Haukur - 01.07.1902, Blaðsíða 4

ÖVEB VAR MORBINGINN?
En hann vísaði þessari hugsun þegar á bug aftur.
„Mikill skeifllegur auli get jeg verið“, mælti hann.
„Þetta er afleiðingin af því, að vera að fást við þetta
ógeðslega starf, sem mier hingað til heflr þótt sæmd
að. Að gruna hann Nóei, drenginn minn, einkaerfingjann
minn, dyggðina og sómann sjálfan! Hann Nóel, sem
jeg hefi verið samvistum við í samfleytt tiu ár, og
lært að meta svo mikils og virða og dást að svo mjög,
að jeg hefði ekki hikað við að ábyrgjast hann eins og
sjálfan mig. Annar eins maður og hann hefði sannar-
lega oiðið að sieppa sjer, orðið að vera bandóður, til
þess að geta gert seg sekan um morð — hann, sem
aldrei hefir hugsað um annað, en það tvennt, að vera
móður sinni til geðs og gegna störfum sínum með
samvizkusemi. Og samt sem. áður er jeg svo bíræflnn,
að láta mjer detta í hug, að hann sje sekur. Jeg ætti
skilið, að verða hýddur. Bölvaður aulinn! Var það
ekki nægilega óguiiegt sem þú varst, búinn að gera
þig sekan um? Ætlarðu þá aldrei að verða varkáiari?"
Eannig hugsaði hann og ályktaði, til þess að reyna
að bægja burt, öllum kvíðvænlegum hugsunum, og
halda uppteknum hætti, að velta öilu fyrir sjei' og
athuga það nákvæmlega frá báðum hliðum. En í
brjósti hans var einhver rödd, er hvíslaði í sifellu:
„Setjum nú svo, að það sje Nóel!“
Loksins komst hann á Rue St. Lazare. Fyrir
utan húsið hans var ákaflega skrautlegur skygnisvagn.
Þegar hann sá vagninn, nam hann staðar.
„Evaða ljómandi er þetta fallegur vagn“, mælti
hann við sjálfan sig. „Leigendur mínir hafa fengið
einhverja „fína“ gesti, sje jeg er“.
En það var svo að sjá, sem þeir hefðu einnig
fengið aðra og lakari tegund gesta, því að í þessum
svifum kom Clergeot gamli út úr húsinu, og koma
Clergeots var ætíð ills viti. Leynilögreglumaðurinn
þekkti marga, og honum var vel kunnugt um það,
hverja atvinnu þessi virðulegi „víxlari" rak. Hann
stöðvaði hann og mælti:
„Nú, nú, gamli refur, eigið þjer líka orðið skjól-
stæðinga í mínu húsi?“
„Það er svo að sjá“, svaraði Clergeot þurlega.
Honuro geðjaðist sem sje illa að þvi, að Tabaret skyldi
ávarpa hann svona kumpánlega.
„Eað er núsvo“, mælti Tabaret. Og sem hús-
eigandi var hann eðliloga dálítið forvitinn um hagi
leigenda sinna, og spurði því:
„Hver er það nú, sem þjer eruð að fjefletta?"
„Jeg fjefletti engan", svaraði Clegeot, og ljet svo
sem hann fyndi sig móðgaðan. „Haflð þjer nokkurn
t.íma haft orsök til þess, að kvarta, þegar við höfum
haft einhver viðskifti hvor við annan! Jeg held ekki.
Minnist þjer á mig við unga málaflutningsmanninn þárna
uppi, ef þjer viijið. Hann mun þá segja yður, hvort
hann hafl orsök til að iðrast þess, að hann komst í
kynni við inig“.
Tabaret gamla sárnaði mjög að heyra þetta, eins
og eðlilegt var. Hann Nóel, þessi hyggni og ráðsetti
maður, orðinn einn af viðskiftamönnum Clergeots!
Hvað átti hann að hugsa um það? Ef til vill var
ekkert að athuga við það. En svo mundi hann eftir þessum
flmmtán þúsundum franka, sem hann hafði lánað Nóel.
