Haukur - 01.03.1902, Blaðsíða 1

Hver var morðinginn?
Frakknesk leynilögrcglu-saga, eftir Emile Gaboriau.
(Framh.).
„Hún er víst þarna inni, eða er ekki svo?“ spurði
de Commarin.
„Jú, herra minn“, svaraði gamii hermaðurinn
hrottalega.
I-Iefði öðru vísi staðið á, myndi greifinn hafa tekið
eftir tóninum i svari herforingjans, og átalið hann
fyrir ókurteisina. En nú leit hann ekki einu sinni
upp. Hann var alveg utan við sig. Lá hún ekki
þarna inni, svo að segja alveg hjá honum? Hann
hugsaði um iiðna tímann. Honum fannst svo stutt,
svo ákaflega stutt, frá því hann skildi síðast við hana,
rjett. eins og það hefði verið í gær.
„Jeg vildi giarnan fá að tala við haua“, mælti
greiiinn skjálfraddaður.
„í’að er ómögulegt", svaraði gamli hermaðurinn.
„Hvers vegna?" stamaði greifirm út úr sjer.
„Þjer gætuð að minnsta kosti lofað henni að
deyja í friði“, svaraði herforinginn.
Greifinn hörfaði aftur á bak, eins og honum hefði
verið gefið utan undir. Honum varð ósjálfrátt litið í
augu herforingjans, er starði á hann, en hann leit þeg-
ar undan aftur, og stóð svo niðurlútur, eins og glæpa-
maður frammi fyrir dómara sínum.
„Það er ekkert því til fyrirstöðu, að greiðnn geti
fengið að fara inn til maddömu Gerdy", mælti læknir-
inn, sem ekki hafði tekið eftir þessu siðasta atviki.
„Að iíkindum verður hún ekkert vör við það, þótt
hann komi inn til hennar".
„Nei, hún verður ekkert áskynja um það“, sagði
presturirm. „Jeg talaði áðan við hana, og hjelt í
höndina á henni, en hún var alveg meðvitundarlaus".
Gamli herforinginn hugsaði sig vandlega um.
„Farið þjer inn“, mælti hann að lokum við greif-
ann. „Máske verður það til góðs“.
Greifinn reikaði, svo að læknirinn bauðst til að
styðja hann. En hann bandaði honum frá sjer. Lækn-
irinn og presturinn fóru inn með honurn. Claire og
herforinginn námu staðar við dyrnar, andspænis rúm-
inu. Greifinn gekk þrjú eða fjögur skref inn fyrir
dyrnar, en þar varð hann að nema staðar. Hann
vildi fara lengra, en hann gat það ekki. Gat það
átt sjer stað, að þessi kona, sem lá þarna á bana-
sænginni, væri Valerie? Hann virti hana fyrir sjer
og hugsaði sig vandlega um. Andlitið var svo fyrir-
gengilegt, fölt og visið, að því svipaði ekkert til hinn-
ar yndisfögru, elskuðu stúlku, sem hann hafði þekkt
á yngri árum sínum.
En hún þekkti hann, eða rjettara sagt, hún fann
það á sjer, að hann var viðstaddur.
Hún fjekk allt í einu einhvern óeðlilegan styrk-
leika, og settist upp, löðrandi í svita, reif klakapok-
ann af höfðinu á sjer og hrópaði:
„Guy, Guy! “
Greifinn skalf eins og hrísla. Hann virtist alls
ekki hafa tekið eftir því, er hin öll urðu sem steini
lostin við, — breytingu þeirri, er varð á sjúklingnum.
Svipur hennar varð allt í einu fjörlegur, himneskur
gleðiblær breiddi sig yfir ásjónu hennar, og augun,
sem voru döpur og sokkin af veikindunum, ljómuðu
nú af ósegjanlegri ástúð og blíðu.
„Guy“, mælti hún, „loksins ertu þá kominn.
Hvað jeg hefi beðið lengi eftir þjer. Pú getur víst
ekki hugsað þjer, hvað jeg hefi kvalizt vegna fjarveru
þinnar. Jeg væri fyrir löngu komin í gröfina af sorg
og harmi, ef jeg hefði ekki ávallt verið að vonast eft-
ir að fá að sjá þig aftur. Hver hefir aftrað þjer frá
því að finna mig? Foreldrar þínir enn þá einu sinni,
eða hvað? Hvað þau geta verið hörð við okkur.
Sagðir þú þeim ekki, að enginn gæti elskað þig heit-
ara en jeg? En það var víst ekki það; nú man jeg
það. Þú varst víst reiður, þegar þú skildir við mig.
Vinir þínir vildu skilja okkur að; þeir sögðu þjer, að
jeg væri þjer ótrú, að jeg væri að draga mig eftir
öðrum. Hvað hefi jeg gert til þess, að útvega mjer
slíka óvini? Hverja hefi jeg móðgað? Þeir öfunduðu
mig af hamingju minni, og við vorum líka sannarlega
sæl og hamingjusöm. En þú trúðir ekki þessum ótta-
lega rógburði þeirra, þú mazt hann að engu, því að
nú ertu aftur kominn til mín“.
Nunnan, sem hafði staðið upp, þegar hún sá svona
marga gesti komna inn í herbergið, flennti upp augun
og horfði steinhissa á sjúklinginn.
„Jeg — að vera þjer ótrú!" hjelt maddama
Gerdy áfram; „því myndi enginn óvitlaus maður trúa.
Er jeg ekki þín — þín af hjarta og sál? Þú ert mjer
meira verður en allt annað, og engu — alls engu gat
jeg búizt við eða vonazt eftir af öðrum, sem þú hefir
ekki þegar veitt mjer. Hefi jeg ekki ætíð verið þín,
þín og einskis annars, frá því fyrst er við kynntumst?
Jeg hikaði ekki við, að gefa mig að öllu þjer á vald,
því að jeg fann það, að jeg var sköpuð fyrir þig, sköp-
uð til að lifa með þjer, Guy, manstu eftir því? Jeg
vann í kniplaverksmiðju, og hafði ekki meira kaup en
svo, að jeg að eins gat lifað af því. Pú sagðir mjer,
að þú værir fátækur stúdent, og jeg hjelt, að þú legð-
ir allt í sölurnar fyrir mig. Pú vildir um fram ailt
að við tækjum á leigu handa okkur ofurhtið herbergi
við „Quai Saint Michel“. Það var laglegt þar, þegar
við höfðum skreytt allt herbergið innan með blómum.
Hvað það gat verið yndislegt,. Út um gluggann sáum
við stóru trjen í Tuilleri-garðinum, og ef við teygðum
okkur ofurlítið út um gluggann, gátuin við sjeð sóiina
renna undir brúarhvelfingarnar. Ó, þá var sælt að
lifa. í fyrsta skifti, sem við fórum bæði saman út í
sveit, það var á sunnudegi, gafst þú mjer ljömandi
fallegan búning, og svo yndislega og netta skó, að jeg
var hálf-feimin að láta sjá mig á þeim. En þú hafð-
ir gabbáð mig. Pú varst ekki fátækur stúdent, eins
HAUKUR HINN UNGI
1901—1902, 19.—21.