Haukur - 01.03.1902, Blaðsíða 7

HYÍTA VOFAN.
Þjer biðjið mig að nota myndugleika minn til
þéss, að knýja hana til að vera kyrra hjá yður, og
skriflð blátt áfram, að slíkt sje trygging fyrir því, að
auður roinn renni á sínum tíma til klausturs þess, er
þjer veitið forstöðu. Jeg skal trúa yður fyrir leyndar-
máli einu, maddama: Auður minn er blátt áfram
fólginn í lífeyri, sem jeg hefl í íasteign mikilli, er var
arfur síðari konunnar minnar, I.ouise Mendon, dóttur
Montreuils. Adrienne á ekkert tiikali til hennar.
Lögin hjer í Louisiana eru æði ströng, að því er þetta
atriði snertir, og hjer er nóg af erfingjum, sem myndu
mótmæla því harðlega, ef jeg arfleiddi einhvern af
minum ættingjum að eignum þessum.
Jeg get arfleitt ungfrú Durand að reitum þeim,
sem jeg hefl sjálfur nurlað saman, en þær renna ekki
til hennar fyr en jeg er látinn. Hafið hana hjá yður,
ef þjer viijið, eða látið hana fara út í buskann, ef
yður þykir hún óstýrilát. Hún er nú orðin svo göm-
ul, að hún ætti að geta sjeð fyrir sjer sjálf. Jafnvei
þótt jeg breytti öðruvisi við hana, þá myndi dóttir
Juliens Durand naumast verða mjer þakklát fyrir það,
því að uppreistarandinn liggur í blóðinu, og jeg kæri
mig ekkert um, að hafa hana hjá mjer sem endur-
minningu um atburði, er jeg helzt af öilu vildi geta
gleymt.
Satt að segja óska jeg helzt, að hún verði kyr í
klaustrinu. Sje þess nokkur kostur, þá fáið hana til
þess, að verða nunna. Einu sinni voruð þjer gædd
málsnilld mikilli og fortölulist, maddama; beitið nú
þessum hæflleikum yðar.
Jeg bý hjer í gömlu og fomfálegu húsi, sem ná-
grannar mínir kalla „óhugnaðarborg". Jeg hefi að
eins einn karl og eina keriingu í þjónustu minni, bæði
hálf-vitlaus, og jeg tek aldrei móti neinum gestum.
Á þessu getið þjer sjeð það sjálf, hvort ung stúlka
myndi geta unáð sjer hjerna.
Jeg nota pentskúfinn minn til þess að draga upp
myndir af voða-viðburðum þeim, sem jeg hefl sjeð og
átt þátt í, og myndasafn mitt er víst alveg einstætt,
og hlyti að vekja bæði óhugð og skelfingu hjá hverj-
um þeim, er fengi að lita á það. En jeg varðveiti
það sem helgan dóm. Gamla blökkukerlingin mín
heflr ekki einu sinni fengið að sjá sýnishorn af mynd-
unum mínum, og þó stendur hún á því fastara en
fótunum, að herbergi það, sem myndasafnið er í, sje
fullt af illum öndum, og hún þorir aldrei að koma
nálægt því, þegar farið er að skyggja á kvöldin.
Fyrirgeflð maddama, hve málugur og margorður
jeg er. Jeg lifi hjer svo einmana, að jeg verð að
leyfa mjer að skrifa það, sem mjer býr í brjósti, til
þeirrar einu mannlegu veru á jörðinni, sem dýrmæt-
ar endurminningar um æsku og ást lifa enn þá um í
hugskoti mínu. Er það ekki hlægilegt, maddama, að
jeg, gráhærður og harðsvíraður einsetumaður, skuli
vera að minnast á þennan rómantiska atburð, sem
átti sjer stað meðan við bæði vorum ung og grunn-
hyggin? Þjer kusuð heldur klaustrið, en ást mina,
og það hefir komið á daginn, að þjer gerðuð rjett í
því. Jeg kveð yður svo, abbadís i hinu helga systra-
lagi, og mælist til þess, að þjer biðjið fyrir mjer.
