Haukur - 01.07.1902, Blaðsíða 12

SjttTUMHN 1 fHðJALDSHÓIiI.
þegar við erum komnir að takmarkinu, þegar við erum
rjett komnir að landinu?"
„Hvaða landi?“ spurði skipstjórinn rólegur. „Jeg
sje ekkert land“.
Ókunni maðurinn leit við. Þokan grúfði sig aftur
þjett og þung ofan að sjónum, og huldi allt í hjúpi sínum.
„En þið hljótið þó að hafa sjeð það áðan, alveg
eins og jeg og öldungurinn þarna, sem nú er liðinn".
„Jegsáþokubakka og ísborgir", svaraði skipstjórinn.
„Slíkt sjer maður, hvert sem litið er“.
„Snúið þið þegar við aftur! Stýrið þiðívestur!"
öskraði Dove hamslaus af bræði. „Pjer hafið skuld-
bundið yður til þess fyrir ærna borgun, og jeg hefi
rjett til að krefjast þess“.
„Hægan, hægan, herra minn. Jeg hefl lofað, að
láta undan heimsku yðar í hálfan mánuð, og sjálfviljug-
lega hefi jeg bætt þrem sólarhringum við — en nú er
komið nóg af slíku, og jeg vil ráða yður til þess, að
egna ekki skap manna minna. Þjer hafið sjeð það
sjálfur, að þeim er laus höndin og— hnífurinn líka“.
Ókunni maðurinn laut höfði, eins og maður, sem
gefizt hefir upp, og lagt árar í kjöl, vonlaus um að fá
nokkru áorkað. Hann settist niður á þilfarið, og sat
lengi utan við sig og mændi í vestur, ávallt í vestur —
út í þokuna og myrkrið, er var að skella yfir. Allt i
einu vaknaði hann eins og af draumi við það, að hann
heyrði eitthvert busl, eins og eitthvað hefði fallið út-
byrðis. Það var lík f’orbjörns. Englendingarnir höfðu
verið að kasta því i sjóinn. Ókunni maðurinn kipptist
við, þerraði tár af augum sjer, og mælti í lágum hljóð-
um og dapur í bragði:
„Þetta urðu örlög hans — hver veit, hvort mín
verða betri! “ —
En lítilli stundu síðar leit hann upp, og mælti
við sjálfan sig:
„Nú er jeg erfingi hans. Gott og vel, jeg verð
þá að reyna að ganga að arfinum".
------Richard Burlinton bjelt stefnunni í austur,
en fjekk mótvind og slæmt veður. Einum mánuði
síðar kom hann til Bristol, og þar skildi ókunni maður-
inn við hann. En skipstjórinn kom aldrei til íslands
eftir þetta. Hann var hræddur um, að íslendingar
myndu hefna Þorbjörns á honum og mönnum hans,
því að þeir myndu eflaust gizka á það, að Þorbjörn
hefði verið myrtur, en ekki trúa því, að hann hefði
slegizt upp á aðra að fyrra bragði.
Á Rifi og á Ingjaldshóli varð auðvitað tíðrætt um
hvarf Þorbjörns fyrst í stað, en þegar leið á sumarið,
fóru flestir að gleyma honum. Einn gleymdi honum
þó aldrei, og það var síra Jón. Hann fór hvað eftir
annað, allt sumarið og haustið, ofan að ströndinni,
og spurði menn, hvort ekki sæist til enska skipsins.
Og ávallt varð hann raunalegri á svipinn eftir því sem
lengra leið, og ætíð varð honum þyngra og þyngra
um hjartaræturnar. — Það var einmanalegt og gleði-
snautt lif, sem hann lifði eftir þetta, og nú fundust
honum vetrarkvöldin löng — svo löng, að það var eins
og þau ætluðu aldrei að líða. En hann lifði lengi eftir
þetta. Hann varð fjörgamall maður, og lifði þá er
það frjettist til íslands, að Christohper Columbus hefði
fundið ný lönd langt í vest.ri. Þegar honum barst þessi
fregn, lifnaði ögn yfir honum. Landafundir höfðu verið
áhugaefni hans á yngri árum, og það var svo að sjá,
sem einhver neisti af gamla áhuganum hans lifði enn
í kolunum. Hann minntist sjerstaklega vors þess, er
ókunni maðurinn gisti hjá honum á Ingjaldshóli, og
þess, er þá bar á góma. Hann leitaði uppi brjefið —
kveðjubrjef ókunna mannsins, og las það yflr enn þá
einu sinni. Hann kunni það reyndar ut.an að fyrir
löngu. — En ekki kom honum til hugar, að setja
dularfullu undirskriftina „C. C.“ í samband við nafn
Columbusar, sem nú var á hvers manns vörum um
allan heim. Honum var auðvitað jafn ókunnugt um
það og öllum öðrum, að þessir suðurlandabúar höfðu
að eins fetað í fótspor íslendinga, og að spænski skipa-
liðshöfðinginn hafði ekki gert annað, en að ganga að
arfleifð gamla Þorbjörn.
í sefisögu Columbusar, sem Eernando sonur hans ritaði,
tilfærir höfundurinn orð föður síns sjálfs um Norðurlandaferð
hans, og sjest á því, að Columbus hefir í febrúar 1477 komið
til „eyjarinnar Tiie (Thule), sem er 73 mælistig í norður frá
miðjarðarbaug, og vestar en Ptolomæus segir“. „Englending-
arnir“, skrifar Columbus, „einkum þeir, sem eiga heima í Bristol,
fara með vörur sínar til eyjar þessarar, sem er eins stór og
England. Þegar jeg kom þangað, var sjórinn ekki ísi þakinn. —
Nú á dögum er landið kallað Frisland“.
Qáíur.
i.
A. og B. hittast, á förnum vegi.
„Góðan daginn, faðir minn“, mælti A.
„Góðan daginn11, svaraði B. „Jú, satt er Jþað að vísu, að
jeg er faðir þinn, en ekki ert þú sonur minn samt sem áður“.
Gat þetta verið rjett?
2.
Hvaða dýr er bezt fallið til þess, að vera hárskrýfari ?
3.
Hversu djúpur er sjórinn ?
4.
Hvað er það, sem sólin getur aldrei skinið á?
Ráðnin g
gátnanna í 22.—24. töluhl.
1. Þú gefur þeirri fyrstu 1 epli, annari 2 epli, og þeirri
þriðju 1 epli. Þá fær engin meira en önnur.
2. Enginn köttur hefir 2 rófur. Kötturinn þinn hefir
einni rófu fleira, heldur en enginn köttur, og eftir því að
dæma hlýtur hann að hafa 3 rófur.
Talnaþrautln i Skrifaðu tölustafina þannig upp, og dragðu
svo frá sem tölurnar stæðu saman, og samlagningarmerkin
væru ekki:
» + 8 + 7 + 6 + 6 + 4 + 3 + 24-1- 45
1 + 2 + 3 + 4 + 6 + 6 + 7 + 8 + 9 = 45
8 + 6 + 4 +• 1 + 9 + 7 + 6 + 3 + 2-=4ð
Relknlngsþrautln i Það hefðu orðið 479 miljónir 1 þúsund og
6 hundruð máltíðir, og veitingamaðurinn hefði orðið að biða
eftir borguninni 1 miljón 311 þúsund 434 ár
Útgefandi-. STEVÁN~RUNÓLFSSON, Fósthússtrœti 17.
Reykjavlk 1902. — Aldar-prentsmiðja.
216 —
— 216