Haukur - 01.05.1902, Síða 1

(Fruinh.)
H y e r y a r m o:r ð r n g i n n ?
Frakknesk leynilögreglu-saga, eftir Emile fiaboriau.
„Nei, ekki a.lveg. Af glerbroddum þeim, sem þekja
girðinguna að ofan, hafa þrír verið teknir burt. Margar
af bergfljettugreinunum, sem hjengu út yfir girðinguna,
voru brotnar, og á einni þeirri grein fann jeg ofurlitla
ögn af skinni, sem jeg ímynda mjer að sje af hanzka".
Dómarinn tók við skinnsneplinum. Hann var auð-
sæilega af hanzka.
„Þjer hafið víst gætt þess nákvæmlega, að láta ekki
verða vart við þessar rannsóknir yðar?“
„Auðvitað. Fyrst athugaði jeg girðinguna að utan-
verðu. fví næst skildi jeg hattinn minn eftir í gest-
gjafahúsi skammt frá garðinum, barði svo að dyrum
hjá markgreifafrú d’Arlange, og sagðist vera þjónn
hertogafrúar einnar þar í grenndinni, er væri alveg
óhuggandi, vegna þess að hún hefði misst páfagaukinn
sinn, páfagauk, sem hefði getað talað bæði margt og
mikið, og hefði þess vegna verið eftirlætisgoð
frúarinnar. Jeg fjekk leyfi til þess að ieita í garðinum,
og með því að jeg talaði svo ílla, sem mjer var hægt,
um þessa svokölluðu húsmóður mínn, efaðist. víst,
enginn um, að jeg væri í raun o'g'veru þjónn“.
„Þjer eruð slunginn og duglegur maður, Martins",
raælti dómarinn. „Jeg er vel ánægður með yður, og
jeg skai tilkynna yflrmönnum okkar það“.
Hann hringdi, og var þá komið inn með Albert.
„Hafið þjer nú áformað, að gefa mjer sanna og
rjetta skýrslu um það, hvar þjer voruð og hvað þjer
höfðust að síðastliðið þriðjudagskvöld?" spurði dómar-
inn.
„Það hefi jeg þegar gert“, svaraði Albert.
„Nei, þjer hafið ekki gert það, og þjer hafið því
miður sagt ósatt".
Albert roðnaði, og augu hans leiftruðu við þessi
móðgunaryrði.
„Mjer er kunnugt um allt, sem þjer gerðuð þetta
tiltekna kvöld. Eins og jeg hefi sagt yður áður, er
rjettvísin aldrei óvitandi um neitt, er hana skiftir
nokkru".
Og svo einblíndi hann í augun á Albert, og mælti
seint og hægt:
„Jeg hefi talað við ungfrú Claire d’Arlange".
Albert varð auðsæilega hughægra, en hann svaraði
engu.
„Ungfrú d’Arlange hefir skýrt mjer frá því, hvar
þjer voruð á þriðjudagskvöidið", mælti dómarinn.
Albert hnykkti enn við.
„Jeg er ekki að leggja neina snöru fyrir yður,
það sver jeg við drengskap minn*, bætti Daburon við.
„Hún hefir satg mjer frá öllu saman, skiljið þjerþað?"
Nú rjeð Albert loksins af, að segja allt eins og
var, og framburður hans var alveg samhljóða þvi,
sem Claire liafði skýrt frá. Hjer var því ekki nema
um tvennt a,ð ræða, annaðhvort. hlaut, Albert að vera
saklaus, eða Claire var samsek honum.
Gat hún verið viljandi samsek honum um svona
óttalegan glæp? Nei, það var ómögulegt að gruna
hana um það.
En hver var þá morðinginn?
„Sjáið þjer nú til“, mælti dómarinn hörkulega,
„þjer hafið leikið á mig. Þjer lögðuð líf yðar í hættu,
og — það sem líka er rangt og ólöglegt — þjer æti-
uðuð að fá mig, þjer ætluðuð að fá réttvísina til þess,
að gera sig seka um hörmulegan misgáning. Hvers
vegna sögðuð þjer mjer ekki sannleikann undir eins?“
„Ungfrú d’Arlange treysti sómatilfinningu minni,
þegar hún leyfði mjer að finna sig á iaun“.
„Og þjer kusuð heldur að láta dæma yður til
dauða, en að nefna þennan stefuufund ykkar“, mælti
Daburon dálítið háðskur. „Það er auðvitað mjög
drengilegur hugsunarháttur, og hefði sómt sér vel á
riddaratímabilinu “.
„Jeg er ekki slík hetja, sem þjer hyggið", svar-
aði fanginn. „Ef jeg segði yður, að jeg hefði ekki
byggt á Claire, og treyst henni, þá væri það lygi.
Jeg beið einmitt eftir henni. Jeg vissi, að þegar hún
fengi vitneskju um það, að jeg hefði verið sett.ur í
varðhald, þá myndi hún gera sitt ítrasta til þess að
frelsa mig. En vinir hennar gátu haldið því leyndu
fyrir henni. Og það var það, sem jeg óttaðist mest
af öilu. Hefði svo farið, þá held jeg, að jeg hefði ekki
nefnt hana á nafn“.
Pað var ekki hægt að finna, að neitt raup væri
fólgið í þessu. Albert hafði að eins sagt hreinskilnis-
lega það, sem honum bjó í brjósti.
Daburon sá eftir því, að hann hafði verið að
hæðast að honum.
„Þjer verðið að fara aftur í varðhaldið", mælti
hann vingjarnlega. „Jeg get ekki enn þá látið yður
lausan; en þjer þurfið ekki lengur að vera einn í klefa.
Yður verður sýnd öll sú hugulsemi, sem skylt er að
sýna fanga, er að öllum líkindum er saklaus".
Albert hneigði sig og þakkaði fyrir, og svo var
farið með hann út.
„Nú getum við tekið á móti manninum hans
Gevrols", mælti dómarinn við skrifara sinn.
Leynilögreglustjórinn var fjarverandi. Það hafði
verið sent eftir honum frá lögreglustofunni. En vitn-
ið, sem hann hafði náð í, maðurinn með eyrnahring-
ana, beið frammi í ganginum.
Hann var beðinn um að koma inn. Skrifarinn
var neyddur til að hnippa í hann og ýta honum inn
í skrifstofuna, því að þessi gamli maður, sem auðsæi-
lega hafði alið mestan hluta aldurs síns á sjónum, var
einhvern veginn svo feiminn og einurðarlaus, þegar
hann var kominn á land.
Daburon virti hann fyrir sjer, og gerði sjer þegar
ákveðna hugmynd um hann. í’að var enginn efi á
því, að þetta var sami sólbrenndi maðurinn, sem eit.t
HAUKUR HXNN UNGI
1901—1902, 22.-24.