„Já“, mælti hann, til þess að reyna að fá frekari
fræðslu. „Jeg veit það, að hr. G-erdy eyðir töluverðu".
— 199 —
„Það er ekki hann sjálfur, sem eyðir þessu fje“,
svaraði Clergeot. „Það er þessi yndislega stúlka hans,
sem eyðir því öllu. Hún er ekki stærri en þumal-
fingurinn á yður, en hún hefir lag á því að eyða tölu-
verðu samt sem áður“.
Hvað þá! Nóel átti sjer lagskonu, og það konu,
semjafnvel Clergeot áleit kostnaðarsama. Eetta voru
Ijótu frjettirnar. En Tabaret gamli fór varlega. Hann
vissi það, að ekki myndi þurfa nema smávægilega
hreyfingu eða einkennilegt augnatillit til þess að vekja
grun hjá okraranum, og þá mátti eiga það víst, að
ekki fengist meira upp úr honum.
„Jú, það vitum við nú allir* svaraði hann kæru-
leysislega. „Unglingarnir verða að hafa leyfi til að
leika sjer. En hvað gizkið þjer nú á, að hann þurfl
að eyða miklu handa henni á áii?“
„Það veit, jeg svei rnjer ekki. En eftir því sem
mjer heflr talizt til, hlýtur hún að hafa kostað hanri
um flmm hundruð þúsundir franka, þessi fjögur ár,
sem liðin eru, síðan hann tók hana að sjer“.
Fjögur ár! Fimnr hundruð þúsundir! Eessi orð,
þessar tölur sprungu eins og holkúla í heila Tabarets
gamla. Hálf miljón! Eftir þessu að dæma var Nóel
gersamlega fjelaus orðinn.
„Eað er ekki svo lítið “, svaraði Tabaret. „Þaðeru
stórkostlega miklir peningar. En hr. Gerdy er efnaður
maður".
„Hann!“ mælti okrarinn og yppti öxlum. „Nei,
það ei- öðru nær. Hann er alveg fjelaus. En ef hann
skuldar yður eitthvað, þá þurflð þjer ekkert að óttast
samt sem áðar. Hann er slunginn, hann Nóel, Hann
ætlar að fara að gifta sig, skal jeg segja yður, og jeg
hefl alveg nýskeð endurnýjað fyrir hann víxla upp á
tuttugu og sex þúsundir franka. Verið þjer sælir, hr.
Tabaret".
Okrarinn skundaði af stað, en Tabaret stóð einn
eftir úti á miðri götunni. Honum fannst hjartað i
sjer engjast sundur og saman af sársauka, eins og hjarta
í föður, er farinn er að sjá fram á það, að sonur hans
elskulegur muni ef til vill vera versta þrælmenni.
En samt sem áður var traust hans á Nóel svo
öflugt, að hann reyndi á allan hátt að þagga niður rödd
skynseminnar, til þess að verjast grun þeim, er kvaldi
hann. Ef til vill hafði okrarinn að eins verið að bak-
bíta vin hans. Að minnsta kosti hlaut hann að hafa
gert of mikið úr heimskupörum Nóels. En gerum nú
ráð fyrir, að alit sje satt og rjett. Hafa ekki margir
karlmenn gert sig seka um aðra eins heimsku, þegar
kvennmaður átti í hlut, án þess að hætta fyrir það að
vera heiðarlegur maður?
Þegar hann ætlaði inn í húsið, kom moldviðri af
silki, kniplingum og flaueli á móti honum. Ung og
yndisfögur kolbrún kom út og hoppaði upp í vagninn,
ljettfær eins og fugl.
Tabaret gamli var kurteis maður, og stúlka þessi
var töírandi fögur. En hann leit ekki einu sinni við
henni. Hann fór inn og hitti dyravörðinn, er stóð með
húfuna í hendinni, og virti fyrir sjer tuttugu-franka-
gullpening, einstaklega ánægjulegur á svipinn.
„Svona gullfallegur maður, ogsvonalíka stúlka!"
mælti dyravörðurinn. „Að þjer skylduð ekki koma
svo sem fimm mínútum fyr!“
„Hvaða stúlka? Elvers vegna ?“ (Meira).
— 200 —