Haukur - 01.03.1902, Blaðsíða 4

HVER var morbingifn ?
„Að minnsta kosti ætti sonur hennar að fá lausn
til þess, að gráta yfir moldum hennar — minna má
það ekki vera“, mælti greifinn.
„Jeg hefi lofað að frelsa hann, faðir minn“, gall
Nóel fram í.
Þau ungfrú d’Arlange og Nóel stóðu nú í fyrsta
skifti hvort frammi fyrir öðru. Peim varð litið hvoru
á annað, og það var auðsjeð á augnaráði hennar, að
hún fjekk þegar háifgerða andstyggð á honum. Mála-
flutningsmaðurinn tók eftir því.
„Albert er þegar úr allri hættu“, mælti hún þótta-
lega. „Við krefjumst að eins þess, sem er rjettlátt
og sanngjarnt, að hann sje þegar látinn laus. Dóm-
aranum er nú kunnugt um sannleikann".
„Sannleikann — hvað eigið þjer við?“ spurði
málaflutningsmaðurinn.
„Albert var heima hjá mjer, og sat á tali við
mig, kvöld það, sem glæpurinn var framinn“.
Nóel horfði forviða á hana. Og það var eðlilegt,
að hann furðaði sig á því, að heyra slíka játningu án
frekari skýringar af vörum ungrar stúlku.
Hún skildi það, og starði iitla stund á hann með
þóttasvip.
„Jeg er ungfrú d’Arlange“, mælti hún svo.
Gamli greifinn skýrði nú í stuttu máli frá öllum
þeim smáatriðum, er Claire hafði frætt hann um.
Þegar hann hafði lokið máli sínu mælti Nóel:
„Já, eins og högum mínum er nú háttað, skai
jeg á morgun--------“
„Á morgun?" greip greifinn fram í fyrir honum,
„mjer heyrðist þú segja „á morgun". Það er siðferð-
isleg skylda okkar, að starfa þegar i dag, nú þegar á
þessari stundu. Þú getur miklu betur látið ást þína
til veslings konunnar í ljós með því að losa son
hennar úr varðhaldinu, heldur en með því að vera að
biðja fyrir henni“.
„Að heyra ósk þína, er sama sem að hlýða",
svaraði hann. „Jeg fer. Jeg skal koAa heim tii þín
í kvöld, og skýra þjer frá því, hverju jeg heíi fengið á-
orkað. Máske verð jeg svo lánsamur, að geta komið
með Albert með mjer“.
Að svo mælu vafði hann líkið aftur örmum og
fór svo út. Litlu síðar fóru þau, gamli greífinn og
ungfrú d’Arlange. Gamli herforinginn fór til borgar-
stjórans, til þess að tilkynna látið. Nunnan varð ein-
sömul eftir, til þess að vaka yfir líkinu.
^jöííi Ifopíluli.
Þegar ungfrú d’Arlange var farin út frá Daburon
rannsóknardómara, sat hann fyrst litla stund kyr, og
vissi ekki hvað hann átti að hugsa eftir fræðslu þá,
er hún hafði veitt honum. Svo stóð hann upp, og
ætaði inn í skrifstofu sína, en í ganginum rak hann
sig allt í oinu á Tabaret gamla leyniiögreglumann.
Honum þótti vænt um að hitta hann, og ávarpaði
hann þess vegna með nafni.
En gamli maðurinn var auðsæiiega á hraðri ferð,
og vildi helzt ekki láta tefja sig.
„Þjer verðið að afsaka", mælti hann og hneigði
sig, „en það er beðið eftir mjer heitna".
„Jeg vona samt sem áður —- —„
— 151 —
„Já, hann er saklaus“, greip Tabarot fram í. „Jeg
hefi þegar margar sannanir fyri'r því. Og áður en þrír
dagar eru liðnir — en þjer ætlið víst að fara að tala
við manninn hans Gevrols, þann með eymahringana,
Hann er skolli slunginn, hann Gevrol; jeg hafði skakka
skoðun á honum“.
Og án þess að bíða eftir svari, þaut hann eins og
örskot ofan stigann og eitthvað út í buskann.
Daburon hafði ekki búizt við þessu. Hann stóð
litla stund kyr og horfði eftir Tabaret gamla. Svo
hjelt hann áfram leið sína.
Albert sat á bekk einum fyrir utan skrifstofudyrn-
ar, og beið eftir dómaranum. Lögregluþjónn stóð hjá
honum, og gætti hans.
„Það verður undir eins kallað á yður“, mælti
dómarinn við Albert, um leið og hann fór inn.
Inni í skrifstofunni stóð Constant skrifari, og tal-
aði við smávaxinn mann, fölleitan og skinhoraðan.
Eftir klæðaburðinum að dæma, hefði maður þessi vel
getað verið efnaður borgari frá Batignolles, en gyilta
hálsknýtisnálin hans benti á, að þetta myndi vera
leynilögreglumaður.
„Pjer hafið víst fengið brjefið frá mjer? spurði
Daburon.
„Jeg hefi gert það, sem þjer lögðuð fyrir mig.
Fanginn bíður hjerna fyrir utan dyrnar, og hjerna er
Martin leynilögreglumaður, sem í þessum svifum var
að koma úr sínum leiðangri“.
„Það er gott“, mælti dómarinn ánægður. Því
næst sneri hann sjer að leynilögreglumanninum og
spurði:
„Nú-nú, Martin, hvers hafið þjer orðið vísari?"
„Pað hefir verið klifrað yfir múigirðinguna".
„Nýskeð?"
„Fyrir svo sem fimm eða sex dögum“.
„Eruð þjer viss um það?“
„Jafn viss, eins og um það, að hann Constant
þarna er að þurka af pennanum sínum“.
„Greinileg merki ?“
„Svo greinilog sem nefið á andlitinu á mjer, ef
jeg mætti svo að orði komast. Pjófurinn — eða jeg
imynda mjer, að þetta hafi verið þjófur", mæltiMartin
enn fremur— „þjófurinn hefir farið inn í garðinn, áð-
ur en úrkoman byijaði, og hann hefir ekki farið það-
an aftur, fyr en eftir að upp var stytt, alveg eins og
þjer höfðuð hugsað yður það. Petta sjest greinilega,
þegar athuguð eru merkin, þar sem klifrað hefir ver-
ið upp og ofan múrinn götumegin. Merki þessi eru
einkum fólgin i því, að þjófurinn hefir krafsað með
löppunum í múrinn, bæði þegar hann klifraði upp og
ofan. Þegar hann fór upp, hefir hann verið hreinn
um fæturna, en þegar hann fór ofan aftur, hafa skórn-
ir hans verið moldugir og blautir, en moldin hefir
ekki runnið neitt til, og sjest á því, að rigningin hefir
verið um garð gengin, þegar hann fór út úr garðinum.
Bófinn hefir auðsæilega verið lipur eins og köttur, og
hefir hann haft sig upp á giiðinguna með handafli.
En þegar hann fór aftur út úr garðinum, hefir hann
haft stiga til þess að komast upp á girðinguna, og
hefir hann fleygt stiganum niður að innanverðu við
múrinn, þegar hann var kominn upp. Petta sjest
bæði á holunum eftir stigakjálkana í moldinni, og
sömuleiðis á því, að svolítið hefir molazt úr efri brún
girðingarinnar undan stiganum".
„Er þetta ailt og sumt?“ spurði dómarinn.
(Meira).
— 152 — *