Etienne Lecour“.
r ’ í’egar hann hafði iokið við brjefin, stóð hann upp,
og gekk hratt fram og aftur um gólfið, til þess að
reyna að bæla niður geðshræringar sínar. Hann nam
hvað eftir annað staðar við borðið, og fjekk sjer í
staupinu úr konjakksflösku, er stóð á borðinu. En
konjakkið varð ekki til þess, að sefa skap hans, held-
ur hafði það einmitt gagnstæð áhrif, og tók hann því
reykjarpípu, er hjekk á veggnum, og fyllti hana með
efni nokkuru, er var hjer um bil óþekkt í Evrópu á
þeim dögum. Bróðir hans, er var læknir á Indlandi,
hafði sent honum það, ásamt notkunarleiðarvísi.
Litlu síðar þyrlaðist reykurinn til og frá um
herbergið, og íyllti það með kæfandi lykt, því að það
var ópíum, sem Lecour var að reykja. Þegar hann
hafði reykt litia stund, t.ók augnaráð hans að verða
einkennilega reiðulegt, og sjáöldrin urðu óeðliiega stór.
Einhverjar draumóralegar myndir tóku að svífa til og
frá fyrir augum hans; fyrst í stað voru það bjart-
ar og yndisfagrar myndir, en þær viku bráðlega fyrir
öðrum skuggalegri myndum, einhverjum dökkum og
ægilegum ófl'eskjum.
Lecour hjelt áfram að reykja í þeirri von, að
björtu myndirnar kæmu aftur. En allt í einu varð
honum litið á stundaklukkuna á veggnum, er auk
annars sýndi hver mánaðardagur var.
„Tuttugasti janúar! Tuttugasti og fyrsti í nótt!“
Hann kipptist við, svo að pípan fjell úr hendinni
á honum, og datt á gólfið. Hann varð enn þá fölari
en áðui, nötraði allur af óstyrk og hræðslu, og tautaði
fyrir munni sjer:
„Það var þennan mánaðardag, sem drottins smurði
ljet líf sitt fyrir höndum grimmúðugra óvina. Svip-
urinn óttalegi kemur ef til vill aftur. Hvernig gat
jeg gleymt því? Eady! Pierre! Komið þið — kom-
ið þið fljótt aftur, og vakið þið með mjer!“
Hann var hás af skelfingu, og þóttist eiga vist,
að vofan ósýnilega kæmi þá og þegar. Hann hristist
eins og strá í stórviðri, og var nær dauða en lífi af
ótta. Hendur hans, kóngsmorðingjans og Jakobína-
fjelagans, voru enn þá rauðar af blóði því, er hann
hafði úthellt á dögum srjórnbyltingarinnar miklu, og
hann gekk að því vísu, að þessi nótt hlyti að verða
ósegjanleg hörmunganótt fyrir hann.
Hann staulaðist fram að dyrunum, og ætlaði að
reyna að flýja eftir löngu, myrku göngunum, út í
kofann til svertingjanna, en hann var svo óstyrkur af
hræðslunni, að hann gat ekki snúið lyklinum.
Hann varð alveg hamslaus af skelfingu, og grenj-
aði eins og óður maður:
„Svona! Nú heyri jeg til þeirra! Svipirnir eru
þegar teknir til starfa. Þeir hafa lokað mig inni, til
þess að jeg skyldi ekki sleppa úr greipum þeirra. —
Þei-þei! Jeg heyri fótatak niðri á ganginum. Bráðum
eru þeir komnir.-------Sko — sko, nú eru þeir hjerna
hjá mjer. jj’að eru svipir þeirra, sem jeg kefi drepið,
og hjáipað tii að drepa. Já já, blóðugar afturgöng-
urnar bera höfuðin af sjer í höndunum, og ógna mjer
— þær ógna mjer. — — Þei-þei! Hvað segja þær?
„Komdu, komdu; þú leiddir okkur á höggstokkinn —
undir fallöxina. Komdu nú og dansaðu draugadansinn
með okkur!“--------Já, jeg verð — jeg verð að hlýða,
þegar þið skipið mjer“.
— 157 —
— 158 —