Haukur - 01.09.1902, Blaðsíða 3

HVER VAR MORBINGINN ?
„Takið nú eftir, herra rninn. Jeg hefl elskað
hann — elskað hann heitt og innilega, en ailt tekur
erida. Jeg er mjög gefln fyrir skemmtanir og alls konar
glaðværð, en síðastliðin fjögur ár heflr lífið verið með
öllu óbærilegt. Bf Nóel yflrgefur mig ekki, þá verð
jeg neydd til þess, að yfirgefa hann. Jeg er orðin
þreytt og leið á því, að eiga unnusfa, sem skammast
sín fyrir mig og fyrirlítur mig“.
„Salurinn hjerna virðist þó bera vott um allt
annað en það, að hann virði yður að engu“, mælti
Tabaret og litaðist um.
„Þjer eigið við það, að hann eyði töluverðu mín
vegna“, svaraði hún. „Það er hverju orði sannara.
Hann heflr látið mig skilja það á sjer, að hann hafi
þegar alveg farið með sig mín vegna. Og það getur
vel verið, að það sje satt. En hvað kemur það mjer
við? Jeg er ekki gráðug eða heimtufrek kona, og
jeg hefði miklu fremur kosið minni peninga og meiri
nærgætni. Herra Gerdy fór með raig eins og heimtu-
freka konu, og þess vegna kem jeg þannig fram“.
„Þjer vitið mjög vel, að hann elskar yður út af
líflnu".
„Hann! Jeg get sagt yður það, að það er einmit.t
þvert á móti. Hann skammast sin fyrir mig. Þjer
eruð sá fyrsti af vinum hans, sem jeg hefl nokkurn
tíma talað við. Spyrjið hann, hve oft hann hafl mig
með sjer, þegar hann fer eitthvað út. Maður neyðist
til þess að ætla, að honum þyki vanvirða að því, að
hafa mig rneð sjer. í’að er skemmst á að minnast
á þriðjudaginn í vikunni sem Jeið. Þá fórum við
bæði í leikhúsið. Hann tók heila stúku. En haldið
þjer, að hann hafl setið hjá mjer i stúkunni. Nei,
það var öðru nær. Hann laumaðist á brott, og ijet
ekki sjá sig framar um kvöldið".
„Hvað segið þjer? Urðuð þjer að fara einsömul
heim aftur?“
„Nei, þegar leikurinn var á enda, og komið var
að miðnætti, ijet hann loksins svo litið, að lofa mjer
að sjá sig aftur. Okkur hafði komið saman um, að
fara á grímudansleik í tónleikahúsinu, og borða svo
kvöldverð saman á eftir. Á dansleiknum þorði hann
aldrei að taka af sér grimuna. Og við kvöldverðinn
varð jeg að láta svo, sem við værum með öllu ókunnug,
vegna þess að einhverjir af kunningjum hans voru
þar viðstaddir".
Þetta var þá fjarverusönnun sú, er hann hafði
útbúið til þess að hafa á takteinum, ef í nauðir ræki.
Ef Julietta hefði hugsað ögn minna um sínar eigin
tilflnningai', þá myndi hún hafa tekið eftir því, live
Tabaret var mikið niðri fyrir, og ekki látið hann vaða
ofan í sig.
Hann var náfölur og skalf eins og hrísla.
,,Nú, það hefði nú ekki átt að gera svo mikið
til “, mælti hann, og reyndi að láta svo sem ekkert
væri um að vera. „Kvöldverðurinn heflr víst verið
jafn ánægjulegur þrátt fyrir það?“
„Ánægjulegur!" át hún eftir honum og yppti öxl-
um. „Það er svo að heyra, sem þjer sjeuð ekki vel
kunnugur vini yðar. Ef þjer bjóðið honum til mið-
degisverðar eða kvöldverðar, þá vil jeg ráða yður ti!
að gæta þess, að gefa honum ekkevt að drekka. Yínið
gerir hann álíka glaðan og ánægjulegan eins og lík-
fylgdir eru vanar a,ð vera. Og hann var blátt áfram
ölvaður um kvöldið, svo ölvaður, að hann týndi hjer
um bil öllu, sem hann hafði á sjer og með sjer -—
yfirfrakkanum sínum, buddunni, regnhlífinni, vindla-
iiylkinu — — —“
Tabaret gamii gat ekki hlusfað á þetta lengur.
