Haukur - 01.09.1902, Blaðsíða 1

Hver var morðinginn?
Frakkncsk leynilögreglu-eaga, eftir Emile Graboriau.

(Niðurl)
„Fallgea stúlkan, sem var að fara út. Hún kom
til þess að spyrjast fyrir um hann hr. Gerdy. Hún
gaf mjer tuttugu frauka fyrir það, að jeg svaraði spurn-
ingum hennar. Það er svo að sjá, sem hann ætli að
fara að gifta sig, og það var henni auðsæilega meinilla
við. tíullfalleg stúlka! Jeg veit ekki, hvers vegna
hann fer ætíð út á hverju kvöldi“.
„Hver? Hann hr. Gerdy?“
„Já. Jeg hefi aldrei sagt yður frá þvi, vegna
þess, að það var svo að sjá, sem hann vildi halda því
leyndu. Hann biður mig aldrei um aðljúkaupp fyrir
sjer. Hann laumast ætíð út um hesthúsdyrnar litlu.
Jeg hefi oft sagt við sjálfan mig: „Hann gerir þetta
máske til þess, að ónáða mig ekki, og það sýnir, að
hann er nærgætinn maður“. Og af því að það lítur út
fyrir, að hann hafi gaman af þessu, þá hefi jeg ekkert
minnzt á það við yður“.
Dyravörðurinn starði sí og æ á gullpeninginn,
meðan hann ljet dæluna ganga. Þcgnr hann leit upp,
var Tabaret gamli horfinn.
„Einn enn þá!“ mælti dyravörðurinn við sjálfan
sig. „Jeg þoi'i að veðja um það, að hann er líka að
elta þessa stúlku".
Og dyravörðurinn gizkaði rjett á. Tabaret gamli
hljóp af stað til þess, að veita stúlkunni í vagninum
eftirför.
„Hún segir mjer frá öllu saman", hugsaði hann
með sjer, og hljóp eins og kólfi væri skotið út á göt-
una. Pegar hann kom út, var vagninn að hverfa
fyrir stiætishornið.
„Bölvuð vandi-æði“, tautaði hann við sjálfan sig.
„Nú missi jeg sjónar á henni, og hún getur þó sagt
mjer allt eins og er“.
Hann hijóp svo hratt. yfir að endanum á Rue
8t. Lazare, rjett eins og unglingur. Pá sá hann bláa
skygnisvagninn skammt þaðan á Rue du Havre. Hann
hafði orðið að nema staðar vegna þiengsla, með því
að margir vagnar voru þar á ferðinni. „Nú næ jeg
í hana“, sagði Tabaret við sjálfan sig. Hann litaðist
um, en sá hvergi auðan vagn, er hann gæti fengið.
Skygnisvagninn komst út úr vagnþrönginni og ók með
flugferð áleiðis til Rue Tronchete.
Gamli maðurinn hljóp sem fætur toguðu. Það
dró lítið sundur með honum og skygnisvagninum.
Hann litaðist um eftir vagni, og mælti við sjálfan sig:
„Flýttu þjer nu, karl-tötur, flýttu þjer nú! Fyrst
þig vanta hyggindin, verður þú að brúka fæturna.
Hvers vegna hugkvæmdist þjer ekki, að spyrja Clergeot
uin það, hvar þessi stúlka á heima? Nú verður þú
að flýta þjer, vinur minn, nú verður þú að flýta þjer.
Sá, sem vill fást við leynilögreglustörf, verður að hafa
einhverja hæfileika til þess. Hann verður að vera
fljótur á fæti eins og rádýr".
En hann gerði ekki betur, en hafa við vagninum.
Hann var að eins kominn miðja vegu á Rue Tronchete,
og var þá orðinn dauðuppgefinn. Loksins kom laus
vagn á móti honum, og kallaði hann þegar á öku-
manninn, og bað hann að aka með sig.
„Þarna", stundi hann upp. „Blái skygnisvagninn
þarna. Tuttugu franka!“
„Maður, sem er hræddur um konuna sína, og er
nú að veita henni eftirför; það er nokkurn veginn auð-
sjeð“, tautaði ökumaðurinn við sjálfan sig.
Tabaret gamli var lengi að ná sjer aftur eftir
hlaupin. Fyrst eftir að hann kom upp í vagninn, var
hann svo móður, að hann m^,tti varla mæla. Þeir
voru nú rjett komnir að skemmtigötunum (virkisveggj-
unum gömlu). Hann stóð upp í vagninum og teygði
sig fram yflr ökumannssætið.
„Jeg get hvergi sjeð skygnisvagninn" mælti hann.
„En jeg sje hann samt,“, svaraði ökumaðurinn.
„Það eru góðir hestar fyrir honum“.
„Yðar ættu þó að vera betri. Jeg sagði tuttugu
franka. Jeg hækka þá upp í fjörutíu".
Ökumaðurinn sló í klárana — barði þá miskunnar-
laust, og tautaði við sjálfan sig:
„Það dugar ekki þetta. Jeg verð að ná í vagninn,
hvernig sem það gengur. „Fyrir tuttugu franka myndi
jeg hafa látið hann sleppa, því að mjer þykir vænt
um kvennfólkið, og jeg er ætíð þess megin. En þegar
hann býður fjörutíu franka, þá er öðru máli að gegna.
Jeg skil ekkert í því, hvernig svona ijótur og garnall
karl, getur verið svona hræddur um konuna sína“.
Tabaret gamii reyndi að hugsa um eitthvað annað,
en erindi sitt. Hann vildi ekki komast, að neinni niður-
stöðu, fyr en hann hefði talað við stúlkuna. Hann
var viss um, að hún rnyndi segja eitthvað það, sem
væri nægilegt til þess annaðhvort að sakfella eða frelsa
unnusta hennar.
Þegar þeir fóru fram hjá Chaussée d’Antin, var
skygnisvagninn að eins nokkra faðma á undan þeim.
Ökumaðurinn sneri sjer við og. mælti:
„Skygnisvagninn neraur staðar".
„Pá verðum við líka að staldra við. Hafið þjer
auga á honum, og verið þjer viðbúinn að veita honum
eftirför, þegar hann fer aftur af stað“.
Tabaret gamli teygði sig í sæti sínu, til þess að
sjá skygnisvagninn. Stúlkan kom út úr vagninum,
og fór inn í búð eina, þar sem seid voru kasmírsjöl
og kniplingar.
„Þarna er það, sem þúsund franka seðlarnir fara“,
hugsaði gamli maðurinn með sjer. „Hálf miljón á
fjórum árum!“
Vagninn iagði enn af stað, en staldraði bráðlega
aftur.
Skygnisvagninn hafði sem sje staðnaamst aftur,
og í þetta skifti var það fyrir utan búð eina, þar senr
seldir voru ýmsir fásjeðir skrautgripir.
HAUKUE HINN UNGl
1901—1902, 28.-30.