Haukur - 01.01.1902, Page 11

Haukur - 01.01.1902, Page 11
Gesturinn á Ingjaldshóli. Frásaga eftir Sophus Bauditz, með myndum eftir Knud Gamborg. (Framh.) Þegar síra Jón kom ofan að sjónum, stóð skip- ið á þuru. Hann ætlaði að fara að heilsa skipstjór- anum, Richard Burlinton, er hann hafði kynnzt töiu- vert undanfarandi ár, en þá sá hann, að skipstjórinn stóð á tali við ókunnan mann, er auðsjeð var, bæði á klæðaburði og útliti, að ekki heyrði til skipshöfninni. Það var gervilegur maður og laglegur, rtímlega með- almaður á hæð, toginleitur, gráeygur og með niður- bjtígt nef. Það sem einkenndi mann þennan mest, auk þess hve augu hans voru fjörleg, var það, hve ákaflega hann var þeldökkur, — rjett eins og hann skyldi vera Suðurlandamaður, — og hárið, sem var silfurgrátt af hærum, jafnvel þótt maðurinn, eftir öllu öðru títliti að dæma, gæti ekki verið mikið yfir þrítugt. Skipstjórinn heilsaði prestinum mjög einvirðulega og alúðlega, og sagði, að hann hefði einmitt komið eins og hann vær kallaður, því að þeir hefðu verið að tala um hann sín á milli, hann og ókunni maður- inn, er hann nefndi: velborinn herra Ghristoph Dove. „Það er mikilsháttai' maður einn frá Portúgal, sem — hamingjan má vita af hvaða orsök — hefir iátið sjer detta í hug, að Jitast um hjerna uppi á íslandi", mælti skipstjórinn enn fremur. „Jeg tók hann með mjer, sem farþega, fyrir góða borgun, vegna þess að hann lagði svo fast að mjer, ogjeg hefl lofað að greiða fyrir honum hjer, að svo miklu sem jeg gæti. Nú er það bón mín til yðar, að þjer takið hann að yður þessa mánuði, sem jeg verð hjerna, og látið honum í tje húsnæði og fæði gegn sanngjörnu endur- gjaldi. Þjer munuð ekki iðrast þess. Hann er vand- aður maður, og heflr ferðazt fram og aftur um öll höf veraldarinnar. Sannið þjer til: hann getur sagt fleira í frjettum, heldur en jeg og mínir líkar". Síra Jón varð einstaklega ánægjulegur á svipinn, er hann hugsaði til þess, hve fróðlegt og skemmtilegt það hlyti að verða, að spjalla við þennan títlending. En áður en hann sneri sjer að ókunna manninum, spurði hann skipstjórann að því, hvort förunautur hans ‘talaði ensku. „Já, skiljanlegan getur hann að minnsta kosti gert sig'', svaraði skipstjórinn. „En hann talar lat- nesku eins og prestur". Pegar síra Jón heyrði þetta, varð hann glaðari en ffá verði sagt. Hann sneri sjer þá að ókunna manninum, og hjelt snjalla tölu á latnesku með ein- staklega skrautlegu orðfæri. í tölu þessari Ijet hann í ljós gleði sina og ánægju yfir því, að fá tækifæri til að taka við svo tignum, menntuðum og ágæt- um gesti, og von sína um það, að herra Dove myndi gera sjer látlausu htísakynnin hans að góðu. Okunni maðurinn svar-aði með annari tölu á á- gætri iatnesku, og með jafnmiklu málskrtíði; aðalefni hennar var það, að hann teldi sig lánsaman, að hafa fundið slíkan húsrábanda hjer in ultima Tliule og að hann skyldi aidrei gleyma góðvild þeirri, sem honum væri sýnd með þessum viðtökum. Skipstjórinn hafði staðið þegjandi meðan á ræð- um þeirra stóð, en ntí gaf hann sig aftur á tal við þá. Hann kvaðst ætla að senda mann síðar um daginn upp að Ingjaldshóli með koffort herra Doves; hann gæti þá sjálfur fyigst með, ef hann vildi. En prest- urinn, sem var glaður eins og barn yfir þessu her- fangi sínu, þorði ekki að sleppa hendinni af því; hann stakk þess vegna upp á því, að þeir yrðu þegar sam- ferða heim að prestsetrinu. Ókunni maðurinn þóttist auðvitað ekki gota skorast undan svo kurteislegu boði, og lagði þess vegna af stað með prestinum. Eftir því sem þeir komu lengra upp frá sjónum, sáu þeir í hásuðri meira og meira af hinum tignar- lega Snæfellsjökli, sem reyndar hefir nokkuð óhi'einan blæ, þegar horft er á hann frá þeirri hliðinni. Herra Dove varð ákaflega hriflnn af þessari sjón, og minnt- ist á það við förunaut sinn. En síra Jón var bæði orðinn svo vanur títsýninu, og ól hka svo ró'tgróna fyrirlitningu fyrir öllu, er umhverfis hann var á þess- um „útlegðarstað" hans, að hann skildi ‘auðsæilega ekki, hvað ókunni maðurinn var að tala um. Loks- ins komust þeir heim að Ingjaldshóli. Síra Jón bénti ókunna manninum á bæinn, er var býsna fátæklegur, akaði sjer og sagði með raunalegu brosi, að þetta væri ntí heimilið sitt. > Svo bað hann herra Dove, að gera svo vel að ganga inn. Þegar þeir voru komnir inn í baðstofuna, bað síra Jón gest sinn að fá sjer sæti, og .sagðist verða að fara, til þess að títvega þeim eitthvað að borða. En í raun og veru fór hanu til þess að hitta f’orbjörn gamla, og tala við hann. — 141 — 142 —

x

Haukur

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Haukur
https://timarit.is/publication/48

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.