Haukur - 01.09.1902, Blaðsíða 10

SPILA-HANS.
Kölski hljóp þegar af stað, til þess að finna Spila-
Hans. Hann kom til hans í steikjandi hádegishitanum.
„Sælir nú Hans. Jeg heyri sagt, að þú hafir
leikið laglega á Dauðann, einfeldninginn þann arna.
En nú verður þú að gera svo vel að koma með mjer“.
„Jæja“, sagði Hans, „fyrst það verður svo að vera,
þá fer jeg með þjer. En fyrst verð jeg að hafa fata-
skifti. Jeg má til að dubba mig ofurlítið upp, áður en
jeg fer hjeðan. Þú getur klifrað þarna upp í perutrjeð
á meðan, og fengið þjer fáeinar perur. Þær eru góðar
til þess að svala sjer með í hitanum".
Kölski fjellst þegar á það, því að hann sá, að per-
urnar voru góðar og safamiklar. Og auk þess gat
hann ekki látið vera, að hlýða boði Spila-Hans. Hann
klifraði því upp í perutrjeð.
„Já, jeg man það núna", mælti Hans, „að það
er töluvert margt, sem jeg þarf að gera, áður en jeg
get farið með þjer. Jeg vona, að þú látir þjer ekki
leiðast".
Kölski ætlaði að stökkva ofan úr trjenu, og hlaupa
á eftir Hans. Hann teygði úr sjer, og hann gerði
sig lítinn, hann ógnaði og hann reifst, hann grjet og
hann bað. En Hans ijet hann sitja.
Pannig liðu nokkur ár. Kölski sat allt af í peru-
trjenu, og allir vondu mennirnir, sem hann átti að
sækja, óðu uppi um allan heim og gerðu alls konar
óskunda, og þegar þeir svo loksins dóu, þá fóru þeir
að hiiði Himnaríkis, og gerðu sankti Pjetri allra mesta
ónæði og alls konar umstang.
„Petta má ekki svo til ganga“, sagði sankt; Pjetur
við Drottinn. „Yið verðum að fara sjálfir niður, og
tala við Spila-Hans“.
I’eir komu svo til Spila-Hans, og sögðu: „Nú er
komið meira en nóg af þessum fíflalátum. Slepptu honum
Kölska undir eins niður úr trjenu“.
Og þá varð Hans auðvitað að sleppa Kölska, og
Kölski tók hann þegar með sjer heim til sín. fegar
þeir komu til Helvítis, fjekk Hans sjer sæti, og sagði
við Kölska:
„Eigum við að spila?"
„Já, en um hvað eigum við að spila?“
„Sálir".
Svo spiluðu þeir, og Hans vann hundrað sálir af
Kölska. En þá varð Kölski svo gramur og reiður, að
hann rak Hans burt úr Helvíti. Hans hjelt beina leið
upp til Himnaríkis með allar sálirnar sínar, og barði
þar að dyrum.
„Hver er úti?“
„Spila-Hans með hundrað sálir vel taldar
„Snautaðu burt sem fljótast. Hjer er ekki spilað".
Hans skundaði þá til Hreinsunareldsins og barði
að dyrum.
„Hver er úti?“
„Spila-Hans með hundrað sálir vei taldar".
„Snautaðu bara burt sem fljótast. Yið höfum
nóga eymd og nógar hörmungar hjerna, þótt við förum
ekki að spila“.
Þá fór Hans aftur til Helvítis. Og Kölski hleypti
honum inn, því að honum var þá runnin reiðin að
mestu leyti. Hans stakk þegar upp á því, að þeir
fengju sjer „einn slag“, og Köiski fjellst á það, því að
hann hjelt, að hann myndi þá máske vinna sálirnar
sínar aftur. En hann tapaði tvö hundruð sálum í
viðbót. Kölski varð svo reiður af þessu, að hann fór
að skæla, og svo fór hann beina leið upp til Drottins,
og bað hann að taka Spila-Hans til sín, því að þeir
gætu engan hemil haft á honum í Helvíti.
„Við verðum sjálfsagt að taka hann“, sagði sankti
Pjetur við Drottinn.
Og svo kom Spila-Hans með sínar þrjú hundruð
sálir til Himnarikis. Jafnskjótt sem hann var seztur
þar að, tók hann til að spila, og það varð slíkur
hávaði og slíkur ógangur, að það var blátt áfram
hræðilegt — —.
„Nei, þetta keyrir langt fram úr öllu hófi“, mælti
sankti Pjetur. „Yið verðum að íleygja honum út“.
Svo tóku þeir Hans, og fleygðu honum og öllum
sálunum hans, þrjú hundruð að tölu, út úr Himnaríki, og
bæði Hans og sálirnar hansskulluniður á jörðina, ogmol-
uðust í miljónir agna, og agnirnar dreifðust út um allan
heim, og bárust með loftinu ofan í ýmsa menn. Og
allir þessir menn urðu jafn fíknir í að spila, eins og
Hans hafði verið — og það eru margir til af þeim
enn þá, víðsvegar um allan heim.
Saiur.
1.
Lambið erfljótaraað jeta upp heysátuna, heldur en naut-
ið. Hvernig stendur á því?
2.
Hvers vegna er ógerningur, að'hafa^hestinn fyrir skraddara
Rsðning
gátnanna í 25.—27. tölubl.
1. Já, B. var dóttir A.
2. Haninn, því að hannjber kambinn ætíð á sjer.
3. Eitt steinsnar.
4. Skugginn.
Útgefandi: STEFAN EUNÓLFSSON, Pósthússlrœti 17,
Reykjavík 1902 — Aldar-pr«ntBmiðja.
— 235 —
— 836 —