Hann spratt upp úr sæti sínn, alveg eins og bandvitlaus
maður.
„Bölvað fúlmennið!“ grenjaði hann. „Það er hann,
sem hefir gert það. En nú hefl jeg hendur í hári hans“.
Svo hljóp hann út. En Julietta varð svo hrædd,
að hún kallaði á þjónustustúlku sína.
„Oharlotte", mæiti hún. „Jeg hefl víst gertljóta
axarskaftið núna — jeg hiýt að hafa sagt frá einhverju
leyndarmáli. Jeg er viss um, að það hlýzt eitthvað
voðalega íllt af því. Gamli mannhundurinn var alls
ekki vinur Nóels. Hann kom bara til þess, að leika
á mig — til að veiða upp úr mjer. Og honum hlýtur
að hafa tekizt það. Jeg hlýt að hafa komið einhverju
upp um Nóel, án þess að vita af því. Hverju hefl
jeg sagt frá? Jeg hefi reynt að gizka á, hvað það
geti verið, en mjer getur ekki dottið neitt í hug. En
jeg verð samt sem áður að vara hann við hættunni.
Jeg ætla að skrifa honum nokkrar línur, og á meðan
fer þú og nærð í einhvern, til þess að fara með brjef-
ið“.-------
Tabaret gamli hljóp þegar upp i vagninn, og ók
í snatri áleiðis til lögreglustofunnar. Nóel morðíngi!
Svívirðilegasti glæpamaður, sem hægt var að hugsa
sjer, hafði leikið grimmilega á hann, og látizt vera
vinur hns. Hann brann af hatri og hefndarþorsta.
Hann spurði sjálfan sig, hvaða hegning gæti verið
nægilega þung fyrir slíkan giæp.
„ — — Því að hann hefir ekki einungis myrt
ekkjuna", mælti hann við sjálfan sig, „heldur hefir
hann og komið því svo fyrir, að saklaus maður yrði
ákærður og dæmdur. Og hver getur sagt um það,
hvort hann heflr ekki líka drepið veslings móður sína ?“
„Hann hefir auðvitað gleymt dótinu sínu á járn-
brautarstöðvunum,bófinn þessi“,tautaðihannenn fremur
við sjálfan sig. „Það hefir verið svo mikill asi á
honum, að komast aftur til lagskonu sinnar. Skyldi
það vera þar enn þá? Ef hann heflr verið nógu hygg-
inn og ósvífinn til þess, að taka sjer eitthvert gerfinafn,
og fara þangað til að spyrja eftir þeim, þá hefi jeg sama
sem engar sa.nnanir gegn honum. Framburður þessar-
ar Juliette verður mjer ekki að neinu liði. Þegar
hún sjer, að unnusti hennar er í hættu staddur, þá
þrætir hún fyrir allt það, sem hún hefir sagt mjer
— hún stendur þá á því fastar en fótunum, að Nóel
hafl ekki skilið við sig fyr en löngu eftir klukkan 10.
En jeg trúi því ekki, að hann hafl verið svo fífldjarfur,
að áræða á járnbrautarstöðvarnar aftur".
Þegar Tabaret gamli var kominn hjer um bil
miðja vegu á Rue Richelieu, fannst honum allt í einu
ætla að líða yflr sig.
„Jeg held að jeg ætli að fá aðsvif“, hugsaði hann
með sjer. „Ef jeg nú dey hjerna, þá kemst Nóel
undan, og þá erflr hann mig að öllum eignum mínum".
En svo sá hann nafnspjald læknis á hurð einni.
Hann ljet vagninn nerna staðar, og hljóp inn í húsið.
Lækniiinn varð hálfhræddur við þennan kynlega
sjúkling, er kom blaðskallandi inn til hans, náíölur
af reiði og mælti með hásri röddu:
— íai —
— 122 —