Haukur - 01.01.1906, Blaðsíða 1

HAUKUE
Hvíta Yofan.
Amerísk í'rásaga.
(Framh.) ¥*? '
Mendon stakk lyklinum i skrana, og fann, að
dyrnar voru ólæstar. Þegar hann opaaði hurðina,
æpti Eady hástöfum upp yfir sig, hljóp inn i her-
bergið, og greip pjöt.lu úr svarta kjólnuin, sem
Adrienne hafði verið í daginn áður. Hún hjekkút
úr kjaftinum á víghundinum, er lá dauður og stirðn-
aður á gólfinu. Það var auðsjeð, að einhver áflog
höfðu átt sjer stað, því að borðið lá á hliðinni ofan
á hundinum, og presturinn, sem var vel að sjer í
efnafræði, sá þegar, að hundurinn hafði verið drep-
inn með blásýru. Brotin úr glasinu lágu enn þá
á gólfinu, og herbergið var fullt af sams konar lykt,
eins og er af beiskum möndlum, eða með öðrum
orðum blásýrulykt.
„Nú skil jeg, hvernig i öllu liggur“, mælti
presturinn alvarlega. „Hrakmennið hefir notað tæki-
færið, þegar Adrienne hefir gengið í svefni, og hefir
ætlað sjer að láta hana ganga beint í opinn dauðann.
En það hefir auðsæilega einhver hjálpað henni, áður
en hundurinn gat unnið henni nokkurt mein“.
Eady spratt á fætur, þrýsti pjötlunni að brjósti
sjer og mælti:
„Gluði sje lof og dýrð fyrir alla hans náð, og
þetta er hans mesta náð og miskunnsemi. Já —
henni er borgið, henni er borgið, jeg veit það“.
„En hvar er hún? Jeg verð að finnahana, og
koma henni á óhultan stað“.
En Eady fór i flæmingi undan öllum 'spurn-
ingum, og stóð á því fastara en fótunum, að hún
hefði enga hugmynd um það, hvað við hefði borið;
þeir hættu þess vegna að lokum að ganga á hana,
og ljetu hana fara aftur upp til Lecours.
Mendon var gagnkunnugur í húsinu, en er þeir
höfðu leitað árangurslaust um allt húsið, sneru þeir
aftur, vonlausir og gramir í geði, upp í herbergi
Lecours.
Hann var nú nokkurn veginn rólegur, og spurði
sigrihrósandi:
„Nú já, já, funduð þið hana örenda og sundur
tætta, og fegurð hennar að engu orðna? Ó, bara
að hún hafi fengið að reyna lítið eitt af minum
kvölum, áður en hún skildi við. Það liefðu verið
makleg málagjöld fyrir svik hennar við mig — mig,
sem ætlaði að gera hana að drottningu yfir Frakk-
landi. Já — drottningu yfir stærstu og mestu þjóð
heimsins, ef hún hefði bara reynzt mjer trú. Ea
hún sveik mig, og jeg framseldi hana í dauðann“.
„En hún er ekki dáin“, svaraði faðir Eustace
alvarlega. nVið fundum ekkert af Adrienne Durand,
að undantekinni þessari pjötlu úr kjólnum hennar,
er hjekk út úr kjaftinum á víghundinum. Hund-
urinn lá dauðut Eorsjónin hlýtur að hafa sent
einhvern henni til bjargar, og hún er sjálfsagt kom-
in á óhultan stað“.
Meðan Lecour hlustaði á þessi orð, settist hann
upp hægt og hægt. Hann var miklu likari liðnu
liki, heldur en lifandi rnanni, og það leið löng stund
áður en hann hefði krafca til þoss, að segja nokk-
uð. Að lokum tautaði hann svo í lágum hijóðum :
„Gabbaður — gabbaður að lokum! Hver gat
komið henni tii hjálpar, annar en hvíta vofan?
Það hlýtur að hafa verið hún. Jeg veit það, að
bölvunin er í sannleika yfir mjer“.
„Yið fundum ekkert“, mælti faðir Eustace enn
fremur, „ekkert, sem gæti bent okkur á afdrif
vesalings stúlkunnar, nema ef vera skyldi þetta
brjef, sem jeg tók úr brjefahylkinu hennar. Máske
getur það orðið okkur til leiðbeiningar um það,
hvað af henni hefir orðið“.
Presturinn tók upp hjá sjer viðvörun þá, sem
Adrienne hafði fengið kvöldið áður á svo kynlegan
hátt, og las hana hátt. Lecour bað um að lofa sjer
að líta á brjefið, og er hann hafði litið á höndina,
lokaði liann augunum og tautaði í hálfum hljóðum:
„Hún er sú sama — sú sama. Hvaðan ætti
það líka annars að hafa kotnið?“
Faðit' Eustace gat ekki fengið meira upp úr
honum. Hann lá sem meðvitundarlaus, þar til krampa-
flogin komu aftur í hann. Þá mælti presturinn
við Mendon:
„Það er skylda min, að yfirgefa ekki þennan
deyjandi syndara, fyr en hann er kominn í það
skap, að hann geti tekið móti hinni síðustu þjón-
ustu kirkjunnar. Jeg kom hingað með hefnd i
huga, en guð hefir tekið að sjer hefndina, og mitt
starf verður að vera það, að búa hann undir hinn
efsta dóm. Þjei verðið því að fara einn, og reyna
að leita að Adrienne, eftir þessum litla leiðarvísi,
sem við höfum fundið“.
„Jeg hygg, að jeg hafi annan betri, heldur en
yður grunar. Stjúpa mín gaf mjer hann i morgun,
áður en við fórum af stað. Jeg má ekki eyða tím-
anum í það, að skýra nákvæmar frá þessu, heldur
ætla jeg þegar að leggja af stað þangað, sem jeg
ímynda mjer að ungfrú Darand sje“.
Presturinn leit hvatskeytislega til hans, en
fjellst svo þegar á uppástungu hans og mælti:
„Farið þá í guðs nafni, og reynið að komast
fyrir, hvað af henni hefir orðið“.
V-
2 5. kapítuli.
Meðan þetta gerðist, reið ungur maður, er
komið hafði frá New Orleans sama morguninn, á-
leiðis eftir veginum til Bellair, og var hann auð-
sæilega glaður og í góðu skapi.
V. 28.-30.