Haukur - 01.03.1902, Blaðsíða 3

HVER VAR MORÐINtilNN ?
ast sín fyrir systur sína. Jeg hafði orðið að strengja
þess heit, að minnast aldrei á hann, nefna aldrei nafn
hans. Hvernig átti heiðvirður hermaður að vilja
vera. kunnur að því, að eiga frillu vellauðugs greifa
fyrir systur? Jeg viðhafði alla varúð, til þess að menn
skyldu ekki komast að þvi, að bróðir minn heimsótti
mig, en afleiðingarnar urðu þvi miður þær, að þú
fjekkst grun ttm, að jeg væri þjer ótrú. í*egar Louis
koinst. að þvi, hvað sagt var um mig, ætlaði hann i
bræði sinni að skora þig a hólm, og þá var jeg neydd
tii að telja honum trú um það, að hann hefði engan
rjett til þess að verja mig. — — Hvílik eymd, hvíhk
vesalmennska og hvílíkar hörmungar. — fessi stolna
ástarsæla hefir orðið mjer æði dýrkeypt, en nú ert
þú hjer, og þá er allt gleymt og gott — — því að
þú trúir mjer, eða er ekki svo, Guy? Jeg ætla að
skrifa honum Louis; hann mun þá koma, og segja
þjer, að það sje allt satt, sem jeg segi, og þú getur
þó ekki efazt um, að hann, hermaðurinn, segi eins
og er“.
„Já, það sein systir mín segir, er satt og rjett -
þar legg jeg við drengskap minh“, rnælti gamli her-
foringinn.
Sjúka konan heyrði ekki til bróður síns, og vissi
ekkert um návist hans. Hún hjelt áfram með veikri
röddu:
„Hvað mjer hefir Ijett við návist þína, Guy! Jeg
finn það, að jeg er miklu hressari nú. .Teg hefi satt
að segja verið ákaflega veik. Jeg er hrædd um, að
jeg sje ekki neitt átakanlega falleg núna, en þú verð-
ur nú að kyssa mig samt sem áður“.
Hún breiddi út faðminn og teygði fram varirnar
til þess að kyssa hann.
„En það er að eins með einu skilyrði, Guy“,
mælti hún enn fremur, „sem sje því, að þú skilir mjer
. barninu mínu. Jeg bið þig, jeg grátbæni þig um það,
að taka hann ekkifrámjer; láttu mig fá hann. Hvað
er móðir án barns síns? Jeg veit, að þú vilt gjarn-
an veita honum tignarnafn þift og lát.a hann verða
aðnjótandi allra þinna afskaplegu auðæfa. Nei, þú seg-
ir mjer, að þetta sje honuin fyiir beztu. Nei. Mitt
barn er mitt; jeg vil hafa það. Heimurinn hefir enga
tign að bjóða, engin auðæh, sem geti komið í stað
móðurástarinnar, og orðið barninu jafn holl. Þú vilt,
afhenda mjer barn hinnar konunnar i staðinn. Aldrei,
aldrei! Hvað — þú vilt, að konan sú vefji barnið
rnitt að sínu brjósti. í’að er óhugsandi. Taktu þetta
ókunna barn frá mjer; jeg heti andstyggð á því; jeg
vil hafa mitt eigið barn. Vertu ekki svona þrár og
þver, — nei, ekki að vera reiður við mig — t'arðu
ekki frá mjer. Hættu við þessa óttalegu fyrirætlun
þína, Guy, gleymdu henni. Það er glæpur að hugsa
sjer það, hvað þá að framkvæma það. Geta ekki
bænir mínar, tár mín, getur ekkert hrærfc þig til með-
aumkunar, og fengið þig til að breyta áformi þínu?
Gott og vel, sá dagur mun koma, er börn þessi munu
krefjast ítarlegrar fræðslu um ætt sína; þá kemur
allt í ljós. í’á koma skuldadagarnir, óttalegir, voða-
legir. Guy, jeg sje fram í ókomna tímann; jeg sje
son minn koma til mín, þrútinn af eðlilegri reiði.
