Haukur - 01.05.1902, Blaðsíða 5

Hvíta vofan.
Amerísk frásaga.
r
[Framh.].
Með því að hinn vel tilreiddi morgunverður hafði
komið Lecour 1 gott skap, gerði hann ekki annað en
hlæja að bersögli gömlu konunnar, sem hann annars
myndi hafa refsað harðlega.
„Það er hyggilegast fyrir þig, að reyna ekki um
of á umburðarlyndi mitt“, mælti hann, „þvi að ann-
ars gæti farið svo, að þú fengir sjálf að koma inn í
myndaherbergið, jafnvel þótt jeg mætti eiga það víst,
að þú kjaftaðir frá öllu, er þú sæir þar, ef þú að eins
hefðir einhvern til að hlusta á þig“.
„Og áheyranda fæ jeg sjálfsagt, þar sem unga
stúlkan er, sem von er á hingað, eða svo segir mjer
hugur um. En jeg vildi gjarnan fá að vita, hvaða
herbergi jeg á að dubba upp handa henni, því að vof-
urnar hafa lagt allt gamla húsið undir sig, og í turn-
inum frúarinnar sálugu viljið þjer sjálfsagt ekki hafa
hana“.
Húsbóndi hennar kipptist við og fölnaði í fram-
an. Hann flýtti sjer að svara:
„Jeg hefi breytt áformi mínu, kerling, og unga
húsmóðirin þín kemur ekki. Jeg hefi skrifað henni,
og bannað henni að koma. Ung stúlka gæti ómögu-
lega lifað viku, hvað þá lengur, hjer í þessu gamla
rottubæli, og hafa engan hjá sjer, nema mig“.
„Hamingjunni sje lof, að þjer hafið þó aftur feng-
ið ofurlitla skímu af viti, og hafið farið eftir því, sem
Eady gamla sagði. Jeg yrði auðvitað fegin, að fá að
sjá einhverja unga og almennilega manneskju, og hafa
hana hjá mjer, efjeg bara væri ekki sannfærð um það,
að hún gæti ekki lifað hjerna. Jeg skal fá honum Pierre
brjefin, húsbóndi góður, og koma honum í skilning-
inn um það, að þau verði að komast svo fljótt sem
auðið er“.
í raun og veru varð Eady fegin því, að þessi nýja
húsmóðir hennar átti ekki að koma, og litlu síðar sást
Pierre gamli koma ríðandi út ur skóginum er var um-
hverfis „Óhugnaðarborg". Förinni var heitið tilhúss eins
á bakkanum við Missisippi, er Pierre nefndi pósthús, en
sem í raun og veru var ekki annað en sölubúð eða
geymsluhús fyrir vörur þær, er plantekrueigendurnir í
grenndinni þurftu á að halda. Saga vor gerist á fyrstu
árum 19. aldarinnar, þegar Napoleon var að hugsa
um að verða keisari, og hjer um bil ári áður en
Louisiana var tekin í tölu Bandaríkjanna. A þeim ár-
um voru brjef venjulega lengi að berast manna á milli,
og brjef þau, er Lecour hafði svarað með brjefum þeim,
sem Pierre var að fara með á „pósthúsið", höfðu verið
fulla tvo mánuði á leiðinni.
Leið Pierres lá yfir víðáttumiklar ekrur, er voru
alþaktar indígó og sykurreyr. Þ.egar hann var kom-
inn á að gizka 2 kílómetra frá húsinu fór hann fram
hjá stórhýsi einu, er byggt var á spænskan hátt. í
kringum hús þetta voru margir smákofar á víð og
dreif, og í þeim bjuggu negrar plantekrunnar. En
Pierre vissi það, að hann máttiekki nema staðar hjáþeim,
því að honum hafði verið harðlega bannað, að hafa
nokkur mök við hina negrana eða afskifti af þeim.
