinmóður að bíða eftir brjefunum, sern hann
bjóst við að myndu flytja sjer mjög mikilsverð tíðindi.
Hann stóð upp, og gekk fiam og aftur um gólfið
með hendurnar fyrir aftan bakið. Fyrst í stað gekk hann
hægt og rólega, en smám saman tók hann að hvetja spor-
ið, og eftir því sem óþolinmæði hans óx, skundaði hann
harðara og harðara, og stappaði þá svo fast í gólfið, að
buldi í öllum turninum. Það varð æ dimmara og dimm-
ara, og Locour gamli tók nú að tala við sjálfan sig:
»Fjandinn sæki þau, þorparana. Ætla þau aldrei að
koma með ljós? Á jeg — j e g — að bíða hjer svona
einsamall, þangað til komið er svartamyrkur? Er það
ekki nóg, að jeg skuli ætíð verða að vera einn — ætíð
e i n n — alla liðlanga og niðdimma nóttina, þótt ljós
sjeu látin loga allt í kringum mig — á jeg líka að þurfa
að berjast við vofur og afturgöngur í þessari óttalegu og
draugaiegu rökkurskími? Heyrið þið! Ljós! Ljós! Kom-
ið þið með ljós, segi jeg, annars skal hefndin dynja yfir
ykkur, bölvaðir fábjánarnir ykkar«.
Hann æddi fram og aftur og skimaði flóttalega kring-
um sig; og þegar honum varð litið á spegilinn, varð hann
allt í einu náfölur í t'raman. í speglinum sá hann, eins
og í þoku, marka fyrir mynd af konu, hjúpaðri hvítri
slæðu frá hvirfli til ilja. í herberginu sást ekkert, sem
spegilmynd þessi gæti orsakazt af. Lecour æpti upp yfir
sig, og hneig svo niður á gólfið, korrandi eins og skorinn
kálfur.
Pierre gamli var að skjögra itin eftir ganginum, þeg-
ar hann heyrði angistaróp húsbóndans. Harin reyndi þá
að hvetja sporið, og kallaði með hárri röddu:
»FJ/ttu þjer, Eady, í guðamia bænum, fl/ttu þjer;
húsbóndinn hefir fengið eitt góða kastið sitt núna. Jeg
sje ekki handa minna skil fyrir myrkri. Komdu fljótt
tneð ljós, því að annars kyrkir hann mig, þegar hann
raknar við aftur«.
-131-
-132-