Hvað er það, sem hann segir? Æ, brjefin okkar,
brjefln okkar, dýrmætu minjarnar um ást okkar og
sælu! Sonur minn ógnar mjer. Hann ber mig!
Sonurinn ber móður sína! Góði, segðu samt engum
frá því. Hvílík pynding! Og þó veit hann vel, að
jeg er ekki móðir hans. Hanu segir, að hann trúi
mjer ekki. Guy minn góður, fyrirgefðu mjer, eini
vinurinn minn. Jeg hefi hvorki magn til þess að
veita þjer viðnám, nje hugrekki til þess að hlýða þjer“.
í þessum svifum var dyrunum lokið upp, og Nóel
kom inn, fölur, eins og hann var vanur, en rólegur
og stilltur. Konan leit á hann, og kipptist við er
hún sá hann, eins og hún hefði orðið fyrir áhrifum
af sterkum rafmagnsstraumi. Óttalegur titringur fór
um hana alla; augun urðu óvenjulega stór, og hárin
risu á höfðinu á henni. Hún settist upp 1 ruminu
hjálparlaust, benti í áttina þangað, sem Nóel var, og
hrópaði hárri röddu:
„Morðingi!"
Hún fjekk krampaflog, og hneig altur á bak á
koddann. Þeir, sem við voru staddir, þyrptust að
henni, en hún var þá látin.
Allir, sem við voru, höfðu viknað mjög af því,
að horfa á þessa sáru hryggðarsjón, og heyra hin
síðustu orð þessarar deyjandi konu. En enginn vaið
neitt sjerstaklega hissa á því, að heyra hið síðasta
andlátsorð hennar, orðið „morðingi“. AUir, að nunn-
unni einni uudan skilinni, vissu um glæpinn óttalega,
er Albert hafði verið sakaður um. Veslings móðirin
hlaut að hafa átt við hann. Nóel virtist alveg yfir-
bugaður af harmi. Hann íleygði sjer á hnje við
banabeð konu þeirrar, er ætíð hafði gengið honum í
móður stað, tók hönd hennar og þrýsti henni að vörum
sjer.
„Látin!“ tautaði hann við sjálfan sig; „hún er
látin! “
Gamli greifinn hallaðist aftur að stólbakinu, og
var enn þá fölari og likari ná, heldur en konan,
gamla ástkonan hans, sem hafði verið svo forkunnar-
fögur sýnum. Claire og læknirinn skunduðu til hans;
þau tóku af honum hálsknýtið og flibbann, með því
að honum iá við köfnun. Með aðstoð gamla her-
mannsins fluttu þau stólinn, með greifanum á, út að
glugganum, og opnuðu gluggann, til þess að greifinn
gæti andað að sjer hreinu og óskemmdu lofti. Allt í
einu tók hann að gráta.
„Það var gott, að hann gat grátið", hvíslaði
læknirinn að Claire. „Tárin hafa bjargað lífi hans“.
Greifinn náði sjer smám saman aftur, en að sarna
skapi sem hugsanir hans urðu Ijósari, varð harmur
hans einnig átakanlegri. Hann starði sí og æ á líkið
i rúminu. Þetta var þa allt og sumt, sem eftir var
af ástkonunni hans.
Bróðir maddömu Gerdy kenndi í brjósti um gamla
manninn, er hafði orðið fyrir svo mikilM mæðu og
raun þessa síðustu daga. Hamr rjetti fram höndina.
„Systir rnín hefir fyrir löngu fyrirgefið yður allt,
hr. de Commarin", mælti liann sorgbitinn. „Nú er
röðin komin að mjer; jeg fyrirgef yður af heilurn hug“.
„l’akka yður fyrir“, stamaði greifinn út úr sjer.
Og svo bætti hann við í hálfum hljóðunr: „Hvílíkur
dauðdagi, og hvílík dauðastund!"
„Já“, mælti Claire, „hún andaðist þeirrar skoð-
unar, að sonur hennar væri sekur unr glæpinn. Og
við getum ekki lengur sannfært hana um það gagn-
stæða“.
— 149 —
— 150