Til þess að vera alveg viss um, að Pierre talaði aldrei
við hina negrana, eða bæii þeim neinar sögur, hafði
Uecour keypt hann, ásamt konu hans og syni, frá
Virginíu, en fengið alla aðra þræla sína frá Afriku,
nema nokkra, er voru þar úr nýlendunni, og þeir
skildu hvorki frönsku nje móðurmál Pierres. Það
hafði líka mælt með göinlu hjónunum í augum Le-
cours, að sonurþeirra. varheyrnarlausog mállaus — hann
gat því ekki ljóstað upp launungarmálum heimilis síns,
þótt hann hefði feginn viljað. En vesalings drengur-
inn þoldi ekki loftslagið, og dó að nokkrum árum liðnum.
Pierre var kominn hjer um bil miðja vegu, þegar
hann sá tvo menn koma ríðandi á móti sjer. Annað
var karlmaður, hár vexti, laglegur sýnum en dökkur
í andliti, og ofurlítið gráhærður orðinn. Hann var
dökkeygur og hvasseygur, og augnaráð hans var kulda-
legt. Svipurinn bar þess ljósan vott, að hann myndi
ekki láta sjer allt fyrir brjósti brenna, og að ráðlegra
myndi vera, að hafa hann með sjer en móti. Hann
reið dökkjörpum hesti, bráðfjörugum og föngulegum.
Hitt var ung stúlka, og reið hún vel söðluðum
og rennvökrum hesti, er var svo fjörugur og upp með
sjer,einsoghannværisjer þess meðvitandi, hverja dýrind-
isbyrði hann bæri á baki sjer. Hún var klædd svört-
um ferðafötum. Andlitið var ljóst og vel litkað, og
hárið, er var ijóst og hrokkið, stóð fram undan hett.-
unni og hjekk ofan með vöngunum. Hún var fríð
sýnum, en kjarkleg og einarðleg engu siður en föru-
nautur hennar.
Hún leit til beggja hliða, og virti landslagið fyr-
ir sjer með sýnilegri ánægju, en hlustaði óþolinmóð
á masið í förunaut sínum, og þóttist aúðsæilega vera
búin að heyra meira en nóg af því.
„f>að er ekki um seinan enn þá fyrir yður, ung-
frú, að breyta fyrirætlun yðar“, mælti hann. „Mjer
er óhætt að fullyrða það, að það er blátt áfram ógern-
ingur, að búa undir sama þaki og þessi vitfirringur,
— því að Lecour er í raun og veru vitlaus. Jeg skal
fylgja yður þangað, fyrst þjer óskið þess, og þá getið
þjer dæmt um það sjálf, hvort jeg segi ekki satt.
Þegar þjer hafið sjeð hann, getur hugsazt, að þjer
verðið fúsari á að þiggja tilboð stjúpu minnar um að
dvelja hjá henni fyrst um sinn, meðan þjer eruð að
átta yður á því, hvað þjer eigið að gera“.
Unga stulkan hristi höfuðið.
„Nei, nei. Jeg þakka yður hjartanlega íyrir vin-
gjarnleik yðar, en jeg get ekki þegið heimboð mad-
dömu Crozat. Það er skylda mín, að vera hjá þess-
um veslings vitfirring, ef það er satt, sem þjer segið,
að þjónarnir hans hafi hann i vasa sínum. Jeg ætla
að vera hjá honura, og hugga hann, reyna að hug-
hreysta hann og friðþægja fyrir allt það mótlæti, sem
móðir mín bakaði honum“.
„Þjer vitið ekki, hvað þjer fáið að stríða við, ung-
frú Adrienne. Biðið, þar til þjer sjáið „Óhugnaðar-
borg“, og sjáið svo, hvort það muni verða fært fyrir
yður, að dvelja til langframa á svo óvistlegum stað.
Jeg játa það, að jeg bæði óska og vona, að þjer hverfið
sem skjótast á brott þaðan aftur, þegar þjer hafið sjeð
staðinn og vitstola gamalmennið að eins í svip“.
„Æ, gerið það fyrir mig, að tala ekki svona.
Gætið þess, að jeg er dótturdóttir gamla mannsins —
að hann er eini ættinginn, sem jeg á i heiminum. Jeg
er bundin honum á tvennan hátt — jeg á engan ann-
— 177 —
— 178 —