Haukur - 01.01.1902, Blaðsíða 11

Gesturinn á Ingjaldshóli.
Frásaga cftir Sophus Bauditz, með myndum eftir Knud Gamborg.
(Framh.)
Þegar síra Jón kom ofan að sjónum, stóð skip-
ið á þuru. Hann ætlaði að fara að heilsa skipstjór-
anum, Richard Burlinton, er hann hafði kynnzt tölu-
vert undanfarandi ár, en þá sá hann, að skipstjórinn
stóð á tali við ókunnan mann, er auðsjeð var, bæði
á klæðaburði og útliti, að ekki heyrði til skipshöfninni.
Það var gervilegur maður og laglegur, rúmlega með-
ífcaSSsæ
almaður á hæð, toginleitur, gráeygur og með niður-
bjúgt nef. Það sem einkenndi mann þennan mest,
auk þess hve augu hans voru fjörleg, var það, hve
ákaflega hann var þeldökkur, — rjett eins og hann
skyldi vera Suðurlandamaður, — og hárið, sem var
silfurgrátt af hærum, jafnvel þótt maðurinn, eftir öllu
öðru útliti að dæma, gæti ekki verið mikið yfir
þrítugt.
Skipstjórinn heilsaði prestinum mjög einvirðulega
og alúðlega, og sagði, að hann . hefði einmitt komið
eins og hann vær kallaður, því að þeir hefðu verið
að tala um hann sín á milli, hann og ókunni maður-
inn, er hann nefndi: velborinn herra Ghristoph Dove.
„Það er mikilsháttar maður einn frá Portúgal,
sem — hamingjan má vita af hvaða orsök — hefir
látið sjer detta í hug, að litast um hjerna uppi á
íslandi", mælti skipstjórinn enn fremur. „Jeg tók
hann með mjer, sem farþega, fyrir góða borgun, vegna
þess að hann lagði svo fast að mjer, ogjeg hefi lofað
að greiða fyrir honum hjer, að svo miklu sem jeg
gæti. Nú er það bón mín til yðar, að þjer takið hann
að yður þessa mánuði, sem jeg verð hjerna, og látið
honum í tje húsnæði og fæði gegn sanngjörnu endur-
gjaldi. Þjer munuð ekki iðrast þess. Hann er vand-
aður maður, og hefir ferðazt fram og aftur um öll
höf veraldarinnar. Sannið þjer til: hann getur sagt
fleira í frjettum, heldur en jeg og mínir líkar".
Síra Jón varð einstaklega ánægjulegur á svipinn,
er hann hugsaði til þess, hve fróðlegt og skemmtilegt
það hlyti að verða, að spjalla við þennan útlending.
En áður en hann sneri sjer að ókunna manninum,
spurði hann skipstjórann að því, hvort förunautur
hans talaði ensku.
„Já, skiljanlegan getur hann að minnsta kosti
gert sig'', svaraði skipstjórinn. „En hann talar lat-
nesku eins og prestur".
Þegar sira Jón heyrði þetta, varð hann glaðari
en frá verði sagt. Hann sneri sjer þá að ókunna
manninum, og hjelt snjalla tölu á iatnesku með ein-
staklega skrautlegu orðfæri. í tölu þessari Ijet hann
í ljós gleði sína og ánægju yfir því, að fá tækifæri
til að taka við svo tignum, menntuðum og ágæt-
um gesti, og von sína um það, að herra Dove myndi
gera sjer látlausu húsakynnin hans að góðu.
Ókunni maðurinn svaraði með annari tölu á á-
gætri latnesku, og með jafnmiklu málskrúði; aðalefni
hennar vat' það, að hann teldi sig lánsaman, að hafa
fundið slíkan húsráðanda hjer in ultima Thule og að
hann skyldi aldrei gleyma góðvild þoirri, sem honum
væri sýnd með þessutn viðtökum.
Skipstjórinn hafði staðið þegjandi meðan á ræð-
um þeirra stóð, en nú gaf hann sig aftui' á tal við þá.
Hann kvaðst ætla að senda mann síðar um daginn
upp að Ingjaldshóli með koffort herra Doves; hann
gæti þá sjálfur fylgst með, ef hann vildi. En prest-
urinn, sem var glaður eins og barn yfir þessu her-
fangi sínu, þorði ekki að sleppa hendinni af því; hann
stakk þess vegna upp á því, að þeir yrðu þegar sam-
ferða heim að prestsetrinu. Ókunni maðurinn þóttist
auðvitað ekki gota skorast undan svo kurteislegu boði,
og lagði þess vegna af stað með prestinum.
Eftir því sem þeir komu lengra upp frá sjónum,
sáu þeir í hásuðri meira og meira af hinum tignar-
lega Snæfellsjökli, sem reyndar hefir nokkuð óhreinan
blæ, þegar horft er á hann frá þeirri hliðinni. Herra
Dove varð ákaflega hrifinn af þessari sjón, og minnt-
ist á það við förunaut sinn. En síra Jón var bæði
orðinn svo vanur útsýninu, og ól líka svo rótgróna
fyrirlitningu fyrir öllu, er umhverfis hann var á þess-
um „útlegðarstað" hans, að hann skildi 'auðsæilega
ekki, hvað ókunni maðurinn var að tala um. Loks-
ins komust þeir heim að Ingjaldshóli. Síra Jón bénti
ókunna manninum á bæinn, er var býsna fátæklegur,
akaði sjer og sagði með raunalegu brosi, að þetta
væri nú heimilið sitt. ¦ Svo bað hann herra Dove, að
gera svo'vel að ganga inn. Þegar þeir voru kbmnir
inn í baðstofuna, bað síra Jón gest sinn að fá sjer
sæti, og .sagðist verða að fara, til þess að útvega
þeim eitthvað að borða. En í raun og veru fór hann
til þess að hitta Þorbjörn gamla, og tala við hann.
- 141
— 142